ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ PONTA DO UBU

Χθες 18 Ιουνίου γύρω στις 10 το πρωί φάνηκε η Ponta do Ubu.

Μία ακόμα ναυτική περιπέτεια, η πρώτη αυτής της περιόδου, είχε ολοκληρωθεί.

Μια ακόμα άφιξη στο «πουθενά» είναι γεγονός. Γιατί η Ponta do Ubu είναι το απόλυτο «τίποτα», το «πουθενά».

Το περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα έβλεπα όταν παρατηρούσα το ναυτικό χάρτη της περιοχής. Δεν είναι η πρώτη φορά που φτάνω σε τέτοια «μέρη». Πρόκειται απλά για έναν τόπο εξαγωγής μεταλλεύματος και τίποτα παραπάνω. Μία προβλήτα όπου μπορούν να δέσουν δύο μεγάλα φορτηγά πλοία για να φορτώσουν μινεράλι. Πήρα μερικές φωτογραφίες αλλά δεν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει ότι κάπου εδώ γύρω ζουν άνθρωποι. Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα υπάρχουν δύο μικρές πόλεις. Νότια σε απόσταση 7 χιλιομέτρων η ANCHIETA και βόρεια στα 26 χιλιόμετρα η GUARAPARI. Οι περισσότεροι από τους εργάτες που δουλεύουν εδώ κατάγονται από αυτές τις πόλεις ενώ κάποιοι άλλοι από τη VITORIA που κι αυτή βρίσκεται βόρεια σε απόσταση 45 χιλιομέτρων.

Που και που εμφανίζεται κι από κανένα βαπόρι για να ξεφορτώσει κάρβουνο για τις ανάγκες του εργοστασίου. Είναι προφανές ότι είμαστε το «που και που» πλοίο που έφερε το κάρβουνο. Ο νεαρός πιλότος, αυτός που είναι μαζί μου στη φωτογραφία, ανέβηκε στις 10:30 για να μας οδηγήσει με τη βοήθεια των ρυμουλκών στο σημείο εκφόρτωσης. Μετά τις χαιρετούρες και τις καλημέρες άρχισα να του μιλάω επίτηδες για την εθνική Βραζιλίας και το μουντιάλ. Αυτό ήταν! Ξέχασε γιατί είχε ανέβει στο βαπόρι. Άρχισε να ταξιδεύει αλλού μέχρι που τον επανέφερα στη πραγματικότητα. Άρρωστος λαός με το ποδόσφαιρο οι Βραζιλιάνοι!

Δέσαμε από αριστερά με 18 κάβους (κάβος στην ναυτική ελληνοβαρβαρική σημαίνει χοντρό σχοινί, παλαμάρι), 9 πλώρα, 9 πρύμα, όταν υπό κανονικές συνθήκες δένουμε με 12 (6+6). Κι αυτό γιατί το λιμάνι δεν είναι ασφαλές και μία απότομη αλλαγή του καιρού μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και ζημιές εκατομμυρίων.

Δίπλα ένα τεράστιο βαπόρι τύπου Cape Size χωρητικότητας 200.000 τόνων το φόρτωναν με ξέφρενο ρυθμό. Σήμερα το πρωί που σηκώθηκα είδα ένα άλλο πλοίο στη θέση του, το ίδιο μεγάλο Cape Size, που κι αυτό αύριο θα έχει φύγει φορτωμένο με άλλους 200.000 τόνους στις επόμενες 24 ώρες κ.ο.κ.

Άλλη μια παρένθεση εδώ. Τα Cape Size πλοία είναι κάτι γίγαντες που δεν μπορούν να περάσουν τη διώρυγα του Παναμά και τα μεγαλύτερα από αυτά και αυτή του Σουέζ. Έτσι είναι υποχρεωμένα να περιπλέουν την Αφρική από το Cape of Good Hope (Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος) και την Νότιο Αμερική από το Cape Horn ή το στενό του Μαγγελάνου.

Ευτυχώς ξεμπέρδεψα γρήγορα με τις αρχές και τις διατυπώσεις. Πήραν και τα δωράκια τους, κάτι τσιγάρα και μερικά μπουκάλια κρασί και πήγαν στην ευχή της Παναγίας.

