Η Κίνα είναι από εκείνα τα μέρη που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν θα ξαναβγώ έξω εκτός μεγάλης ανάγκης. Τη θεωρώ μια χώρα που βρίσκεται βέβαια σε πλήρη εμπορικό και τεχνολογικό οργασμό αλλά με λάθος τρόπο (όλοι το γνωρίζουμε αυτό), με μεγάλη διαφθορά, δημοκρατία ρεγουλαρισμένη στα μέτρα των «δυνατών» και ΒΡΩΜΙΚΗ (με κάθε έννοια της λέξης).
Παραγγείλαμε τρόφιμα λόγω χαμηλού κόστους. Τα κοτόπουλα των 3 κιλών όταν τα ξεπαγώσαμε για να τα μαγειρέψουμε ήταν μόνο 1,5 με 2 κιλά. Τα είχαν παγώσει στο νερό και εσωτερικά ήταν γεμάτα πάγο. Οι μπαταρίες έχουν τη μισή ζωή από αυτές που αγοράζει κάποιος σε άλλες σοβαρές χώρες, οι λάμπες φθορίου που χρησιμοποιούμε στο πλοίο καίγονται κάθε μέρα, κλπ.
Δεν κάνει για μένα. «Μένω εκτός».
Στην Ιαπωνία όπως έχω γράψει και παλαιότερα όπου και να πάς συναντάς στην ίδια «ΤΕΛΕΙΑ» οργάνωση, προγραμματισμό, καθαριότητα, τάξη. Τα πάντα στη θέση τους, στην ώρα τους, στην σωστή ποσότητα και άριστη ποιότητα. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του.
Τελειώνοντας με την Ιαπωνία θέλω να προσθέσω ότι τα φρούτα στα σουπερμάρκετ, απίστευτο κι όμως αληθινό, δεν πωλούνται με το κιλό αλλά με το κομμάτι και πανάκριβα!
Το πολύ κουραστικό ταξίδι Tagonoura, Red Dog, Lianyungang, Hikoshima, Shikama, Akita με φορτίο μόλυβδο και ψευδάργυρο ολοκληρώθηκε.
Η νέα ναυτική περιπέτεια ξεκίνησε φεύγοντας από την Akita.
Προορισμός μας το ποτάμι Columbia, στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, που χωρίζει τις πολιτείες Washington και Oregon.
Δεν είμαι αισιόδοξος, ξέρω τι μας περιμένει. Στη μέση του Φθινοπώρου και τον Χειμώνα «εμπρός βήμα ταχύ» ο Βόρειος Ειρηνικός δεν αστειεύεται
Αγυροβολήσαμε στην πόλη Astoria του Oregon που βρίσκεται σχεδόν στις εκβολές του Columbia. Μια όμορφη πόλη-περιοχή αγαπημένη πολλών σκηνοθετών που την προτιμούν για να γυρίσουν τις ταινίες τους, όπως το «Ελευθερώστε το Γουίλι», το «Γκούνις» κλπ.
Εκεί έγιναν και οι διατυπώσεις άφιξης του πλοίου όπου και παραμείναμε μέχρι στις 15 Νοεμβρίου οπότε μας προώθησαν πιο βαθιά στον Columbia, 90 μίλια περίπου από την Astoria, κοντά στις πόλεις Vancouver της Washington (όπου οι ντόπιοι λένε ότι αυτό είναι το γνήσιο Vancouver αφού από εδώ ξεκίνησαν κάποιοι πριν από πολλά χρόνια και ίδρυσαν το γνωστό Vancouver του Καναδά) και Portland του Oregon. Την έδρα της ομάδας του ΝΒΑ Τρέιλ Μπλειζερς.
Δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο να ξαναζήσω την ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού μπάσκετ μεταξύ ομάδων του ΝΒΑ όπως είχε γίνει πριν τρία χρόνια στο Seattle μεταξύ των Supersonics και των San Antonio Spurs.
Οι κατοπινοί πρωταθλητές Spurs εκείνης της χρονιάς είχαν κυριολεκτικά διαλύσει τους Sonics, μέσα στο σπίτι τους. Δεν ξέρω τι μπορεί να σούρνωμε τους Αμερικάνους αλλά στα γήπεδα-σαλόνια-παλάτια που διαθέτουν δίνουν μαθήματα συμπεριφοράς. Στην Αμερική το γήπεδο είναι πραγματική ευχαρίστηση, διασκέδαση! Καμιά σχέση με τα δικά μας ρεζιλίκια. Στην Ελλάδα πλέον γήπεδο σημαίνει «Ρωμαϊκή Αρένα», μόνο που τα θηρία δεν βρίσκονται στο στίβο αλλά στις κερκίδες.
Βέβαια κάποιοι Αμερικάνοι τη βία την εκφράζουν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!
Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι στην Αμερική το σήμα των τηλεοράσεων έχει γίνει ήδη ψηφιακό. Γι' αυτό οι τηλεοράσεις του πλοίου δεν παίζουν. Αυτό άλλωστε μου έδωσε και την αφορμή να ρωτήσω και να μάθω το γιατί.
Το καράβι έδεσε στο Vancouver στις 17 Νοεμβρίου για να φορτώσει τρία διαφορετικά είδη σιταριού. Η φόρτωση δεν θα ήταν για παραπάνω από 3 μέρες αλλά λόγω του κακού καιρού η παραμονή μας παρατάθηκε μέχρι τις 24 του μηνός.
Αυτό το διάστημα είχαμε την ευκαιρία κάποιοι από μάς να κάνουμε τα ψώνια μας στο Portland, κι αυτό γιατί στην πολιτεία του Oregon δεν υπάρχουν φόροι (ΤΑΧ FREE). Έτσι η ήδη φτηνή Αμερική για μας τους Ευρωπαίους, στο Oregon γίνεται ακόμα φτηνότερη. Ειδικά στα ηλεκτρονικά οι τιμές ήταν απίστευτες!
Τις τελευταίες δύο μέρες στο Vancouver γνώρισα και έναν Έλληνα τον Νικόλα γύρω στα 60. Από τη Σκοτίνα της Πιερίας η καταγωγή του. Είπαμε διάφορα για την Αμερική για την Ελλάδα, για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Μου έφερε και μπακλαβά φτιαγμένον από την Αμερικάνα γυναίκα του. «ΤΕΛΕΙΟΣ» ήταν, λες και τον ειχε φτιάξει Ελληνίδα. Δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα «ΚΑΠΟΤΕ!». Θα δείξει! Εύχομαι Νικόλα να είσαι πάντα καλά.
Έχουμε ήδη περάσει από βόρεια τη Χαβάη και κατευθυνόμαστε για το στενό των Φιλιππίνων San Bernardino Strait μεταξύ των νησιών Luzon και Samar.
Παρούσα θέση πλοίου:
Γεωγραφικό πλάτος: 25 μοίρες 30 λεπτά βόρειο
Γεωγραφικό μήκος: 180 μοίρες (σκέτο) ούτε ανατολικό ούτε δυτικό.
Όπως έχω ξαναπεί «εδώ είναι η άκρη του κόσμου».
Ο μεσημβρινός των 180 μοιρών ονομάζεται και IDL δηλαδή International Date Line.
Εδώ αναλόγως την κατεύθυνση του πλοίου προσθέτεις ή αφαιρείς μέρα από το ημερολόγιο. Για μάς χθες ήταν 5 Δεκεμβρίου, σήμερα ξημέρωσε 7 Δεκεμβρίου.
Επειδή πηγαίνουμε δυτικά. Η 6η Δεκεμβρίου δεν υπήρξε ποτέ για το ημερολόγιο του πλοίου.
Υπολογίζω, καιρού επιτρέποντος, ότι θα φτάσουμε γύρω στις 18 Δεκεμβρίου.
Τέλος, περιμένω ο καιρός να βελτιωθεί μπας και κοιμηθούμε καμιά στάλα!
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου