Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

Βελτίωση ζωής, λόγω ναυτικού επαγγέλματος, στον 3ο κόσμο

-Η ζωή σου πόσο άλλαξε από τότε που μπήκες στο επάγγελμα;
-Όπως όλων της γενιάς μου. Σχολείο, ναυτική ακαδημία, προσπάθεια να βρω δουλειά, πρώτο μπάρκο καμαρωτάκι, μετά ναύτης, δόκιμος… Έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από τότε. Παντρεύτηκα! Οικογένεια και παιδιά έχουν μια άνετη ζωή και είναι ολοφάνερο ότι έχω αλλάξει επίπεδο σε σχέση με αυτό των γονιών μου. Όπως σου έχω πει αγόρασα σπίτι…
-Ναι, μου το είπες.
-Με λίγα λόγια εδώ μερικές δεκαετίες τα βαπόρια είναι το καλύτερο επάγγελμα στα μέρη μας. Μια επιτυχής εθνική εναλλακτική πρόταση επαγγελματικού προσανατολισμού, που έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες από τη φτώχεια. Αρκεί να βρεις ένα οποιοδήποτε ποντοπόρο καράβι και να μπαρκάρεις σε οποιαδήποτε θέση για να λυθούν όλα τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζεις. Οι περισσότεροι από μας είμαστε εν δυνάμει αξιωματικοί, καπεταναίοι και μηχανικοί, σπουδαγμένοι. Όπως εγώ που έχω ανέβει μερικά σκαλιά, όπως και ο Jerom που μόλις ξεκινάει. Όμως είναι τόσο μεγάλη πια η προσφορά ναυτικών που έχει γίνει μπούμερανγκ. Οι πράκτορες διαλέγουν και σε πολλές περιπτώσεις χρειάζονται «λάδωμα». Οποιαδήποτε απαίτηση και επιμονή να υπηρετήσεις σύμφωνα με το πτυχίο σου καθιστά μεγάλη την πιθανότητα να μην ξαναδείς βαπόρι. Από την άλλη ακόμα και ο μισθός του τζόβενου ή του καθαριστή, της τάξεως των 300-400 δολαρίων, εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή στα μέρη μου.
-Νομίζω ότι επαναλαμβανόμαστε, αλλά δεν πειράζει συνέχισε.
-Ναι, μπορεί! Έτσι όπου μας πουν πηγαίνουμε, δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής, ούτε εργασίας, ούτε πλοίου. Οι περισσότεροι ταξιδεύουμε τουλάχιστον ένα βαθμό κάτω από αυτόν που δικαιούμαστε. Για παράδειγμα τούτο δω το καράβι είναι γεμάτο από Senior Officer διπλώματα. Όμως ο Καπετάνιος είναι Έλληνας, εσύ, όπως και ο Αος Μηχανικός. Από κει και κάτω συνωστίζονται σε κατώτερες θέσεις αντίστοιχοι Φιλιππίνοι. Οι περισσότεροι δεν θα φτάσουμε ποτέ στο αξίωμα του Πλοιάρχου ή του 1ου Μηχανικού αλλά δεν μας απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς όλοι μας παίζουμε με τα χιλιάρικα. Ούτε σκέψη για παζάρι με τα ψίχουλα της στεριάς. Δεν πειράζει, ότι βρεθεί, υποπλοίαρχος, ανθ/χος, ακόμα και λοστρόμος, ναύτης κανένα πρόβλημα. Ωστόσο το μεγάλο μας ατού, αυτό των χαμηλών αποδοχών σε όλες τις ειδικότητες, δεν υφίσταται πια. Χρόνο με τον χρόνο, όπως είπα, ακριβύναμε αλλά και αυξηθήκαμε.
-Και ότι κάτι ανεβαίνει, κάτι άλλο κατεβαίνει. Νόμος!...
-Ακριβώς sir.
-Σήμερα η διαφορά μισθού Έλληνα και Φιλιππίνου πλοιάρχου δεν είναι πάνω από 2, άντε το πολύ, 3 χιλιάρικα πράγμα που σας κάνει όχι και τόσο ελκυστικούς όπως παλιά.
-Ναι. Εδώ και κάμποσο καιρό οι πλοιοκτήτες έχουν στραφεί προς άλλες εθνικότητες πολύ πιο συμφέρουσες οικονομικά από μας.
-Έτσι είναι, όπως τα λες. Κάποτε η χαμηλού κόστους «Φιλιππινέζικη καταιγίδα πληρωμάτων» εξαφάνισε τους Έλληνες ναυτικούς, κυρίως τα κατώτερα πληρώματα. Ήρθε η σειρά σας να πληρώσετε το τίμημα. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι η υψηλού επιπέδου κατάρτισή σας σας, η ποιότητα, αλλιώς η ποσότητα παραμονεύει. Κινέζοι, Ινδοί, Ινδονησιάνοι, Πακιστανοί… αλλά κι εκείνοι των πρώην κομμουνιστικών «δημοκρατιών» Ευρώπης/Σοβιετικής Ένωσης από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία ως το Βλαδιβοστόκ και τη Σαχαλίνη καταπίνουν ότι βρεθεί στο διάβα τους. 

