Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Στην Tampa: Μία μέρα πριν την αναχώρηση για την πατρίδα

Κι ενώ βρισκόμουν στο δρόμο για το ξενοδοχείο – η πτήση μας ήταν στις 21 του μηνός – το άγχος, οι ευθύνες, η πίεση παραχωρούσαν σιγά-σιγά τη θέση τους στην ηρεμία, στη χαλάρωση, στη ξενοιασιά, που τόσο μου έλειψαν όλους αυτούς τους μήνες, για διαφόρους λόγους, και που τόσο πολύ είχα ανάγκη για να έρθω στα «ίσια» μου.

Την ίδια στιγμή ήρθαν στο μυαλό μου οι μορφές των παιδιών μου και της γυναίκας μου που τόσο μου έλειψαν. Σκεφτόμουν πως θα ήταν μετά από 5 μήνες, που επιτέλους, θα τους ξανασυναντούσα. Θα έχουν αλλάξει; Θα είναι πιο όμορφοι, πιο άσχημοι, θα είναι αδύνατοι, θα έχουν παχύνει, θα έχουν γεράσει; Μόνιμες απορίες και ερωτήσεις κάθε φορά που ξεμπαρκάρω. Ο ναυτικός φαντάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει εικόνες από το παρόν. Ζει με τις αναμνήσεις του.
Οι σκέψεις αυτές «πέταξαν» μακρυά όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο «Marriott» Tampa Westshore.Με τον πράκτορα δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα στις 10 το πρωί. Η πτήση ήταν για τις 12:20 το μεσημέρι.
Η ευγενική ρεσεπσιονίστ μας τακτοποίησε, μας έδωσε τις ηλεκτρονικές κάρτες-κλειδιά των δωματίων, ευχήθηκε και στους δύο καλή παραμονή και μας προειδοποίησε ότι το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμη και στα δωμάτια.

Η παραβίαση του νόμου σήμαινε βαρύτατο πρόστιμο!

Ο... θεριακλής μαστρο-Γιώργης πήγε να πάθει συγκοπή αλλά συμμορφώθηκε. Οι πολυθρόνες στην είσοδο του ξενοδοχείου – φωτογραφία – έγιναν το στέκι του.
Γελάω όταν ακούω στην Ελλάδα να ομιλούν για ευνομούμενο κράτος. Όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται στην Ψωροκώσταινα. Πότε όμως θα πάψει να συμβαίνει αυτό; Πότε θα αρχίσουμε να τους τηρούμε; Πότε θα πάψουμε να τους εφαρμόζουμε όταν τους επιτάσσει μόνο το προσωπικό μας συμφέρον; Πότε θα πάψουμε να συντάσσουμε νόμους που δεν έχουν εφαρμογή στη χώρα μας; Πότε θα πάψουμε να θεωρούμε ηλίθιους ΟΛΟΥΣ τους άλλους λαούς επειδή δεν ακολουθούν τη δικιά μας πορεία και μαγκιά;

Ανέβηκα στο δωμάτιο και έπεσα για ύπνο. Είχα να κοιμηθώ 36 ώρες!
Στις 7 το απόγευμα με ξύπνησε το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Ο μαστρο-Γιώργης χορτασμένος από ύπνο – είχε κοιμηθεί κανονικά το τελευταίο βράδυ στο καράβι – ήθελε παρέα.
Στο πρόγραμμα υπήρχε μια βόλτα στην γύρω από το ξενοδοχείο περιοχή και το εστιατόριο «OUTBACK STEAKHOUSE» της Tampa για ένα ακόμα πλούσιο δείπνο και το κυριότερο χωρίς να έχουμε το μυαλό μας στο βαπόρι.
Έτσι κι έγινε. Με περίμενε εκτός ξενοδοχείου, στο «υπαίθριο καπνιστήριο».

Αρχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη που αν και πολύ νωρίς ήταν έρημη. Στην Αμερική αν δεν έχεις αυτοκίνητο είσαι χαμένος άνθρωπος. Κανένας δεν περπατάει και οι αποστάσεις πολύ μεγάλες. Η βόλτα μας κράτησε γύρω στη μισή ώρα και γυρνώντας στο ξενοδοχείο παραγγείλαμε ταξί.

