Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο4


Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Από το Montevideo προς τη Zona Comun - Νο1

37 μέρες είχαν περάσει από τις 5 Αυγούστου, την ημέρα αναχώρησης από το αγκυροβόλιο της Fujairah.
Ένα ταξίδι από αυτά που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα όρια των ναυτικών αν και είναι συνηθισμένοι. Ήταν Σεπτέμβριος του νοτίου ημισφαιρίου, δηλαδή ο αντίστοιχος Μάρτιος του βόρειου. Χειμώνας και μάλιστα σε απ’ ευθείας σύνδεση με την Ανταρκτική. Άλλο πράγμα όμως ο Νότιος Ατλαντικός άλλο πράγμα, για παράδειγμα, η Μεσόγειος. Το συνεχές σφυροκόπημα του καιρού, που χωρίς έλεος μας συνόδευσε ως τις εκβολές, μας έδωσε άδεια μερικών ημερών μετά… δημοσίων θεαμάτων.
Το καράβι ίσιωσε κι εμείς κοιμηθήκαμε, στο αγκυροβόλιο του Montevideo, σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Ηρεμήσαμε, ξεχάσαμε. Το αγριεμένο πέλαγος ξεχνιέται, όπως οι έγκυες ξεχνούν τους πόνους της γέννας.

Βροχή, ελαφρό νοτιαδάκι (κατά το γνωστό στα μέρη μας βοριαδάκι), κρύο και ομίχλη, μας κάνουν συντροφιά αυτές τις λίγες μέρες αναμονής και χαλάρωσης πριν την αναχώρηση προς τις πηγές του Rio Parana, προς το San Lorenzo.

Στο σημείο που είχαμε αγκυροβολήσει, στον Rio de la Plata, αν δεν γνωρίζεις που βρίσκεσαι νομίζεις ότι είσαι κάπου σε μια θάλασσα με θολά νερά. Το πλάτος εδώ χαμηλά προς τις εκβολές του είναι εξωπραγματικό. Όταν είσαι κοντά στο Montevideo δεν βλέπεις στην άλλη όχθη.
Από πλευράς καιρού μέχρι ενός σημείου η θέση μας ήταν προστατευμένη. Το πρόβλημα αρχίζει όταν πνέει ανατολικός - νοτιοανατολικός άνεμος. Τότε το ποτάμι δέχεται θαλάσσια επίθεση και είσαι αναγκασμένος να σηκώσεις το σίδερο και να βγεις στον ωκεανό, αλλιώς κινδυνεύεις.

Ευτυχώς η άφιξή μας είχε συγχρονιστεί με τον ιδανικό καιρό της περιοχής! Έχει γούστο στο τέλος να συμπαθούσα τον δήμιο καιρό που μας καθυστέρησε. Αδυνατώ να πιστέψω ότι το έκανε για να μας ευχαριστήσει!... Όμορφες απλές συμπτώσεις!...

Το πρόγραμμα των Αργεντινών έλεγε αναχώρηση στις 15-16 του μηνός αλλά ένα τεράστιο κύμα απεργιών ετοιμάζονταν να αστράψει και να βροντήξει εκείνες τις μέρες (που ‘σαι ρε Τσίπρα να ανατριχιάσεις από συγκίνηση), οπότε το μικρό καλάθι καλά κάναμε να το κρατούσαμε, αν και αυτή η αναμονή εδώ ποσώς μας δυσαρεστούσε!

