Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Στο... Itaguai...

Στο δρόμο από το αγκυροβόλιο για το Itaguai.
Τελικά το απόγευμα-βράδυ της 25ης του μηνός Απριλίου μπήκαμε στο Itaguai, μετά από 2 ώρες ταξίδι υπό τις οδηγίες του Βραζιλιάνου πιλότου, αφού συμπληρώσαμε 16 μέρες αναμονή στο αγκυροβόλιο.

Η ρουτίνα έδωσε τη θέση της στη… δράση αλλά συγχρόνως στην κούραση, στα μικροπροβλήματα, σε λιγότερο ύπνo!
Με τον Βραζιλιάνο πιλότο.
Η άλλη όψη, η δεύτερη, της ζωής στο καράβι!
Η ρουτίνα του λιμανιού, όσον αφορά τη δουλειά.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη, τελείως ξεχωριστή!
Οι χώρες, οι πόλεις τα λιμάνια και κυρίως οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης έχουν πάντα ενδιαφέρον από όποια πλευρά κι αν κοιτάξεις το θέμα.
Πίσω το αγκυροβόλιο που μας κράτησε 16 μέρες.
Εδώ λοιπόν είναι το πρόβλημα! Έχει πάει 29 μήνας κι ακόμα δεν αξιώθηκα να κάνω μια βόλτα στην πόλη.

Αυτός είναι ο λόγος που γέμισα τον τίτλο της ανάρτησης με... τελείες... Ποιο Itaguai;... 

Ίσως να τα καταφέρω σήμερα να κλέψω λίγο χρόνο!
Να πατήσω στεριά μετά από 2 μήνες περίπου. Να… γειωθώ, να πάρω ανάσες!
Στο δρόμο για το Itaguai. Ο ήλιος πάει να βασιλέψει λίγο πριν την Guaiba.
To λιμάνι... Guaiba! Το... πουθενα! Δυο γίγαντες (capesize) φορτώνουν. Τον έναν τον έχουν "πατήσει" (φορτώσει)! Ο άλλος αντέχει ακόμα! Αν σας έλεγα ότι έχω πάει στη Βραζιλία στη Guaiba θα με θεωρούσατε τυχερό;
Από την Guaiba έχω ξεμπαρκάρει πριν χρόνια. Μια βάρκα με πήγε στην κοντινή μικρή πόλη Mangaratiba κι από εκεί οδικώς στο Rio de Janeiro πριν πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής.
Η πόλη Mangaratiba.
Στο δρόμο για το Itaguai.
Η γέφυρα stand by, σε πλήρη σύνθεση.
Στο δρόμο για το Itaguai.
Οι τσαμαδούρες μας δείχνουν το δρόμο.
Νυχτώνει! Οι τσαμαδούρες μας δείχνουν το δρόμο.
Δεξιά στο βάθος το Itaguai.
Τα ρυμουλκά έτοιμα να μας... αρπάξουν.
Το ρυμουλκό δεμένο πρύμα.
Το ρυμουλκό δεμένο πλώρα.
Εκφόρτωση υπό καταρρακτώδη βροχή. Το κάρβουνο δεν χρειάζεται... προστασία!
Εκφόρτωση υπό καλές καιρικές συνθήκες.
Το πλοίο μου έχει μήκος 229 μέτρα και πλάτος 32,24 μέτρα! Σκεφτείτε τις διαστάσεις του CALLIOPE P. Ακόμα και με το μάτι το πλάτος του γίγαντα ξεχωρίζει. Δεν τα ζηλεύω, δεν τα γουσ αυτά τα τέρατα! Αλλά ποιος ξέρει μπορεί στο μέλλον να χρειαστεί να ταξιδέψω και με τέτοιο πλοίο!
Μια άποψη της περιοχής. στην κυριολεξία...ΤΙΠΟΤΑ! Το Itaguai βρίσκεται γύρω στα 25 λεπτά μακριά με ταξί!

Αύριο τελειώνει η εκφόρτωση και αναχωρούμε γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη.

Μια νέα ναυτική περιπέτεια θ' αρχίσει!

Μείνετε μαζί μου!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Στην αγαπημένη μου...

... σύντροφο της ζωής μου!


Με πολύ-πολύ αγάπη! 

Chrisgio

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Πάσχα στο καράβι!