Δεκαπέντε λεπτά αναμονής και το ταξί εμφανίστηκε. Η απόσταση μέχρι το εστιατόριο 5 μίλια, περίπου 7,5 χιλιόμετρα. Οι δρόμοι άδειοι! Φτάσαμε σε δέκα λεπτά, σχεδόν υπό μηδενική κυκλοφορία. Πληρώσαμε 9 δολάρια, 6 ευρώ περίπου. Φτηνό το ταξί στην Αμερική!

Στην υποδοχή μια ευγενική κοπέλα μας καλωσόρισε και μας οδήγησε στο τραπέζι μας.
Σε λίγο μία εξ΄ίσου ευγενική γκαρσόνα μας έφερε το μενού. Ήταν μια μιγάδα, ένωση Ταϊλανδός με Αμερικάνα, όπως αργότερα απάντησε σε ερώτησή μας.
Τι θα φάτε και τι θα πιείτε; Της ζητήσαμε να αποφασίσει εκείνη για μας. Οι επιλογές της ήταν εξαιρετικές, που για να πούμε και του στραβού το δίκιο δεν οφείλονταν στην ίδια, αλλά, για άλλη μια φορά, στην ποιότητα της κουζίνας του εστιατορίου.
Φάγαμε καλά – το τελευταίο γεύμα εκτός πατρίδας – ήπιαμε και από ένα... ποτήρι μπύρα (δηλαδή τι ποτήρι περισσότερο για βαρελάκι έμοιαζε), χαλαρή κουβέντα και καλαμπουράκι. Μοναδικό πρόβλημα πάλι το τσιγάρο του μαστρο-Γιώργη. Πήγαινε κι ερχόταν. Μέσα-έξω, μέσα-έξω...

Λίγο πριν τις 12 ένα άλλο ταξί μας πήρε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Είχαμε πιάσει την κουβέντα όταν ο οδηγός μας ρώτησε:
- Ιταλοί είστε;
- Όχι. Μοιάζουν αυτά που ακούς με Ιταλικά;
- Όχι ακριβώς αλλά κάτι τέτοιο μου θυμίζει. Από που είστε; μας ξαναρώτησε.
- Έλληνες είμαστε.
- Εγώ είμαι Παλαιστίνιος!!!
Η φωνή του είχε αλλάξει. Είχε χαρεί που είχε συναντήσει ανθρώπους από μια χώρα φίλη προς τη δική του. Συνέχισε να μιλάει για το πόσο οι Παλαιστίνιοι αγαπούν τους Έλληνες, ότι η οικογένειά του βρίσκεται κι αυτή στην Αμερική και ότι κατάγεται από τη Ραμάλα.
Ρωτήσαμε αν έχουν μείνει δικοί του πίσω στην Παλαιστίνη. Μας απάντησε καταφατικά και πως έχουν σκοπό κι αυτοί να φύγουν από το καταραμένο μέρος.
Στην ερώτησή μου τι περιμένει να συμβεί στο μέλλον στην Παλαιστίνη μου απάντησε: ΤΙΠΟΤΑ. Η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι ίδια. Δεν πρόκειται να υπάρξει λύση.

Με βρήκε απολύτως σύμφωνο.

«Εντούτοις προτίμησες και ήρθες να ζήσεις σε μια χώρα που φέρει μεγάλη ευθύνη για το κακό που έχει βρει τον τόπο σου», του είπα.
Η απάντησή του αφοπλιστική: «Έχεις να προτείνεις τίποτα καλύτερο;»
Τι να έλεγα; Δεν απάντησα...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο.
Το ταξίμετρο έγραψε ξανά 9 δολάρια,του δώσαμε 12.

Κάναμε στάση στο «υπαίθριο καπνιστήριο» για να φουμάρει ο φίλος μου.

Αυτή η στάση έξω απ΄το ξενοδοχείο μου έδωσε την ευκαιρία για μία ακόμα φωτογραφία που αποτυπώνει την υπερβολή, το κιτς, τη γελοιότητα που καλά κρατούν σ΄αυτή τη χώρα.
Ώρες –ώρες δεν παίζονται οι Αμερικάνοι.