Εδώ είναι Λατινική Αμερική, Αργεντινή!
Πως λέμε ΜΑΥΡΟ ΧΑΛΙ;
Ακριβώς αυτό!
Τελικά η απεργία των τελωνιακών έγινε πράξη στις 17 του μηνός. Έτσι νέα πιθανή μέρα προώθησης του πλοίου προς τα «σπλάχνα» του Rio Parana μετατέθηκε για τις 20-21 του μηνός.
Έτσι κι έγινε! Ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου στις 6 το πρωί βιράραμε και προχωρήσαμε αργά προς τη Recalada. Δύο Αργεντινοί πιλότοι ερχόμενοι από το Montevideo ανέβηκαν στο πλοίο και το ταξίδι για το San Lorenzo ξεκίνησε.
Στήσανε τα GPS τους, έβγαλαν τα χαρτιά τους, το πρόγραμμα των πλοίων που κινούνται στο ποτάμι, το θερμός με το ζεστό νερό για το ΜΑΤΕ (καθημερινή απόλαυση των Αργεντινών, το τσάι τους). Ετοίμασαν το περιβάλλον εργασίας τους κι ο ένας πήγε για ύπνο.
Οι μεγάλες αποστάσεις στο ποτάμι απαιτούν σ’ αυτό το σημείο βάρδιες. Αυτοί οι δύο θα ταξίδευαν το καράβι μέχρι την Zona Comun, δηλαδή ανοιχτά της πόλης La Plata νοτιοανατολικά του Buenos Aires. Εκτιμώμενος χρόνος ταξιδιού από τη μία όχθη στην άλλη, σε διαγώνια σχεδόν δυτική πορεία προς τα έγκατα του ποταμού, 8 ώρες χωρίς να μεσολαβεί στεριά.
Τερατώδες μέγεθος. Γι’ αυτό τον αποκαλούν και ποταμόκολπο.

Το ΜΑΤΕ ετοιμάστηκε, έβαλε το περίτεχνο μεταλλικό «καλαμάκι» στο στόμα του και ρούφηξε την herba για πρώτη φορά. Θα το έκανε δεκάδες φορές μέχρι να φτάσουμε. Διόρθωσε την αρχική πορεία που πλοίου, γύρισε με κοίταξε και χαμογέλασε. Ήθελε κουβέντα…

Η πλοήγηση σ’ αυτό το τμήμα του ποταμού εύκολη και ανιαρή σαν σε ανοιχτή θάλασσα, αρκεί να ξέρεις τα ρηχά σημεία και να τα αποφεύγεις.
Δεν άργησε η ώρα που αρχίσαμε να λέμε τα… δικά μας!
-Από πού είσαι κάπταιν; Έλληνας;
Είχε δει τη σημαία στην πρύμνη φαίνεται και σωστά το υπέθεσε. -Έλληνας, εσύ Αργεντινός;
-Ναι.
-Από το Buenos Aires;
-Όχι από την La Plata, την πόλη ανατολικά του Buenos Aires.
-Πως είναι εκεί, καλά;
-Ναι, πολύ καλά, είναι τουριστικό μέρος.
-Από πού είναι συνήθως οι τουρίστες που σας επισκέπτονται;
-Κυρίως είναι ντόπιοι, Ουρουγουανοί και Χιλιάνοι.
Οι υπόλοιποι λαοί της περιοχής έχουν μαύρα χάλια. Ο τουρισμός θα τους μάρανε. Με τους Βραζιλιάνους όπως μάλλον θα ξέρες δεν πολυαγαπιώμαστε (γέλια).
-Ευρωπαίοι, Αμερικανοί κλπ;
-Το μειονέκτημα της Αργεντινής είναι ότι βρίσκεται μακριά από τις χώρες που εξάγουν τουρίστες. Δύσκολα κάποιος ξεκινάει για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και μάλιστα για μια χώρα που έχει ανάποδες εποχές. Ποιος Γερμανός, Γάλλος ή Άγγλος για παράδειγμα σηκώνεται να πάει διακοπές στην Αργεντινή όταν στην Ευρώπη έχει χειμώνα; Μη κοιτάς, η Βραζιλία, είναι τροπική χώρα! Πρέπει να είσαι τρελά ερωτευμένος με την Αργεντινή για να έρθεις από τόσο μακριά.
-Οικονομικοπολιτικά πως τα πάτε; Μαθαίνουμε ότι είσαστε πτωχευμένοι, σαν κι εμάς!
-Δυστυχώς πάλι τα ίδια! Είμαστε συνηθισμένοι, τη πτώχευση την έχουμε στο αίμα μας! Το ζητάει ο οργανισμός μας! Κάθε 10 χρόνια και μία πτώχευση!
-Τι φταίει μια τόσο πλούσια χώρα να μοιάζει με άστεγο ζητιάνο;
-Οι πολιτικοί, κι εμείς που τους διαλέγουμε!
-Αυτή η Cristina Fernandez, η πρόεδρός σας; Τι διάολο κάνει; Περί τίνος πρόκειται;
-Γκράντε πούτα!...
-(Γέλια) Εμείς ακούμε καλά λόγια γι’ αυτήν στην Ελλάδα από μερίδα πολιτικών!... Μερίδα είπα!...
-(Μόνο γέλια)
-Γιατί, δεν είναι έτσι;

