Η αλήθεια είναι πως από μεγάλες κουβέντες μας χόρτασε η αριστερά. Ειδικά μετά το 1989, που κατέρρευσε η ιδεολογική της πρόταση κι ελάχιστοι είχαν τη σοφία να την προσαρμόσουν, έτσι ώστε να αντιστοιχεί κάπως στην πραγματικότητα. Ακούσαμε για "έναν κόσμο", που δεν περιγράφεται, αλλά είναι εφικτός. Ακούσαμε για τα δεινά που επιφέρει στις μάζες ο καπιταλισμός, όταν είναι νωπές ακόμη οι μνήμες των σοσιαλιστικών καταστημάτων με τις τεράστιες ουρές για 100 γραμμάρια βούτυρο. Ακούσαμε ότι η παρανομία των καταλήψεων είναι νομιμότητα (προφανώς με τη φανταστική νομοθεσία του "άλλου κόσμου"). Ο νόμος ορίστηκε σύμφωνα με το δίκιο του καθενός, όταν και ο πλέον αστοιχείωτος γνωρίζει ότι ο νόμος εφευρέθηκε επειδή ακριβώς υπάρχουν πολλά "δίκια" που πρέπει να συμβιβαστούν. Αν ζούσε, λοιπόν, ο μεγάλος Γκαίτε, θα επαναλάμβανε την ιστορική φάση: "Όταν οι ιδέες αποτυγχάνουν, οι λέξεις έρχονται πολύ βολικά".
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και ο νεανίας αρχηγός του, ξεπέρασε τα εσκαμμένα. άρχισε να χρησιμοποιεί ορολογία του βαθέος μεταμφυλιακού κράτους, για να αντιπαραχθεί σε πολιτικές που δεν συμφωνεί. Μιλώντας για το σχέδιο της κυβέρνησης για αποκτρατικοποιήσεις 150 δις ευρώ, δήλωσε ότι; "Διερωτόμαστε εάν μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει έσχατη προδοσία για τον ελληνικό λαό και για την πατρίδα. Και, αν δεν σημαίνει αυτό προδοσία, τότε τι είναι προδοσία;"
Υπάρχει κάποιος να θυμίσει στον νεοσσό της πολιτικής ότι κάποτε κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ακόμα και την ύπαρξη αριστερών κομμάτων (εκείνων που ήταν πολύ πιο σοβαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ) "εσχάτη προδοσία;" Ότι η ποινικοποίηση των πολιτικών αποφάσεων οδήγησε σε αφάνταστες ταλαιπωρίες, ακόμα κι εκτελέσεις, αριστερούς, επειδή είχαν διαφορετική άποψη από την κρατούσα; μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι ο χωροφύλακας της δεκαετίας του '50, που ορίζει τι είναι εθνικόν και, κατά συνέπεια, τι συνιστά εσχάτη προδοσία του έθνους, το οποίο όψιμα ανακάλυψε;
Είναι δεδομένο ότι, όσο η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς χάνει ερείσματα, τόσο πιο αστειχείωτος και βάναυσος θα γίνεται ο λόγος της. Όσο δεν μπορεί να πείσει με επιχειρήματα, θα επιστρατεύσει όλο και χυδαιότερους όρους. Ξεχνά, όμως, ότι μαζί με την ιδεολογική κυριαρχία χάνει και τα ελάχιστα ψήγματα σοβαρότητας που την απέμειναν.
Από το ΕΛΠΗΝΩΡ
...στον Παναμά
2 σχόλια :
Είναι κρίμα να παρατηρεί κανείς μία αριστερά που δεν είναι σε θέση να καταθέσει σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Μία αριστερά χαμένη στον κόσμο της, ανήμπορη να διαδραματίσει ρόλο σε αυτήν την εποχή, που οι συνθήκες την ευνοούν για να περάσει τα μυνήματά της. Και το μόνο που έχει να πει, είναι οι βλακείες του Τσίπρα.
Ο Τσίπρας έχει επηρεαστεί από το όνομά του.
Κι εξηγούμαι.
Στο Πήλιο του τσίπουρο το λένε τσίπρο.
Και όταν είναι να πάνε στο τσιπουράδικο λένε ο ένας τον άλλον.
Πού 'σι παλικάρ πάμι για ΤΣΙΠΡΑ;
Και γυρνάνε σουμένοι σπίτι!!!
Πράγματι μέσα σ' αυτή τη δίνη που βρισκόμστε βλέπουμε συνολικά την αριστερά να μην αποτελεί λύση. Ο κόσμος γυρνά την πλάτη στα 2 μεγάλα κόμματα αλλά αναζητεί τη λύση από αλλού που δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρει.
Δεν είναι παράξενο ο μη προβληματισμός τους για την απέχθεια του λαού προς αυτούς και για το τι φταίει; Που τόσοι λίγοι τους εμπιστεύονται;
Δημοσίευση σχολίου