-Εσείς που ζείτε μακριά από τη Μανίλα πως βρίσκετε δουλειά;
-Υπάρχουν πλέον γραφεία ευρέσεως εργασίας/πληρωμάτων και στα άλλα νησιά αλλά εκεί που γίνεται το μεγάλο παζάρι είναι στο Luneta Park στη Μανίλα. 
-Luneta Park;
-Ναι sir, είναι το παλιό όνομα. Σήμερα ονομάζεται Rizal Park!
Rizal Park - Google Photo
-Ούτε το παλιό, ούτε το νέο όνομα ξέρω.
-Ο Rizal είναι ο εθνικός ήρωας των Φιλιππίνων, απάντησε με τα μάτια του να γουρλώνουν τονίζοντας την υπερηφάνειά του.
Η συζήτηση άρχισε για άλλη μια φορά να αλλάζει θέμα αλλά ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός ο Rizal.
-Για λέγε τι ξέρεις για αυτό το κύριο αλλά με λίγα λόγια.
Άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του μεγάλου ήρωα και μερικά λεπτά αργότερα είχε ολοκληρώσει... Ιστορία ενός ντόπιου αγωνιστή κατά των Ισπανών κατακτητών στο δρόμο για την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων.
Αλήθεια, πόσοι τέτοιοι ήρωες με ανάλογες ιστορίες υπάρχουν πάνω στη γη!... Αν δεν είναι κάτι δικό σου δεν έχει ενδιαφέρον. Τον άφησα να πει αυτά που ήθελε, το φχαριστήθηκε και πήγαμε παρακάτω. (η ιστορία του Jose Rizal στα αγγλικά εδώ)
-Κι εσείς όλοι λοιπόν μαζεύεστε στο Rizal Park για να βρείτε δουλειά.
-Εγώ όχι πια, έχω βρει το δρόμο μου, αλλά υπάρχουν χιλιάδες που περνούν από το πάρκο κάθε μέρα. Ενημερώνονται από μεγάλες πινακίδες ανακοινώσεων, για τις θέσεις εργασίας στα πλοία όλου του κόσμου που αναρτούν οι ναυτικοί πράκτορες και αρχίζει το παζάρι. Που, πότε, πόσα, συζητούν τι έχει διαβάσει ο καθένας και θα ενδιέφερε κάποιον άλλον, άλλοι τρέχουν να προλάβουν τον πράκτορα μην «πουλήσει» τη θέση σε κάποιον άλλον και η ζωή συνεχίζεται συνήθως σε κάποιο καράβι με μια 10μηνη, πάνω-κάτω, θητεία να βαραίνει ώμους και ψυχή! Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τα χιλιάρικα δίνουν κουράγιο, οδηγούν!... 

Κοίταξα το ρολόι, 23:50 η ώρα. Η νύχτα και ο καιρός στα καλύτερά τους. Δεν νύσταζα, όμως έπρεπε να φύγω. Πλησίαζε μεσάνυχτα, ώρα αλλαγής βάρδιας. Σε μερικά λεπτά οι σκιές των επόμενων, ανθυποπλοιάρχου και ναύτη, θα αχνοέγραφαν στο φως των αστεριών. Όταν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος προτιμώ η αλλαγή να γίνεται χωρίς την παρουσία μου. Αισθάνονται πιο άνετα μεταξύ τους, μιλούν την ακατάληπτη γλώσσα τους, λένε και το κατιτίς παραπάνω και το νέο δίδυμο αναλαμβάνει να πάει το καράβι ως τις 4, λίγο πριν ή λίγο μετά το ξημέρωμα, ανάλογα την ώρα ζώνης, που θα αναλάβει ο υποπλοίαρχος. 

-Πιστεύεις sir ότι…
-Αρκετά γι’ απόψε Ronaldo, να σας αφήσω να τα πείτε με τους επόμενους και δεν χανόμαστε. Είπαμε πολλά, μάθαμε περισσότερα κι αύριο μέρα είναι, όλη δικιά μας. Καληνύχτα και προσοχή!
-Καληνύχτα sir, απάντησαν και οι δύο. 

Τράβηξα την κουρτίνα του chartroom και με μισόκλειστα τα μάτια, άμυνα στην απότομη αλλαγή από το σκοτάδι στο φως, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα τη σκάλα! 

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 18 Ιουλίου 2020

Ναυτικού επαγγέλματος συνέχεια...

…και ο Ronaldo συνέχισε.
-Δεν ξέρω πως ακούγεται και πως αισθάνεστε εσείς γι’ αυτή την αλλαγή, προφανώς όχι καλά, αλλά δεν μπορώ να διαφωνήσω με την ιστορία και την αλήθεια. Με τον καιρό μαθεύτηκε ακόμα και στα πιο ορεινά χωριά της Luzon και των άλλων νησιών ότι κάπου μακριά στη μέση της θάλασσας κάποιοι μοίραζαν λεφτά. Άφησαν τα χωράφια τους, τα ζώα τους, κατέβηκαν στη Μανίλα και στήθηκαν έξω από τα δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες ναυτικά πρακτορεία που είχαν ανοίξει για να πάρουν σειρά για μπάρκο. Ναυτικές ακαδημίες φύτρωναν παντού και οι άσχετοι και επικίνδυνοι «πρόγονοί» μας, έδωσαν τη θέση τους σε μας τους νεώτερους που σιγά-σιγά αποκτήσαμε γνώσεις, ναυτική συνείδηση, παράδοση. Αυτό πρέπει να μας το αναγνωρίσεις sir.
-Έχετε αρκετό δρόμο ακόμα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είστε ίδιοι με τις πρώτες φουρνιές. Συναντώ πλέον καπεταναίους και πρώτους μηχανικούς Φιλιππίνους, γιατί από υπόλοιπους αξιωματικούς έχετε γεμίσει το κόσμο. Για παράδειγμα η πρώτη εντύπωση δείχνει ότι εδώ μέσα μια χαρά τα πάτε.

*****

Σκέφτηκα μήπως το παράκανα με τα καλά λόγια, όταν μου ήρθε στο μυαλό ο Έλληνας 2ος μηχανικός που εκείνη την ώρα κοιμόταν δύο deck κάτω από τη γέφυρα. Ένας ηλικιωμένος πρακτικός και ανίδεος στην κυριολεξία «μηχανικός» που, άγνωστο για ποιο λόγο, η ζωή τον είχε φέρει στα 73 του χρόνια να ταξιδεύει. Αγνοώντας τη δουλειά και τα καθήκοντα του βαθμού του, βασάνιζε το πλοίο. Ο 1ος Μηχανικός στα όριά του, ψυχικά και σωματικά, να προσπαθεί να τον αναπληρώσει με προσωπική εργασία πέραν των δικών του καθηκόντων και ευθυνών. Το προσωπικό μηχανοστασίου να σέρνεται χωρίς αρχηγό, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα είτε να τον συζητάει είτε να τον χλευάζει και ο ίδιος να μην το καταλαβαίνει.
Από τη μια να τον λυπάσαι κι από την άλλη να εξοργίζεσαι μαζί του αλλά και μ’ αυτούς που μας τον φόρτωσαν.
Αυτούς τους τύπους στις ναυτιλιακές εταιρείες που φτιάχνουν πληρώματα και που τα τελευταία χρόνια, συνήθως, δεν έχουν καμιά σχέση με τη θάλασσα. Οι γνώσεις τους περιορίζονται στη θεωρία. Στις εκδόσεις βίζας, καρτών υγείας, αεροπορικών εισιτηρίων και το ύφος τους αντάξιο καρδινάλιου. Στην ουσία μετρούν κεφάλια, τα στέλνουν στα καράβια και πετούν το μπαλάκι στους επί του πλοίου «μαλάκες», Πλοίαρχο και 1ο Μηχανικό, να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα.
Μια θέση, ένα τμήμα, που απαιτεί μεγάλη θαλασσινή εμπειρία, έχει καταλήξει ουσιαστικά τμήμα γραφιάδων κομπάρσων. Που αδυνατεί να ξεχωρίζει τους ικανούς, τους άξιους, τους έχοντες σώας τας φρένας από τους χασικλήδες, τους τεμπέληδες, τους σκιτζήδες, τους ηλίθιους...

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια μια ναυτιλιακή εταιρεία, σήμερα δεν υπάρχει πια, που είχε εμπλουτίσει το δυναμικό του τμήματος «πληρώματα» με ψυχολόγο-κοινωνιολόγο. Ήξερε τι έκανε!

Σε περίπτωση παραπόνων από το πλοίο, του τύπου «τι είναι αυτός που μας στείλατε;» η απάντηση ένα πανεύκολο ρουτινιασμένο κλισέ, «κάντε υπομονή». Και περνούν οι μέρες, οι μήνες, ο αντικαταστάτης δεν έρχεται και συνοδεύεται με άλλες ανοησίες όπως «δεν βρίσκουμε τον κατάλληλο», ή «δεν προλαβαίνουμε να του βγάλουμε visa»…
Αλλά ακόμα κι αν σου πουν ότι «βρήκαμε και θα τον στείλουμε στο επόμενο λιμάνι», αρχίζει να σε βασανίζει η σκέψη, «τι σόι φρούτο θα είναι ο καινούργιος;», «μπας κι είναι χειρότερος απ’ αυτόν εδώ;» και η ζωή στη θάλασσα συνεχίζεται με μόνιμη απάνθρωπη πίεση με την οποία πρέπει συζήσεις.
Υπήρχε λοιπόν ένα τεράστιο κενό στη σύνθεση της μηχανής και την ασφάλεια του πλοίου. Το χειρότερο; Νόμιζε ότι ήταν μεγάλος τεχνίτης, αυθεντία, που έβγαζε από τα ρούχα και άγιο. Είχε άποψη για όλα, καταφέρονταν εναντίον των υπολοίπων, την ώρα που ακόμα και το δίδυμο «ανάγνωση-γραφή» υπέφεραν μαζί του!

*****

Με αυτές τις σκέψεις αυτό το «μια χαρά τα πάτε» και λίγο ήταν! Σίγουρα αυτή η περίπτωση ναυτικού δεν ήταν και δεν είναι το επίπεδο των Ελλήνων ναυτικών αλλά δεν είναι και ο μόνος, ούτε μόνο η ελληνική ναυτιλία διαθέτει τέτοια «λουλούδια». Τα τρωκτικά είναι παγκόσμιο φαινόμενο σε κάθε επάγγελμα, κάθε θέση, με κάθε αξίωμα. Η διαφορά στη θάλασσα είναι ότι δεν μπορείς να απαλλαγείς από τέτοιες παρουσίες εύκολα. Δεν μπορείς να απολύσεις κάποιον στη μέση του ωκεανού.
Πολλοί τριγυρίζουν από βαπόρι σε βαπόρι και παίρνουν πολλά και εύκολα λεφτά με «όπλα» τους το θράσος, το ψέμα, τον οίκτο…
Αλήθεια πόσο καιρό ακόμα θα τον αντέξουμε; Μια δύσκολη κατάσταση εξελίσσονταν από την πρώτη ώρα που συνάντησα το καράβι στο Lanshan.

*****

Του άρεσε η θετική εικόνα που μου έδειχνε.
-Δηλαδή εγκρίνεις sir;
-Δεν μπορώ σε μόλις 10-15 μέρες να βγάλω συμπέρασμα και μάλιστα υπό εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες καιρού και εργασίας, αλλά μοιάζει το πλοίο να βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Έχουμε καιρό, μόλις αρχίσαμε κι εσύ έχεις μόνο 2-3 μήνες εδώ.
-Ναι sir! Έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.
-Πόσο ακόμα θα μείνεις;
-Έχω στόχο τους 9-10 μήνες!
-10 μήνες εσύ, 7 εγώ, μάλλον μαζί θα ξεμπαρκάρουμε.

Συνεχίζεται…
Chrisigo

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1897)

Κυριακή 28 Ιουνίου 2020

Φτώχεια, Ανεργία και Ναυτικό Επάγγελμα στον Τρίτο Κόσμο! Απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις...

-Δεν είσαι εντάξει Ronaldo. Του είπα με διάθεση πειράγματος και παρατήρησα στο ημίφως να ανοίγει με έκπληξη τα μάτια του. 
-Γιατί sir, τι έκανα; Ρώτησε απολογητικά.
-Για την ανεργία σε ρώτησα για εγκληματικότητα μιλήσαμε. Τον είδα να ηρεμεί και να κρύβει ένα χαμόγελο σκύβοντας το κεφάλι κάνοντας ένα βήμα πίσω απομακρύνοντας το πρόσωπό του από τη οθόνη του RADAR.
-Α, ναι! Να πούμε τώρα για την ανεργία; Τι να πούμε;
-Τι γίνεται με την ανεργία στη μακρινή χώρα σου;
-Μήπως κάνεις λάθος sir;
-Τι λάθος κάνω;
-Η χώρα μου είναι εδώ δίπλα. Η δικιά σου είναι μακριά!
Τον είδα να χαμογελά πλατιά και να με κοιτάει στα μάτια. Είχε όρεξη για πλάκα αλλά και δίκιο. Το κοντά και το μακριά είναι πάντα σχετικό με την παρούσα θέση μας.
-Δίκιο έχεις! Έλα λέγε κι άσε τη πλάκα!
-Ε, τι να πω, τα περισσότερα τα ξέρεις. Τόσα χρόνια στα βαπόρια. Μας ξέρεις καλά. Ανεργία, φτώχεια και δυστυχία. Άλλο να βλέπεις κι άλλο να σου λένε.
-Στις Φιλιππίνες έχω έρθει μόνο μία φορά στις Mariveles στο Bataan στον κόλπο της Μανίλας δυτικά απέναντι από την πρωτεύουσα. Πολύ φτώχεια…
-Ναι το ξέρω το μέρος. Το Bataan ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της Μανίλας.
-Ξεφορτώσαμε κριθάρι από τον Columbia River της Αμερικής μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι στον Ειρηνικό. Είχαμε δέσει στο Terminal-Silo της μπύρας San Miguel.
-Ναι!
-Όλο ναι λες!
-Αφού μιλάς εσύ sir!
-Πάλι δίκιο έχεις! Λέγε!
-Για τη ζωή στη Μανίλα αλλά και γύρω από αυτήν, αν εξαιρέσεις μερικές περιοχές όπου ζουν οι πραγματικά πολύ πλούσιοι, οι υπόλοιποι απλώς επιβιώνουν. Αλλά μη νομίζεις ότι ισχύει κάτι διαφορετικό οπουδήποτε αλλού, σε κάθε νησί.
-Αγώνας για το φαΐ της μέρας και το ρύζι.
-Το ρύζι είναι για μας κάτι παραπάνω απ’ ότι το ψωμί για σας. Μας γεμίζει το στομάχι. Αν δεν φάμε ρύζι πεινάμε, ζαλιζόμαστε.
-Το έχω καταλάβει εδώ και χρόνια αυτό.


*****

Οι Φιλιππίνοι για να είναι ήρεμοι και να μη δημιουργούν προβλήματα στο καράβι χρειάζονται τρία πράγματα:
α) να τους μιλάς με σεβασμό ανθρώπου προς άνθρωπο και χωρίς φωνές,
β) να τους πληρώνεις αυτά που δικαιούνται στην ώρα τους και
γ) να μην ξεμείνουν από ρύζι. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.



*****

-Η θάλασσα από ένα χρονικό σημείο και μετά αποτέλεσε για πολλούς από μας τη λύση στη φτώχεια. Το απελπιστικά χαμηλό μας βιοτικό επίπεδό έγινε αιτία να γίνουμε πολύ ελκυστικοί σε δουλειές που δεν χρειάζονταν εξειδίκευση.
-Ακριβώς όπως το λες. Πριν αρκετές δεκαετίες θυμάμαι που στον δυτικό κόσμο σχεδόν κάθε σπίτι του καλού κόσμου είχε και μια Φιλιππινέζα για οικιακή βοηθό. Συνέβαινε και στη χώρα μου, είχε γίνει μόδα. Η ύπαρξη μιας πάμφθηνης παραδουλεύτρας στο σπίτι έδινε «κύρος», χόρταινε ματαιοδοξίες.
-Ναι κάπου τότε ξεκίνησαν όλα αυτά. Εξαγωγή Φιλιππινέζων σε όλο τον κόσμο. Φεύγαμε σαν προϊόντα χωρίς συσκευασία. Στο Ομάν, στα Εμιράτα, στο Κουβέιτ, στην Αμερική, στην Ευρώπη, παντού...
-Ναι, όπου και να πήγαινα σε όποιο λιμάνι έπεφτα πάνω σας! Φορτώνατε και ξεφορτώνατε καράβια. Σαν πληρώματα άργησα να σας συναντήσω αφού τότε ταξίδευα σε βαπόρια με Ελληνική σημαία.
-Απλοί εργάτες, πρώτη φορά μακριά από το χωριό τους, γνωρίζοντας στην καλύτερη περίπτωση μόνο τη γλώσσα του νησιού τους για να μη πω του χωριού τους με άγνοια για το τι θα αντιμετωπίσουν αυτοί αλλά και οι άλλοι που τους καλούσαν.

-Κοίτα τι θυμήθηκα τώρα! Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, πολύ αργότερα από την εποχή που συζητάμε, ήρθαν στο καράβι δύο καμαρωτάκια, πατριώτες σου, ηλικίας 35-40 ετών, μεγάλοι άνθρωποι! Μιλούσαν τη γλώσσα του χωριού τους με ελάχιστα αγγλικά κάτι λίγο παραπάνω από το YES/NO. Πρώτη φορά έξω από το χωριό τους, το νησί τους! Πατούσαν πρώτη φορά το πόδι τους σε καράβι.
Σαν υποπλοίαρχος τότε, τους εξήγησα μεταξύ άλλων ότι θα έπρεπε να κλείνουν τις εξωτερικές πόρτες του ακκομμοδεσίου για να μπορεί το air-condition να κατορθώνει να διατηρεί τη θερμοκρασία σε αποδεκτό για το ανθρώπινο σώμα, περιβάλλον.
Κουνούσαν το κεφάλι τους καταφατικά(;) και μου έλεγαν «Yes sir». Νόμιζα ότι καταλάβαιναν αλλά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μια εκνευριστική συνήθεια που πολλοί την έχετε ακόμα, να λέτε ναι και να μην συμμορφώνεστε και έχει την έννοια της «μη άρνησης». Η λογική του «δεν αρνούμαι» αλλά και του «δεν καταλαβαίνω». Μια πρακτική που βολεύει τη λούφα και την ανευθυνότητα.
Κάθε τόσο όπως μπαινόβγαινα, τρέχοντας για τις δουλειές του καταστρώματος, έβρισκα τις πόρτες ανοιχτές. Τους έκανα παρατήρηση, τίποτα. Ύψωνα τη φωνή πολλές φορές πάνω από το κανονικό, τίποτα. Αποτέλεσμα μηδέν! Ήθελαν να συμμορφωθούν αλλά αποτύγχαναν. Έτρεχαν όλη τη μέρα χωρίς ρυθμό χωρίς στόχο. Χρειάζονταν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους.

Με τα πολλά τους ρώτησα εκτός εαυτού:
«Μα καλά, στα σπίτια σας δεν έχετε πόρτες;»
«Όχι sir», ήρθε η αφοπλιστική απάντηση.
«Δεν έχετε πόρτες; Τι έχετε;»
«Ψάθες sir!»

Σοκαρισμένος και συνειδητοποιώντας πόσο μακριά ήμουν από την πραγματικότητά τους, έκοψα τις φωνές, δεν υπήρχε λόγος! Λάθος τρόπος εκ μέρους μου που έπρεπε να διορθώσω, να τους εξηγήσω τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο.
Σε μερικές εβδομάδες είχαν μάθει τα βασικά. Να στρώνουν τραπέζια και κρεβάτια, να σκουπίζουν, να σφουγγαρίζουν, να σερβίρουν, να πλένουν, να καθαρίζουν τουαλέτες και να κλείνουν τις πόρτες!
Αναρωτιόμουνα τι απ’ όλα αυτά διέθεταν οι καλύβες τους και κατέληγα στο ΤΙΠΟΤΑ!
Ναι, ήταν δύσκολο να ξεφύγουν τόσο γρήγορα από την παντοκρατορία της ψάθας!
Έκαναν όμως προσπάθειες να βελτιωθούν. Το «δέλεαρ» των 200, 300 δολαρίων τον μήνα ήταν ισχυρότατος λόγος να το κάνουν! Να ξεφύγουν απ’ την καλύβα! Το καράβι γι’ αυτούς φάνταζε παλάτι!

-Υπάρχουν ακόμα και σήμερα παρόμοιες περιπτώσεις και θα υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμα. Στα χωριά ειδικά των μικρών νησιών η ψάθα είναι «πολυεργαλείο». Πόρτα, παράθυρο, χαλί, κουβέρτα, σκεπή, τραπεζομάντιλο… Στα τροπικά το κρύο απλώς δεν υπάρχει, γιατί να μας προβληματίζει; Γιατί να αναπτύξουμε τρόπους αντιμετώπισής του; Αυτό που μας απασχολεί διαχρονικά είναι η επιβίωση, το φαΐ, το σήμερα… Τι χρειαζόμαστε τις πόρτες και τα παράθυρα; Τι να το κάνουμε το καλοριφέρ;
-Εκτός από τους ναυτικούς!
-Ναι, εκτός των ναυτικών και κάποιων άλλων κοινωνικών ομάδων που έχουν τον τρόπο τους έτσι ή αλλιώς!

-Πόσες γλώσσες μιλάτε στη χώρα;
-Οι επίσημες γλώσσες είναι η Tagalog (Τάγκαλογκ) και τα Αγγλικά αλλά πόσες είναι όλες δεν ξέρω. Εδώ μέσα στο καράβι μερικοί δεν καταλαβαινόμαστε αναμεταξύ μας. Επίσημα λένε ότι είναι καμιά 150ριά. Εγώ δεν το πιστεύω κι αν δεν ήξερα αυτό το περίπου επίσημο νούμερο, θα έλεγα ότι είναι τριπλάσιες και τετραπλάσιες. Κανένας δεν ξέρει ακριβώς πόσες είναι. Η Tagalog, η οποία είναι μια διάλεκτος της περιοχής της Μανίλας στη Luzon, αποφασίστηκε και επιβλήθηκε σαν εθνική γλώσσα για να αρχίσουμε σιγά-σιγά να συνεννοούμαστε και να θυμίζουμε έθνος.
-Όπως το λες, «να θυμίζετε!» Πιστεύω ότι δεν είστε συμπαγές έθνος. Κράτος ναι, έθνος όχι. Ίσως γίνετε στο μέλλον. Σε επίπεδο νησιών θα μπορούσατε να το λέτε. Το μόνο κοινό που σας ενώνει είναι ο Χριστιανισμός.

-Καθολικοί είμαστε sir.
-Άλλη μια ανοησία σας που δεν λέτε να καταλάβετε! του είπα απότομα. Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, είμαστε όλοι Χριστιανοί Ronaldo!  Κι εσείς το μοναδικό Χριστιανικό κράτος της Ασίας που το πολιορκούν κυρίως το Ισλάμ, ο Βουδισμός κλπ.

… και συνέχισε περί γλωσσών.
-Σήμερα την ομιλούν γύρω στα 30 εκατομμύρια. Στα υπόλοιπα 70+ εκατομμύρια υπάρχει πρόβλημα, αλλά τα Αγγλικά που διδάσκονται παράλληλα το λύνουν σχεδόν ολοκληρωτικά.
-Ναι, όλοι σας μιλάτε από καλά έως άριστα Αγγλικά. Είναι φανερό ότι έχετε μεγάλη άνεση. Μεγάλη υπόθεση τα Αγγλικά στα οποία εμείς οι Έλληνες ναυτικοί σε πολύ μεγάλο ποσοστό δεν είμαστε στο επίπεδο που θα έπρεπε. Εύχομαι τα νέα παιδιά να τα πάνε καλύτερα!
-Γιατί sir; Μια χαρά μιλάς!
-Επίτρεψέ μου Ronaldo να γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου, αλλά και το επίπεδο των υπολοίπων σ’ αυτό εδώ το καράβι, στο προηγούμενο και είμαι σίγουρος και στο επόμενο.
Και για να συνεχίσω με τα δικά σας, τα πρώτα χρόνια ήσασταν αγρίμια, πολλοί κυκλοφορούσατε με μαχαίρια, στα λιμάνια κάνατε μεγάλους σαματάδες και σπαταλούσατε τα λίγα λεφτά που βγάζατε στο πιοτό και στις πουτάνες. Οι οποίες ξέχασαν τους μέχρι τότε «εραστές της μιας νύχτας» Έλληνες που άρχισαν να λογικεύονται να μαζεύουν τα χρήματά τους και βάλθηκαν να σας κατακτήσουν αρχίζοντας να μαθαίνουν τη γλώσσα σας, τα χούγια σας, για να σας προσεγγίζουν στα μπαρ με μεγαλύτερη ευκολία. Είχαν καταλάβει ότι εσείς ήσασταν το μέλλον της δουλειά τους και είχαν αρχίσει να «επιμορφώνονται»!


*****

Λέγοντας αυτές τις τελευταίες λέξεις, έτσι αυθόρμητα, μου ήρθε στο μυαλό το αξέχαστο εκείνο σλόγκαν «ΚΟΡΙΤΣΙΑ Ο ΣΤΟΛΟΣ» και η ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο».

Μια μακρινή εποχή για την Ελλάδα. Την Ελλάδα της φτώχειας, της ανέχειας, της πορνείας..


*****

-Ήσασταν άσχετοι με το επάγγελμα και επικίνδυνοι απ’ όποια πλευρά κι αν το έβλεπες. Με το χρόνο μας εκτοπίσατε, πρώτα τα κατώτερα πληρώματα και αργότερα πολλούς από τους αξιωματικούς.

Διέκρινα στο πρόσωπό του σαν κάτι να τον ενόχλησε καθώς κοιτούσε την οθόνη του RADAR...

Συνεχίζεται...
Chrisgio56

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2020

Εγκληματικότητα και Πολίτευμα στον Τρίτο Κόσμο! Απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις...

Η συζήτηση περί των αθλητικών είχε κλείσει. Η νοερή πολύχρωμη βόλτα στον κόσμο του ΝΒΑ μέσα από λέξεις και αναμνήσεις έδωσε πάλι τη θέση της στο σιωπηλό πελαγίσιο σκοτάδι…
Στα ελάχιστα άσπρα μουστάκια της πλώρης που άνοιγε το δρόμο και στον πλωριό εφίστιο φανό που σάρωνε τα όρια του ορίζοντα και σε συνδυασμό με την σχεδόν «ορατή» τροπική υγρασία δημιουργούσε ταινία διαθλώμενου φωτός. Εικόνες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά!

Συνειδητοποίησα πόσο δυνατά άκουγα το θόρυβο του RADAR και τον αέρα του κλιματισμού που έβγαινε από τα φυσούνια. Αφουγκράστηκα τον ήχο της GYRO, σαν αυτό του εκκρεμούς ρολογιού που μετράει τα δευτερόλεπτα. Κάτι σαν ΤΑΚ-ΤΑΚ(;), ΚΡΑΚ-ΚΡΑΚ(;) ασυγχρόνιστο, που εξαρτάται από τον καιρό, τη ισχύ του ρεύματος και την κατάσταση της θάλασσας, την ώρα που αυτόματος πιλότος προσπαθούσε να την τιθασεύσει σε όσο το δυνατόν ελάχιστες δεξιές κι αριστερές παρεκτροπές από την πορεία προς τον Σορόκο. Ο «αιώνιος» υπόκωφος θόρυβος της μηχανής, εν πλω, ακομπανιάριζε σε τόνο μινόρε!

Οι δυο συρταρωτές πόρτες δεξιά κι αριστερά που έβγαζαν στα «φτερά» της βαρδιόλας χώριζαν την καθολική απομόνωση από τη θαλασσινή φύση. Πριν από λίγο στο δεξί φτερό ένοιωθα καθολική απομόνωση από την ανάποδη. Μια πόρτα κι ένα τζάμι, άλλαζαν τα δεδομένα, χώριζαν δυο κόσμους κι ένιωθες διαφορετικά, ανάλογα με το που βρισκόσουν. Μέσα ή έξω!

Ο Jerom στην γωνιά του προσπαθούσε μάταια να ανακαλύψει ίχνη ανθρώπινης ζωής στο τέλος των ματιών του. Ένα φως! Ο Ronaldo μπροστά στην καθαρή από στόχους οθόνη του RADAR ήξερε ότι η βάρδια του κατά 99% δεν θα είχε εξωτερικές εκπλήξεις!

Άφησα την καρέκλα μου κι άρχισα να περπατάω μια απόσταση 8-10 μέτρων μπροστά από τα RADARs και την τιμονιέρα. Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, μια, δυο, τρεις… ένα λεπτό, δύο, τρία, πέντε… Πόσο να το τραβήξεις! Ξανακάθισα στην καρέκλα.

-Με την ανεργία πως τα πάτε στα μέρη σας; Ρώτησα τον Ronaldo.
Ήξερα την απάντηση αλλά ήθελα να μιλήσω ν’ αλλάξω διάθεση, χώρια που από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο οι συνθήκες αλλάζουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο και όλο και κάτι καινούριο θα μάθαινα. Η μοναξιά σακατεύει!...
-Πολλή ανεργία, φτώχεια και δυστυχία, εγκληματικότητα...
-Εγκληματικότητα ε;
-Όχι σε όλη τη χώρα. Κυρίως στην πρωτεύουσα Μανίλα στη Luzon το βόρειο μεγάλο νησί όπου ζουν πολλά εκατομμύρια και στο Mindanao, το επίσης μεγάλο νησί του νότου, όπου οι ισλαμιστές τρομοκράτες κάνουν το πρόβλημα εντονότερο.
-Ναι το ξέρω. Το πέρασμα ανάμεσα στο νοτιοδυτικό άκρο του Mindanao και το νησί Basilan που είναι ορμητήριο μουσουλμάνων πειρατών είναι πολύ επικίνδυνο. Ευτυχώς δεν το έφερε η μοίρα να περάσω πολλές φορές από αυτό το σημείο.
-Έτσι ακριβώς Στο Basilan ζουν μουσουλμάνοι επικίνδυνοι πειρατές, δολοφόνοι! Ωστόσο στο Davao, τη μεγαλύτερη πόλη του Mindanao, η εγκληματικότητα είναι μέχρι σήμερα μηδενική κι έχει ανακηρυχθεί σαν μια από πιο ασφαλείς περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας
-Πως γίνεται αυτό; Παράξενο ακούγεται!
-Ο δήμαρχος της πόλης Rodrigo Duterte και σημερινός πρόεδρος της χώρας είχε εφαρμόσει ακραία μέτρα καταστολής που έφταναν ως το θάνατο. Μπορείς να πεις και… βασικά στον θάνατο. Μετά από χιλιάδες συλλήψεις, βαρύτατες ποινές, «εξαφανίσεις» και εκτελέσεις, οι παράνομοι όσοι απέμειναν εξαφανίστηκαν από τη πόλη. Η πόλη πήρε αξία, αναπτύχτηκε…
-(ο φόβος φυλάει τα έρμα, σκέφτηκα)
-Δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα, τώρα που ο λαοφιλής σκληρός δήμαρχος μετακόμισε στη Μανίλα. Ήδη μαθαίνω ότι το Davao αν και συνεχίζει να είναι ασφαλές υπάρχουν ενδείξεις ότι ρέπει ξανά προς την… «κανονικότητα». Η εξορισμένη παραβατικότητα επανέρχεται δειλά-δειλά στη βάση της. Εύχομαι ο πρόεδρος να μην ξεχάσει το Davao.
-Πως τα πάει τώρα σαν πρόεδρος;
-Ακολουθεί ακριβώς την ίδια τακτική του Davao σε όλη τη χώρα. Υποσχέθηκε την επαναφορά της θανατικής ποινής και σε τηλεοπτική εκπομπή ανακοίνωσε ότι θα ανταμείψει προσωπικά όποιον πυροβολεί και σκοτώνει έμπορους ναρκωτικών.
-Ναι αλλά όλο αυτό όπως το περιγράφεις δεν είναι δημοκρατία και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να χαθεί η ασθενική ισορροπία και ο ένας να σκοτώνει τον άλλον!...
-Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι δημοκρατία ή κάτι άλλο. Οι προτεραιότητές μας είναι άλλες πιο σοβαρές από τη δημοκρατία! Έχουμε παιδιά, οικογένειες, φίλους και δεν θέλουμε να βρίσκουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα πεθαμένα στο πεζοδρόμιο από ναρκωτικά, βιασμένα, σφαγμένα...
-Εσύ sir θα ήθελες αυτό να συμβεί στην οικογένειά σου, στους γύρω σου;

Χρησιμοποιούσε πληθυντικό σαν να μιλούσε εκ μέρους του συνόλου των συμπολιτών του, και ήταν φυσικό αφού ο Duterte είχε κερδίσει στις προεδρικές εκλογές με μεγάλο ποσοστό και η υποστήριξη της πολιτικής του προφανής αφού ήταν γνωστή από την πολυετή θητεία ως δημάρχου στο Davao.

Ο Jerom τον διέκοψε. Άφησε τη γωνιά του, πλησίασε και πήρε άδεια από τον Ronaldo να πάει για ΣΚΑΝΤΖΑ ΒΑΡΔΙΑ. Άνοιξε την πόρτα του chartroom κι εξαφανίστηκε προς τα χαμηλότερα. Πήγαινε να ξυπνήσει τους επόμενους δύο, ανθυποπλοίαρχο και ναύτη, να ετοιμαστούν για την 12-4!
Ο ωροδείκτης είχε αφήσει το 11 και μετρούσε αντίστροφα να φέρει το 12. Οι υπόλοιποι 17 στο πλοίο έβλεπαν όνειρα. Ήμασταν οι μόνοι ξύπνοι!...

-Ασφαλώς και όχι, απάντησα! Εγώ λέω ότι τέτοια μέτρα θα μπορούσε κάποιος να τα δεχθεί, συναισθηματικά σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά δεν είναι τρόπος αντιμετώπισης. Τέτοια μέτρα φέρνουν σκληρότερα μέτρα και μετά ακόμα σκληρότερα και χωρίς να γίνει αντιληπτό ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι σε κυβερνάει δικτάτορας.
-Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα sir, αλλά στις Φιλιππίνες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πιο δημοκρατικό όλοι αυτοί οι εγκληματίες δεν μένουν πολύ καιρό φυλακή. Βρίσκουν τρόπους να συνεχίζουν να αλωνίζουν και να αυξάνονται. Εσείς έχετε βρει τρόπο να τους αντιμετωπίζετε; Αν υπάρχει τέτοιος τρόπος να τον πεις και σε μένα να τον μεταφέρω στον Duterte, είπε και χαμογέλασε. Άλλωστε ο πρόεδρος εκλέχθηκε, δεν ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα.

*****

Ακούγοντάς τον μου ήρθε στο νου ο Παπαγιαννόπουλος και ο Τσούκας από τη ταινία «Η Βίλα των Οργίων» και τα περί πιατέλας και κοινωνίας.
Αν ήταν μέρα θα με περνούσαν για σαλεμένο. Μέσα στο σκοτάδι όμως το μειδίαμα δεν φάνηκε!

*****

-Το καταλαβαίνω, αλλά υπάρχουν φορές που οι δικτατορίες εξελίσσονται υπόγεια μέσα στη δημοκρατία και όχι απ’ ευθείας με πραξικόπημα!
-Δεν με νοιάζει τι είδους πολίτευμα θα έχει η πατρίδα μου αν περνάω καλά, δεν πεινάω, δεν φοβάμαι… Ο πρόεδρος δεν πρόκειται ποτέ να δώσει διαταγή να με βασανίσουν, να με σκοτώσουν και ξέρω το γιατί! Ας είναι ότι θέλει, ας είναι και δικτάτορας!
Άντε τώρα εγώ να βρω πειστικό λόγο που θα μπορούσε να τον επηρεάσει. Άλλη νοοτροπία, άλλη ζωή, αλλά και πολλά σημεία στα οποία είχε δίκιο. Το θέμα δεν ήταν η ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα και άλλες κατακτήσεις, αλλά, η πείνα, η επιβίωση, η ασφάλεια! Άλλος κόσμος, 3ος κόσμος!

*****

Θυμήθηκα και αντιγράφω αυτολεξεί ένα τμήμα από αυτά που έγραφα πριν χρόνια σ' ένα ταξίδι μου στο Port Kamsar της Γουινέας: 
«...Ο Security Officer του λιμανιού, ένας ξυπόλυτος φουκαράς όπως και οι υπόλοιποι που γνώριζα από προηγούμενο ταξίδι, όταν του έδωσα τσιγάρα μου τα έδωσε πίσω και μου είπε: 
- Μήπως γίνεται να μου δώσεις ένα λίτρο γάλα; Του έδωσα δύο λίτρα...»
Ποια ελευθερία; ποια ανθρώπινα δικαιώματα; ποια ισότητα;...

 ***** 

Και ασταμάτητος συνέχισε …
-Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η Καθολική Εκκλησία προσπάθησαν να τον πιέσουν και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν αλλά τους κατηγόρησε για διαφθορά και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Όλοι γνωρίζαμε ότι οι κατηγορίες που ξεστόμισε ήταν βάσιμες αλλά δεν τολμούσαμε να τους κατηγορήσουμε. Αυτός το τόλμησε και έκλεισε το στόμα των κατ’ ευφημισμόν ηθικών και τίμιων!
-(ο κόσμος το ‘χει τούμπανο… σκέφτηκα)
-Στο Mindanao επέβαλε στρατιωτικό νόμο λόγω τρομοκρατίας και χτυπάει τους μουσουλμάνους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Τι να κάνει, να τους αφήσει να καταλάβουν το νησί; Γιατί αυτό θέλουν, να κάνουν το νησί ανεξάρτητο ισλαμικό κράτος κόντρα στο γεγονός ότι ο πληθυσμός του σε συντριπτικό ποσοστό, πάνω από 90%, είναι καθολικοί.
-(το Ισλάμ παντού αποδεικνύει ότι δεν είναι θρησκεία αλλά ένας αιμοσταγής τρόπος διακυβέρνησης και δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, σκέφτηκα χωρίς να τον διακόψω)
-Τα μέτρα του προέδρου έχουν στείλει τους τρομοκράτες μαχητές του ISIS στα βουνά του νησιού και ο πόλεμος, γιατί περί πολέμου πρόκειται, με τα κυβερνητικά στρατεύματα συνεχίζεται εκεί. Είναι κι αυτό κάτι! Ότι και να μου πεις sir εμείς είμαστε μαζί του. Όλα αυτά που κάνει εμείς τα θεωρούμε πολύ καλά.

Αφήσαμε τον Duterte να κυβερνάει τις Φιλιππίνες με τον τρόπο του και συνεχίσαμε σε πιο προσωπικό επίπεδο αλλά στο ίδιο θέμα!
-Στην πόλη σου το ILOILO τι γίνεται με το έγκλημα και την τρομοκρατία;
-Η τρομοκρατία είναι ανύπαρκτη. Το έγκλημα και που δεν υπάρχει; Έτσι και στο ILOILO απλά δεν έχει σχέση με τη Μανίλα. Μια κανονική ήρεμη πόλη με στιγμές ανωμαλίας! Γενικά στο Visayas η ζωή είναι πιο ήρεμη.

Γύρισα προς τον Jerom που εν τω μεταξύ αθόρυβα είχε επιστρέψει και άκουγε τι λέγαμε.
-Στο Cataduanes πως είναι η κατάσταση Jerom;
-Δεν υπάρχουν τέτοια στο μικρό και ήσυχο νησί μου sir.
-Και το ομορφότερο του κόσμου, ε;
-Ναι sir, το ομορφότερο!
Το σκοτάδι έκρυψε το χαμόγελό του!...

Συνεχίζεται
Chrisgio

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

Βάζοντας τάξη και στο NBA...

Το γυρίσαμε στα αθλητικά. Ο Ronaldo σκέτη εγκυκλοπαίδεια του NBA. Παρακολουθούσε μόνο αμερικάνικο μπάσκετ και τίποτα άλλο, ήξερε τα πάντα.

Ο Jerom είχε αποσυρθεί στη γωνιά του και κοίταζε το σκοτάδι. Άκουγε αμίλητος… 

Οι Russel Westbrook, LeBron James, Stephen Curry, Kevin Durant, Γιάννης Aντετοκούνμπο, Kyrie Irving, Kawhi Leonard, James Harden, Chris Paul, και όχι μόνο, πέρασαν από το «μικροσκόπιό» μας. Καταμεσής του Ειρηνικού βάλαμε σε… τάξη και το ΝΒΑ!

- Ποιος είναι ο καλύτερος; ρώτησα.
- Ο James αλλά είναι αντιπαθητικός! Απάντησε χαμογελώντας.
- Γιατί αντιπαθητικός;
- Δεν ξέρω!

Γέλασα και συμφώνησα με το «δεν ξέρω». Ούτε εγώ ήξερα γιατί δεν τον συμπαθώ. Ακόμα δεν μπορώ να δώσω εξήγηση. Ίσως επειδή κάνει το μπάσκετ να φαίνεται τόσο εύκολο!... Ίσως η μεγάλη του αυτοπεποίθηση, ο εγωισμός του, το ύφος του.

Πώς να χωνέψεις ότι τα έβαλε με τους Golden State Warriors την καλύτερη ομάδα ever και τους νίκησε σχεδόν μόνος, βοηθούμενος από τον εξαιρετικό Kyrie Irving και κάποια υπόλοιπα ανύπαρκτων;

Βαριά η λέξη «ανύπαρκτος» όταν αναφέρεσαι στο ΝΒΑ αλλά όταν στη εξίσωση μπαίνει ο LeBron παίρνει αξία!

Συνεχίζεται...

Chrisgio