*****

Γυρνώντας η σκέψη μου στο σήμερα, θυμάμαι την επίσκεψη αυτής της «υπόδικης για διαφθορά» κυρίας τον περασμένο Μάιο του 2017 στην Ελλάδα και την τρελή χαρά του Τσίπρα που συνάντησε την γοητευτική, είναι αλήθεια, «λαϊκή αγωνίστρια».
Φαίνεται γι’ αυτούς με τους οποίους έχουμε μπλέξει ότι είναι λατινοαμερικάνικο είναι αριστερό και ηρωικό. Δεν έχουν σημασία οι πράξεις φτάνει να δηλώνεις εχθρός του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού και της δεξιάς.
Έδωσε και διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα: «Κρίση της δημοκρατίας και αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη: Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής».
Και την ώρα που οι παλαβοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανεβεί στα κεραμίδια στη μάχη κατά της φαυλότητας και της διαφθοράς, την ίδια ώρα καλούν και αποδίδουν τιμές σε μια διεφθαρμένη, έστω και υπόδικη. Εκτός εάν είναι τόσο σίγουροι για την αθωότητάς της ή είναι σε θέση να επηρεάζουν ακόμα και την δικαιοσύνη της Αργεντινής. Γιατί την αντίστοιχη της Ελλάδος είναι σίγουρο ότι επιθυμούν διακαώς να την ελέγξουν και δεν είμαι σίγουρος αν τελικά δεν το κατορθώσουν.
Ο Θεός να φυλάει εμάς και τη χώρα. Τα επικίνδυνα, ιδεοληπτικά και ηλίθια κατακάθια που την κυβερνούν δεν αστειεύονται.

*****

-Μάφια!
-Η πρόεδρος Fernandez μάφια;
-Και να ‘ταν μόνο αυτή! Η διαφθορά μας έχει πνίξει!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο3


Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Ηλιοβασίλεμα στα ανοιχτά του Rio de la Plata


Συνεχίζεται...

Chrisgio


Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Atlantic Ocean westbound passage & arrival to Montevideo anchorage

Η πορεία κολλημένη στις 271 μοίρες. Θα έμενε η ίδια μέχρι να συναντήσουμε τον Rio de la Plata.

Ο καιρός ελεεινός, χειμωνιάτικος. Ξεκινούσε να λυσσομανάει από δυτικά-νοτιοδυτικά, γυρνούσε νότια μέχρι νοτιοανατολικά, καταλάγιαζε για μια, μιάμιση μέρα το πολύ και φτου κι απ’ την αρχή…
Στα νοτιοδυτικά μας έκοβε ταχύτητα και η πλώρη βουτούσε στο νερό λες και διψούσε, στα νότια μας άλλαζε τα φώτα το swell και στα νοτιοανατολικά μας αντάμειβε για την υπομονή μας. Όχι, δεν ήταν ιώβια. Ο Ιώβ ήθελε κι έκανε υπομονή εμείς όχι: Αναγκαστική ήταν!

Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 περάσαμε από το ανατολικό στο δυτικό ημισφαίριο. Κάθε τόσο από το ένα τέταρτο της γης στο άλλο…

Η πορεία εκεί, στις 271 μοίρες, βράχος!

Την επόμενη μέρα μέσω email ήρθε το ναύλο. Σιτηρά από San Lorenzo-Rio Parana για τρία λιμάνια της Μαλαισίας Lumut, Port Kelang και Pasir Gudang. Άλλο ένα λογκάδο (μακρύ) ταξίδι μας περιμένει!
Χτύπησε συναγερμός, να ετοιμάσουμε πλάνο φόρτωσης, ποσότητα ικανή να φορτωθεί, να σταλούν τα απαραίτητα emails κλπ. Πολλή δουλειά μεσοπέλαγα, αλλά φυσιολογική, που πάντα γίνεται όταν ναύλο γίνεται γνωστό.

Στις 11 του μηνός το απόγευμα τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να αλλάζουν χρώμα. Θόλωναν προοδευτικά, γίνονταν καφεκόκκινα! Ο Rio de la Plata, αυτό το τεράστιο ποτάμι στο οποίο καταλήγει ο Rio Parana, είχε κάνει διακριτικά την παρουσία του 30 ώρες πριν την άφιξη.

Φτάσαμε στη Recalada (πλοηγικός σταθμός που εξυπηρετεί τα λιμάνια του ποταμού και καραβοφάναρο), στις εκβολές του Rio de la Plata, πριν τα μεσάνυχτα της 12ης Σεπτεμβρίου και στις έντεκα και μισή φουντάραμε ανοιχτά του Μοντεβίδεο, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης.

Είχα επιστρέψει στον φυσιολογικό κόσμο, αλλά και στα ίδια μέρη! Σα να πήγα στη Λάρισα, γύρισα στο Βόλο, ξαναπήγα στη Λάρισα, ξαναγύρισα στο Βόλο…
«Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα»
Έχω νιώσει πολλές φορές έτσι όταν γυρνάω σε τόπους που έχω πάει και ξαναπάει.

Τα ταξίδια όταν γίνονται στον υπερθετικό βαθμό, όπως συμβαίνει με τους ναυτικούς, καταλήγουν σε αφόρητη πλήξη.
Είναι αυτό που έλεγαν πριν χιλιάδες χρόνια κάποιοι παλαιοί ντόπιοι με χλαμύδες και σανδάλια. «Μηδεν Άγαν»

Τίναξα τα λέπια και κοίταξα στον καθρέφτη να βεβαιωθώ αν η μορφή μου εξακολουθούσε να θυμίζει άνθρωπο.

Ρύθμισα την τηλεόραση σε συχνότητες Ουρουγουάης και  Αργεντινής,  τηλεφώνησα σπίτι για να τους ανακοινώσω ότι επιτέλους πιάσαμε στεριά ασφαλώς και κάπου στις δύο το πρωί πήγα για ύπνο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο2


Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Από το Durban στο Cape Agulhas και τον Ατλαντικό

Το μεσημέρι της 25ης Αυγούστου, ακριβώς 24 ώρες μετά την αναχώρηση από το Durban ξαναχτύπησε το δορυφορικό. «Ξεχάστε τη Βραζιλία, προορισμός σας η Αργεντινή, Rio de la Plata».
Λογικό! Κοντεύαμε να βγούμε στον Ατλαντικό Ωκεανό και όταν φτάνεις εκεί πρέπει να ξέρεις τουλάχιστον την κατεύθυνσή σου. Το ναύλο μαγειρεύονταν και γρήγορα θα είχαμε νέα.

Με πορεία νοτιοδυτική που άλλαζε κάθε τόσο, διαρκώς αυξανόμενη μέχρι να πιάσουμε το Cape Agulhas, έμοιαζε σαν να κρατούσαμε αγκαλιά και χαϊδολογούσαμε την Νότιο Αφρική. Σαν να την ευχαριστούσαμε που μας επέτρεπε σχεδόν να την… ακουμπάμε για να είμαστε ασφαλείς. Στο ακρωτήρι θα βάζαμε το μεγάλο ποτάμι στη πλώρη μας.
Το καράβι το κρατούσα μέσα από την ισοβαθή των 100 μέτρων. Αν και τα Abnormal Waves ποτέ δεν εμφανίστηκαν εν πλήρη ισχύ, η κατάσταση που επικρατούσε πέρα από τα 5 μίλια ήταν πολλή άσχημη. Τα κύματα μπορεί να μην έφταναν τα 30+ μέτρα αλλά και με τα 10ρια και τα 15άρια σε καμιά περίπτωση δεν κάνεις πλάκα. Πάλι για μεγάλο κίνδυνο συζητάμε και μάλιστα για ένα πλοίο που ταξίδευε άδειο.

