Το στενό του San Bernardino το περάσαμε στις 17 του μηνός. Μπαίνοντας στο στενό, δεξιά μας πάνω από τη Luzon το μεγαλύτερο νησί των Φιλιππίνων, και σε μεγάλη απόσταση, παρατήρησα ένα μεγάλο σύννεφο στο καθαρό ουρανό. Την άλλη μέρα στις 18 που φτάσαμε στις Mariveles πληροφορήθηκα ότι το σύννεφο ήταν από το ηφαίστειο Mayon που έχει ενεργοποιηθεί και οι αρχές είχαν αρχίσει να εκκενώνουν την περιοχή. Γύρω στις 50.000 άνθρωποι έχουν ήδη απομακρυνθεί προς ασφαλέστερα σημεία.
Είναι παράξενο αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου βρίσκομαι στις Φιλιππίνες. Πολλές φορές την προσπερνούσα από τα ανατολικά της άλλοτε από δυτικά της, με προορισμό κυρίως την Αυστραλία, αλλά ποτέ δεν είχα προσεγγίσει λιμάνι της. Τριτοκοσμική χώρα. Φτώχια κι άγιος ο θεός σ' αυτό το ψαροχώρι, τις Mariveles.
Σύμφωνα με τον πιλότο το εισόδημά τους είναι 2 δολάρια την ημέρα που τους φτάνει να αγοράσουν 1 κιλό ρύζι. Όταν τον ρώτησα πως είναι δυνατόν να ζουν μόνο με ρύζι μου απάντησε ότι το τρώνε μαζί με φρούτα και ότι ψάρια δεν πουληθούν από αυτά τα λίγα που ψαρεύουν κάθε μέρα.
Ανάμεσα στο χάλι τους υψώνεται ένα σύγχρονο SILO που ανήκει στην μπύρα SAN MIGUEL. Είναι το σημείο που έχει δέσει το πλοίο και ξεφορτώνει το κριθάρι που φέραμε από την Αμερική. 50.000 τόνους σιτάρι ξεφορτώνουμε και σε απόσταση 200 μέτρων ο κόσμος παλεύει καθημερινά για 1 κιλό ρύζι!
Μιλάμε κι εμείς για αδικία,... για θεομηνίες,... για φτώχια... και δεν κοκκινίζουμε! Αλλά εδώ δεν κοκκινίζει ο Βουλγαράκης που είπε το περίφημο «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και θα κοκκινίσουμε εμείς;
Και τούτο το ταξίδι που άρχισε από την Akita της Ιαπωνίας στις 29 Οκτωβρίου, πέρασε από τον ποταμό Columbia, τις πόλεις Vancouver-Washington και Portland-Oregon ολοκληρώνεται εδώ στις Φιλιππίνες περνώντας στην κυριολεξία όχι από σαράντα αλλά από χιλιάδες αγριεμένα κύματα του θυμωμένου και χειμωνιάτικου «Ειρηνικού» Ωκεανού. Όμως τέλος καλό όλα καλά.
Σε λίγες μέρες μια νέα ναυτική περιπέτεια θα ξεκινήσει.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Είναι παράξενο αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου βρίσκομαι στις Φιλιππίνες. Πολλές φορές την προσπερνούσα από τα ανατολικά της άλλοτε από δυτικά της, με προορισμό κυρίως την Αυστραλία, αλλά ποτέ δεν είχα προσεγγίσει λιμάνι της. Τριτοκοσμική χώρα. Φτώχια κι άγιος ο θεός σ' αυτό το ψαροχώρι, τις Mariveles.
Ανάμεσα στο χάλι τους υψώνεται ένα σύγχρονο SILO που ανήκει στην μπύρα SAN MIGUEL. Είναι το σημείο που έχει δέσει το πλοίο και ξεφορτώνει το κριθάρι που φέραμε από την Αμερική. 50.000 τόνους σιτάρι ξεφορτώνουμε και σε απόσταση 200 μέτρων ο κόσμος παλεύει καθημερινά για 1 κιλό ρύζι!
Μιλάμε κι εμείς για αδικία,... για θεομηνίες,... για φτώχια... και δεν κοκκινίζουμε! Αλλά εδώ δεν κοκκινίζει ο Βουλγαράκης που είπε το περίφημο «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και θα κοκκινίσουμε εμείς;
Και τούτο το ταξίδι που άρχισε από την Akita της Ιαπωνίας στις 29 Οκτωβρίου, πέρασε από τον ποταμό Columbia, τις πόλεις Vancouver-Washington και Portland-Oregon ολοκληρώνεται εδώ στις Φιλιππίνες περνώντας στην κυριολεξία όχι από σαράντα αλλά από χιλιάδες αγριεμένα κύματα του θυμωμένου και χειμωνιάτικου «Ειρηνικού» Ωκεανού. Όμως τέλος καλό όλα καλά.
Σε λίγες μέρες μια νέα ναυτική περιπέτεια θα ξεκινήσει.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου