Συνέχισα το δρόμο μου προς το κατάστημα φίλου. Πριν φτάσω σταμάτησα σ΄ένα κυλικείο και αγόρασα έναν ελληνικό καφέ, στο χέρι, σε ποτήρι από φελιζόλ. Η τιμή, και μάλιστα χωρίς απόδειξη, ένα ευρώ.
Έτσι περπατώντας για το μαγαζί του φίλου κρατούσα στο ένα χέρι ένα πακέτο μυρωδάτο και φρεσκοκομμένο ελληνικό καφέ που μου στοίχισε δύο ευρώ και στο άλλο τον αγνώστου ποιότητας της μιας κουταλιάς του κυλικείου του ενός ευρώ και άνευ απόδειξης.
Τα ζύγισα στα χέρια μου και ο καφές του κυλικείου μου φάνηκε «ασήκωτος» δεν μπορούσα να τον αντέξω, τον έπινα και με έπινε. Από την άλλη με το πακέτο των δύο ευρώ θα πίνω στο σπίτι καφέ όσο θέλω για μια βδομάδα.
Γυρνώντας σπίτι έφτιαξα έναν καφέ από το πακέτο που είχα αγοράσει. Απόλαυση απ΄ όλες τις απόψεις!
Έβαλα δίπλα-δίπλα το πακέτο την απόδειξη και το φλυτζάνι και τα φωτογράφισα.
Αν αυτό δεν είναι αισχροκέρδεια τότε τι είναι;
Και δεν αναφέρομαι στις καφετέριες όπου η τιμή του καφέ θα έπρεπε να τους κάνει να κοκκινίζουν.
Μιλάμε τις τελευταίες μέρες, μέρα-νύχτα, για τους κερδοσκόπους των αγορών, τους τοκογλύφους, τους κλέφτες, όταν μεταξύ μας ο ένας κλέβει τον άλλον. Προσπαθούμε να πιάσουμε τον διπλανό μας κορόιδο για να μην πω τίποτα άλλο.
Μήπως τελικά τη χρεωκοπία, στην οποία κολυμπάμε και σε λίγο θα μας ζητήσουν να βάλουμε και τα κεφάλια μέσα, μπορούμε πλέον να τη χαρακτηρίσουμε και σαν «ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ»;
Μήπως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να βάλουμε μυαλό;
Μήπως αυτός είναι ο λόγος που κανείς δεν μας εμπιστεύεται σαν χώρα;
Μήπως αυτός είναι ο λόγος που ο δανεισμός από το μηχανισμό στήριξης θα έρχεται τμηματικά;
Αν αυτή είναι η αλήθεια μήπως θα έπρεπε να φωνάξουμε όλοι μαζί...
ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ;
Chrisgio
...στον Παναμά