Ταμπουρωμένοι λοιπόν στα ρηχά, σχεδόν ξύναμε τα βράχια της μεγάλης χώρας. Άντε δυο μέρες ακόμα να βγούμε στον Ατλαντικό. Επιτέλους να κοιμηθώ!...
Κατέβαινα από τη γέφυρα όταν έβλεπα ότι η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη από τον Αξιωματικό Φυλακής, γιατί δεν ήμασταν οι μόνοι έξυπνοι που ταξίδευαν στον στενό διάδρομο. Υπήρχε κίνηση και οι μανούβρες κοντά στις στεριές δεν είναι ότι πιο εύκολο για τα Bulk Carriers Panamax, αυτούς τους αργούς και δυσκίνητους γίγαντες των 230 μέτρων! 

Απουσίαζα από τη γέφυρα όταν κατά τις 10 το βράδυ ο Φιλιππίνος ανθυποπλοίαρχος αναγκάστηκε να στρίψει το καράβι αριστερά για να κρατηθεί σε ασφαλή απόσταση από άλλο καράβι που αντέπλεε με πορεία βορειοανατολική.
Όμως η αλλαγή πορείας, μέχρι να «καθαρίσουμε» με το άλλο βαπόρι που κι αυτό είχε στρίψει προς τη στεριά για τον ίδιο λόγο, μας έριξε στο Agulhas, στο στόμα του λύκου. Η «σύγκρουση» με κάποιο κύμα ήταν θέμα χρόνου.
Φωτογραφία Google
Καθόμουν στην πολυθρόνα του γραφείου όταν ένιωσα το καράβι να σείεται. Αίσθηση σύγκρουσης! Το κύμα χτύπησε μέσα στη νύχτα στα μουλωχτά!

*****

Είναι η στιγμή που κάτι αδειάζει μέσα σου, που ξεπερνάς τα όρια του φόβου. Δεν φοβάσαι πια, βρίσκεσαι εντός του αιτίου που τον δημιουργούσε. Από το «τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση…», περνάς στο «τι κάνουμε τώρα;»

*****

Σίγουρα δεν ήταν αυτού του επιπέδου η κατάσταση, αλλά όταν είσαι σφιγμένος ξέροντας ότι κίνδυνος ταξιδεύει δίπλα σου, στην κάθε διατάραξη της ηρεμίας σου ένας πόνος σου τρυπάει τα μηνίγγια.
Γνωστοί ήχοι πτώσεως αντικειμένων, που κάποιοι ξέχασαν ν’ ασφαλίσουν σε περίπτωση κακοκαιρίας, ακούστηκαν από τον αλουέ (διάδρομο) και πάνω απ’ το κεφάλι μου, από το ταβάνι. Ποιος ξέρει τι είχε πέσει και σέρνονταν στη γέφυρα.
Ανέβηκα πάνω και ο ανθυποπλοίαρχος ψύχραιμος μου εξήγησε τι είχε συμβεί, την ώρα που μάζευε βιβλία, χάρτες, ποτήρια, φλυτζάνια…

Από πίσω μου είδα την πόρτα να ξανανοίγει και τον Πρώτο Μηχανικό να μπαίνει στη γέφυρα.
 -Τι έγινε κάπταιν;
-Τι να γίνει chief; Αυτά και χειρότερα θα παθαίναμε αν ταξιδεύαμε 2-3 μιλιά αριστερότερα από εδώ που ταξιδεύουμε από χθες.
-Μας την έδωσε γερή ε; πωπώωω!
-Μας την έδωσε και την καταλάβαμε. Γύρισε ο Hernando αριστερά να αποφύγει καράβι που ανέβαινε και ώσπου να τελειώσει τη μανούβρα μπήκαμε στην «απαγορευμένη ζώνη»! Γυρίζουμε πάλι προς τις στεριές.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο υποπλοίαρχος που είχε ξύπνησε. Ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις!
-Με θέλεις να ανέβω στη γέφυρα; Με ρώτησε.
-Όχι κοιμήσου, όλα υπό έλεγχο.
Μέχρι να ξαναμπούμε στα ασφαλή νερά δεν είχαμε άλλο ανάλογο κύμα. Μερικά ακόμα που μας χτύπησαν, φάνταζαν σαν σε μπουνάτσα. Όταν έχεις ζήσει τα χειρότερα…
Δύσκολες ώρες, μέρες!

Τα μεσάνυχτα της 26ης προς την 27η του Αυγούστου 2014, κι αφού είχαμε αφήσει πίσω μας τα λιμάνια της Νοτίου Αφρικής East London και Port Elizabeth, ήρθαμε σε παράλλαξη με το Cape Agulhas.