Έμεινα με τον πράκτορα για να συζητήσουμε πιο σοβαρά θέματα. Για την εκφόρτωση, το λιμάνι, την παραμονή, την αναχώρηση κλπ. Συνομιλώντας μαζί του μου ανέφερε ότι αυτό το λιμάνι (ο Θεός να το κάνει λιμάνι) είναι το δεύτερο στο κόσμο σε εξαγωγή μεταλλεύματος. Για φαντάσου! Πρώτο θεωρείται το Tubarao, κι αυτό εδώ στη Βραζιλία, που αποτελεί στην ουσία προέκταση του λιμανιού της Vitoria, λίγα μίλια βόρεια, το οποίο γνωρίζω καλά γιατί έχω πάει πολλές φορές στο παρελθόν. Για τις εξαγωγικές δυνατότητες της Ponta do Ubu ένας απλός υπολογισμός με βάση τον αριθμό των πλοίων που προσεγγίζουν και φορτώνουν μέσα σ΄ένα χρόνο, αποδεικνύει ότι από εδώ εξάγονται ετησίως γύρω στα 35.000.000 τόνοι μεταλλεύματος! Η ποσότητα είναι κι αυτή εξωφρενική όπως και ο ρυθμός φόρτωσης που ανέφερα παραπάνω. Μία πάμπλουτη χώρα με αρκετούς πάμπλουτους και εκατομμύρια πάμφτωχους ανθρώπους. Βραζιλία, η χώρα με τους ουρανοξύστες και τις φαβέλες (παραγκουπόλεις) να ζούν «αρμονικά(;)» δίπλα-δίπλα.

Άντε τώρα εσύ να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει διαφθορά στη Βραζιλία!

Παρατηρώ όλα αυτά τα χρόνια που έρχομαι κατά καιρούς στη Βραζιλία ότι μάλλον είναι η χώρα με τις λιγότερες φυλετικές διακρίσεις στο κόσμο. Που οι κάτοικοί της ζουν ειρηνικά ανεξαρτήτου χρώματος και ράτσας. Το ανθρώπινο μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη Βραζιλία είναι εκπληκτικό. Άσπροι, μαύροι, κρεολί, κίτρινοι, κόκκινοι μια χαρά δείχνουν να τα πηγαίνουν.

Στην Ελλάδα λέμε, όσοι έχουμε σώας τας φρένας, ότι το ποδόσφαιρο είναι η «πιο σημαντική ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ της ζωής μας» αν βγάλουμε έξω τους γνωστούς-αγνώστους και οπαδούς-στρατούς κάθε ομάδος και λαμόγιου προέδρου.

Εδώ τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εδώ το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής χωρίς εισαγωγικά. Είναι ίσως το ίδιο σημαντικό όσο και η θρησκεία τους, και οι Βραζιλιάνοι πιστεύουν πολύ.

Όταν ρώτησα τον πράκτορα για το τι είναι πιο σημαντικό γι’ αυτούς το ποδόσφαιρο ή η θρησκεία μου απάντησε στα αγγλικά: «Captain this is a subject for discussion»!!!

Όταν παρακολουθείς τηλεόραση στη Βραζιλία δύο πράγματα βλέπεις κατά κόρον και είναι και τα δύο ολοστρόγγυλα. Τα γυναικεία οπίσθια και τη θεά μπάλα του ποδοσφαίρου. Τώρα πως τα έχουν καταφέρει κι έχουν συνδυάσει διαφημίσεις, ειδήσεις, σήριαλ κλπ με τα δύο αυτά «αντικείμενα» είναι άξιο απορίας. Τηλεοπτικά παιχνίδια όπου κλωτσάνε μπάλες και χτυπάνε πέναλτι γαρνιρισμένα με ξεβράκωτες Θεές. Διαφημίσεις μπύρας βλέπεις και από το μπουκάλι μαζί με τη μπύρα βγαίνουν και μπάλες! Τι άλλο να πω; Τελειώνει αθλητική εκπομπή που φυσικά είχε θέμα, τι άλλο, το ποδόσφαιρο, αρχίζουν οι βραδυνές ειδήσεις και είναι πολύ φυσικό πολλές φορές το πρώτο θέμα των ειδήσεων να προέρχεται από αυτό το άτιμο το άθλημα.

Αύριο παίζει η Σελεσάο (έτσι λένε την εθνική τους ομάδα) με την Ακτή Ελεφαντόδοντος.

ΘΑ ΝΕΚΡΩΣΕΙ Η ΧΩΡΑ!!!

Για να καταλάβετε καλύτερα, στο λιμάνι που είμαστε οι εργασίες δεν σταματούν ΠΟΤΕ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο. Η δουλειά είναι συνεχής 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο, εκτός από τις μέρες που παίζει η εθνική τους ομάδα. Για αύριο λοιπόν μας έχουν ήδη ενημερώσει ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα και για μερικές ώρες πριν και μετά το εργοστάσιο θα σταματήσει όπως και οι φορτοεκφορτώσεις των πλοίων. Στην Αραβία σταματάνε τη δουλειά για να προσευχηθούν στον Αλλάχ. Στη Βραζιλία για να προσκυνήσουν την ασπρόμαυρη Θεά.

