Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Η κατεστραμένη προβλήτα

Στη Necochea στην Αργεντινή ήρθα για πρώτη φορά το 1976 με το πρώτο μου καράβι, πρωτόμπαρκος ναύτης (μούτσος). Αν πω ότι θυμάμαι την κατεστραμμένη προβλήτα της φωτογραφίας από εκείνα τα χρόνια θα ήμουν ψεύτης. Ωστόσο την θυμάμαι σίγουρα από τα τέλη της δεκαετίας του '80.
Χθες στην άφιξη μετά την πλαγιοδέτηση άνοιξα μια σύντομη συνομιλία γι’ αυτήν με τον πιλότο.
-Πρόσεξα την μεγάλη προσοχή που έδειξες κι ένα σχετικό άγχος την ώρα που το πλοίο βρίσκονταν δίπλα στην κατεστραμμένη προβλήτα. Εγώ την θυμάμαι τουλάχιστον από την δεκαετία του 80.
Κούνησε το κεφάλι του, με κοίταξε ξανακούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε. Θα μπορούσε να είχε λήξει σ’ αυτό το σημείο η συζήτηση πριν καν αρχίσει. Ο «φίλος» μου ήταν σαφέστατος χωρίς να βγάλει άχνα!
-Αααχ, σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται ίσως και πάνω από 50 χρόνια, είπε.
-Άρα όταν ήρθα εδώ πρώτη φορά το 1976 ήταν σε αυτή την κατάσταση; ρώτησα.
-Ε, όχι και ίδια, τώρα είναι χειρότερα.
-Και δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό; Είναι επικίνδυνη, για τα βαπόρια, για τους καπεταναίους, τους πιλότους, το ίδιο το λιμάνι. Μπορεί να γίνουν ανυπολόγιστες ζημιές σε καράβια, να καταστραφούν καριέρες πλοιάρχων και πλοηγών!
-Τι να κάνουμε. Την έχουμε συνηθίσει αν και, όπως είπες κι εσύ, είναι πολύ επικίνδυνη, μου είπε με ένα οργισμένο χαμόγελο! Όμως εδώ είναι Αργεντινή. Σε όλη τη χώρα υπάρχουν παρόμοια παραδείγματα σε στεριά και θάλασσα. Αν υπήρχε τρόπος να ισορροπήσουν τα προβλήματα και στον αέρα, θα βλέπαμε κι εκεί τρελά σενάρια. Δεν είναι μεμονωμένο τοπικό φαινόμενο. Φταίει η νοοτροπία μας, φταίει η φτώχεια μας, φταίνε οι πολιτικοί μας, φταίμε όλοι μας; Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει αλλά τίποτα δεν πάει καλά σ’ αυτή τη χώρα. Μόνο από τη Necochea εξάγονται ετησίως πάνω από 60.000.000 τόνοι σιτηρά (το νούμερο μυθικό) κι όμως ούτε τους δρόμους μας δεν έχουμε καταφέρει να τους ασφαλτοστρώσουμε όλους. Τι να λέμε τώρα! Η προβλήτα έχει γίνει η μασκότ Νο2 του λιμανιού, μετά βέβαια τα Sea Lions που είναι το Νο1, είπε γελώντας. Η προβλήτα θα παραμείνει ως έχει ώσπου να την εξαϋλώσει ο χρόνος!...
-… (άφωνος)
-Λοιπόν κάπταιν πάω σπίτι. Καλή παραμονή και μπορεί να τα πούμε στην αναχώρηση!
-Να πας στο καλό! Σ΄ευχαριστώ! Έκανες καλή δουλειά!
-Κι εγώ σ΄ευχαριστώ. Γεια!
Μια άρρωστη νοοτροπία. Ένας λαός που έχει ηττηθεί εδώ και 10ετίες! Ζουν με προβλήματά που αποτελούν πια μέρος της καθημερινής ζωής τους και προστίθενται καθημερινά κι άλλα τα οποία σιγά-σιγά αφομοιώνονται κι αυτα, γίνονται έξις δεύτερη φύση τους, κι έτσι πορεύονται.

Πόσο απέχουμε από αυτή την νοοτροπία; Είναι αναγκαίο να καταλήξω πάλι σε παραλληλισμούς με την δική μας χώρα ή οι συνειρμοί είναι αυθόρμητοι και αυτονόητοι;

Όλα αυτά συνέβαιναν στην Αργεντινή εν έτει 2014. Δύο χρόνια νωρίτερα ένας κοινός καταληψίας και πολιτικός απατεώνας έκανε πρόβες πρωθυπουργού ταξιδεύοντας με την ελεεινή κουστωδία του (Δραγασάκη, Χουντή, Ήσυχο και λοιπούς ανόητους), στο κράτος «πρότυπο», στην «ανεπτυγμένη» χώρα της Λατινικής Αμερικής, να την «θαυμάσει» και να «μελετήσει» την «πρόοδό» της.
Σε ποιους τομείς; Στην πορνεία; Στη διαφθορά; Στη φτώχεια; Ή την αρχιτεκτονική των λεγόμενων villas mizerias δηλαδή τις πόλεις τρώγλες που αποκαλούν στη Βραζιλία φαβέλες για αποκόμιση τεχνογνωσίας ως προς την κατασκευή τους; Τι κουβαλούσε στο κενό κρανίο του;
Τι κουβαλάει ακόμα και σήμερα στη θολωμένη του σκέψη και καλεί στην Ελλάδα την υπόδικο πρώην πρόεδρο την Αργεντινής, εξακολουθεί με περισσό πάθος και θράσος να υποστηρίζει τον Μαδούρο και αποτίει φόρο τιμής σε δικτάτορες τύπου Κάστρο;

Κι επειδή η βλακεία είναι αήττητη κι ο καρνάβαλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό ανήκει σ’ αυτή την συνομοταξία δίποδων κτηνών, ας προετοιμαστούμε τουλάχιστον ψυχικά και ηθικά για την «ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ». Το πρότυπό της κοντοζυγώνει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα με την ίδια «επιτυχία»! Ξεχάστε τα μνημόνια. Αυτά θα τα θυμόμαστε κάποτε με νοσταλγία! Λαίλαπα επί θύραις!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Η είσοδος στη Necochea (Φωτογραφίες)

Προς την είσοδο του λιμανιού
Προς την είσοδο του λιμανιού. Ένα πλοίο εξέρχεται.
Προς την είσοδο του λιμανιού. Ένα πλοίο εξέρχεται, ένα άλλο εισέρχεται. Δεν πρέπει να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο. Τα πλοία πρέπει να φορτώνονται και να ξεφορτώνονται στον ελάχιστο δυνατό χρόνο.
Το ελληνικό πλοίο "Συριώτισσα" φόρτωσε και αναχωρεί. Ποιος ξέρει για που!...
Στην είσοδο
Στην είσοδο
Εντός του λιμανιού
To λιμάνι της Necochea είναι μεγάλη παροικία των Sea Lions. Δείτε τα δικά μου videos όταν τα επισκέφτηκα στην παραλία τους πριν μερικά χρόνια.
To λιμάνι της Necochea είναι μεγάλη παροικία των Sea Lions
Στροφή πλοίου τώρα που είναι πιο ελαφρό και στρίβει ευκολότερα...
... για να ειναι έτοιμο για αναχώρηση
Η απέραντη βόρεια παραλία
κι άλλα Sea Lions
Πέρας στροφής...
Στο βάθος το φαραωνικών διαστάσεων μνημείο που θυμίζει τον πόλεμο των Falkland Islands (στα Ισπανικά Islas Malvinas)μεταξύ Αργεντινής-Μεγάλης Βρετανίας.
Μια κατεστραμένη προβλήτα
κι άλλα Sea Lions στην νότια παραλία
Με την όπισθεν προς το σημείο πρόσδεσης
Με την όπισθεν προς το σημείο πρόσδεσης και τα Sea Lions στα δεξιά
Σε ρυθμούς φουλ φόρτωσης
Σε ρυθμούς φουλ φόρτωσης κοντεύει να τελειωσει
Πίσω μας η προβλήτα φόρτωσης
Η διαδικασία πλαγιοδέτησης λίγο πριν ολοκληρωθεί
Πέρας ασφαλούς πρόσδεσης και μια αναμνηστική φωτογραφία με τον πιλότο
Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Στη ράδα της Necochea (Necochea Anchorage)

Η επόμενη μέρα της 27ης Σεπτεμβρίου 2014 δεν ήταν μια δύσκολη μέρα! Ήταν μια λάθος πρόβλεψη. Από αλλού περιμέναμε την ανατροπή, αφού η χώρα πνίγονταν στις απεργίες, από αλλού μας βγήκε.

Λίγο πριν φτάσουμε ένα email από τον τοπικό πράκτορα μας ενημέρωνε ότι λόγω υπερβολικού swell στη περιοχή, το λιμάνι είχε κλείσει, πράγμα που θα επέφερε καθυστερήσεις στις φορτώσεις των πλοίων. Ο ευρισκόμενοι στο λιμάνι θα ήταν οι τυχεροί. Τελειώνοντας τη φόρτωση τις υπόλοιπες μέρες θα έκαναν διακοπές. Οι αναμένοντες στη ράδα (αγκυροβόλιο) οι άτυχοι. Θα κοιτούσαν με ζήλεια από μακριά.

Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις που λόγω καιρού το λιμάνι της Necochea παρέμεινε κλειστό ακόμα και μήνα. Μύχιες σκέψεις και επιθυμίες που γεννήθηκαν τις απέπεμψα ανόρεχτα. Κράτησα σφιχτά το «μικρό καλάθι» στο χέρι για να μην απογοητευτώ άνευ λόγου.

Πιθανή μέρα εισόδου η 30η Σεπτεμβρίου, ενώ παράλληλα μια φήμη για νέα απεργία των τελωνειακών από την 1η έως την 6η Οκτωβρίου άρχισε να συζητείται. Επιπλέον ανυπόληπτες προβλέψεις που τις άφησα να πλανώνται... 
Φουντάραμε 8 μίλια ανοιχτά της Necochea, απέναντι από τα φώτα της, στις 2 το πρωί της 28ης Σεπτεμβρίου 2014 με την ελπίδα ότι θα μείνουμε σ’ αυτή τη θέση πέραν το προβλεπομένου. Δίπλα μας άλλα 2 πλοία περίμεναν τι σειρά τους. Είχαμε πατήσει, σαν σε τράπεζα, του κουμπί προτεραιότητας και το μηχάνημα είχε τυπώσει τον αριθμό 3.
Τα Sea Lions, η μοναδική συντροφιά μας, πλατσούριζαν γύρω από το πλοίο!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Διαβάζοντας τα νέα...

Άυπνος και κουρασμένος λίγο πριν το τέλος της πετρέλευσης στην Zona Comun, μ' έπιασε το… κουλτουρο-καλλιτεχνικό μου για φωτογράφιση.
Το σίγουρο ένα, ΚΑΜΙΑ επιθυμία για διάβασμα!...
Απορία, που βρήκα την όρεξη για πλάκα;

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Από τη Zona Comun στον Ατλαντικό

Bunkering
Είχαν περάσει 25 ώρες από την αναχώρηση από το San Lorenzo και λίγο μετά τα μεσάνυχτα αγκυροβολήσαμε στη Zona Comun. Το αγκυροβόλιο ανοιχτά της πόλης La Plata ανατολικά του Buenos Aires.
Οι πιλότοι του Rio Parana που είχαν αντικαταστήσει τον ηλικιωμένο πιλότο του San Lorenzo αποβιβάστηκαν και μείναμε να περιμένουμε τη φορτηγίδα πετρέλευσης.

Μισή ώρα αργότερα είχε δέσει πάνω μας και άρχισε ο ανεφοδιασμός του πλοίου ο οποίος κράτησε 8 ώρες. Πήραμε 1.050 τόνους fuel oil και στις 12 το μεσημέρι της 26ης Σεπτεμβρίου 2014 δύο νέοι πιλότοι επιβιβάστηκαν για το τελευταίο υπό πλοήγηση ταξίδι προς τη Recalada. 10 ώρες μετά, στις 10 το βράδυ, οι πιλότοι αποβιβάστηκαν και το πλοίο προχώρησε μόνο του προς τον Ατλαντικό. Άλλη μια περιπέτεια στα Rioς Parana και de la Plata της Αργεντινής έλαβε τέλος.
Ξενύχτι
Βγήκαμε στον Ατλαντικό και κάναμε πρόσω ολοταχώς. Προορισμός μας η πόλη/λιμάνι Necochea στην νότια Αργεντινή. Ένα κοντό ταξίδι 320 μιλίων για να πάρουμε το υπόλοιπο φορτίο των 18.500 τόνων περίπου. Αυτό που δεν μπορούσαμε να πάρουμε στο San Lorenzo λόγω περιορισμού βυθίσματος.

*****

Ο Rio Parana είναι ένα σχετικά βαθύ ποτάμι αλλά σε κάποια σημεία το βάθος του μειώνεται αρκετά, σε τέτοιο σημείο, που τα περισσότερα πλοία όταν φορτώνουν στο μάξιμουμ βύθισμά τους συνήθως ξεπερνούν κατά πολύ τα ρηχά του ποταμού.
Οι πιλότοι της... γραμμής Zona Comun - Recalada
Το βάθος αυτό αυξομειώνεται από εποχή σε εποχή, από μέρα σε μέρα και τα πλοία που φορτώνουν ενημερώνονται καθημερινά επίσημα από τις αρχές για το Maximum Permissible Draft το οποίο για κανένα λόγο δεν πρέπει να υπερβούν.
Οι συνέπειες σε περίπτωση υπέρβασης είναι η απαγόρευση απόπλου, το πρόστιμο, η εκφόρτωση του επιπλέον φορτίου, η μεγάλη καθυστέρηση που μεταφράζεται σε χιλιάδες δολάρια και η προετοιμασία για απόλυση στο επόμενο λιμάνι αν δεν προλάβουν να σε αντικαταστήσουν επί τόπου.
H Zona Comun και στο βάθος η πόλη La Plata
Επειδή όμως τα καράβια δεν «αλωνίζουν» τα πελάγη για πλάκα και σε κάθε ταξίδι τους πρέπει να εκμεταλλεύονται την μεταφορική τους ικανότητα στο 100%, γι’ αυτό σε περιπτώσεις σαν του Rio Parana υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις. Τα εξωτερικά λιμάνια της Αργεντινής Necoshea και Bahia Blanca στα νότια και το Rio Grande στη νότια Βραζιλία. Τα βαπόρια βγαίνοντας από το ποτάμι προσεγγίζουν ένα από αυτά τα λιμάνια, φορτώνουν το υπόλοιπο φορτίο που έχει συμφωνηθεί και αναχωρούν για το λιμάνι εκφόρτωσης.

*****

Η επόμενη μέρα θα ήταν μέρα προετοιμασίας και άφιξης. Μια δύσκολη μέρα επίσης.
Στο δρόμο για την Recalada. Κοιτάς μπροστά πουθενά στεριά...
... κοιτάς δεξιά πουθενά στεριά...
... κοιτάς αριστερά το ίδιο... κι όμως το πλοίο πλέει σε ποτάμι, στον Rio de la Plata...
... και το Container μας περνάει σαν σταματημένους.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018

Από το San Lorenzo προς την Zona Comun

Το Rosario μετά τα μεσάνυχτα
Τα ρυμουλκά έφτασαν τα μεσάνυχτα και ο γηραλέος πιλότος ξεκόλλησε το πλοίο από το ντόκο του σιλό, το έβαλε στην… κατηφόρα και αποβιβάστηκε. Τον φαντάζομαι να τρέχει βιαστικός να λύσει νυχτιάτικα το πρόβλημα με την χαμένη πτήση του που θα τον πήγαινε αυτόν και την γυναίκα διακοπές κάπου στην Βραζιλία. Καλή τύχη φίλε μου!...

Την πλοήγηση ανέλαβαν οι δύο πιλότοι του Rio Parana που μας είχαν φέρει πριν δυο μέρες μέχρι το αγκυροβόλιο του San Lorenzo. Είχαν ανέβει στο πλοίο λίγο πριν την άφιξη των ρυμουλκών.
Μέσα στο σκοτάδι άρχισε η κάθοδος. Περάσαμε τη μεγάλη γέφυρα και λίγο παρακάτω είδαμε τα φώτα του Rosario. Συνεχίζοντας ξημερώσαμε σε έρημη περιοχή με τον καιρό έτοιμο για καταιγίδα.

Μία μετά την άλλη μικρές πόλεις στο πουθενά, γνωστές από προηγούμενα ταξίδια, περνούσαν δίπλα μας πάνω στις όχθες. Κατεβαίναμε από άλλο κανάλι. Έτσι γίνεται συνήθως. Το βύθισμα του πλοίου σε σχέση με το βάθος του ποταμού παίζουν τον ρόλο τους στην πορεία προς τον ωκεανό και την ποσότητα του μέγιστου φορτίου.
Η πόλη Campana
Η χωρίς δυνατό άνεμο καταιγίδα άρχισε να εκτελεί το πρόγραμμά της κατά κύματα. Καιρικό πταίσμα που δεν επηρέαζε την ορατότητα και την ασφάλεια του πλοίου. Αντιθέτως μας απάλλαξε από αρκετό χρόνο εργασίας καθαρισμού του καταστρώματος από υπολείμματα φορτίου. Λίγες ώρες αργότερα που ο ουρανός καθάρισε, το καράβι στέγνωσε και ήταν… λαμπίκο!
Η καταιγίδα
Πριν μερικά χρόνια σε μια ανάλογη κάθοδο περίπου στο ίδιο σημείο πολεμούσαμε την πυκνή ομίχλη. Αξέχαστες, δύσκολες ώρες πίεσης, άγχους, αγωνίας μέχρι να περάσει!

Είχε νυχτώσει για τα καλά και η ώρα ήταν 9μιση όταν αφήσαμε τον Rio Parana και πέσαμε στον Rio de la Plata. Μετά τα μεσάνυχτα θα βλέπαμε τα φουνταρισμένα βαπόρια στη Zona Comun. 
Κατεβαινοντας τον Rio Parana
Κατεβαινοντας τον Rio Parana
Η πόλη Campana
Μετά τη στροφή η πόλη Escobar
Η καταιγίδα ξεκίνησε
Η καταιγίδα σε εξέλιξη. Η πόλη Escobar δεν φάνηκε.

Συνεχίζεται…

Chrisgio