Από το αεροδρόμιο του Πεκίνου (Beijing) καθ' οδόν για Ριζάο (Rizhao), κείμενο & εικόνες Νο1

Το δι΄ αυτοκινήτου ταξίδι Qingdao-Rizhao-Lanshan ξεκινά

Το αεροπλάνο των εσωτερικών γραμμών απογειώθηκε και 3 ώρες αργότερα προσγειώνονταν στο Qingdao. Τα αεροπλάνα τελείωσαν, σειρά είχαν τα αυτοκίνητα.

Προχώρησα προς την έξοδο του αεροδρομίου σίγουρος γι’ αυτό που θα συνέβαινε.
Ένας Κινέζος με ένα χαρτόνι στο χέρι που έγραφε το όνομά μου φάνηκε ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε τους δικούς του. Του έκανα νόημα. Ανέκφραστος χωρίς να με χαιρετήσει γύρισε κι άρχισε να περπατάει προς την έξοδο της αίθουσας αφίξεων.
Από τη μια τσαντίζεσαι με τέτοιους τρόπους, από την άλλη σκέφτεσαι ότι μέρα-νύχτα κουβαλάει ναυτικούς, από και προς το αεροδρόμιο, και τον καταλαβαίνεις. Ήξερε ότι θα τον ακολουθούσα. Περάσαμε στον απέναντι πεζοδρόμιο και από κει στο υπαίθριο parking. Ένα βαν, κινέζικος ματρακάς, μας περίμενε. Άνοιξε στην πόρτα του πορτ-μπαγκάζ, έκανε στην άκρη και νόημα να φορτώσω τα πράγματά μου.

«Έλα, έλα στα γρήγορα φόρτωνε και μη μιλάς, όπως μέχρι τώρα έκανες» είπα νευριασμένος και το έδειχνα, συνοδεία ανάλογων κινήσεων των χεριών μου, χωρίς να σκεφτώ ότι δεν καταλάβαινε ακριβώς τι του έσουρνα! Ωστόσο σίγουρα κατάλαβε γιατί τα είχα «πάρει», τι με είχε πειράξει. Σάστισε, δεν περίμενε την αντίδρασή μου.

Οι ταξιτζήδες ή τέλος πάντων όλοι αυτοί που κάνουν ανάλογη δουλειά έχουν ίδια συμπεριφορά, ίδιοι παντού. Το άτιμο το τιμόνι μοιάζει να δίνει μια μαγκιά της πλάκας και ανοησίας σε όποιους το πιάνουν επαγγελματικά. Στην πραγματικότητα μάλλον κάτι άλλο πιάνουν αλλά δεν το καταλαβαίνουν!... Ίσως να φταίει και το επίπεδο των ανθρώπων αυτών.

Διασχίζοντας το Qingdao

Είναι να μη σου πάρουν τον αέρα. Ετούτος εδώ βέβαια το κατάλαβε από την αντίδρασή μου και συμμορφώθηκε. Η γλώσσα του σώματος δούλεψε στην εντέλεια!

Τον είδα να αγκομαχάει να φορτώσει την βαριά βαλίτσα, τις χειραποσκευές και να με κοιτάει λοξά!

«Μαλάκα, έ μαλάκα» του είπα κοιτάζοντάς τον στα μάτια ελπίζοντας τουλάχιστον τώρα ότι θα καταλάβαινε τι του έλεγα. Αλλά μπα, δεν έχει φτάσει μέχρι εδώ η χάρη της πιο διάσημης ελληνικής λέξης.

Στα γρήγορα μπήκαμε στο αυτοκίνητο κι ένα ταξίδι αγνώστου διάρκειας άρχισε προς το νότο. Το λιμάνι Lanshan.
Προσπάθησα με διάφορα νοήματα να μάθω τον χρόνο του ταξιδιού εις μάτην. Χαμογελούσε βαριεστημένα και αμήχανα.

«Είσαι ακόμα θυμωμένος μαζί μου;» Ίσως να ρωτούσε. Δεν το έμαθα ποτέ!...

Είναι ελάχιστοι αυτοί που γνωρίζουν κάποια γλώσσα πλην τη δική τους σ΄αυτή τη χώρα. Η ίδια άγνοια και στα καράβια τους. Οι Κινέζοι ναυτικοί δεν γνωρίζουν αγγλικά, σε ποσοστό που μπορεί να αγγίζει και το 100% παρά κάτι... Από καμαρωτάκι έως καπετάνιο.
Απλά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

Χωρίς να έχω άλλη επιλογή έβγαλα το σκασμό, οπλίστηκα με υπομονή και άρχισα να «χαζεύω», πλην του καλού καινούριου δρόμου, το άσχημο κινέζικο τοπίο και να φωτογραφίζω.

Διασχίζοντας το Qingdao...

...διασχίζοντας το Qingdao

Στο δρόμο για το Rizhao

Προς το Rizhao. Διόδια.

Πανάσχημα υπολείμματα του κομμουνιστικού παρελθόντος. Ο  Μάο ακόμα και σαν φάντασμα εξακολουθεί να τρομάζει...

... δίπλα ο αυτοκινητόδρομος δείχνει να θέλει να ξεχάσει τον εφιάλτη, τραβάει γι' αλλού...

... δίπλα, πάνω στον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο το BMW γκαζώνει προς την πρόοδο... Χρόνια αργότερα το φάντασμα του Μάο δεν θα τρομάζει... Στην καλύτερη περίπτωση ίσως να προκαλεί γέλιο, στη χειρότερη να συνεχίζει να εξοργίζει...

Έργα παντού αλλά και ασέβεια για το περιβάλλον. Οι Κινέζοι βιάζονται να καλύψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα  το κενό που άφησε το κομμουνιστικό STORM και προβαίνουν αδίστακτα και χωρίς τύψεις σε εγκλήματα κατά της φύσης. Λόγω μεγέθους χώρας και «ανάπτυξης» τα εγκλήματά τους είναι πλέον κατά της... ανθρωπότητας. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου

Προσγειώθηκα στο Πεκίνο στις 18 Σεπτεμβρίου του 2017 πριν το μεσημέρι!

Γνώριμο το περιβάλλον χρόνια τώρα. Οι ίδιες φυσούνες, οι ίδιοι διάδρομοι, κυλιόμενες σκάλες και πατώματα, ταμπέλες και διαφημίσεις με ιδεογράμματα σε συνδυασμό με όμορφες Κινέζες να ποζάρουν με χάρη. Οι ίδιοι υπάλληλοι και στον έλεγχο διαβατηρίων; Ίσως! Αυτοί κι αν έμοιαζαν!...