Πήγαμε για ύπνο. Η επόμενη μέρα, της επιστροφής, θα ήταν μεγάλη και κουραστική.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Tampa: Οι αναχωρήσεις

Μεσημέρι, 18 ο μήνας και το καράβι δίπλα στη δεύτερη προβλήτα. Τα αμπάρια ανοιχτά και η φόρτωση ξεκίνησε από εκεί που είχε σταματήσει στην πρώτη προβλήτα. Άλλοι 37.000 τόνοι επρόκειτο να φορτωθούν, το σύνολο 50.000. Ήρεμη φόρτωση σε ένα ακόμα ασφαλές λιμάνι-λίμνη.

Το ίδιο βράδυ καλωσορίσαμε τον νέο Α΄ Μηχανικό, το μαστρο-Χριστόδουλο, που δεν είναι και πολύ νέος αφού ήμασταν μαζί μέχρι πριν 3 μήνες όταν είχε ξεμπαρκάρει από την Barranquilla της Κολομβίας.

Πως περνάει αλήθεια ο καιρός!
Στα βαπόρια μετράς ώρες, μέρες ατέλειωτες και όταν περάσουν σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι:
Πότε πέρασαν;
Όπως πάντα, και για όλους μας, σαν νερό!

Όμως «κάποιος λείπει απόψε απ΄τη παρέα», όπως θα έλεγε και ο Κώστας Χατζής (αλήθεια τι όμορφο τραγούδι! Που το θυμήθηκα!). Ναι, έλειπε ο νέος καπετάνιος που καθυστέρησε η άφιξή του λόγω αναμονής για την έκδοση της Αμερικανικής βίζας που εκκρεμούσε στην Αθήνα. Ο περιορισμένος χρόνος λόγω της αναχώρησης του πλοίου στις 19 δημιουργούσε ερωτηματικά για το αν θα προλάβαινε.

Όμως η καθυστέρηση της φόρτωσης και η νέα ημερομηνία αναχώρησης για τις 20, έδωσε τη δυνατότητα να έρθει έγκαιρα το βράδυ στις 19 Οκτωβρίου και να υπάρξει και κάποιος ελάχιστος χρόνος για την παράδοση-παραλαβή πλοιαρχίας, που δεν ήταν και πολύ δύσκολη αφού ο καπετάν-Γιώργης ήταν αυτός που είχα αντικαταστήσει πριν 5 μήνες στο Richard’s Bay της Νοτίου Αφρικής. Το ήξερε το καράβι.

Το βράδυ της 19ης ήταν δύσκολο γιατί εκτός της παράδοσης και παραλαβής υπήρχε και η φόρτωση του πλοίου που αποδείχτηκε προβληματική στο τέλος. Τα εμπόδια ξεπεράστηκαν αλλά το ξενύχτι δεν το αποφύγαμε.

Ξημέρωσε 20 του Οκτώβρη κι όλα πήραν ομαλή πορεία. Μόνο εγώ έτρεχα να ετοιμάσω τα μπαγάζια μου. Η αναχώρηση του πλοίου ορίστηκε για τις 2 το μεσημέρι αφού έπρεπε να περιμένει την παλίρροια να έρθει στο κατάλληλο ύψος (full tide).

Έτσι κατά τη 1 το μεσημέρι ο μαστρο-Γιώργης κι εγώ αφήσαμε πίσω μας ένα ακόμα κομμάτι της ζωής μας. Ένα πλοίο που μας κράτησε κοντά του για 3 και 5 μήνες αντίστοιχα.

Το βαπόρι έφυγε χωρίς εμάς για το μεγάλο ταξίδι των 40 ημερών προς την Ινδία.

Καλό ταξίδι παιδιά, ο Αϊ Νικόλας μαζί σας.
Και προσοχή, οι Σομαλοί πειρατές έχουν απλωθεί σ΄όλο τον Ινδικό Ωκεανό!

Και η ζωή συνεχίζεται!...

Chrisgio

Tampa: Άφιξη στην προβλήτα Νο2, στροφή πλοίου

Το ίχνος της στροφής του πλοίου στο PC του πιλότου με τη βοήθεια του GPS.

Στη φωτογραφία κάτω από την Αμερικανική σημαία αυτό που κυματίζει είναι η σημαία του Αμερικανικού νότου.
Την απορία μου, που αφορούσε τον λόγο της ύπαρξής της, ούτε ο πιλότος μπόρεσε να μου τη λύσει.
Πάντως όπου και να πας στις πολιτείες του νότου, στον Κόλπο του Μεξικού, αυτή η σημαία είναι πολύ συνηθισμένη.
Τι υπονοεί η διατήρηση και η έπαρσή της μετά από τόσα χρόνια κάτω από την επίσημη σημαία τους;

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Tampa: Άπο την προβλήτα Νο1 στην προβλήτα Νο2

Ο χρόνος από την μία προβλήτα στην άλλη ήταν 2 ώρες περίπου.
Η σειρά των φωτογραφιών ακολουθεί που μπορεί να καλύψει χωρίς λόγια τις 2 αυτές ώρες.

Η Τάμπα από μακριά

Προβλήτα για πλοία Containers
Η προβλήτα για Containers επεκτείνεται
Προβλήτα για Containers υπό κατασκευή
Η προβλήτα για Containers υπό κατασκευή
Η προβλήτα για Containers υπό κατασκευή
Στην Ελλάδα αντί να κατασκευάζουμε καινούργιες προσπαθούμε τις ήδη υπάρχουσες προβλήτες στο όνομα του ΔΙΚΙΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ να τις κλείσουμε.
Η προβλήτα φόρτωσης Νο2
Η προβλήτα φόρτωσης Νο2
Συνεχίζεται...

Chrisgio

Στην Tampa: Προβλήτα Νο1

Το ραντεβού στις 17 του μηνός αποδείχθηκε ακριβές.

Ο πιλότος μας ξεσήκωσε μέσα στα... «μαύρα χαράματα» στις 4 το πρωί.

Μας περίμενε στο Tampa Fairway Buoy όπου και επιβιβάστηκε και κατά τις 8 βρεθήκαμε στη πρώτη προβλήτα φόρτωσης.

Ένα σημείο όπου δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις επ΄ουδενί Tampa.
Εξοχή ναι!
Στην Αμερική ακόμα και το «πουθενά» είναι όμορφο.
Μια τα δέντρα, μια το γκαζόν, πράσινη παντού!

Μείναμε 24 ώρες περίπου και φορτώσαμε 13.000 τόνους λίπασμα.

Εκεί είδα και μία άλλη εκδοχή αποκομιδής απορριμάτων. Ο οδηγός κάνει τι δουλειά μόνος του.
Η αναχώρηση από την εξοχή της Tampa την επόμενη μέρα 18 του μηνός για μια άλλη προβλήτα πολύ πιο κοντά στη πόλη.

Στο ξεκίνημα ο δίαυλος πολύ στενός και η βοήθεια του ρυμουλκού να στρίψει επί τόπου η... «γουρούνα» επιτακτική.
Η Tampa στο βάθος.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Chesapeake - Tampa

Πορεία νότια.

Άλλο ένα ταξίδι από την ανάποδη με στόχο αυτή τη φορά το Key West.

Το Ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream) αυτή τη φορά εναντίον μας, καθώς εδώ και εκατομμύρια χρόνια δεν αλλάζει ρότα, προσπαθούσε να πάρει πίσω τα μίλια που μας χάρισε στον πηγαιμό για το Norfolk. Στην προσπάθεια μου να διατηρήσω την ταχύτητα του πλοίου σε αξιοπρεπή επίπεδα, το οδήγησα σε μια πορεία μακριά από τα παράλια της Αμερικής και μπαίνοντας στο Florida Strait στην ανατολική περιοχή του κοντά στις Μπαχάμες, μιας κι εκεί το ρεύμα δεν είναι τόσο δυνατό.

Το αποτέλεσμα παραπάνω από ικανοποιητικό. Μόνο όταν φτάσαμε στο νοτιότερο σημείο του στενού δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να πάρουμε δυτική πορεία και να αντιμετωπίσουμε το ρεύμα. Έτσι η ταχύτητα μειώθηκε αρκετά για μερικές ώρες.
Ακούγοντας τελευταία αρκετά καθαρά τη «Φωνή της Ελλάδος» και σε συνδυασμό με το Gulf Stream χωρίς να το θέλω ήρθε στο μυαλό μου η εντυπωσιακή και εξ’ ίσου σταθερή πορεία της Ελλάδος προς την καταστροφή. Τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί ν΄αλλάξει τις συνήθειές μας, τη νοοτροπία μας που θα βοηθούσε στην «ανάσταση». Το ισχυρό ενάντιο ρεύμα που επηρεάζει τη χώρα στη στενωπό που ναυσιπλοεί τα τελευταία χρόνια, φρενάρει τα πάντα. Δεν υπάρχει δίοδος που να δίνει την ευκαιρία, χρησιμοποιώντας την, να αντιμετωπίσουμε το κακό, να αναπτύξουμε ταχύτητα, να κατορθώσουμε να βγούμε σε ήρεμη ανοιχτή θάλασσα, να συναντήσουμε ορίζοντες με προοπτική, να θέσουμε στόχους, να αποφασίσουμε επιτέλους ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσουμε, ποιο θα είναι το ταξίδι μας, ποια θα είναι η Ιθάκη μας.

