ΒΟΛΤΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ANCHIETA KAI PIUMA

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΒΟΛΤΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ANCHIETA KAI PIUMA

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΕΣ ΠΟΤΕ» λέει μια παροιμία.

Είχα πει ότι δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να δω Βραζιλιάνους να παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Είχα κάνει λάθος.

ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ANCHIETA

Η αναχώρηση του πλοίου αναβλήθηκε για μία μέρα κι έτσι στις 10 και μισή σήμερα το πρωί ο πράκτορας μας πήρε μαζί του να δούμε το παιχνίδι Βραζιλίας-Πορτογαλίας σε κάποια καφετέρια ή εστιατόριο στην πόλη Anchieta μιας και πάλι τα πάντα θα νέκρωναν για το ποδόσφαιρο.

ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ANCHIETA

Έτρεχε του σκοτωμού για να προλάβει το παιχνίδι από την αρχή. Δεν το κατόρθωσε όμως και τελικά βρεθήκαμε στην Piuma μια άλλη μικρότερη πόλη 7 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Anchieta σύνολο 14 χιλιόμετρα από την Ponta do Ubu. Περνώντας από μικρά χωριά αλλά και την Anchieta για να φτάσουμε τελικά στην Piuma παρατήρησα μία ερήμωση στους δρόμους. Όπως θα καταλάβατε ήταν λόγω του αγώνα. Που και που έβλεπες παιδάκια στο δρόμο να παίζουν αλλά κι αυτά φορώντας τη βραζιλιάνικη φανέλα, συνήθως με το νούμερο 10 στην πλάτη. Είναι το νούμερο του Κακά μου είπε ο πράκτορας.

ΔΡΟΜΟI ΣΤΗΝ ANCHIETA

Η έξοδός μου είχε συνδυαστεί και με μερικές αγορές χαρτικών για τις ανάγκες του πλοίου. Διασχίζοντας την πόλη Anchieta είδα ένα μαγαζί που πουλούσε αυτά που ήθελα. Είπα του πράκτορα να σταματήσει για λίγο. Μου απάντησε ότι είναι κλειστό λόγω του αγώνα και δεν τον πίστεψα. Σταμάτησε ελαφρώς θυμωμένος. Έφτασα στην πόρτα του μαγαζιού και φυσικά έφαγα τα μούτρα μου. Ήταν κλειστό. Στην πόρτα υπήρχε μία πρόχειρη ταμπέλα που έγραφε ότι το κατάστημα θα ήταν κλειστό τις ώρες του ποδοσφαιρικού αγώνα.

Δείτε τη φωτογραφία για να πειστείτε.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε πορτογαλικά για να καταλάβετε τι γράφει.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!

Απίστευτο! Μία χώρα στο έλεος του ποδοσφαίρου! Μια χώρα που ζει για το ποδόσφαιρο! Μια χώρα στην οποία πάρα πολλοί στηρίζουν τη βελτίωση της ζωής τους στο ποδόσφαιρο!

Όποιος έχει πάει στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας θα γνωρίζει ότι την ώρα της προσευχής όλοι φεύγουν από τα μαγαζιά τους, τα οποία αφήνουν ανοιχτά, με προορισμό το κοντινό τζαμί για την καθιερωμένη προσευχή τους. Άλλη τρέλα κι εκείνη! Αυτή την εικόνα μου θυμίζει η Βραζιλία αλλά μόνο την ώρα που παίζει μπάλα τη εθνική τους ομάδα. Ευτυχώς όμως εδώ θυμούνται και κλειδώνουν τα καταστήματά τους.

Φτάσαμε τελικά στην Piuma μπήκαμε στο υπόστεγο της καφετέριας-μπαρ που ήταν κλεισμένο γύρω γύρω με τεντόπανα για τις ανάγκες του αγώνα. Για να είναι σκοτεινό. Αρκετός κόσμος μέσα. Από 3 χρονών παιδάκια μέχρι γιαγιάδες 70 χρονών, έβλεπαν τον αγώνα στις 11 το πρωί.

Παρόλο που δεν υπήρχε ενδιαφέρον από πλευράς Βραζιλίας γιατί είχε ήδη προκριθεί, εντούτοις ένοιωθες δίπλα σου ότι ο κόσμος ήταν δε υπερδιέγερση. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το ματς ήταν ζωής και θανάτου αλλά σε κάθε ευκαιρία που δημιουργούνταν, μάλιστα σε κάποια στιγμή η Βραζιλία είχε δοκάρι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γιαγιάδες τινάζονταν όρθιοι, χοροπηδούσαν και ούρλιαζαν. Έχανα την οθόνη της τηλεόρασης και νόμιζα ότι είχαν βάλει γκολ. Κι αυτά δεν τα έκαναν χούλιγκανς ή άρρωστοι ξεφτιλισμένοι Έλληνες οπαδοί αλλά απλοί άνθρωποι που αγαπούν το ποδόσφαιρο που έχουν μάθει να ζουν με αυτό και αγαπούν την εθνική τους ομάδα περισσότερο κι από τη ζωή τους. Συγχρόνως έτρωγαν και έπιναν μπύρες. Φάγαμε και εμείς μαζί τους και ήπιαμε από μία μπύρα ο καθένας.

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ ΣΤΗΝ PIUMA

Ο αγώνας κάποια στιγμή τελείωσε, το μαγαζί γρήγορα άδειασε, ο κόσμος γύρισε στις δουλείες του κι εμείς πήραμε το δρόμο του γυρισμού που ήταν πιο αργός και ήρεμος. Περάσαμε παραλίες, γέφυρες, ποτάμια με ξεναγό τον πράκτορα. Τίποτα το ιδιαίτερο.

ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ χώρες σαν την Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλές. Οι ομορφιές τις δεν συγκρίνονται με κανένα από τα μέρη που συνήθως μας πλασάρουν τα ταξιδιωτικά γραφεία.