Μπροστά μου στην ουρά για τον έλεγχο δυο ελληνόπουλα όχι πάνω από 30 ετών έτοιμα για περιπέτειες στην απέραντη χώρα της ανατολής, συζητούσαν πέρα του φυσιολογικού, μεγαλοφώνως. Δεν τους ένοιαζε αν κάποιος όπως εγώ για παράδειγμα ήξερε ελληνικά. Με τον νόμο των πιθανοτήτων δεν είχαν άδικο. Κουτσομπόλευαν, έθαβαν, έβριζαν. Ελληνικά σημεία των καιρών. Έλληνες! Ήθελα να γελάσω μ’ αυτά που άκουγα, σόκιν και «γαλλικά» πέρα των άλλων αλλά συγκρατήθηκα. Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα ότι μόνο εγώ και αυτοί καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον. Η γλώσσα των πολλών υπολοίπων απείχε από τη δικιά μας. Κανείς δεν τους έδινε σημασία και από ένα σημείο και μετά ούτε εγώ. Προείχε η συνέχεια του ταξιδιού μου!

Ο έλεγχος γρήγορος. Η κυρία που έμοιαζε καταπληκτικά με τη διπλανή της κι εκείνη με την διπλανή της κι εκείνη με την… πήρε το διαβατήριό μου στα χέρια της το άνοιξε, έλεγξε visa και φωτογραφία, με κοίταξε στα μάτια φευγαλέα, μετά το μόνιτορ μπροστά της, με ξανακοίταξε και μου έδωσε πίσω το διαβατήριο.

Πέρασα και έφτασα στο «αγαπημένο» λουρί αποσκευών. Έπρεπε να μαζέψω να μπαγάζια μου.

Σα να ‘ταν χθες!

Το ταξίδι αεροπλάνων για μένα δεν είχε τελειώσει. Υπήρχε και domestic flight. Beijing – Qingdao. 

Αυτό που χαίρομαι στο αεροδρόμιο του Πεκίνου είναι τα τζάμπα καρότσια αποσκευών. Άρπαξα ένα από τη ντάνα, φόρτωσα τη βαλίτσα και τις δυο χειραποσκευές, πέρασα στην τσάντα μου χιαστί σαν παραδοσιακός ταχυδρόμος στον ώμο, στο χέρι ένα λίτρο νερό κι άρχισα να προχωράω προς τα εκεί που πήγαιναν κι άλλοι. 

«Ρωτώντας πας στη Πόλη» σκέφτηκα.

Κάπου θα έβρισκα την «άκρη». Τα τόξα με οδηγούσαν προς την επόμενη πύλη επιβίβασης. Φτασαμε σ’ ένα αδιέξοδο με σιδηροδρομικές γραμμές. Ναι το θυμήθηκα, ήταν το μίνι υπόγειο μετρό του απέραντου αεροδρομίου.

Όλα σα να ‘ταν χθες.

Μπήκαμε μέσα σαν τα πρόβατα. Ξέραμε όλοι ότι… ήξερε που θα μας πήγαινε. Ελάχιστο χρόνος διαδρομής και οι πόρτες άνοιξαν. Άρχισα ξανά με στυλ αχθοφόρου, παμπάλαιας ασπρόμαυρης κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου, να σπρώχνω το καρότσι. Οι πινακίδες με το νούμερο της πύλης μου εμφανίστηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι μου. Λίγο παρακάτω πέρασα πάλι από γενικό έλεγχο.

Το μαξιλάρι που συνέχιζε να μου κάθεται στο… σβέρκο περιμένοντας την επόμενη πτήση, είχε κάνει καλή δουλειά. Είχε βγάλει ήδη τα λεφτά του στο πρώτο του ταξίδι. Δεν ένιωθα κούραση ανάλογη της διάρκειας και των συνθηκών ενός ταξιδιού σε sold out αεροπλάνο, ούτε νύστα αφού με είχε βοηθήσει να κοιμηθώ στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού.

Το μόνο που δεν ήθελα, ήταν να βλέπω γύρω μου αυτό… που έβλεπα. Το αεροδρόμιο που Πεκίνου! Βιαζόμουν να τελειώσω το ταξίδι, να φτάσω στο καινούργιο μου κάτεργο.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Αθήνα - Ζυρίχη - Πεκίνο

Αποχαιρετισμός στην Αθήνα

Ναι! Μετά από 2 χρόνια και 10 μήνες έγινε κι αυτό, ξανά!...

Στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 υπέγραψα σύμβαση με ναυτιλιακή εταιρεία και στις 17 πέταξα μέσω Ζυρίχης για την Κίνα.

Τι πρωτότυπο ταξίδι! Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να ταξιδεύω για να συναντήσω καράβι σε χώρα εκτός της Κίνας. Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο!

«Θα το αντέξω κι αυτή τη φορά» είπα μέσα μου.

3ωρη αναμονή στην Ελβετία λοιπόν πριν το επόμενο αεροπλάνο απογειωθεί για το Πεκίνο. Μια μικρή περιήγηση στα ελβετικά duty free σου δημιουργεί αίσθηση χλιδής, τάσεις ακατάσχετης σπατάλης αλλά αποτιμά και το μέγεθος της προσωπικής φτώχειας κι ας σου βρίσκονται στην τσέπη κάτι λιγότερο από 5.000 δολάρια. Ρούχα, τσάντες, γνήσιοι ελβετικοί σουγιάδες, ηλεκτρονικά, καλλυντικά, αρώματα, ΡΟΛΟΓΙΑ (αν είναι δυνατόν, παραλίγο να τα ξεχάσω)!

Πάνω από τη Ζυρίχη

Άντεξα στους πειρασμούς και ανέβηκα στο αεροπλάνο με το πακέτο των δολαρίων μου σχεδόν ακέραιο. Δεν είχα φύγει απ’ το σπίτι για ταξίδι αναψυχής! Προς κάτεργο κατευθυνόμουν, πλωτή φυλακή! Αλλά έτσι είναι όταν αλλάζεις περιβάλλον τείνεις να προσαρμοστείς σ’ αυτό. Και τις περισσότερες φορές συμβαίνει, αλλά όχι στη Ζυρίχη όπου το ορέγεσαι διακαώς αλλά αδυνατείς. Δεν πρέπει να συμβεί. Αν κάνεις την απερισκεψία να το τολμήσεις απλώς θα το… τολμήσεις. Κι αν δεν το καταλάβεις εγκαίρως θα σου το θυμίσουν οι άδειες τσέπες σου που σε ελάχιστο χρόνο θα «βροντάνε» σαν τενεκέδες!...

Άλλος κόσμος η Ελβετία και δεν έχω ιδέα για τη χώρα. Μόνο από φωτογραφίες και ταινίες. Απλώς συγκρίνω κατ’ αντιστοιχία αεροδρόμια με αεροδρόμια, duty free με duty free, καθαριότητα με καθαριότητα!... Η εικόνα δεν είναι αντιπροσωπευτική αλλά δίνει τόνο και στίγμα.

Τι εικόνα; Που προσγειώθηκες βρε ταλαίπωρε!...

Στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης

Μια μικρή αναδρομή στο τι μπορούσα ν’ αγοράσω, όχι τι πεθύμησα, κι έπιασα τον εαυτό μου να βγαίνει «κερδισμένος» κατά 1.500 με 2.000 δολάρια. Δεν ξέρω αν το γλυτώσω στην επιστροφή μετά από μερικούς μήνες!...

Α, κάτι πήρα!

Κανά δυο καφέδες στις ώρες της αναμονής κι ένα φουσκωτό μαξιλάρι, 14 δολάρια, στα ερυθρόλευκα χρώματα της χώρας, ειδικό για τα μεγάλα αεροπορικά ταξίδια.

-Τα ρέστα σας σε φράγκα ή ευρώ;» η ερώτηση της κυρίας στο ταμείο.

-Σε ευρώ παρακαλώ, απάντησα.

Αλήθεια πόσες φορές, κάθε μέρα, κάνει την ίδια ερώτηση και παίρνει δύο μόνο απαντήσεις!

Φρικτή ρουτίνα, που  δεν έχει σχέση το εργασιακό περιβάλλον και την ποιότητα ζωής! Η ρουτίνα είναι... ρουτίνα παντού!

Η βόλτα στα duty free shops

Συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι βρισκόμουν στα έγκατα της Ευρώπης κι όμως το νόμισμα δεν ήταν το ευρώ! Σε μια πολύ κοντινή κρύα και ακριβή «εξωτική» χώρα, χωρίς κοκοφοίνικες και χρυσές παραλίες, που θα παραμείνει εξωτική όσο λόγω οικονομικών αδυναμιών, δεν είναι προσβάσιμη τουλάχιστον για μένα.

Μια καλή ιδέα για μας τους μπατίρηδες είναι να την διασχίσεις (όχι το μυαλό της…) με μια ανάσα, αέρα, με στάσεις μόνο για καφέ στο δρόμο προς ανατολικά και βόρεια ή σε μονοήμερη εκδρομή, να θυμηθούμε και τα γυμνασιακά μας χρόνια, με βάση τη βόρεια Ιταλία. Βοηθάει και το μέγεθός της!..

Η ιδέα της αγοράς του μαξιλαριού καταπληκτική. Ευχαριστώ το Θεό που με φώτισε να το πάρω κι απορώ γιατί τόσο χρόνια δεν αποτελούσε μόνιμο αξεσουάρ των ταξιδιών μου. Ήταν φαίνεται απαραίτητη η... επιφοίτηση! Πρώτη φορά ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, 11 ωρών στον αέρα, δεν ήταν τόσο κουραστικό. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά ήταν αλήθεια. Θα έπρεπε να βρίσκεται στις αποσκευές όλων όσοι ταξιδεύουν με αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα, λεωφορεία πάνω από ώρα.

Κατέβηκα στο Πεκίνο στις 18 Σεπτεμβρίου πρωινές ώρες!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Πτυχία και αποφάσεις...

Τα Χριστούγεννα του 2016 και η Πρωτοχρονιά του 2017 πέρασαν σε ήρεμο οικογενειακό κλίμα με το μυαλό μόνιμα εστιασμένο στα οικονομικά του… οίκου μου! Η συνεχής αφαίμαξη των τραπεζικών αποθεμάτων δεν είναι λύση.

Τα «δεν βαριέσαι έχει ο Θεός», «ζήσε το σήμερα», «την υγειά μας να ‘χουμε», «ποιος ζει ποιος πεθαίνει», «μια ζωή την έχουμε» και… «να καούν τα κάρβουνα» δεν είναι σοβαρές λύσεις και απόδραση από τα προβλήματα. Αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν αιτίες φαινομένων όπως άστεγος, αναξιοπαθής, απόκληρος κλπ.

*****

Εν τω μεταξύ οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι μας επιστρέφουν τους λαθρομετανάστες που προέρχονταν από την Ελλάδα. Δυο χρόνια τώρα απειλούσαμε τους Ευρωπαίους ότι θα τους τιγκάρουμε με «όλης της γης τους κολασμένους» με την προώθησή τους μαζικά προς βορράν.

Μετά το «πρόγραμμα» που υπεγράφη (βλέπε 3ο Μνημόνιο) με την ουρά του σκέλια ο «χαρισματικός», τσαμπουκαλής πρωθυπουργίσκος μιας ΜΕΓΑΛΗΣ χώρας που δεν της αξίζει, μεταμορφώθηκε σε όρνιθα. Είχε βέβαια αντιληφθεί τις αυταπάτες του και ότι την μπαγκέτα την κρατάει άλλος, πραγματικά δυνατός.

Χωρίς να βγάλει άχνα, να προβάλει ένσταση στην απόφαση των... δημίων του αποδέχτηκε άλλο ένα συριζαίικο ευρωπαϊκό ναυάγιο! Αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς! Και οι επαναπροωθήσεις άρχισαν. Τους έστελναν πίσω να προστεθούν στους χιλιάδες που είχαν ξεχαστεί στα άθλια Hot Spots των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και στις ανά την Ελλάδα «Αμυγδαλέζες» που ξεφύτρωσαν μετά το ’15 σαν… αμυγδαλιές!

Σημασία έχει ότι η «Αμυγδαλέζα» της… Αμυγδαλέζας είχε κλείσει!

«Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη!»

*****

Στις αρχές Απριλίου του 2017 με τον κόμπο να έχει φτάσει στο χτένι, πήρα με βαριά καρδιά τη μεγάλη απόφαση. Την επανασύνδεσή μου με τη θάλασσα! Να κάνουμε μια ίσως τελευταία προσπάθεια συμβίωσης πριν το οριστικό διαζύγιο που αναπόφευκτα ο χρόνος θα επιβάλει

Λίγο πριν το Πάσχα ξεκίνησα την ανανέωση των ναυτικών πιστοποιητικών μου αφού τα προηγούμενα ελληνικά είχαν λήξει. Στα 60 μου, σαν μαθητής γυμνασίου, ξανασταύρωσα τα χέρια  στο θρανίο για να καταλήξω στα μέσα του Αυγούστου με νέα, κυπριακά αυτή τη φορά, «χαρτιά». Μετά από τρία παρά κάτι χρόνια ήμουν έτοιμος για το επόμενο μπάρκο. Για νέες ναυτικές περιπέτειες.

«Όταν αποφασίσω να συνταξιοδοτηθώ θα σημάνει και το τέλος της σχέσης μου με τη θάλασσα. Θα καταθέσω φυλλάδιο, δίπλωμα και θα μείνω σπίτι»

Ήταν το μότο μου για πολλά χρόνια. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Με τη σύνταξη μειωμένη κατά 50% φάνηκε να μην μπορώ να υποστηρίξω την επιθυμία και πίστη μου να προσαρμόσω τη ζωή μου σε τόσο χαμηλό προϋπολογισμό. Όσα πήγα ν’ αλλάξω στη ζωή μου από τα τέλη του 2014 και μετά, ανετράπησαν!

