Σήμερα το πρωί αγόρασα ελληνικό καφέ από κεντρικό καφεκοπτείο της πόλης.
Δύο ευρώ η τιμή όπως τυπώθηκε στην απόδειξη.
Συνέχισα το δρόμο μου προς το κατάστημα ενός φίλου.
Πριν φτάσω σταμάτησα σ΄ένα κυλικείο και αγόρασα έναν ελληνικό καφέ, στο χέρι, μέσα σ΄ένα ποτήρι από φελιζόλ.
Η τιμή, και μάλιστα χωρίς απόδειξη, 1 ευρώ.
Έτσι περπατώντας για το μαγαζί του φίλου κρατούσα στο ένα χέρι ένα πακέτο μυρωδάτο και φρεσκοκομμένο ελληνικό καφέ που μου στοίχισε 2 ευρώ και στο άλλο χέρι τον αγνώστου ποιότητας καφέ του κυλικείου του ενός ευρώ και άνευ απόδειξης.
Τα ζύγισα στα χέρια μου και ο καφές του κυλικείου μου φάνηκε "ασήκωτος".
Κι όμως με το πακέτο των 2 ευρώ θα πίνω στο σπίτι καφέ όσο θέλω για μια βδομάδα.
Γυρνώντας σπίτι έφτιαξα έναν καφέ από το πακέτο που προ ολίγου είχα αγοράσει.
Έβαλα δίπλα-δίπλα το πακέτο με το φλυτζάνι και τα φωτογράφισα.
Αν αυτό δεν λέγεται αισχροκέρδεια τότε πως μπορεί κάποιος να το αποκαλέσει;
Και δεν αναφέρομαι για τις καφετέριες στις οποίες η τιμή του καφέ θα έπρεπε να τους κάνει να κοκκινίζουν.
Μιλάμε τις τελευταίες μέρες μέρα-νύχτα για τους κερδοσκόπους των αγορών, τους τοκογλύφους, τους κλέφτες, όταν μεταξύ μας, ο ένας κλέβει τον άλλον.
Προσπαθούμε να πιάσουμε τον διπλανό μας... κορόιδο για να μην πω τίποτα άλλο.
Μήπως τελικά τη χρεωκοπία, στην οποία κολυμπάμε και σε λίγο θα μας ζητήσουν να βάλουμε και τα κεφάλια μέσα, μπορούμε πλέον να την χαρακτηρίσουμε και σαν... "ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ";
Μήπως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να βάλουμε μυαλό;
Μήπως αυτός είναι ο λόγος που κανείς δεν μας εμπιστεύεται σαν χώρα;
Μήπως αυτός είναι ο λόγος που ο δανεισμός από το μηχανισμό στήριξης θα έρχεται τμηματικά;
Αν αυτή είναι η αλήθεια μήπως θα έπρεπε να φωνάξουμε όλοι μαζί...
ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ;;;
...στον Παναμά