Το ίδιο βράδυ στις 12 του Οκτώβρη δίπλα στο Key West μας ζητήθηκε να συνεχίσουμε με οικονομική ταχύτητα, δηλαδή να κόψουμε όσο μπορούμε και να κατευθυνθούμε ξανά προς την Tampa της Φλόριδας.

Έτσι κι έγινε. Την επομένη το πρωί 13 του μηνός, ημέρα άφιξης στην Tampa, ήρθαν οι τελικές οδηγίες του νέου ταξιδιού.
Το καράβι θα φόρτωνε από την Tampa λίπασμα για την Ινδία. Ένα πολύ μεγάλο ταξίδι μέσω Cape of Good Hope (ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος). Ίσως και 40 μέρες η διάρκειά του. Κανονικά το ταξίδι αυτό θα έπρεπε να γίνει μέσω της διώρυγας του Σουέζ αλλά ας όψονται οι Σομαλοί πειρατές.

Το βράδυ φτάσαμε και ρίξαμε την άγκυρα στο Tampa East Fairway Anchorage. Η φόρτωση είχε προγραμματιστεί για τις 17 του μηνός.

Αναμονή λοιπόν για τις επόμενες 4 μέρες.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Chesapeake: Η αναχώρηση

Η 9 Οκτωβρίου ήταν η μέρα της αναχώρησης του πλοίου αλλά και του υποπλοιάρχου από το πλοίο.

Ο Plamen Zhelev ή Πέτρος Ζέλιος, όπως ήθελε να τον αποκαλούμε, ο υποπλοίαρχος με τις Ελληνικές ρίζες από τη Σωζόπολη της Βουλγαρίας και τα σπασμένα Ελληνικά ξεμπαρκάρισε από το Chesapeake.
Α΄ Μηχανικός, Υποπλοίαρχος, Πλοίαρχος
Ένα καλό παιδί που, τους δύο μήνες που έμεινε στο πλοίο, δούλεψε με το παραπάνω και γενικά άφησε μία καλή εικόνα πίσω του. Να΄σαι καλά Πέτρο όπου κι αν βρεθείς στο μέλλον.

Η αναχώρηση!
Οι εικόνες της άφιξης από την ανάποδη.
Ο πιλότος για ακόμα μια φόρα έκανε μαγικά, χωρίς τη βοήθεια ρυμουλκών, ενώ το πλοίο κατάλληλα σαβουρωμένο (ερματισμένο) πέρασε χωρίς προβλήματα την χαμηλού ύψους Νο2 γέφυρα τραίνων.

Όμως όσο σίγουρος κι αν είσαι, πάντα τέτοιες στιγμές, η καρδιά σου πάει να σπάσει, μήπως κάτι δεν έχεις υπολογίσει σωστά και επέλθει η ολική καταστροφή. Το βαπόρι πέρασε τη γέφυρα με το άλμπουρό του (κατάρτι) περίπου ένα μέτρο χαμηλότερο από το ύψος της γέφυρας. Ουφ!!!
Υπό το φως του δειλινού οι φωτογραφίες
Καλή αντάμωση Norfolk
Αργά το βράδυ το πλοίο έκανε πρόσω ολοταχώς, πορεία νότια  και κατεύθυνση προς το Key West της Φλόριδας, χωρίς  συγκεκριμένο προορισμό, περιμένοντας το νέο ταξίδι.

Ίσως η Νέα Ορλεάνη να είναι το επόμενο λιμάνι φόρτωσης.

Συνεχίζεται...

Chrisgio