Ωστόσο το 2017 δεν ήταν μόνο σκληρών αποφάσεων.

Ήταν και χρονιά επιτυχιών και πτυχίων.

Καμαρώσαμε τα δυο παιδιά μας να παίρνουν από τα χέρια των δασκάλων τους τα πολυπόθητα διαβατήρια για τον στίβο της ζωής.

Μηχανολόγος Μηχανικός ο Πρώτος από το Τ.Ε. Λάρισας, στις 8 Ιουνίου!

Μηχανικός Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων η Δεύτερη από τη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου – Ερμούπολης Σύρου, στις 5 Μαΐου.

ΤΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ΤΟΠΟΣ Η ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ Η ΣΥΡΟΣ!

ΤΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ΤΟΠΟΣ!...

Μια οικογενειακή δικαίωση. Πρωτίστως των παιδιών και δευτερευόντως ημών των γονέων που στερήσεις και κόποι δεν ήταν επί ματαίω.

Στις 15 Σεπτεμβρίου υπέγραψα σύμβαση με ναυτιλιακή εταιρεία και στις 17 πέταξα μέσω Ζυρίχης για την Κίνα.

Το 2017 για μένα τέλειωσε της ημέρα της απογείωσης. Τα κενά μνήμης από τον κόσμο των ανθρώπων άρχισαν να καταλαμβάνουν αργά-αργά το πίσω μέρος του μυαλού μου. Άρχισα να ζω ξανά με τις αναμνήσεις.

*****

1 Ιανουαρίου: Τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη σε νυχτερινό κέντρο της συνοικίας Μπεσίκτας. Ο απολογισμός είναι 39 νεκροί και 69 τραυματίες. Το Ισλαμικό Κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη.

Κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!...

1 Ιανουαρίου: Η Πρωτοχρονιά εορτάζεται με λαμπρότητα σε όλο τον κόσμο.

Ο κόσμος, ότι κι αν συμβαίνει στον πλανήτη προχωράει...

11 Ιανουαρίου: Η Νορβηγία γίνεται η πρώτη χώρα στον κόσμο που καταργεί τους ραδιοφωνικούς σταθμούς των FM, περνώντας από την αναλογική στην ψηφιακή ραδιοφωνία.

Πόσα χρόνια μπροστά!…

12 Ιανουαρίου: Η Γερμανία ανακοινώνει ότι από τον Μάρτιο θα στέλνει ξανά στην Ελλάδα όσους μετανάστες προέρχονται από τη χώρα και ζητούν άσυλο στη Γερμανία.

Τραγωδία πράξη 9η: Όχι παίζουμε!...

20 Ιανουαρίου: Ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίζεται ως ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ποιος ξέρει τι θα ξημερώσει!...

25 Ιανουαρίου: Ο δείκτης τιμών Ντάου Τζόουνς του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης σπάει το φράγμα των 20.000 μονάδων για πρώτη φορά στα χρονικά.

26 Ιανουαρίου: Ο Άρειος Πάγος απορρίπτει την έκδοση των 8 στρατιωτών που κατηγορούνται από την Τουρκία για ανάμιξη στην απόπειρα πραξικοπήματος του 2016.

29 Ιανουαρίου: Ο Δημοσιογραφικός Όμιλος Λαμπράκη (ΔΟΛ) ανακοινώνει την αναστολή της έκδοσης των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Τα Νέα", δυο εντύπων που σημάδεψαν την σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Ο πόλεμος κατά της Δημοκρατίας δεν έχει τέλος!

2 Φεβρουαρίου: Εγκρίνεται ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η ένταξη της Γεωργίας στο καθεστώς Σένγκεν, που σημαίνει ότι δεν θα απαιτείται βίζα για να ταξιδεύουν οι Γεωργιανοί στις χώρες της ζώνης Σένγκεν.

Στην Ελλάδα η έξοδος από τη Σέγκεν χαρακτηρίζονταν, «μικρό το κακό».

5 Φεβρουαρίου: Στο πρώτο παιχνίδι του Σούπερ Μπόουλ που κρίνεται στην παράταση, οι Νιού Ίνγκλαντ Πάτριοτς νικούν τους Ατλάντα Φάλκονς με 34–28.

Το είδα! Ένα μυθικό παιχνίδι!...

7 Φεβρουαρίου: Πεθαίνει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, Έλληνας τραγουδοποιός.

13 Φεβρουαρίου: Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισλαμαμπάντ απαγορεύει επ' αόριστο στο Πακιστάν τον εορτασμό της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.

Άλλος κόσμος! Γεμάτος μισαλλοδοξία!...

15 Φεβρουαρίου: Η Βενεζουέλα απαγορεύει το CNN στην ισπανική, το 24ωρο τηλεοπτικό κανάλι, έπειτα από κατηγορίες για διασπορά προπαγάνδας.

Εδώ προσπαθούν να κλείσουν τα βοθροκάναλα. Βίοι παράλληλοι!...

16 Φεβρουαρίου: Πεθαίνει ο Δημήτρης Μυταράς, Έλληνας ζωγράφος.

19 Φεβρουαρίου: Στη Μογγολία η κυβέρνηση συμφωνεί με το ΔΝΤ για ένα πακέτο οικονομικής βοήθειας, διάρκειας 3 ετών, αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων $.

Ένα πακέτο το Θιβέτ, τρία εμείς!

22 Φεβρουαρίου: Πεθαίνει ο Νίκος Κούνδουρος, Έλληνας σκηνοθέτης.

14 Μαρτίου: Πειρατεία στη Σομαλία Στα ανοικτά των βόρειων ακτών, Σομαλοί πειρατές καταλαμβάνουν το πλοίο Aris 13, ένα δεξαμενόπλοιο ιδιοκτησίας Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και απάγουν 8 μέλη του πληρώματος με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα. Είναι η πρώτη πειρατεία σε μεγάλο εμπορικό σκάφος εδώ και 5 χρόνια.

Έχοντας την τραυματική εμπειρία, ευτυχώς μόνο της επίθεσης και όχι της κατάληψης στα ίδια νερά, εύχομαι να είναι το τελευταίο καράβι που κουρσεύεται.

16 Μαρτίου: Οι Σομαλοί πειρατές του τάνκερ Aris 13, αφήνουν ελεύθερους τους ομήρους, χωρίς όρους.

Ευτυχώς!...

18 Μαρτίου: Πεθαίνει ο Τσακ Μπέρι, Αμερικανός τραγουδοποιός.

23 Μαΐου: Πεθαίνει ο Ρότζερ Μουρ, Άγγλος ηθοποιός.

29 Μαΐου: Πεθαίνει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

29 Μαρτίου: Το Ηνωμένο Βασίλειο γνωστοποιεί επίσημα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας. Δεν έχει υπάρξει ακόμα συμφωνία για έναν οδικό χάρτη διαπραγματεύσεων.

Αρχίζουν και ζορίζονται οι Βρετανοί!

31 Μαρτίου: Διαδηλωτές βάζουν φωτιά στο κογκρέσο της Παραγουάης.

«Να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή» φωνάζουν μερικοί ακόμα και σήμερα! Και μετά ΤΙ, ανόητοι; Πόσο κοντά είμαστε σαν λαός σε αυτόν της Παραγουάης!...

11 Απριλίου: Εκρήξεις στο λεωφορείο της ομάδας ποδοσφαίρου της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Ο Ισπανός παίκτης Μαρκ Μπάρτρα τραυματίζεται και οδηγείται στο νοσοκομείο.

Κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!...

7 Μαΐου: Ο Εμμανουέλ Μακρόν ανακηρύσσεται νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας με ποσοστό 65,1% έναντι της Μαρίν Λε Πεν που συγκέντρωσε 34,9%.

Το εντυπωσιακό δεν είναι το 65,1% του Μακρόν αλλά το 34,9% της Λε Πεν. Ο Λαϊκισμός προελαύνει.

1 Ιουνίου: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ επιβεβαιώνει ότι η χώρα του θα αποχωρήσει από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα του 2015.

Ο Λαϊκισμός διαβρώνει τα πάντα!

3 Αυγούστου: Η Παρί Σεν Ζερμέν απέκτησε από την Μπαρτσελόνα τον Νεϊμάρ αντί του ποσού ρεκόρ των 222 εκατομμυρίων ευρώ!...

Πρόκληση!... 

8 Αυγούστου: Πεθαίνει η Ζωή Λάσκαρη, Ελληνίδα ηθοποιός.

Η Ζωίτσα μας!

*****

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Η σκυλοπαρέα συνεχίζει να καταστρέφει...

Από την άνοιξη του 2015 είχα εντάξει στη καθημερινή μου ζωή το περπάτημα και το γυμναστήριο με ελαφράς μορφής άσκηση.

Ξέχασα τους πόνους στα πόδια, στη μέση, το αυχενικό. Από την πρώτη μέρα ένιωσα καλύτερα. Βελτιώθηκε η ποιότητα της ζωής μου, αισθάνθηκα νεώτερος. Το συνεχίζω και φαντάζομαι δεν θα το σταματήσω όσο η υγεία μου θα διατηρεί τα standards ποιότητας ζωής του τελευταίου ενάμιση χρόνου!

Εκτός αν κάποιο βαπόρι σε κάποια μακρινή θάλασσα κρυφοχαμογελάει. Σαν να γνωρίζει κάτι…

*****

Το 2016 μπήκε έρποντας. Η χώρα μετά τα καραγκιοζιλίκια του 2015 βυθίστηκε ακόμα περισσότερο. Οι άθλιοι εκεί, στον πάτο, βρήκαν πολλή λάσπη, άρχισαν να την πετούν στον ανεμιστήρα και να ομιλούν για «βελτίωση».

Είχαν «δίκιο»! Μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα γελοίο δημοψήφισμα, capital controls πόσο χειρότερα θα μπορούσε να έχει περιέλθει ο τόπος;

Απαλλαχτήκαμε βέβαια από τη Ζωή, το Γιάνη και τους Λαφαζανο-Στρατούληδες! Εκ των υστέρων ωστόσο αντιληφθήκαμε ότι αυτή η σκυλοπαρέα δεν έχει τέλος στην αριστερά ή μάλλον η αριστερά είναι μια σκυλοπαρέα.

Ο καταληψίας από την πρώτη εμφάνισή του στα μισητά σαλόνια και οβάλ τραπέζια των Βρυξελλών προκάλεσε δέος στους «τοκογλύφους» οι οποίοι έκαναν δεκτούς κακήν κακώς στους όρους του.

Πρώτα απ’ όλα πάτησε πόδι και άλλαξε τα ονόματα που προσέβαλλαν μέχρι τότε τη χώρα. Οι δανειστές έγιναν «θεσμοί», η τρόικα «brussels group».

Μετονόμασε σε «πρόγραμμα» το 17ωρης διαπραγμάτευσης 3ο μνημόνιο, επιβάλλοντας τους δικούς του σκληρούς όρους στους… ε... δηλαδή... εμάς!...

Αργότερα βάφτισε τις μειώσεις συντάξεων «αναπλαισίωση», τα διόδια «χρεώσεις», τις κατασχέσεις «αφαίρεση κάποιου ποσού»!

Τέλος επέβαλλε αυταρχικά στους «θεσμούς», έτσι για τιμωρία, όταν έρχονται για... ψιλοεπιθεωρήσεις και για τα μάτια του κόσμου, να καταλύουν στο ακριβότερο ξενοδοχείο των Αθηνών και να τους επισκέπτονται εκεί οι ντόπιοι Γραμματείς και Φαρισαίοι με τους σάκους στον ώμο, το μόνιμο χωρίς λόγο ηλίθιο χαμόγελο και τρία στρέμματα κιτρινο-ρόζ κασκόλ και τσαλακωμένες γραβάτες.

Όχι παίζουμε!...

Μου θύμιζε τον άλλον ολετήρα Αντρέα με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Τότε που πολλαπλασίαζε χωρίς να κοκκινίζει και μετονόμαζε τις «βάσεις του θανάτου» σε «ευκολίες». Που εξέλεξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας με «ομοιόμορφα» αλλά όχι «ομοιόχρωμα» ψηφοδέλτια. Που ήθελε να βυθίσει το «Χόρα». Που έπεισε σχεδόν ολόκληρο τον «λαό της χώρας των ηλιθίων» ότι η δημοκρατία αποκαταστάθηκε το ’81.
Μου θύμιζε το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Πόσο μοιάζουν!...

Λαθρομετανάστες και πρόσφυγες ξεπέρασαν τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Αλλά όταν τους προσκαλείς και δηλώνεις ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα τι μπορείς να περιμένεις;

Εν κατακλείδι και για να σοβαρευτούμε (τρόπος του λέγειν), τα μνημόνια τα σκίσαμε, η Μέρκελ χόρευε με νταούλια και ζουρνάδες, διαχωρίσαμε το κράτος από την εκκλησία, διώξαμε την Τρόικα, καταργήσαμε τον ΕΝΦΙΑ και τα διόδια, μειώσαμε το εισιτήριο στα λεωφορεία, αυξήσαμε μισθούς και συντάξεις, δώσαμε ξανά την 13η σύνταξη, πατάξαμε τη φοροδιαφυγή και την ανασφάλιστη εργασία…

Τι σκατά άλλο θέλαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι; Ότι υποσχέθηκαν οι καψεροί ήταν... σπαθί!

Αριστερά αστοιχείωτα ιδεολογικά κατακάθια, από την πρώτη ώρα, με τις εμφανίσεις τους που αύξαναν μέρα τη μέρα, μαγάριζαν  ερτζιανά, οθόνες των τηλεοράσεων, φύλλα εφημερίδων και ψυχές Ελλήνων. Ανοησίες, ψεύδη, συκοφαντίες, λάσπη, ανακολουθίες, στοχοποιήσεις,   καμαρίλα, αμοραλισμός, προπαγάνδα. Και τι δεν ακούσαμε και ακούμε από αυτή την πολιτική αγέλη!  Ο κατάλογος δεν έχει τέλος!...

Συρμαλένιος: Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει.

Μπαλτάς: Η αριστεία είναι κατάρα.

Καρανίκας: Η καριέρα είναι χολέρα.

Χριστοδουλοπούλου: Οι λαθρομετανάστες, λιάζονται στην Ομόνοια και μετά εξαφανίζονται.

Μπαλτάς: Είμαστε υπερήφανοι για την Ειδομένη.

Κουρουμπλής: Η Ειδομένη είναι Νταχάου.

Κουρουμπλής: Τα Διαβατά είναι Χίλτον.

Αλεξιάδης: Τέλειωσαν τα άσχημα και έρχονται τα χειρότερα.

Φίλης: Η γενοκτονία των Ποντίων ήταν Εθνοκάθαρση.

Λιάκος: Οι προσφυγικές ροές δεν απειλούν την ελληνική κοινωνία, την εμπλουτίζουν.

Μάρδας: Θα εισηγηθώ στην κυβέρνηση επενδύσεις Σύρων προσφύγων στην Ελλάδα.

Μπαλαούρας: Οργανώσεις όπως η 17Ν είχαν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου!

Μπαλαούρας: Έπρεπε να έχουμε επιβάλει τα κάπιταλ κοντρόλς από το Μάρτη.

Τσίπρας 2011: Στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε όχι για να παρελάσουμε!

Μπαλαούρας: .... ψυχαγωγική κάνναβη.

Φίλης: Ο συριζα έχει διαφορετική ιστορικότητα μέσα στο πλαίσιο της πληθυντικής ευρωπαϊκής αριστεράς.

Μπαλαούρας: Φρουρά... φρουρά!...

*****

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους η μειωμένη σύνταξή μου υπέστη νέα περικοπή συνοδευόμενη από μια επιστολή ανόητου περιεχομένου του γλοιώδους Κατρούγκαλου όπου εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο έκανε μεν περικοπές, χωρίς να κόβει τις συντάξεις δε!

Διάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου!

*****

Το 2016 μας άφησε όπως ακριβώς μας βρήκε, να έρπουμε στη λάσπη. Θάνατοι «μεγάλων», ο ένας μετά τον άλλον από τις πρώτες κιόλας μέρες του, σαν να προοϊωνίζονταν πόσο άσχημο θα ήταν!...

*****

7 Ιανουαρίου: Πεθαίνει η Άννα Συνοδινού, Ελληνίδα ηθοποιός.

10 Ιανουαρίου: Πεθαίνει ο Ντέιβιντ Μπάουι, Άγγλος τραγουδιστής, παραγωγός και ηθοποιός.

19 Φεβρουαρίου: Ουμπέρτο Έκο, Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας.

10 Μαρτίου: Πεθαίνει ο Κώστας Κουτσομύτης, Έλληνας σκηνοθέτης.

22 Μαρτίου: Συντονισμένη βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες με 32 νεκρούς. Την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος.

Κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!...

24 Μαρτίου: Πεθαίνει ο Γιόχαν Κρόιφ, Ολλανδός ποδοσφαιριστής. Ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών (προσωπική γνώμη).

31 Μαρτίου: Πεθαίνει ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, Γερμανός πολιτικός.

3 Ιουνίου: Πεθαίνει ο Μοχάμεντ Άλι, Αμερικανός πυγμάχος.

Ο μεγαλύτερος όλων των εποχών.

10 Ιουνίου-10 Ιουλίου: διεξήχθη το EURO 2016 στη Γαλλία. Νικήτρια αναδείχθηκε η εθνική ομάδα της Πορτογαλίας.

23 Ιουνίου: Το Ηνωμένο Βασίλειο υπερψηφίζει σε δημοψήφισμα την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάτι μου λέει ότι θα το μετανιώσουν!

28 Ιουνίου: Επίθεση στο αεροδρόμιο Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη προκαλεί 45 θανάτους και πάνω από 236 τραυματίες.

Κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!...

4 Ιουλίου: Η αποστολή Juno της ΝΑΣΑ φτάνει στον Δία για να τον μελετήσει.

Είπαμε, πραγματικά άλλος κόσμος!

13 Ιουλίου: Η Τερέζα Μέι ορίζεται νέα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, μετά την παραίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον.

Δύο ονόματα, δύο μετριότητες!

14 Ιουλίου: Επίθεση με φορτηγό στη Νίκαια της Γαλλίας σκορπάει το θάνατο σε 84 ανθρώπους ανήμερα της εθνικής γιορτής της Γαλλίας.

Κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!...

15 Ιουλίου: Απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία από ομάδα στρατιωτικών.

5-21 Αυγούστου: Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2016 πραγματοποιήθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο στην Βραζιλία.

23 Αυγούστου: Πεθαίνει ο Ανδρέας Μπάρκουλης, Έλληνας ηθοποιός.

31 Αυγούστου: Η Γερουσία της Βραζιλίας υπερψηφίζει την καθαίρεση της προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ.

Ακόμα και σε βαθιά διεφθαρμένα κράτη κάποιοι «πληρώνουν»!

13 Οκτωβρίου: Ο Αντόνιο Γκουτέρες ψηφίζεται δια βοής επόμενος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.

7 Νοεμβρίου: Πεθαίνει ο Λέοναρντ Κόεν, Καναδός τραγουδοποιός.

29 Νοεμβρίου: Η πτήση 2933 της LaMia Airlines καταπέφτει στην Κολομβία, με αποτέλεσμα τον θάνατο 71 επιβαινόντων, ανάμεσά τους τα μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας Σαπεκοένσε.

4 Δεκεμβρίου: Ιταλικό δημοψήφισμα του 2016: Καταψηφίζεται η συνταγματική αναθεώρηση άρθρων που αφορούσαν τις αρμοδιότητες της γερουσίας. Ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι παραιτήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Πάολο Τζεντιλόνι.

Ακόμα και στην Ιταλία, κάποιοι έχουν τη δύναμη και παραιτούνται όταν τα κάνουν θάλασσα! Εδώ; 

*****

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Διαπιστώσεις, αλήθειες, προσγειώσεις...

Είχε ήδη περάσει πάνω ένα χρόνος συνεχούς παρουσίας μου στην Ελλάδα. Κάτι που είχε να συμβεί πολλά χρόνια. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά 2015, Φώτα, Απόκριες, Καθαρά Δευτέρα, 25η Μαρτίου, Πάσχα, Καλοκαίρι, 15αύγουστος, 28η Οκτωβρίου, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά 2016 και η ζωή κυλούσε! Απλώς κυλούσε!...

Προσπαθείς να πείσεις και να πεισθείς ότι πρέπει να μπει φρένο στα έξοδα της ναυτικής εποχής. Τότε που το κάτι παραπάνω δεν επηρέαζε τις οικονομικές ισορροπίες.

Την ώρα που ένας ολόκληρος λαός αντιστέκεται, χρόνια τώρα, στην ανάγκη προσαρμογής, πιστεύεις ότι με τους δικούς σου ανθρώπους, έχεις κάποιες πιθανότητες να αντιληφθούν τη νέα εποχή. Πιστεύεις ότι ένα «μίνι μνημόνιο» θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό σε οικογενειακό επίπεδο!

Όταν όμως το συντριπτικό ποσοστό των αιγοπροβάτων πίστευαν και πιστεύουν ότι είναι τελείως φυσιολογικό να επιστρέψουν στην προ πτώχευσης εποχή, που απλώς δεν μπορεί να υπάρξει πια, τότε οποιαδήποτε προσπάθεια πειθούς πάει στράφι!...

Ταξιδεύεις, βγάζεις λεφτά και όλοι, εκτός από σένα, περνούν μια χαρά. Κι εκεί που έχουν βολευτεί, έρχεσαι και τους χαλάς την ησυχία τους. Τους εξομολογείσαι ότι επιθυμείς κι εσύ να ζήσεις σαν άνθρωπος για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου κι ας είναι πιο φτωχά και τότε γίνεται η επανάσταση.

Γιατί;… Ποιος ο λόγος;… Πιο φτωχά;…

*****

Στο πλοίο ο ναυτικός παίρνει μαζί του τα απαραίτητα. Σαμπουάν, ξυριστικά, φάρμακα, ψαλίδι, νυχοκόπτη, τα βιβλία του, το PC του... και δύο καλές φορεσιές, μια καλοκαιρινή και μια χειμωνιάτικη στην περίπτωση που η δουλειά του επιτρέψει έξοδο σε κάποιο λιμάνι. Τα υπόλοιπα είναι συνήθως παλιόρουχα που θα φοράει στο καράβι και δεν πρόκειται να επιστρέψουν σπίτι. Θα έχουν λιώσει πάνω του.

Επίσης δεν κυκλοφορεί χρήμα. Άχρηστο. Οι τσέπες άδειες… Για το χρήμα μόνο ακούμε, συζητάμε στα καπνιστήρια και το… εμβάζουμε σε άλλους για να περνούν καλά!...

Αν και βγάζει αρκετά καλά λεφτά, ζει συνήθως ατημέλητος, αξύριστος, χμ... βρώμικος αρκετές φορές και άφραγκος! Ποιος αντέχει τέτοια ζωή εκτός του ναυτικού; Τέτοια φτώχεια;…

*****

Η ζωή μακριά απ’ τη θάλασσα για μακρό χρονικό διάστημα άρχισε μέρα με τη μέρα να δυσκολεύει. Η μικρής διάρκειας, μερικών μηνών, παραμονή στο σπίτι διαφέρει από το μόνιμο και την καθημερινή τριβή, με την ίδια τη ζωή που παραμονεύει να σου θέσει κανόνες που εσύ ή αγνοείς ή έχεις ξεχάσει ή γιατί κάποιοι τους έχουν προσαρμόσει στα μέτρα τους χωρίς να σε ρωτήσουν. Οι κανόνες της στεριάς δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς της θάλασσας.

Ο «ξέμπαρκος ναυτικός» μοιάζει με τον τουρίστα που αποκομίζει λάθος εικόνα για μια τοποθεσία, πόλη, χώρα, τον σύντομο χρόνο που ζει σε ένα ξένοιαστο, μαγευτικό περιβάλλον διακοπών. Γυρνώντας στη πατρίδα του νοσταλγεί το ψέμα. Θυμάται τα χάδια της θάλασσας, τον ήλιο να του αλλάζει την όψη, το ψητό χταπόδι και τη χωριάτικη! Δεν γνώρισε, δεν ένιωσε στο πετσί του την καθημερινή ζωή της χώρας στην οποία αυτός περνούσε ονειρεμένα. Το βρώμικο δρόμο από σκουπίδια και τροχοφόρα που τον οδηγεί σημειωτόν στη δουλειά αναπνέοντας οτιδήποτε άλλο εκτός από οξυγόνο, την παραβίαση του κόκκινου με τις απαραίτητες μούντζες και μπινελίκια, την παιδεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την υγεία, το μάτι που γυαλίζει για φακελάκι, τις συγκοινωνίες, το χαμηλό μεροκάματο…

Απέχει ελάχιστα από την «διπλανή» πραγματικότητα! Τη βιώνουν όμως εκείνοι που δουλειά τους είναι να του προσφέρουν αυτά που θα πάρει μαζί του να θυμάται. Οι καμαριέρες, οι σερβιτόροι, οι ρεσεψιονίστ κλπ. Αν θελήσει να μπει ανάμεσά τους, στη ζωή τους, τότε θα εμφανιστεί η αλήθεια που τσακίζει. Το σοκ που δεν θα ζήσει ποτέ!

Για τον ναυτικό που επιστρέφει είναι στη μοίρα του να ζήσει και τις δυο φάσεις.

Την πρώτη όσο είσαι ενεργός ναυτικός. Το καράβι και η θάλασσα το «σπίτι» σου! Το πραγματικό σου σπίτι «ξενοδοχείο»! Νιώθεις φιλοξενούμενος όταν επιστρέφεις. Ξέρουν ότι θα ξαναφύγεις για ένα ακόμα μεγάλο διάστημα, το έχουν συνηθίσει. Ίσως και να κάνουν υπομονή τον λίγο καιρό που τους «ενοχλείς». Ίσως να τους είναι αρκετά τα εμβάσματα που στέλνεις, ίσως και όχι! Μπορεί και τίποτα απ’ όλα αυτά, να κάνεις λάθος! Την εποχή του ενεργού ναυτικού δεν αντιλαμβάνεσαι τι σκέφτονται, τι θέλουν.

Κάθε φορά που γυρνάς, τα βρίσκεις όλα αλλαγμένα πάνω τους. Παραπάνω ρυτίδες και άσπρες τρίχες, γένια εκεί που δεν υπήρχαν, φωνές που έχουν αλλάξει προς το μπάσο, σώματα που ενηλικιώθηκαν, τάσεις ανεξαρτητοποίησης και… ανεξαρτητοποιήσεις, απαιτήσεις, σχέσεις, έρωτες, «καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»!

Σκέφτεσαι τον χρόνο που μοιράζεις ανάμεσα στα δύο, «σπίτι» και «ξενοδοχείο» και εκπλήσσεσαι. Συνειδητοποιείς ότι είσαι όν θαλασσινό. Ψαχουλεύεις το λαιμό σου ν’ ανακαλύψεις βράγχια, το σώμα σου για λέπια! Αφήνεις πίσω τη σκληράδα του βαποριού με βαλίτσες γεμάτες παλιόρουχα που έφθειρε η αρμύρα, δώρα κατά... παραγγελία από duty free αεροδρομίων και το κυριότερο με τσέπες γεμάτες.

Καθώς κατεβαίνεις τη σκάλα του το καραβιού συγκινημένος για το κομμάτι ζωής που ξόδεψες στο κουφάρι του, σκέφτεσαι το επόμενο. Αρχίζεις και μετράς αντίστροφα, 30-60-90-120 μέρες; Κάπου τόσο! Πάντα αντίστροφα μετράς, μόνο που όταν μπαρκάρεις τα νούμερα είναι μεγαλύτερα. 150-180-210-250… 365!… Πολλές φορές δεν μετράς με μέρες και μήνες αλλά με γιορτές και εποχές. Να ξεμπαρκάρω τα Χριστούγεννα; το Πάσχα; το καλοκαίρι; Ότι και να αποφασίσεις ένα είναι σίγουρο, ΘΑ ΞΑΝΑΦΥΓΕΙΣ!

Παρακολουθούσα τελευταία το SURVIVOR και άκουγα πονεμένα λόγια μαζί με δάκρυα από τις ακτές του Άγιου Δομίνικου, «έχω να δω το γιό μου 2 μήνες» κι αναρωτιόμουν «τι λέει ο σκληρός φετάτος τύπος; αστειεύεται;» Για τον ναυτικό είναι τρόπος ζωής με νούμερα 3πλάσια, 4πλάσια…

Στην εποχή του παροπλισμού αν και αντιμετωπίζεις το ίδιο κλίμα η συνειδητοποίηση από πλευράς τους ότι δεν θα υπάρξει άλλη αναχώρηση σαν να μη κάθεται καλά! Τα «κρυμμένα μυστικά» πρέπει να αποκαλυφθούν γιατί αλλιώς θα τα αποκαλύψει ο χρόνος και θα είναι χειρότερα. Μόνο που αυτός που έχει να αποκαλύψει δεν είναι ο φτωχός ναυτικός! Αυτός δεν είχε ποτέ μυστικά. Τι μυστικά να έχει στη μέση της θάλασσας. Κι έτσι του έρχονται όλα τα πάνω-κάτω. Αντιλαμβάνεται ότι χρόνια ζούσε, εν μέρει, σε παραμύθι!

Κάτι έλεγα… αλήθεια τι έλεγα;… Α! για σοκ! Ναι!

Δύο εποχές! Του «ενεργού» και του «υπό παροπλισμό» ναυτικού.

Τώρα πια τις έχει ζήσει καλά και τις δύο. Βεβαίως η χρονική απόσταση εξασθενεί τη μνήμη και συγχρόνως με την αλλαγή που σε δόσεις σταγονόμετρου λάμβανε σε κάθε ξεμπάρκο, δημιουργεί περιβάλλον που δεν υφίσταται για τη ζωή που λαχταρά. Τον αγαπούν, αλλά από μακριά αισθάνονται καλύτερα. Τον είχαν συνηθίσει σαν επισκέπτη!

Ο νους του ναυτικού είναι γεμάτος κενά. Στο καράβι ζει με τις αναμνήσεις του. Επιστρέφει και κάνει κόμπο στο νήμα της ζωής αφήνοντας έξω σαν τεράστιο κενό τους 7-8 μήνες μπάρκο, τον χρόνο που έχασε από τη ζωή της στεριάς, την κανονική ζωή που έζησαν οι υπόλοιποι.

Χρειάζεται χρόνο να έρθει στα ίσα του να αντιληφθεί ,να φουλάρει τα gaps. Χρόνο ωστόσο που δεν είναι διατεθειμένοι να του δώσουν. Πολλές φορές μάλιστα απαιτώντας να καταλάβει εκείνος τι μπορεί να έχει συμβεί εν τω μεταξύ! Ξεροκαταπίνοντας αρχίζει, κακώς, να πιστεύει σιγά-σιγά ότι για τα χρόνια της απουσίας του είναι ένοχος.

Και η ετυμηγορία είναι: «Ένοχος! Ένας βολικός, απόμακρος, «καλός» ένοχος»

Ποινή: «Συνέχισε να ζεις ΜΟΝΟΣ ανάμεσά τους»

Το θυμάμαι σαν σήμερα. Πριν από πολλά χρόνια επιστρέφοντας μετά από ένα μεγάλο ταξίδι 18 μηνών κινήθηκα προς τα γνώριμα μέρη. Τα στέκια είχαν αλλάξει ενώ τα πρόσωπα περίπου αδιάφορα είχαν εντάξει τη ζωή τους αλλού. Είχαν προσαρμοστεί χωρίς εμένα. Δεν έλειπα από τη ζωή τους. Έλα όμως που έλειπαν από τη δική μου!

Έβγαλα από το τσαντάκι μου κάτι μικρές, από την εποχή που κανονικά θα έπρεπε να πηγαίναμε νηπιαγωγείο (που τότε δεν υπήρχε) κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, «εβδομαδιαίες» τις λέγανε τότε, που τις έσερνα μαζί μου στα βαπόρια. Ήταν οι αναμνήσεις που με συντρόφευαν με ζέσταιναν, αλλά τι αστείο, εκείνες με είχαν «ξεχάσει»!

«Τι έχεις πάθει και έχεις τέτοια στάση απέναντί μου;» η ερώτηση.

«Εσύ έφυγες, δημιούργησα νέο κύκλο, έχω νέα ενδιαφέροντα, νέα πρόσωπα προστέθηκαν στον κύκλο μου, είναι δυνατόν να περιμένω εσένα;» η απάντηση. 

Όχι δεν ήταν φίλη. Φίλος ήταν, παιδικός. Όμως αυτά πριν 35-40 χρόνια. Σήμερα ξαναθυμήθηκα! Είχα θυμώσει, καταλάβει, προσαρμοσθεί αλλά ούτε ξέχασα ούτε ξεκάκιωσα!

«ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ!» μονολόγησα τότε!

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει!

Μια δύσκολη προσγείωση σ’ ένα στενάχωρο αεροδρόμιο χωρίς αφρό και δίχτυ ασφαλείας.

Αφιερωμένο στους απανταχού ναυτικούς

Συνεχίζεται...

Chrisgio