Το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ κατά τις 10 βγήκαμε από τις καμπίνες μας και μαζευτήκαμε στο καπνιστήριο του πληρώματος.
Το επέβαλε η βραδιά. Το τσιγάρο στο φόρτε και με φρενήρη συχνότητα σχεδόν απ’ όλους. Μη καπνιστής ων, με τσάκισε τελείως αλλά έπρεπε να αντέξω. Κουτσά στραβά τα κατάφερα!
Λίγο ποτό, ξηροί καρποί, καμιά σοκολάτα, μπύρες, στο DVD player έπαιζε ένα παλιό «Στην Υγειά Μας» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και περιμέναμε τα μεσάνυχτά να φάμε τη μαγειρίτσα.
Οι ναυτικές ιστορίες διαδέχονταν η μία την άλλη!
«Εγώ τότε στο τάδε βαπόρι…», ο ένας!
«Μια άλλη φορά στο δείνα γκαζάδικο…», ο επόμενος!
«Τότε στο Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή, με μια μικρούλα…», ο άλλος!
Ρουτίνα ανυπόφορη, όταν ό ένας ναυτικός διηγείται στον άλλον τι πέρασε αυτά που άλλος έζησε κάποια χρόνια πριν ή μετά!
Οι ναυτικές ιστορίες μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες για τους άλλους, τον υπόλοιπο κόσμο, όταν τις ακούνε ή τις διαβάζουν. Ιστορίες του θαλασσινού κόσμου, του τόσο διαφορετικού απ’ όλους τους άλλους. Να ταξιδέψουν με τα μάτια της φαντασίας!
Αλλά όχι και μεταξύ μας! Δεν το αντέχω!
Ίσως σε πρώην ναυτικούς, συνταξιούχους. Ίσως και σε μένα μερικά χρόνια αργότερα, να έχουν ενδιαφέρον όταν θα ζητάω τρόπο να ταξιδέψω στο παρελθόν! Τότε που θα διαβάζω αυτά που γράφω σήμερα! Τότε που θα θέλω να θυμάμαι!
Τα μεσάνυχτα μετακομίσαμε στην τραπεζαρία των αξιωματικών, ανταλλάξαμε ευχές, φάγαμε τη μαγειρίτσα, λίγο κρασί, τσουγγρίσαμε αυγά. Αυτό ήταν όλο, η ώρα πέρασε και πήγαμε για ύπνο!
Εκεί λίγο πριν έρθει ο Μορφέας, ξαπλωμένοι, ο καθένας μας έκανε την Ανάστασή του παρέα, έστω και νοερά, με τα αγαπημένα του πρόσωπα!
Πάσχα, 15 Απριλίου!
Νωρίς το πρωί μερικοί σηκώθηκαν για να βοηθήσουν το μάγειρα. Το ραντεβού είχε δοθεί στην πρύμνη του πλοίου για το ψήσιμο του οβελία.
Μετά το μεσημέρι το αρνί είχε ψηθεί! Η προσπάθεια δεν μπορώ να πω ότι ήταν καθ’ όλα επιτυχής! Η σούβλα θέλει κι αυτή τέχνη, δεν είναι άντε-άντε, κι εμείς δεν την κατέχουμε! Άλλωστε από νωρίς, τα παιδάκια, τα κοτόπουλα, οι κεφτέδες οι μπριζόλες και διάφορα άλλα που είχε ετοιμάσει ο μάγειρας, έδωσαν και πήραν. Κι όταν είσαι χορτάτος δεν η κατάλληλη στιγμή να βγάλεις συμπέρασμα στη μαγειρική!
Σαν έθιμο όμως πέτυχε!
Ήπια δύο ποτηράκια κόκκινο κρασί. Οι υπόλοιποι, προτίμησαν τις μπύρες.
Λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι όλα είχαν τελειώσει. Στην απομόνωση πάλι να ξαναφέρουμε στο νου μας τους δικούς μας, να τους πάρουμε τηλέφωνο, να ευχηθούμε από καρδιάς, να συγκινηθούμε, να κλάψουμε, να πούμε το «Σ’ ΑΓΑΠΩ» είτε ερωτικό, είτε πατρικό, είτε και τα δύο, σε γυναίκα και παιδιά. Να ξεδώσουμε αληθινά!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ σε όλους σας!

Συνεχίζεται…


Chrisgio

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει... ρουτίνα... Μεγάλη Παρασκευή

«Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά» λένε οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου!

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν… στέκει αλλά, σίγουρα θλιμμένη, σέρνεται αργά προσπαθώντας να συναντήσει το Πάσχα!

Ο μήνας 13!
Παρασκευή και 13!!
Μεγάλη Παρασκευή και 13!!!
Ο συνδυασμός έχει χτυπήσει κόκκινο, το... τέλειο!!!!
Κι εμείς στο ίδιο σημείο σε μια ρουτίνα απλών, αργών, ατέλειωτων ημερών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο χρόνος έχει σταματήσει!

Ευτυχώς που υπάρχει και η δουλειά για να ξεγελάμε την ανία μας. Γιατί οι δουλειές στο πλοίο δεν τελειώνουν ποτέ.
Τα απογεύματα αρκετοί από το πλήρωμα το ρίχνουν στο ψάρεμα.
Κολιοί και καλαμάρια γεμίζουν το κατάστρωμα τα βράδια.
Κι αφού «ασθενής και οδοιπόρος αμαρτία ουκ έχουν» το ρίξαμε στην ψαροφαγία.
Η φωτιά έτοιμη και κατ’ ευθείαν στη σχάρα!

Τη Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι κατά τις 3 η ώρα, την ώρα που τα τσιπουράδικα στο Βόλο, έξι ώρες μπροστά από μας, δηλαδή στις 9 το βράδυ, βουλιάζουν από κόσμο σ’ αυτό το… παρά φύση έθιμο της πόλης μου να τρώμε του σκασμού τέτοια μέρα, ήταν σαν να ήμουν εκεί.
Φάγαμε κολιούς και καλαμάρια με συνοδεία κρύας μπύρας.
Που να βρεθεί το τσίπουρο!
Δεν ήταν κι άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι το φρέσκο ψάρι πάντα σου αλλάζει τη διάθεση!

Να μην υπήρχε και η μοναξιά...


Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Η άφιξη στο αγκυροβόλιο της Sepetiba (Itaguai)

Η άγκυρα έπεσε στη θάλασσα στις 5 ακριβώς το πρωί της 9ης Απριλίου όπως το είχα… προβλέψει. Βέβαια τέτοια ακρίβεια στο υπολογισμό μόνο στην σφαίρα των συμπτώσεων συναντάται. Έτυχε!
Φουντάραμε περίπου 4 μίλια από την κοντινότερη γη στο αγκυροβόλιο της Sepetiba ανοιχτά του διαύλου που οδηγεί στο Itaguai.
Η Sepetiba είναι μια μεγάλη περιοχή που περιλαμβάνει κι άλλα μικρότερα μέρη όπως το Itaguai.
Η γέφυρα
Οι πληροφορίες που υπάρχουν μέχρι στιγμής λένε ότι θα μείνουμε στο σημείο αυτό τουλάχιστον μέχρι τις 18 του Απρίλη οπότε και θα πάμε για εκφόρτωση. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό, ίσως πάει και παραπίσω, αλλά… κοντός ψαλμός…!!!

Βέβαια όποιες… ψαλμωδίες υπάρξουν αυτές τις μέρες, τη μεγάλη εβδομάδα, δεν θα φτάσουν μέχρι εδώ αφού και η, κάποτε σύντροφος του ναυτικού «Φωνή της Ελλάδος», με το ζόρι ακούγεται. Μόνο υπό προϋποθέσεις, συγκεκριμένες ώρες και μετά «νέκρα». Δεν θα μπούμε με λίγα λόγια στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα των ημερών. Την άλλη Κυριακή λοιπόν το ημερολόγιο θα γράφει «ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ» και προγραμματίζουμε να ψήσουμε το αρνί στην πρύμνη του πλοίου. Έτσι γίνεται όταν οι μέρες αυτές σε βρίσκουν μπαρκαρισμένο.

Γι’ ακόμα μια φορά θα γίνει προσπάθεια αναπαράστασης της σπιτικής ατμόσφαιρας και των δικών μας αγαπημένων προσώπων – ο καθένας για τον εαυτό του - που μάλλον μελαγχολία θα μας προκαλέσει παρά θα μας δώσει δύναμη! Έτσι όμως πρέπει να γίνει!

Πολλές φορές αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης που μαστίζει την πατρίδα μας και θα συνεχίσει να τη ταλαιπωρεί για πολλά-πολλά χρόνια, σκέφτομαι πόσο… «τυχερός» είμαι που είμαι ναυτικός! Που εγώ τουλάχιστον έχω δουλειά. Η οικογένεια δεν πεινάει, περνάει καλά. Τα καταφέρνουμε!

Όμως από την άλλη αυτό το «ΜΟΝΟΣ», στην άκρη του κόσμου, ώρες-ώρες είναι τόσο βαρύ που οι πλάτες είναι πολύ αδύναμες να το κρατήσουν. Ασήκωτο! Αβάσταχτο!

Υπομονή λέω! Υπομονή λέω και ξαναλέω, αγάντα, λες και τα χρόνια που περνούν είναι ατέλειωτα. Λες και πρόκειται να ζήσω 150 χρόνια.

Το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης μου όμως από την άλλη, μου λέει πως ίσως δεν καταφέρω να χαρώ αυτό που ονειρεύομαι. Δηλαδή τα παιδιά μου ευτυχισμένα, αποκατεστημένα. Η σύντροφός μου (εδώ και 31 χρόνια, αλήθεια πότε περάσανε), κι εγώ, υγιείς, να ζήσουμε επιτέλους μαζί μερικά χρόνια.

Η ζωή συνέχεια– αν και όμορφη, πολύ όμορφη – μας δουλεύει ψιλό γαζί, μας κοροϊδεύει κι εμείς «τσιμπάμε», σαν ηλίθιοι. Κι όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ταμείο, κατά παράδοξο τρόπο, συνήθως το βρίσκουμε άδειο, για να μη πω μείον, κι αναρωτιόμαστε πως χάθηκαν τόσο γρήγορα - σαν τρεχούμενο νερό - τα νιάτα, η υγεία, το κουράγιο και με τη ζωή σχεδόν στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν την «έξοδο»!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Αφήνοντας πίσω το Recife με στόχο το Rio de Janeiro

Αφήνοντας πίσω το Recife, η απόσταση από τις στεριές μεγάλωσε.
Όχι δεν αλλάξαμε πορεία, αλλά η θάλασσα, που εδώ και χιλιάδες χρόνια βρίσκεται σε «μόνιμη φιλονικία» με τη στεριά και σ’ αυτή εδώ την περιοχή, όπως παντού, την έχει κερδίσει αναγκάζοντάς την να υποχωρήσει «άτακτά» σχηματίζοντας μια τεράστια καμπύλη!
Λογικό ήταν μην την ακολουθήσουμε και βάλαμε στόχο τον επόμενο κάβο.

Η πορεία μας άφησε πίσω πόλεις και λιμάνια. Maceio, Aracaju, Salvador, Ilheus, Vitoria, τα κυριότερα ονόματα. Στη Vitoria η στεριά «ήρθε» πάλι κοντά μας. Η πρωτεύουσα της πολιτείας του Αγίου Πνεύματος (Estado dο Espirito Santo). Μια πόλη με 350.000 κατοίκους.

Έχω να έρθω εδώ 3-4 χρόνια, όχι στο μέσα λιμάνι, στο έξω, στo Tubarao. Ένα λιμάνι όπου οι δυνατότητες φόρτωσης είναι τερατώδεις. Μπορεί να φορτώσει ακόμα και 30.000 τόνους μινεράλι την ώρα. Φυσικά φόρτωση με αυτό το ρυθμό δεν μπορεί να γίνει, αλλά κατά καιρούς έχουν σπάσει βαπόρια από αυτή την αιτία.

Πριν 2 χρόνια, είχα βρεθεί μερικά μίλια νοτιότερα, στην Ponta do Ubu.
Ήταν τότε που έγραφα για την κοντινή ασήμαντη πόλη Guarapari.
Τότε που οι… «ανταποκρίσεις» μου είχαν πολύ ποδόσφαιρο, την εποχή του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής!
Άλλο πράγμα να παρακολουθείς Βραζιλιάνο ή Βραζιλιάνα από κοντά την ώρα που βλέπουν ποδόσφαιρο – την Εθνική τους ομάδα – κι άλλο να σου τους περιγράφουν!

Λίγο παρακάτω πιάσαμε τον Cabo de Sao Tome, το βραδάκι της 8ης Απριλίου, των Βαΐων.

Αλήθεια ποιος νοιάζεται για αυτή τη μέρα και τις επόμενες που έρχονται! Πόσο όμορφα μπορεί να νοιώσει ένας «φτωχός και… μόνος ναυτικός» όταν αυτές τις άγιες μέρες βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά από αυτούς που αγαπάει; Τη μέρα της αγάπης ποιον να βρει για ν’ αγαπήσει;

Μια ώρα αργότερα πιάσαμε και τον Cabo Frio.
Στρίψαμε!
Πορεία 270 μοίρες, δυτική!

Σε λίγες ώρες θα δούμε τα φώτα μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου του Rio de Janeiro. Μια πόλη μεγάλων αντιθέσεων. Με τους ουρανοξύστες από την μια πλευρά του δρόμου και τις… φαβέλες από την άλλη! Ο πλούτος δίπλα στην απόλυτη φτώχεια, με το έγκλημα και την πορνεία να… φορτσάρουν σε μόνιμη βάση!

Το επόμενο σημείο αναφοράς το αγκυροβόλιο του Itaguai.
Θα είμαστε εκει τα ξημερώματα της 9ης Απριλίου κατά τις 5.
Κοντεύουμε!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Από το Arquipelago de Fernando de Noronhia στο Recife

Είχε μπει για τα καλά ο Απρίλης και είχε 4. Ήταν απόγευμα κατά τις 5 όταν αρχίσαμε να βλέπουμε πάλι στεριές, τις ακτές της βορειοανατολικής Βραζιλίας. Πορεία 167 μοίρες νότιο-νοτιοανατολική.

Αριστερά και πολύ μακριά το Arquipelago de Fernando de Noronhia.
Διαβάζω από τo βιβλίο Admiralty Sailing Directions του πλοίου.
Νησάκια με τροπική βλάστηση και ορεινή όψη. Γεμάτα βουνά. Υπάρχει ένα κεντρικό νησί και γύρω του άλλα μικρότερα. Με έκπληξη διαβάζω ότι διαθέτουν αεροδρόμιο, που σημαίνει ότι κατοικούνται.
Γιατί αναφέρομαι σ’ αυτά τα ασήμαντα νησάκια;
Απλά για να θυμίσω ότι σ’ αυτή την περιοχή είχε πέσει πριν από λίγα χρόνια το αεροπλάνο της Air France. Η γνωστή τραγωδία! Τίποτα περισσότερο!
Λίγο δυτικότερα ένα άλλο σύμπλεγμα από κοραλιογενείς ατόλες. Atol das Rocas το όνομά τους. 

Πορεία νότια 183 μοίρες.
Το South Equatorial Current μας σπρώχνει από την αριστερή πλευρά προς τις στεριές αλλά αντιστεκόμαστε.
Κρατάμε καλά τη θέση μας και προχωρούμε!

Η ώρα 9 το βράδυ και βλέπουμε τα πρώτα βραζιλιάνικα φώτα. Η πόλη Natal στο βάθος του ορίζοντα φεγγοβολάει!

Ξημέρωσε 5 ο μήνας και στις 5 το πρωί ήμασταν παράλλαξη (δίπλα σε ορθή γωνία) με τον Cabo Branco! Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, βλέποντας στον χάρτη αυτόν τον κάβο (ακρωτήρι), για να καταλάβει κανείς ότι είναι το ανατολικότερο σημείο όλης της Αμερικανικής ηπείρου.
 Λίγο πιο κάτω στις 9 το πρωί πιάσαμε το Recife. Γεωγραφικό πλάτος 8 μοίρες και 2 λεπτά νότιο. Το Recife είναι πρωτεύουσα της βραζιλιάνικης πολιτείας Περναμπούκο (Estado de Pernambuco) με 1.500.000 κατοίκους και μια από τις σημαντικές πόλεις της Βραζιλίας.

Σημαντική και από ναυτικής πλευράς τις περασμένες, αρκετές, δεκαετίες. Τότε που με μηδενικά μέσα για τον υπολογισμό του στίγματος, αν αφαιρέσεις τον ΕΞΑΝΤΑ και το ΡΑΔΙΟΓΩΝΙΟΜΕΤΡΟ, οι αξιωματικοί γεφύρας – οι καπεταναίοι – της εποχής, περίμεναν τα φανάρια (τους φάρους) και τα φώτα των μεγάλων πόλεων τα βράδια για να προσανατολιστούν. Τα βαπόρια που έρχονταν από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο με προορισμό τη Λατινική Αμερική μετά τα Κανάρια Νησιά η πρώτη επαφή με τον νέο κόσμο ήταν το Recife. Θυμάμαι παλιούς ναυτικούς να ρωτάνε:

-Το πιάσαμε το Ρεσίφι;

Σήμερα δεν χρειάζεται να πιάσεις το Ρεσίφι για πάρεις σειρά, να δεις που βρίσκεσαι!
Τα GPS μας έχουν καταντήσει άχρηστους! Τα κάνουν όλα μόνα τους!
Τα RADAR σε λίγο καιρό μπορεί και να… μιλάνε!

Το South Equatorial Current που μας επηρέαζε ελαφρώς έδωσε τη θέση του το Brazil Current που κάθε άλλο παρά εναντίον μας είναι!

Πορεία 199 μοίρες, νότια-νοτιοδυτική.
Ο καιρός καλός! Το ρεύμα μαζί μας!
Όλα πρύμα!
Αυτό δεν λέμε συνήθως όταν όλα πάνε καλά;

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Γεωγραφικό πλάτος «ΜΗΔΕΝ»

Το ημερολόγιο γράφει 3 Απριλίου.
Πορεία 149 μοίρες. Αρχίζουμε να συγκλίνουμε προς τις ακτές της Βραζιλίας.

Στις 9:45 ακριβώς το πρωί το GPS έδειχνε:
Γεωγραφικό πλάτος «ΜΗΔΕΝ».
Το πλοίο περνούσε τον Ισημερινό.
Αλλάζαμε ημισφαίριο.

Χωρίς να θέλω να δώσω κάποιο διαφορετικό, «ατμοσφαιρικό» ύφος στην αφήγησή μου, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αισθάνεσαι ότι πατάς στα «άκρα»!
Που βρίσκομαι; Βόρειο Ημισφαίριο; Νότιο; Σε κανένα από τα δύο; Και στα δύο; Για μια στιγμή ήμουν πάνω σε μια γραμμή που την λένε Ισημερινό! Για μια μοναδική στιγμή, ίσως το ένα πόδι να πατούσε στο βόρειο και το άλλο στο νότιο ημισφαίριο.
Η αίσθηση αυτή είναι ακόμα πιο έντονη στον Ειρηνικό όταν διασχίζεις τον μεσημβρινό των 180 μοιρών, που περνάς από το ανατολικό στο δυτικό ημισφαίριο ή το αντίθετο. Που αλλάζεις μέρα, ημερομηνία, εκτός από τις ώρες, μπροστά ή πίσω. Τότε που για παράδειγμα, την 3η Απριλίου μπορεί να τη ζήσεις για 48 ώρες βάζοντας μέρα πίσω, ή από την 3η Απριλίου το βράδυ να ξημερώσει 5 Απριλίου χάνοντας μια μέρα, βάζοντας μια μέρα μπροστά.
Τότε που η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, η Ιαπωνία, βρίσκεται στη δύση και το Σαν Φρανσίσκο στην ανατολή! Αν αυτές οι στιγμές δεν είναι τα «άκρα» τι άλλο μπορεί να είναι;

Πριν από πολλά-πολλά χρόνια όταν τα πλοία περνούσαν τον Ισημερινό οι παλαιοί ναυτικοί «μπουγέλωναν» τους νέους. Εθεωρείτο ότι τότε γινόσουν πραγματικός ναυτικός. Και με τη… «βούλα»! Το πέρασμα το Ισημερινού ήταν κάτι σαν παράσημο!
«Το βάπτισμα του πυρός δια του θαλασσίου ύδατος».
Δεν το έζησα αυτό. Ίσως να ήμουν τυχερός που δεν μ’ έκαναν μούσκεμα οι παλαιότεροι.

Θυμάμαι όμως το Λοστρώμο, έναν 60άρη, μια παλιά καραβάνα, το 1976 που πρωτομπήκα σε βαπόρι, που προσπαθούσε να κοροϊδέψει τους πρωτόμπαρκους λέγοντας:
«Το βράδυ που θα περάσουμε κοιτάχτε ρε να είστε ξύπνοι για να δείτε τα φωτάκια που είναι ζωσμένη η Γη στον Ισημερινό».
Η χοντροκομμένη «κρυάδα» έπιανε τότε ανάμεσα στους νέους, αλλά και αναλφάβητους ναυτικούς, και υπήρχαν κάποιοι που ξενυχτούσαν για να τα δουν! Τι να δουν τρομάρα τους!

Φυσικά δεν την «έφαγα», αν και με κοιτούσε επίμονα όταν το ‘λεγε, πάντα με μια δόση φθόνου που είχε, όχι προσωπική, αλλά γενικά απέναντι στους δοκίμους που σε λίγο θα ήταν αξιωματικοί, προσπερνώντας τον ιεραρχικά. Χρόνια ολόκληρα έβλεπε νέους ανθρώπους να τον ξεπερνούν, δεν το άντεχε και το έλεγε! Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι οι γνώσεις του δεν του επέτρεπαν το… «ψηλότερα».

Μία τέτοια αφέλεια, από μέρους του δόκιμου, να πιστέψει το «παραμύθι» με τα φώτα του Ισημερινού, ήταν αρκετή για να γίνει η ζωή του μαρτύριο από εκείνη τη στιγμή, αφού το «λαϊκό δικαστήριο» με πρόεδρο τον Λοστρώμο και αυστηρούς δικαστές, ναύτες, τζόβενα, λαδάδες, καθαριστάδες, καμαρωτάκια κλπ είχε αποφανθεί.

Αμόρφωτος! Ανάξιος ο δόκιμος! Άχρηστος! Ανίκανος να γίνει αξιωματικός!
Καπετάνιος; Χα, χα, χα, χα!!!
Έβγαζαν τ’ απωθημένα τους!

Μια άλλη εποχή 36 χρόνια πίσω!

Το ταξίδι προς το Itaguai συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ταξίδι πια στον Ατλαντικό Ωκεανό...

Ταξίδι πια στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η πορεία 115 μοίρες.

Αφήνοντας το Barbados Island πίσω και αριστερά, τίποτα δεν υπάρχει πλέον προς τα βόρεια και ανατολικά. Χιλιάδες μίλια μακριά η Αφρική.
Ο Ατλαντικός στις καλύτερες στιγμές του
Από δεξιά αν και όπως προανέφερα ταξιδεύουμε πολύ ανοιχτά από τις στεριές για να αποφύγουμε το ενάντιο Equatorial Current (Ισημερινό ρεύμα), εντούτοις υπάρχει εσωτερικά η αίσθηση ότι κάπου, ας πούμε κοντά μας, υπάρχει ζωή. Με τη σειρά αφήσαμε πίσω μας τo νησιωτικό κράτος Trinidad and Tobago, τη Βενεζουέλα και τον μεγάλο ποταμό της τον Ορινόκο, τη Γουιάνα, το Σουρινάμ και τη Γαλλική Γουιάνα όπου, κάπου εκεί κοντά, στην πρωτεύουσά της, την Cayenne (όχι το μοντέλο της… Πόρσε), βρίσκονται, ο Βράχος του Ντρέιφους και το Νησί του Διαβόλου ή αλλιώς το νησί του «Πεταλούδα», κατά κόσμον Ανρί Σαριέ, τον οποίο ενσάρκωσε στην μεγάλη οθόνη πριν πολλά χρόνια ο Στηβ Μακ Κουίν.

Aκόμα περισσότερα χρόνια πίσω, μικρό παιδί, είχα διαβάσει το βιβλίο-ημερολόγιό του με τον ίδιο τίτλο όπως και αυτός της ταινίας. «Ο ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ». Αξεπέραστο!
Στη συνέχεια συναντήσαμε τον «τερατώδη» σε μέγεθος «ποταμό-οικοσύστημα», τον Αμαζόνιο και το κράτος που λέγεται Βραζιλία. Στον Αμαζόνιο έχω μπει 2 φορές κι έχω ταξιδέψει μέχρι το λιμάνι Trombetas για να φορτώσω βωξίτη. Εύχομαι ο θεός να μη μ’ αξιώσει να ξαναμπώ σ’ αυτή την κόλαση που, παρ’ όλα αυτά, αποτελεί μεγάλη εμπειρία!

Οι ακτές της μεγάλης αυτής χώρας θα μας συντροφεύουν στην αρχή από μακριά και αργότερα από κοντά για τις επόμενες 10 μέρες.

Τόσες μέρες απομένουν για να φτάσουμε στο Itaguai.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Από τον Κόλπο του Μεξικου στον διάπλου των νησιών των Δυτικών Ινδιών

Βόρεια το Key West της Φλόριδας, νότια οι βόρειες ακτές της Κούβας
Στις 22 Μαρτίου το πρωί αφού αφήσαμε τον πιλότο στ’ ανοιχτά του Mobile, λίγο πριν από το Fairway Anchorage, περνώντας δίπλα από τα σε αναμονή αγκυροβολημένα πλοία, μπήκαμε στον δίαυλο και ανάμεσα σε πλατφόρμες πετρελαίου βάλαμε πορεία νότιο-νοτιοανατολική. Σε λίγες ώρες είχαμε αφήσει πίσω μας και τις πετρελαιοπηγές.
Nicolas Channel
Πιάσαμε το Key West στις 23 του μηνός το βραδάκι και αρχίσαμε να διασχίζουμε σχεδόν κάθετα το Florida Strait ενώ το Ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream) με την μεγάλη ταχύτητά του προσπαθούσε με το ζόρι να μας αλλάξει πορεία προς τα βορειοανατολικά. Σα να μας ήθελε παρέα στην αέναη πορεία του προς τις Νορβηγικές ακτές, τον Βόρειο Πόλο. Επιμείναμε να αντιστεκόμαστε και το πρωί της 24ης Μαρτίου αφού ξεφύγαμε από το επίμονο ρεύμα μπήκαμε στο Nicolas Channel. Πορεία νοτιοανατολική.

Δεξιά και νότια η Κούβα (Cuba), αριστερά και βόρεια τα νησιά Μπαχάμες (Bahamas Islands). Η Κούβα ορατή, οι Μπαχάμες πουθενά στον ορίζοντα. Μια τεράστια περιοχή, το «Great Bahama Bank», από πολύ ρηχά νερά που βλέπεις μόνο στο χάρτη, μαρτυρούν την ύπαρξή τους. Τίποτα άλλο! Τα νησιά τους πολύ μακριά από μας. Βόρεια και βορειοανατολικά.
Πάνω η Κούβα και το Great Bahama Bank, κάτω η Τζαμάικα
Εδώ θα μπορούσα να θέσω την εξής γεωγραφική ερώτηση:
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο νησί στις Μπαχάμες;
Δεν ξέρω πόσοι το ξέρετε αλλά η απάντηση είναι:
-Η «Άνδρος»!
Ναι, υπάρχει νησί στις Μπαχάμες με το όνομα Άνδρος και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας.

Θα μπορούσα να θέσω κι άλλη μια παρόμοια ερώτηση:
-Υπάρχει άλλο νησί στις Μπαχάμες με Ελληνικό όνομα;
-Ναι υπάρχει και ονομάζεται «Ελεύθερα»!

Με πιάνει θλίψη!
Κι ενώ το Άρωμα της Ελλάδας με κυνηγάει παντού θυμίζοντάς μου το μεγαλείο της, είμαστε στο «παρά πέντε» για να εξαφανιστούμε σα χώρα! Και να μη θέλω να κάνω τέτοια σχόλια, είμαι σίγουρος ότι μ’ έχετε προλάβει!

Λίγο πιο κάτω τα ρηχά νερά του «Great Bahama Bank» έρχονται πιο κοντά στην Κούβα και το πλωτό μέρος της περιοχής στενεύει αρκετά. Το πέρασμα αυτό ονομάζεται «Old Bahama Channel». Στο πιο στενό του σημείο το μέτρησα 10 μίλια. Το πιάσαμε στις 4 το απόγευμα της ίδιας μέρας και κατά τα μεσάνυχτα το αφήσαμε κι αυτό πίσω μας.
Old Bahama Channel
Το «Great Bahama Bank» έμεινε κι αυτό πίσω μας. Σχετικά ανοιχτή θάλασσα μπροστά μας. Η Κούβα δεξιά εξακολουθεί να μας κάνει παρέα. Τεράστιο νησί, ατέλειωτο, όπως και το επόμενο, η… «Ισπανιόλα»!

Παράξενα ονόματα χρησιμοποιώ σήμερα! Κι όμως είναι τόσο γνωστό νησί, μόνο που το γνωρίζουμε από τα κράτη που το αποτελούν. Την μαρτυρική «Αϊτή» (Haiti) και την «Δομινικανή Δημοκρατία» (Dominican Republic).

Μου θυμίζει τη λίμνη των Ιωαννίνων. Αλήθεια πόσοι την γνωρίζουν σαν Παμβώτιδα;
Κούβα, Ισπανιόλα, Πουέρτο Ρίκο, κάτω αριστερά η Τζαμάικα
Κάπου έχω διαβάσει ότι το νησί είναι η «νέα γη», το πρώτο μέρος που πάτησε το πόδι του ο Κολόμβος κατά το ιστορικό του ταξίδι. Άλλωστε μη αντιλαμβανόμενος το τι είχε ανακαλύψει πίστευε ότι είχε φτάσει στις Ινδίες εξ’ ου και το όνομα Δυτικές Ινδίες (West Indies) για όλα αυτά τα νησιά. Ο… Χριστόφορος το ονόμασε «Ισπανιόλα» (Hispaniola) προς τιμή της βασίλισσας της Ισπανίας. Δεν ξέρω αν το ακρωτήριο Ισαβέλλα (Cabo Isabella) είναι το σημείο της πρώτης απόβασής του στο νέο κόσμο αλλά αν θυμάμαι καλά τη βασίλισσα έτσι τη λέγανε. Έχω την εντύπωση ότι καλά τα θυμάμαι όλα αυτά! Ή κάνω λάθος;
Cabo Isabela
Τη Κούβα την αφήσαμε κι αυτή πίσω μας στις 25 του μηνός το απόγευμα κατά τις 6 κι έχοντας αριστερά μας το νησάκι Great Inagua και δεξιά το πέρασμα Windward Passage ανάμεσα στα δυο νησιά γίγαντες, πιάσαμε πρώτα την Αϊτή στις 10 το βράδυ και την άλλη μέρα το μεσημέρι, 26 ο μήνας, τη Δομινικάνα.

Το ίδιο βράδυ τα μεσάνυχτα η Ισπανιόλα άρχισε να μένει πίσω μας ενώ μπροστά μας πρόβαλε το Πουέρτο Ρίκο (Puerto Rico). Αμερικανικό έδαφος!

Το πέρασμα μεταξύ των δυο νησιών το Mona Passage – διάσημο στενό μεταξύ των ναυτικών, που πήρε το όνομά του από το νησάκι Mona που βρίσκεται καταμεσής του περάσματος – το προτιμούμε συνήθως για να περάσουμε στην Καραϊβική Θάλασσα σε μια πορεία που αργότερα θα μας βγάλει στον Ατλαντικό με προοπτική το νότιο ημισφαίριο.
Ισπανιόλα, Πουέρτο Ρίκο, Mona Passage
Τα τηλέφωνα απέκτησαν σήμα. Πολλοί από το πλήρωμα πήραν τηλέφωνο σπίτια τους. Η τηλεόραση όσο περνούσαμε δίπλα από το Αμερικανικό Προτεκτοράτο έπαιζε ολοκάθαρα. Το… «άγγιγμα του Μίδα» σε ένα νησί που χωρίς την παρουσία των «κατακτητών» θα θύμιζε… Αϊτή!
Ανατολική Καραϊβική Θάλασσα
Δεν ξέρω πως σκέφτεται ο καθένας, αλλά εμένα αν μου ζητούσαν να διαλέξω ανάμεσα στις «ανεξάρτητες», «ελεύθερες», αλλά και πεινασμένες Αϊτή και Δομινικάνα, και στο «κατακτημένο προτεκτοράτο» Πουέρτο Ρίκο, θα διάλεγα το τελευταίο! Απόψεις!
Saint Lucia, Saint Vincent, Barbados
Στις 27 το μεσημέρι είχαμε μπει για τα καλά στην Καραϊβική και είχαμε βάλει πλώρη για το στενό μεταξύ των νησιών Saint Lucia και Saint Vincent. Στις 28 το απόγευμα περάσαμε κι αυτό το στενό. Ο Ατλαντικός πια όλος δικός μας. Ένα νησί «αλήτης» αρκετά μακριά από τα υπόλοιπα, απέμεινε αριστερά μας, το Barbados Island.
Barbados Island
Ακούω πολλούς να μιλάνε για τα Νησιά Μπαρμπάντος. Λοιπόν, ένα είναι το καημένο, ολομόναχο! 

Το ταξίδι στον Ατλαντικό μόλις είχε αρχίσει με σκοπό να περιπλεύσουμε μεγάλο μέρος της ανατολικής ακτής της Νοτιοαμερικανικής Ηπείρου, την Λατινική Αμερική μέχρι λίγο μετά το Rio de Janeiro.

Ο πλους σε μεγάλη απόσταση από τις στεριές για να αποφύγουμε το βορειοδυτικής κατεύθυνσης, κόντρα και δυνατό, Equatorial Current (Ισημερινό Ρεύμα), ελπίζοντας σε καλύτερη ταχύτητα του πλοίου.

Ο καιρός πολύ καλός με ελάχιστο κούνημα, αλλά φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Τον Ωκεανό σχεδόν ποτέ δεν θα τον βρεις τελείως λάδι. Κάτι πάντα θα τον ενοχλεί και αυτός με τη σειρά του θα ενοχλεί εμάς!

Συνεχίζεται…

Chrisgio