Δεν είναι εκπληκτικό να κάνει κουμάντο το ποδόσφαιρο; Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια!

Είπα λοιπόν του πράκτορα να έρθει να με πάρει να δούμε μαζί αυτό το παιχνίδι σε κάποια καφετέρια στη πόλη και δέχτηκε με χαρά. Είσαι φίλος τους αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος. Κάνοντας πλάκα, του είπα ότι θα πάρω από το καράβι μία σημαία της Αργεντινής θα τυλιχτώ μ΄αυτή και θα βγω έτσι στην πόλη, γνωρίζοντας την έχθρα μεταξύ των δύο λαών. Αυτός παίρνοντας στα σοβαρά αυτό που του είπα μου λέει: «μην τολμήσεις να το κάνεις γιατί θα σκοτώσουν πρώτα εμένα που κάνω παρέα μαζί σου και μετά εσένα». Τον πίστεψα ότι έτσι θα γινόταν αν το τολμούσα!

Και πάνω που γράφω για την ντεμέκ βόλτα μου με την Αργεντίνικη σημαία σταματώ για να δω στην τηλεόραση ότι αυτό που σκέφτηκα το σκέφτηκε πριν μέρες και το έπραξε ένας τρελός Βραζιλιάνος, μάλλον δημοσιογράφος, που τόλμησε συνοδεία κάμερας να ταξιδέψει στο Μπουένος Άϋρες και ντυμένος στα χρώματα της Βραζιλίας να παρακολουθήσει σε υπαίθρια γιγαντοοθόνη αγώνα της Αργεντινής ανάμεσα σε αντίστοιχα τρελούς Αργεντίνους καταγράφοντας τις αντιδράσεις τους. Είχε πολύ γέλιο γιατί τόλμησε να είναι και προκλητικός, αλλά οι Αργεντίνοι απλώς τον έβγαλαν σηκωτό από το πάρκο που παρακολουθούσαν το ματς και τίποτα παραπάνω. Κι εδώ που τα λέμε πιστεύω ότι οι Αργεντίνοι είναι πιο ήρεμοι άνθρωποι από τους Βραζιλιάνους. Θέλω να πιστέψετε ότι έτσι έγιναν τα πράγματα και δεν είναι δικές μου ψευτοεξυπνάδες και φαντασιώσεις. Και το λέω αυτό γιατί έχει επικρατήσει ότι οι ψαράδες, οι κυνηγοί και οι ναυτικοί είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες.

Είναι κάτι ανάλογο με το μπισκότο «ΜΑΝΤΕLLI’S» που αναφέρω σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα που ούτε ο ίδιος μπορείς να πιστέψεις ότι γίνονται, και την ώρα που γίνονται. Τέτοιες σατανικές συμπτώσεις!

Τέλος πάντων η εκφόρτωση θα πάρει 5 μέρες για να ολοκληρωθεί και η αναχώρηση έχει προσδιοριστεί για τις 25 του μηνός περίπου.

Μέχρι τότε μάλλον θα τα ξαναπούμε.

Αλλά αφήστε με πρώτα να δω τον αγώνα της Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντόδοντος. Δεν είμαι σίγουρος αν θα δω τον αγώνα ή αν θα παρατηρώ τους τρελούς Βραζιλιάνους. Ελπίζω να μπορέσω να τα κάνω και τα δύο παράλληλα.

Και κάτι για τους φίλους που μου κάνουν την τιμή και με διαβάζουν, αν με διαβάζουν και αν είναι ενδιαφέροντα αυτά που γράφω.

Τα πλοία δεν έχουν INTERNET, κι επί πλέον δεν έχω πληροφόρηση για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες 15 μέρες. Παραδόξως και η φωνή της Ελλάδος δεν ακούγεται καλά. Ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι δεν σχολιάζω τυχόν σχόλιά σας. Δεν ξέρω πλέον τι συμβαίνει στο blog μου. Δεν έχω τη δυνατότητα να επέμβω από δω που είμαι. Αν σας αρέσουν ή γελάτε μ΄αυτά που γράφω. Ότι διαβάζετε το στέλνω με email από το πλοίο και δεν ξέρω καν αν έρχεται σωστά ή όχι. Θα προσπαθήσω εδώ στη Βραζιλία να βρω τρόπο και να δω το blog μου και σε τι κατάσταση έρχονται τα τελευταία μηνύματα τα οποία στην πραγματικότητα είναι τα πρώτα μιας ζωής που θα ζήσω, για ακόμα μια φορά, μακρυά από το σπίτι μου για τους επόμενους 7 μήνες.

Συνεχίζεται...

Chrisgio