Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ GUARAPARI ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ

Χθες μέρα Τετάρτη 23 του μήνα τα κατάφερα να κάνω τη βόλτα μου εκτός πλοίου. Για μένα όπως και σχεδόν για όλους τους ναυτικούς η έξοδος σε κάθε λιμάνι είναι ρουτίνα. Σαν να βγαίνω από το σπίτι μου να πάω στο περίπτερο να πάρω εφημερίδα. Δεν ξέρω πως θα ένοιωθα αν δεν ήμουν ναυτικός αλλά όταν είσαι έτσι νοιώθεις. Μαθαίνεις το επόμενο ταξίδι και αισθάνεσαι όπως ένας στεριανός αισθάνεται όταν ετοιμάζεται να πάει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Τα ταξίδια από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνονται με ενδιάμεσες μικρές εκπλήξεις. Αν δεν πας στη Νέα Ορλεάνη θα πας στο Χιούστον, αν δεν πας στο Ρόττερνταμ θα πας στο Άμστερνταμ, κοκ. Όλα τελικά σ’ αυτή τη ζωή μια ιδέα είναι. Πολλοί που θα με διαβάζουν τώρα μπορεί να λένε «ΜΕ ΒΑΡΕΜΕΝΟ ΜΠΛΕΞΑΜΕ». Μπορεί να είναι κι έτσι!
Τέλος πάντων το πλάτιασα το θέμα. Βγήκα λοιπόν έξω με τον Α’ Μηχανικό. Ένα αυτοκίνητο σταλμένο από τον πράκτορα μας έφερε στην κοντινή πόλη Guarapari. Μια ασήμαντη πόλη 25 χιλιόμετρα από την Ponta do Ubu. H επιθυμία μας ήταν να γευτούμε τη κουζίνα της Βραζιλίας για μία ακόμη φορά. Πήγαμε σε μία CHURRASCARIA. To όνομα της FIRE BULL. Θα με ρωτήσει κάποιος τί είναι CHURRASCARIA. Απλά ένα είδος ψησταριάς είναι που ψήνει και σερβίρει με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτό που ξέρουμε. Η σούβλα έρχεται μπροστά σου κόβεις με μαχαίρι σε στυλ γύρου και τρως. Οι σούβλες πάνε κι έρχονται κάθε φορά με διαφορετικό είδος κρέατος μέχρι που θα τους πεις «ΦΤΑΝΕΙ ΘΑ ΣΚΑΣΩ». Και τότε λίγο πριν σκάσεις σταματάνε να σερβίρουν. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φόρα δεν το ευχαριστηθήκαμε. Η ποιότητα δεν ήταν αυτή που περιμέναμε να βρούμε. Όμως το θέμα ήταν ότι μετά από 20 μέρες πάτησαμε στεριά. Έγινε η λεγόμενη «γείωση». Μην το πάρετε για ρεκόρ. Πριν από χρόνια σαν υποπλοίαρχος 9 μήνες δεν μπόρεσα να βγώ ούτε μία μέρα. Δουλειά, δουλειά, δουλειά! Καταστάσεις απίστευτες για σας τους στεριανούς. Όμως πέρα για πέρα αληθινές! Φάγαμε τους Βραζιλιάνικους μεζέδες ήπιαμε Βραζιλιάνικο καλό κρασί και κατά τις 11 το βράδυ γυρίσαμε στο πλοίο. Η σεμνή τελετή είχε λήξει και η επαναφορά στην σκληρή πραγματικότητα γεγονός.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

6 σχόλια :

thiva nikolas είπε...

Καπετάνιε ωραίο το άρθρο σου! Αλλά εγώ δεν θα πήγαινα για ύπνο!!

Χρήστος Γ. είπε...

Χαίρομαι που πας πίσω στο blog μου και διαβάζεις αυτά που έχουν περισσότερο σημασία για μένα!

Stefanos Milesis είπε...

είμαι νέος επιβάτης στο blog σου και πάω πίσω ασταμάτητα να διαβάσω κι άλλα κι άλλα. Στον πειραιά και ειδικότερα σε παλαιότερες εποχές δεν υπήρχε οικογένεια που να μην έχει κάποια σχέση με θάλασσα. Τα παιδιά των ναυτικών σήμερα σπουδάζουν ναυτιλιακά και οικονομικά και μπαίνουν και αυτά με την σειρά τους στους ανέργους. Τέλος πάντων και ο πατέρας μου α΄ μηχανικός και ο πεθερός μου καπετάνιος και εγώ κάποια φεγγάρια ναυτικός και φυσικά μετανοιωμένος που δεν συνέχισα θάλασσα αλλά πήγα να πιάσω και εγώ το στεριανό όνειρο. Συνεχίζω όμως προς παλαιότερες αναρτήσεις σου και ίσως να με δεις να σου ξαναγράφω στα πιο παλιά posts.

Χρήστος Γ. είπε...

Χαίρομαι που πας προς τα πίσω και με διαβάζεις.
Tιμή μου!
Οι αφηγήσεις θα συνεχιστούν και στο μέλλον!
Stay connected!!!

Ηλιανή Μηλοπούλου είπε...

Καπετάνιε με τόσο μεγάλη καθυστέρηση διάβασα και απόλαυσα και αυτό το κομμάτι σου. Καλά που ταξιδεύεις και δεν είσαι δημοσιογράφος Γιατί με την ανεργία που έχει ο κλάδος μας κι έτσι όπως γράφεις εσύ θα "έτρωγες" τη δουλειά πολλών απο εμάς!!! Να είσαι πάντα καλά!!!

Χρήστος Γ. είπε...

Εσύ Ηλιάνη μου πας να με τρελάνεις τελείως!
Όταν τελειώσω με τα καράβια θα έρθω να με τακτοποιήσεις σε κάποιο έντυπο να σου κλέψω τη δουλειά!...
Πάντως σ΄ευχαριστώ πολύ!