*****


Κάθε φορά που περνάω αυτό το ακρωτήρι θέλω να θυμίζω ότι το Cape Agulhas είναι το νοτιότερο άκρο της Αφρικανικής ηπείρου και όχι το Cape of Good Hope (ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος) το οποίο βρίσκεται βορειότερα και δυτικότερα του Cape Agulhas. 


*****

Μπορεί ο Rio de la Plata να είναι τελευταίος στόχος αυτού του πολύ μεγάλου ταξιδιού αλλά αυτό δεν παρηγορεί κανέναν όταν απομένουν 4.500 μίλια που πρέπει να τα ταξιδέψεις στο καταχείμωνο του νοτίου ημισφαιρίου.
Μπορείς όμως κάνεις δύο ευχές.
ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΑΞΙΔΙΟΥ και ΥΠΟΜΟΝΗ….

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ναυτικοί και Χάρτες, Κομάντος και Σφαίρες


Δύο ομάδες ενόπλων.
Τέσσερις + Τέσσερις άνθρωποι έτοιμοι για όλα, με ηρεμία και υπερβολική σιγουριά γι’ αυτό που έκαναν!

Δύο ταξίδια.
Το πρώτο από το Galle της Sri Lanka στο Salalah του Oman και από την Ανατολή στη Δύση.
Το δεύτερο από τη Fujairah των UAE στο Durban της South Africa και από τον Βορρά στον Νότο. 

Ένα καράβι.
Σαν τεράστιο Scanner σάρωσε τον Ινδικό Ωκεανό μίλι-μίλι και κατέληξε ασφαλώς και χωρίς απώλειες να ταξιδεύει προς την Λατινική Αμερική.

Αναρωτιέμαι με τι θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει καλύτερα αυτές τις 40 μέρες εκτός από την φωτογραφία! Την βλέπω την ξαναβλέπω και καταλήγω στο συμπέρασμα: Τίποτα!

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Στοργή γονέων - Parenting affection Νο1


Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Abnormal Waves - Durban - Αποβίβαση κομάντος

Είχαμε πάρει την τελική πορεία προς το Durban και το μυαλό μου ήταν στην προσέγγιση. Κρατούσα το πλοίο ελαφρά βορειότερα από το στόχο μας. Είχα το λόγο μου!
Το πρωί της 24ης Αυγούστου ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, με γαλανό ουρανό, λαμπρό ήλιο και πολύ δυνατό νοτιοδυτικό άνεμο στα 6 μποφόρ. Όσο πλησιάζαμε ο επίσης νοτιοδυτικός κυματισμός αύξανε το ύψος του που δημιουργούσε ανησυχία. Αν συνέχιζε έτσι στην άφιξη δεν θα περνούσαμε καλά.

*****

Στις θάλασσες αυτού του πλανήτη τα πιο διάσημα θαλάσσια ρεύματα στη ναυτική κοινότητα είναι τρία:
1. Gulf Stream: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από την Καραϊβική Θάλασσα και τον Κόλπο του Μεξικού, ανεβαίνει το στενό της Φλόριδας (Florida Strait), συνεχίζει κοντά στις ακτές των ΗΠΑ και του Καναδά και στη συνέχεια περνάει απέναντι βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας, τα νησιά Φερόες και καταλήγει στη βόρεια Νορβηγία. Εκεί πάνω λόγω του θερμού αυτού ρεύματος, το ρωσικό λιμάνι Μούρμανσκ (Murmansk) στον Αρκτικό Ωκεανό δεν παγώνει το χειμώνα.
2. Kuro Siwo: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από την Ταϊβάν, περνάει ανατολικά της Ιαπωνίας και συνεχίζει βορειοανατολικά.
3. Agulhas Current: Θερμό ρεύμα που ξεκινάει από το στενό της Μοζαμβίκης (Mozambique Channel) κατευθύνεται νοτιοδυτικά ακολουθώντας τα παράλια της Νοτίου Αφρικής και ξεθυμαίνει κάπου ανοιχτά των ακρωτηρίων Cape of Good Hope και Cape Agulhas με το ομώνυμο όνομα. 
Η μεγάλη ταχύτητα, η δύναμη και η στενότητά του για ωκεάνιο ρεύμα τα χαρακτηριστικά του. 
Τρέχει, στα περισσότερα σημεία των ακτών της Νοτίου Αφρικής, σε απόσταση 5 μιλίων από τις ακτές όπου και η ισοβαθής των 100 μέτρων. Πιο κοντά από τα 5 μίλια προς τη στεριά το ρεύμα δεν υφίσταται.
Προς τον ωκεανό εκτείνεται περίπου μέχρι τα 30-40 μίλια. Στενό για ωκεάνιο ρεύμα.
Με καλό καιρό και πορεία νοτιοδυτική τα πλοία μπαίνουν στο ρεύμα και… απογειώνονται.
Με πορεία βορειοανατολική έχουν δύο επιλογές. Ή να κρατηθούν στα 40 και πλέον μίλια από τις στεριές ή, το προτιμότερο όταν κατευθύνονται προς λιμάνι της Νοτίου Αφρικής να μείνουν μέσα από τα 5 μίλια πολύ κοντά στις στεριές, και πάντα μέσα από την ισοβαθή των 100, για να αποφύγουν το κόντρα ρεύμα.
Μειονέκτημα αυτής της επιλογής ο κίνδυνος που πηγάζει από την πολλή κοντινή απόσταση στις ακτές όπου σε περίπτωση μηχανικής βλάβης ή ακόμα-ακόμα και ανικανότητας/ανευθυνότητας του επί της γεφύρας αξιωματικού να βρεθούν στα βράχια πριν καλά-καλά το καταλάβουν.

Με κακό καιρό τίποτα από τα παραπάνω δεν αλλάζουν εκτός αν ο άνεμος πνέει από τα νοτιοδυτικά με πολλά μποφόρ. Σ’ αυτή την περίπτωση συμβαίνουν πράματα και θάματα.
Ο άνεμος αρχίζει να «ξυρίζει» την επιφάνεια του ρεύματος και προσπαθεί να του αλλάξει κατεύθυνση από νοτιοδυτική και σε βορειοανατολική. Στην άνιση μάχη με νικητή πάντα το ρεύμα, το οποίο συνεχίζει απτόητο την αιώνια πορεία του, το μόνο που καταφέρνει ο άνεμος είναι να δημιουργεί αντιμάμαλο με αποτέλεσμα κυματισμό κόντρα στο ρεύμα. Όσο περισσότερο διαρκεί η μάχη ανέμου/ρεύματος και όσο δυναμώνουν τα μποφόρ τόσο ο κυματισμός γιγαντώνεται.
Έτσι δημιουργούνται τα Abnormal Waves το ύψος τους οποίων μπορούν να φτάσουν στο τερατώδες ύψος των 30+ μέτρων.
Είναι τα κύματα που έχουν δημιουργήσει τον μύθο του υπερβολικά κακού καιρού της Νοτίου Αφρικής. Δεν εννοώ ότι η περιοχή είναι θαλασσινός παράδεισος αλλά ο καιρός είναι τόσο κακός, ειδικά το χειμώνα, όσο και σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου. Τη διαφορά έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν αυτά τα καταραμένα κύματα.
Τις παλιές εποχές που δεν είχε γίνει ακόμα γνωστός ο μηχανισμός που τα δημιουργεί, η μετεωρολογία ήταν στα σπάργανα και στα πλοία δεν υπήρχε on line ενημέρωση, είχαν καταπιεί ολόκληρα βαπόρια. Βαπόρια που πήγαν αύτανδρα πριν προλάβουν να κάνουν κιχ. Απλώς ξαφνικά εξαφανίστηκαν…

Δεν είναι λοιπόν ο κακός καιρός η αιτία που τόσα πλοία έχουν βυθιστεί στην περιοχή αλλά η συγκυρία που δημιουργεί αυτά τα γιγάντια κύματα. Υπό άλλες συνθήκες ο καιρός την περιοχή αντιμετωπίζεται όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Αν είσαι ενημερωμένος βρίσκεις τον τρόπο να τα αποφύγεις, αν όχι τότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Στις περιπτώσεις πλοίων που από τον ωκεανό κατευθύνονται προς Νοτιοαφρικανικά λιμάνια την ώρα που τα Abnormal Waves «χορεύουν» στην πλάτη της θάλασσας, που λέει και ο Νίκος Καββαδίας, η προσέγγιση είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο.

*****

Λίγο πριν την άφιξη στο Durban στο σημείο αποβίβασης των ενόπλων κατάλαβα ότι το φαινόμενο των Abnormal Waves ήταν εκεί αλλά όχι στα φόρτε του.
Οι προϋποθέσεις βέβαια δημιουργίας τους παρούσες αλλά ασθενείς.
Ρεύμα στο αέναο νοτιοδυτικό δρομολόγιό του, αντίθετος νοτιοδυτικός άνεμος.
Καλά νέα τα λίγα μποφόρ που δεν βοηθούσαν στη γιγάντωση τους.
Η κατάσταση διαχειρίσιμη.

Προχώρησα εναντίον του «θαλάσσιου ποταμιού» Agulhias με τα μεγάλα κύματα στην αριστερή μάσκα (αριστερή πλευρά της πλώρης).
Αυτός ήταν ο λόγος που κρατούσα το πλοίο βορειότερα του Durban. Για να μη βρεθώ περνώντας το Agulhias νοτιότερα ή το χειρότερο, τα κύματα από την αριστερή μπάντα.
Μας κούνησαν αρκετά βίαια και 2-3 φορές συγκρουστήκαμε κυριολεκτικά μαζί τους. Ένα άσχημο συναίσθημα που σε κάνει να λες μέσα σου, «δεν μπορεί, αυτές τις συγκρούσεις πρέπει να τις ένιωσε και η λαμαρίνα!»
Ωστόσο όταν έχεις περάσει τα χειρότερα και έχεις επιζήσει, καταλαβαίνεις ότι όλα είναι υπό έλεγχο...

*****

Μου ήρθαν θύμισες παλιές από 22 χρόνια πίσω. Τότε που ένιωσα στο πετσί μου τα Abnormal Waves των 30+, σε «ώρες δόξας». Τότε που οσμίστηκα για πρώτη φορά τον θάνατο, που τον είχα νιώσει τόσο κοντά μου!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να μου είχε σιγοψιθυρίσει κάτι στ’ αυτί, αλλά έκανα ότι δεν τον άκουσα…

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και σήμερα θυμάμαι τη μέρα εκείνη. Το ρίγος διαπερνάει τη σπονδυλική μου στήλη και πολλές φορές τα βράδια γίνεται ο εφιάλτης που με ξυπνάει βίαια.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία που ίσως γράψω στο μέλλον…
Αυτό που προέχει είναι η κατά κάποιο τρόπο ζωντανή εξιστόρηση του σήμερα και του μέλλοντός μου στη θάλασσα, όσο από αυτό έχει απομείνει.

*****

Τελικά το καράβι πέρασε στη «δεξιά όχθη» του Agulhas και σαν σε άλλο, ήρεμο κόσμο πλησιάσαμε το σκάφος που μας περίμενε στο σημείο αποβίβασης.
Οι τέσσερις φύλακές μας που έζησαν μαζί μας για 18 μέρες έφυγαν κατά τον ίδιο τρόπο που είχαν έρθει. Όπως είναι έρθει και είχαν φύγει και οι προηγούμενοι. Τα χέρια σηκωμένα από το σκάφος που τους πήγαινε στη στεριά, λόγια που δεν ακούγαμε λόγω απόστασης, τα δικά μας χέρια σηκωμένα από γέφυρα και κατάστρωμα...

Ήταν η 24η Αυγούστου, η μέρα άφιξης στα διεθνή νερά του Durban.
Ήταν, η μέρα που στο βιβλίο «απομνημονευμάτων πλοίου και πληρώματος», ας το πούμε ημερολόγιο γεφύρας, έκλεισε ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο διάρκειας 40 περίπου έντονων 24ώρων με τίτλο… «Παρέα με τους κομάντος».
Ήταν το μεσημέρι της 24ης Αυγούστου, τότε που φύγαμε για τη Λατινική Αμερική. Για τον Rio de la Plata; Για τη Βραζιλία;
Θα δείξει!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio