Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Από την Okinawa στο Vitiaz Strait

Το νησί Οκινάουα (Okinawa) γνωστό από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκει σε ένα σύμπλεγμα νησιών που ονομάζεται NANSEI SHOTO, προφανώς Γιαπωνέζικο όνομα.
Αρχίζει από το νοτιότερο μεγάλο νησί της Ιαπωνίας το KYUSHU και σχηματίζοντας ένα τόξο με την καμπούρα του στραμμένη προς τον Ειρηνικό χωρίζει τον Ωκεανό από την Κινεζική Θάλασσα καταλήγοντας στην βόρειο άκρο της Ταϊβάν. Το σύμπλεγμα αυτό αποτελείται από μικρότερες ομάδες νησιών και παρατηρώντας τα από βορά προς νότο είναι τα Osumi Gunto, Tokara Gunto, Amami Gunto, Okinawa Gunto και Shakishima Gunto.
Το στενό μεταξύ Okinawa και Amami
Το μεγαλύτερο άνοιγμα είναι αυτό μεταξύ Okinawa και Shakishima αλλά ο καιρός άλλαξε τα σχέδιά μας και το πέρασμα στον Ειρηνικό έγινε από το στενό μεταξύ Okinawa και Amami.


Η στραμμένη προσοχή μου στους τυφώνες όλο αυτό το διάστημα, που μας έκαναν τη ζωή δύσκολή, μ’ έκανε να παραλείψω να γράψω το αυτονόητο.
Για το επόμενο ταξίδι!

Βγαίνοντας από την Κινεζική Θάλασσα βάλαμε στην πλώρη μας πορεία 151 μοίρες.
Νέος προορισμό μας το λιμάνι φόρτωσης Hay Point του Queensland στη βορειοανατολική Αυστραλία. Το φορτίο κάρβουνο. Λιμάνι εκφόρτωσης το Itaguai της Βραζιλίας μέσω Cape Horn το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής Ηπείρου (Γη του Πυρός).

Το TROPICAL DEPRESSION στην ανατολή «γέμισε» κι έγινε άλλος ένας τυφώνας, ο HAIKOUI, που πήρε την συνήθη δυτική πορεία του προς τις ακτές της Κίνας, χωρίς να προφτάσει να μας απειλήσει.

 Ο καιρός 3 μέρες αργότερα έγινε λάδι. Υπέροχες μέρες και νύχτες με απίστευτες αυγές και ηλιοβασιλέματα.
Στον Νοτιο Ειρηνικό, στις Καρολίνες
Πορεία προς τον Νότιο Ειρηνικό. Περάσαμε πρώτα ανάμεσα από τα μικροσκοπικά CAROLINE ISLANDS, που μόνο στο χάρτη γίνονται αντιληπτά για τα αποφύγουμε, και μετά τον Ισημερινό από το βόρειο στο νότιο ημισφαίριο για ακόμα μια φόρα. Στόχος το Vitiaz Strait. Τα στενά που δημιουργούνται ανατολικά ενός άλλου τεράστιου νησιού της Ινδονησίας PAPUA–PAPUA NEW GUINEA και δυτικά των μεγάλων νησιών NEW BRITAIN και NEW IRELAND και των μικρότερων SOLOMON ISLANDS (τα νησιά του Σολομώντος), και που όλα μαζί σαν γιγάντιοι κυματοθραύστες του Ωκεανού δημιουργούν με άλλα εκατοντάδες ακόμη μικρότερα νησάκια και ατόλες δύο, ας πούμε, εσωτερικές θάλασσες. Την BISMARK SEA πριν και την SOLOMON SEA μετά το Vitiaz Strait.

Πιάσαμε το Vitiaz Strait το βράδυ της 10ης Αυγούστου.
Tο Vitiaz Strait
Στην είσοδο του στενού ένα ηφαιστειογενές νησάκι το Long Island (που κάθε άλλο παρά… long είναι) με τον κρατήρα του όπως τον βλέπω στο χάρτη να έχει μεταβληθεί σε λίμνη που μέσα της η λίμνη έχει ένα μικροσκοπικό νησάκι. Από τα παράξενα της φύσης! Στην ουσία η κορυφή ενός τεράστιου υπό την επιφάνεια της θάλασσας ηφαιστείου του οποίου φαίνεται μόνο η κορυφή του, ο κρατήρας του. Το σχήμα του στο χάρτη μοιάζει με δαχτυλίδι.
Μετά το Vitiaz Strait ο πλους συνεχίστηκε στην SOLOMON SEA ανάμεσα σε ηφαιστιογενή νησάκια και κοραλλιογενείς ατόλες. Μια περιοχή δύσκολη στη ναυσιπλοΐα που θέλει μεγάλη προσοχή πριν βγούμε στην Coral Sea μέσω του Jomard Entrance, άλλο ένα πολύ δύσκολο πέρασμα, απ’ όπου θα στοχεύσουμε τον τελικό προορισμό μας.

Το Hay Point.

Συνεχίζεται...



Chrisgio

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Από το Dalian μέχρι την Okinawa, παρέα με τον DAMREY και τη SAOLA

Το πρόγραμμα των Κινέζων όσον αφορά το πέρας της εκφόρτωσης έπεσε έξω άλλη μία φορά. Ήμουν σίγουρος ότι θα συνέβαινε. Αντί για τις 28 το βράδυ τελειώσαμε στις 31 το μεσημέρι χωρίς εκπλήξεις και προβλήματα.

Ακόμα ένα λιμάνι που δεν πάτησε το πόδι μου στεριά. Για να πω και την αλήθεια, δεν το επεδίωξα, δεν τη κάνω κέφι την Κίνα, για την ακρίβεια έχω ορκιστεί εδώ και χρόνια να μην ξαναβγώ έξω στα λιμάνια της και το έχω τηρήσει. Είναι από τα μέρη που δεν θέλω να έρχομαι.

31 Ιουλίου σήμερα! Πέρασαν 5 μήνες ζωής και σε τούτο το καράβι. Γερνάω!

Φύγαμε και ξανά το άγχος της ομίχλης μπροστά μου, αλλά το μεγάλο πρόβλημα πλέον ήταν άλλο. Από μέρες, στο λιμάνι ακόμα, παρακολουθώ την πορεία δύο νέων «διαβόλων».

Του DAMREY και της SAOLA.
Η πρόγνωση για τους δαίμονες  DAMREY και SAOLA. Οι Ιάπωνες για την περίπτωση αλλά και οι Αμερικανοί στην μετεωρολογία πλέον... προφητεύουν!
 Δύο νέοι τυφώνες που αναπτύσσονται στον Ειρηνικό Ωκεανό και η μεν SAOLA βρίσκεται ανατολικά της Ταιβάν και η πρόγνωση λέει ότι θα περάσει πάνω της και θα κάνει… «οικόπεδο» το βόρειο τμήμα της αλλά ο άλλος το έχει βάλει αμέτι-μουχαμέτι να μας συναντήσει. Η πρόγνωση γι’ αυτόν είναι ότι φτάνοντας στη Κινεζική Θάλασσα θα στρίψει βόρεια προς το Dalian.

Προς το παρόν πρώτη πορεία νοτιοανατολική, στόχος ο κάβος Chengshan Jiao στο άκρο της Κίτρινης Θάλασσας.

Για μερικές ώρες δείχνω σαν να μην έχω λύση στο πρόβλημα και κάνω το σταυρό μου, ενώ ο DAMREY αν και πολύ μακριά ακόμη συνεχίζει να ζυγώνει. Τα σταυροκοπήματα δεν λύνουν προβλήματα. Η απόφασή μου ήταν η εξής: Αύξηση ταχύτητας στο maximum και μετά τον κάβο Chengshan Jiao πορεία νότια 175 μοίρες να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη Σαγκάη (Shanghai) και τον Chang Jiang Kou ανοίγοντας την απόσταση από τον τυφώνα. Λίγο αργότερα η AWT (Applied Weather Technologies), μία από τις εταιρείες που συμβουλεύουν τα πλοία σε ότι έχει σχέση με τον καιρό ήρθε να επιβεβαιώσει τη ορθότητα της απόφασής μου.
Η πραγματικές θέσεις των DΑΜΡΕΥ και SAOLA
Εμείς οι ναυτικοί έχουμε δώσει ένα κοινό όνομα σε όλες αυτές τις εταιρείες συμβούλους. Τις ονομάζουμε όλες «OCEANROUTES», από το όνομα της πρώτης διδάξασας.

Μου πρότεινε δύο λύσεις. Η μία αυτή που είχα ήδη εφαρμόσει και η άλλη να περάσω απέναντι στην Νότια Κορέα και να «κρυφτώ» κάπου κοντά στο λιμάνι Inchon μέχρι να περάσει η θεομηνία χωρίς να μου εγγυάται την μη επίδραση του τυφώνα πάνω μας. Δεν έδωσα σημασία στην δεύτερη και προχωρήσαμε.
Στον κάβο Chengshan Jiao ήμασταν στις 7 το βράδυ. Η πορεία άλλαξε σε 175 όπως το είχα σχεδιάσει και η ταχύτητα στους 15 κόμβους. Οι υπολογισμοί έδειχναν ότι προλαβαίνουμε να περάσουμε και τελικά το καταφέραμε με τον καιρό να αλλάζει, με τον άνεμο να αυξάνει ταχύτητα και η θάλασσα τα κύματά της. Ο καιρός είχε γίνει 6-7 μποφόρ!
Ταξιδέψαμε έτσι μέχρι τα μεσάνυχτα της 1ης προς 2ας Αυγούστου και τότε αλλάξαμε πορεία προς νοτιοανατολικά ή 159 μοίρες και κατά τις 4 το πρωί προς 129 μοίρες. Στόχος μας το βόρειο πέρασμα από το νησί Οκινάουα (OKINAWA).

Σε αυτή τη φάση το πλοίο βρίσκονταν περίπου 200 μίλια από το μάτι του DAMREY, οι πορείες μας πλέον παράλληλες και αντίθετες χωρίς να υπάρχει περίπτωση να γυρίσει πάνω μας αφού πια βρισκόμασταν νότια από αυτόν!

Νότια όμως η SAOLA συνέχιζε το καταστροφικό της έργο στα βορειοανατολικά παράλια της Ταϊβάν ενώ τα δελτία καιρού μιλούσαν για ασφαλές πέρασμα από δίπλα της είναι τα 400 μίλια απόσταση. Ο DAMREY «αγγελούδι» μπροστά της.
Η πορεία του πλοίου, το ιδανικό μονοπάτι!
Το πλοίο ανάμεσα σε 2 δαίμονες είχε βρει το ιδανικό μονοπάτι να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τη δοκιμασία αυτή. Για μερικές ώρες αντιμετωπίσαμε καιρό που έφτασε και τα 9 μποφόρ αλλά σιγά-σιγά η κατάσταση βελτιωνόταν. Όταν στα 400 μίλια έχεις 8-9 δύναμη καιρού, αλήθεια τι γίνεται κοντά στο μάτι του τυφώνα; Θα ρωτήσει κάποιος...

Απλά δεν περιγράφεται! Είναι η απάντηση...
Υπάρχει και μια τέτοια εμπειρία στο Νότιο Ινδικό 24 χρόνια πριν που δεν θέλω να θυμάμαι. Περάσαμε τότε, από λάθος του καπετάνιου, σε απόσταση μόλις 45-50 μίλια από το μάτι του.
Χάση κόσμου! Αλλά τελικά ζω!

Πιάσαμε την Οκινάουα το πρωί της 3ης Αυγούστου. Αλλαγή πορείας προς 151 μοίρες.

Ο αχανής Ειρηνικός Ωκεανός μπροστά μας να είναι κι αυτός «τσαντισμένος» με την «άτακτη» και επικίνδυνη SAOLA.

Στην ανατολή κάνα δύο μέρες μακριά ένας νέος τυφώνας αναπτύσσονταν, βρίσκονταν σε φάση γέννησης. Σ’ αυτό το στάδιο περιγράφεται με τον όρο TROPICAL DEPRESSION. Αν εξελιχθεί σε τυφώνα η πρόγνωση λέει ότι θα «επισκεφτεί» κι αυτός την Κίνα.

Αν φτάσει μέχρι εκεί τότε θα έχουμε μία νέα τραγωδία, όπως συμβαίνει συνήθως εκεί κάθε φορά που επισκέπτεται τυφώνας.

Ας ελπίσουμε να μην συμβεί. Οι ευχές όμως δεν περιορίζουν το κακό. Αν δεν συμβεί σήμερα θα συμβεί αύριο. Η περιοχή αυτή του κόσμου έχει μάθει να ζει μαζί με τις καταιγίδες, τις καταστροφές, τις ανθρώπινες τραγωδίες, να μετράει τις απώλειές της, τους νεκρούς της και να συνεχίζει!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Στο Dalian, τα Social Networks κι εμείς οι... Έλληνες

Οι διατυπώσεις της άφιξης με τις αρχές τελείωσαν σχετικά γρήγορα. Οι Κινέζοι «αδιάφθοροι» δημόσιοι υπάλληλοι, τελωνιακοί, αλλοδαπών, υγειονομείου κλπ, αφού πήραν με το έτσι θέλω τα «δώρα» τους, ουίσκι και τσιγάρα, αποβιβάστηκαν, ενώ ο πράκτορας συνεπής με τη χάρη που του ζήτησα μου έφερε ένα ασύρματο USB internet για το διάστημα που θα παραμείνουμε στο Dalian.
Στην Κινέζικη Θάλασσα
Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο είναι αποκλειστικά και μόνο για μικρά καράβια και μόνο για τις ανάγκες των διατυπώσεων επιτρέπουν για όσο χρόνο χρειάζεται να αγκυροβολήσουν μεγάλα σκάφη της δικής μας κατηγορίας. Έπρεπε να φύγουμε!
Βιράραμε λοιπόν αναγκαστικά και μες στην επικίνδυνη ομίχλη πήραμε το δρόμο της εξόδου προς το εξωτερικό αγκυροβόλιο όπου και φουντάραμε τρεις ώρες αργότερα προχωρώντας με ταχύτητα χελώνας, προσπαθώντας να μηδενίσουμε τον κίνδυνο της σύγκρουσης περνώντας ανάμεσα σε καράβια και ψαράδικα. Με την ψυχή στο στόμα που λέμε!
Τέλος καλό όμως, όλα καλά. Η ρουτίνα της ράδας ξανάρχισε στις 7 το βράδυ της 21ης Ιουλίου. Το πρόγραμμα έλεγε ότι σε δύο-τρεις μέρες θα κάναμε πάλι την ίδια διαδρομή προς το λιμάνι, αυτή τη φορά για εκφόρτωση.
Είχε σχεδόν βραδιάσει και έτσι όπως ήμουν «σκοτωμένος», λίγο πριν πέσω για ύπνο, εγκατέστησα το USB κι επιχείρησα να συνδεθώ στο internet. Εις μάτην! Το πλοίο βρίσκονταν πολύ μακριά από την περιοχή που θα μπορούσε κάποιος να το κάνει χωρίς δυσκολία. Απογοητευμένος μετά από μερικές προσπάθειες το πήρα απόφαση ότι δεν γίνεται τίποτα και το παράτησα. Δε βαριέσαι, σε δύο τρεις-μέρες θα γίνει κι αυτό. Πήγα για ύπνο.

Εδώ όμως είναι Κίνα, όχι Ιαπωνία ή Αυστραλία, και η πρόβλεψή τους όσον αφορά την ημερομηνία έναρξης της εκφόρτωσης έπεσε έξω κατά 200% περίπου. Αντί της 23ης πέσαμε δίπλα την 27η του μηνός. Αυτή τη φορά πιο ήρεμα τα πράγματα. Οι διατυπώσεις είχαν ολοκληρωθεί πριν μια βδομάδα. Το πρόγραμμα έλεγε ότι σε δύο-τρεις μέρες η εκφόρτωση θα έχει τελειώσει. Ποιος τους πιστεύει πια!

Η εκφόρτωση άρχισε κανονικά δίχως προβλήματα. Το τρέξιμο όμως τρέξιμο. Νέος εφοδιασμός πλοίου με καύσιμα και τρόφιμα. Έπρεπε σιγά-σιγά να ετοιμαζόμαστε για το επόμενο ταξίδι που προς το παρόν παραμένει άγνωστο.

Η ιστορία με το internet επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά με επιτυχία. Συνδέθηκα αμέσως και γρήγορα στο Skype να δω και ν’ ακούσω τους αγαπημένους μου.

Η μορφή και η φωνή τους μ’ επανέφεραν στον κόσμο των ανθρώπων. Αποκομμένος τόσο καιρό στο πέλαγος αισθανόμουνα σαν να έχω μεταλλαχθεί σε αγρίμι. Ιδέα μου ήταν και πάει; Ίσως ναι, ίσως όχι!

Αργά το βράδυ, όταν στην Ελλάδα είναι η ώρα το μεσημεριανού ύπνου, άρχισα το σερφάρισμα στο internet, να διαβάσω εφημερίδες, πολιτικές, αθλητικές, να μιλήσω με το φίλο μου τον Λεωνίδα στο Facebook, με το Βαγγέλη από την Άμφισσα…, να μπω στο twitter να κάνω πλάκα, να μπω στα blogs. 

Λοιπόν ακούστε κάτι. Όπως είπα και πριν λίγο, εδώ είναι Κίνα! Οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν… «ΑΨΟΓΑ», σύμφωνα με την κινέζικη λογική βέβαια και πάντα! Μπορώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ξεχωριστό πολίτευμα. Θα το ονόμαζα... ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ!!!
Τι; Ανοησίεςλέω; Μπορεί!!!
Λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά. Στην αρχή νόμιζα ότι έχω πρόβλημα με το PC. Ύστερα, για μια στιγμή, πίστεψα ότι κάποιος μου κατέστρεψε το blog και δεν μπορώ να το δω. Έπειτα προσπαθώντας να μπω σε άλλα blogs «έφαγα την ίδια πόρτα». Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι τρέχει εδώ. Προσπάθησα στο Facebook ΤΙΠΟΤΑ, στο twitter ΤΙΠΟΤΑ.
Μια χώρα με σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ψυχές σε διαδικτυακή απομόνωση, έστω και μερική! Όλα αυτά και δεν ξέρω πόσα ακόμα παρόμοια Social Networks είναι κλειδωμένα στην Κίνα.

Το κράτος μάλλον έχει λάβει τα «κατάλληλα δημοκρατικά μέτρα» ώστε να μην υπάρξει δεύτερη «Πλατεία Τιεν-αν-μεν», ούτε «Πλατεία… Ταχρίρ».

Απίστευτο; ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!
Απαράδεκτο; ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!
Δεν είναι δημοκρατικό; ΝΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ!!!
Μα... είναι δυνατόν; ΚΙ ΟΜΩΣ, ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!

Το google ανοίγει, αλλά, για παράδειγμα, οι εικόνες είναι κλειδωμένες. Ευτυχώς το gmail θεωρείται νόμιμο και μπόρεσα τουλάχιστον να δω τα μηνύματα.

Επιτέλους ας καταλάβουμε ότι ζούμε σε μια, από τις λίγες παγκοσμίως, δημοκρατική χώρα με τα πολλά κακά της αλλά και τα πολλά καλά της. Το μόνο που μας απομένει είναι πάρουμε τη ζωή μας στα σοβαρά. Να κόψουμε τις αμπελοφιλοσοφίες, τις ατάκες εντυπωσιασμού, το ράβε ξήλωνε, να καταλάβουμε ότι με... (......) δεν βάφονται αυγά και να στρωθούμε στη δουλειά.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ!!!

Οι Κινέζοι μπορεί να μην έχουν ακόμα δημοκρατία και μπορεί ν’ αργήσουν αρκετά να την αποκτήσουν, στην μορφή που εμείς την εννοούμε, αλλά έχουν καταλάβει ότι πρέπει για πολλά χρόνια ακόμα να δουλέψουν σκληρά. Προσπαθούν, παράγουν, είναι αλήθεια, απαράδεκτα προϊόντα, πολλές φορές επικίνδυνα, αλλά παράγουν, κινούνται, εργάζονται και σιγά-σιγά βελτιώνονται.

Η ανάπτυξη, η πρόοδος, η προσπάθεια, η παιδεία από μόνες τους και όλες μαζί πλάθουν χαρακτήρες και προσωπικότητες που κάποια στιγμή θα βρουν το δρόμο και προς τη πραγματική δημοκρατία.

Εμείς από την άλλη το μόνο που κάνουμε είναι να μιλάμε με υπερηφάνεια για τη δημοκρατία του Περικλή και με θυμό και οργή για την «δικτατορία», τάχα, του σήμερα. Να κομπάζουμε για τους Παρθενώνες που κάποιοι άλλοι δημιουργήσανε, όχι πάντως εμείς οι Νεοέλληνες, και να μιλάμε υποτιμητικά γι’ αυτούς που την ίδια εποχή έτρωγαν βελανίδια.

Ας κοιταχτούμε στο καθρέφτη να δούμε το χάλι μας και με ανοιχτό μυαλό να παραδεχτούμε ότι «έχει ο καιρός γυρίσματα».

Οι «Παρθενώνες», με την έννοια τη δημιουργίας, ξεπροβάλουν από άλλα σημεία του ορίζοντα πια, ενώ εμείς έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της εξαθλίωσης και της αναξιοπρέπειας, όχι να τρώμε βελανίδια αλλά πλέον να τα ζητιανεύουμε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Στη Βόρεια Κινεζική Θάλασσα παρέα με τον τυφώνα Khanun και η άφιξη στο Dalian

Πέντε μέρες αργότερα στις 17 του Ιουλίου περάσαμε το Taiwan Strait (το στενό της Φορμόζας). Όλο αυτό το διάστημα η Νότια Κινεζική Θάλασσα έμοιαζε με... «γιαούρτι». Να την κόψεις να τη φας! Μπουνάτσες!

Να μην υπήρχαν και τα ψαράδικα να μας κάνουν τι ζωή δύσκολη...!!! Όμως οι θάλασσες της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ασίας είναι γεμάτες από δαύτα! Έχουμε μάθει να ζούμε μ’ αυτά. Πόλεμος κανονικός για να τα αποφύγεις, να μην πάρεις κανέναν από κάτω και πάς φυλακή!
RADAR: Το ευλογημένο μηχάνημα!
Συγχρόνως έκαναν την εμφάνισή τους και οι ομίχλες. Ότι πιο ύπουλο υπάρχει στο ναυτικό ταξίδι, εχθρός μεγάλος η ομίχλη. Αυτή την εποχή σ’ αυτές τις θάλασσες δεν βλέπεις ούτε το ίδιο τι βαπόρι σου. 5-10 μέτρα ορατότητα από τη γέφυρα του πλοίου σημαίνει ότι τα υπόλοιπα 200 μέτρα περίπου είναι στο έλεος του Θεού ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος και όχι τόσο δραματικός στο έλεος του... RADAR. Ευλογημένο μηχάνημα!!! Δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε δείχνοντας την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτό.

Οι τυφώνες είναι «εδώ», δηλώνουν «παρών», είναι η εποχή τους. Δημιουργούνται κάπου ανοιχτά στον Ειρηνικό Ωκεανό και αρχίζουν τη σύντομη ζωή τους κινούμενοι αρχικά προς δυσμάς μέχρι να αποφασίσουν, συνήθως, να στρίψουν βόρεια και αργότερα βορειοανατολικά δημιουργώντας τεράστια προβλήματα κυρίως στην Ιαπωνία και δευτερευόντως στην Κορέα και αργότερα να σβήσουν, να χαθούν. Βέβαια όλα αυτά εκτός από τις περιπτώσεις που δεν στρίβουν και... «αποφασίζουν» να... «επιτεθούν» στις Φιλιππίνες, την Ταιβάν, την Κίνα. Το πέρασμά τους ολέθριο απ’ ΟΠΟΥ κι αν περάσουν.
Το δελτίο καιρού και ο τυφώνας Khanun
Ο Khanun ήταν ένας από αυτούς που γεννήθηκε μόλις αφήσαμε πίσω μας την Ταϊβάν. Βγήκαμε στην Βόρεια Κινεζική Θάλασσα και λίγο αργότερα στρίψαμε σε πορεία βόρεια, τραμουντάνα ή 000 μοίρες. Η πρόγνωση έλεγε ότι δεν θα τον συναντούσαμε. Έτσι φαινόταν κι έτσι έγινε, αλλά μέχρι αυτό να γίνει και να τελειώσει, το άγχος και η αγωνία μεγάλη. Τελικά γύρισε βόρεια και μπήκε μέσα στην χερσόνησο της Κορέας, κυρίως στη Βόρεια όπου μάθαμε ότι κι εκεί έκανε μεγάλες ζημιές. Εμείς πίσω του συνεχίσαμε να ταξιδεύουμε σε καιρό μπουνάτσα.

Η συχνότητα εμφάνισης των ψαράδικων αυξήθηκε ενώ περνώντας ανοιχτά της Σαγκάης και του Κίτρινου Ποταμού είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τα διασταυρούμενα πλοία που είτε προσέγγιζαν είτε αναχωρούσαν από την κινέζικη μεγαλούπολη-λιμάνι.

Δύο μέρες αργότερα πιάσαμε τον κάβο Chengshan Jiao o οποίος χωρίζει την Κίτρινη Θάλασσα από το Bo Hai. Νέα αλλαγή πορείας, βορειοδυτική, και ο τελικός στόχος, το Dalian, μπροστά μας.

Φτάσαμε στις 21 Ιουλίου και φουντάραμε στις 8 η ώρα το πρωί στο εσωτερικό αγκυροβόλιο του Dalian. Μας πήγε το... RADAR!!!

Ένα γιγάντιο ταξίδι 992 ωρών και 30 λεπτών ή 41 ημερών 8 ωρών και 30 λεπτών, 11.861 μιλίων ή 21.967 χιλιομέτρων είχε φτάσει στο τέλος του. Δεν ξέρω αν ήταν περιπέτεια ή όχι αλλά και από μόνες τους οι 41 συνεχείς μέρες στη θάλασσα δεν μπορεί παρά να αποτελούν ένα κομμάτι της ζωής μου.

Ήταν ένα ταξίδι, χωρίς εκπλήξεις. Μια ακόμα ναυτική περιπέτεια είχε λάβει τέλος! Μια καινούργια αρχίζει τις επόμενες μέρες!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Από το Rodo Island και το One Fathom Bank, στη Σιγκαπούρη και το Horsburgh

Στη ράδα της Σιγκαπούρης, το πετρελαιοφόρο δίπλα μας
Πιάσαμε το Rodo Island, όπως το είχαμε υπολογίσει, στις 10 Ιουλίου τα χαράματα. Ένας βράχος, το βορειότερο σημείο της Ινδονησίας και της Σουμάτρας, που σηματοδοτεί την είσοδο ή την έξοδο από το MALACCA STRAIT ή ελληνιστί το στενό της… ΜΑΛΑΚΚΑΣ.
Το βόρειο αυτό τμήμα της Σουμάτρας ονομάζεται Ache (Ατσέ) κι έχει αυτονομιστικές τάσεις οι οποίες κατά καιρούς, όποτε χρειαστεί, πνίγονται στο αίμα από την κυβέρνηση της Τζακάρτας. Το στενό της Μαλάκκας λοιπόν μοιάζει με μια τεράστια χοάνη με τη μία πλευρά της τη Σουμάτρα και την άλλη τη Μαλαισία. Μια ακόμα, ταχύτατα, αναπτυσσόμενη χώρα. Μια χοάνη που όσο προχωράς νοτιοανατολικά στενεύει μέχρι να καταλήξει στο στενότερο σημείο της στο στενό της Σιγκαπούρης (Singapore Strait).

Στη ράδα της Σιγκαπούρης
Στη Μαλαισία μερικά χρόνια πριν στο λιμάνι Port Klang είδα καράβια να φορτώνουν καινούργια αυτοκίνητα. Δεν αναγνώρισα γνωστή μάρκα από το σχέδιό τους. Ρώτησα όμως κι έμαθα. Επρόκειτο για ένα ντόπιο αυτοκίνητο που κατασκευάζεται σε συνεργασία με την MITSUBISHI. Το όνομα αυτού… «PROTON». Τώρα πως καταφέρνουν οι… «απολίτιστοι» να ανοίγουν εργοστάσια, να φτιάχνουν αυτοκίνητα, και όχι μόνο, και να τους δίνουν κι ελληνικά ονόματα, ενώ εμείς οι… «πολιτισμένοι» να κλείνουμε εργοστάσια όπως τη Pirelli, τη Nissan, τη Good Year, τις Χαλυβουργίες και να πανηγυρίζουμε που νικήσαμε, λέει, το… «κεφάλαιο» με ρεκόρ ημερών απεργίας είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο… «κεφάλαιο»! Το πόσο μαλάκες είμαστε!

Στη ράδα της Σιγκαπούρης στο βάθος το νησί
Πορεία νοτιοανατολική. Πρώτος στόχος το διάσημο, στους ναυτικούς, φανάρι «Οne Fathom Bank». Το πιάσαμε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου. Από δω και κάτω το… στενό γίνεται πραγματικό στενό και τα πλοία γίνονται πολλά, αρχίζουν να συγκλίνουν, να ζυγώνουν, το ένα το άλλο να δημιουργείται πρόβλημα. Πολλή κίνηση!

Με μεγάλη προσοχή προχωρήσαμε, το ξενύχτι δεδομένο, ενώ το στενό μας έσφιγγε όλο και περισσότερο! Με την άφιξη στη Σιγκαπούρη θα έπαιρνε την στενότερη μορφή του, μερικές ώρες είχαν απομείνει.

Στη ράδα της Σιγκαπούρης και στο βάθος η πόλη - νησί - κράτος
Το πρωί της 12ης Ιουνίου, κουρασμένοι κι άυπνοι, είχαμε αγκυροβολήσει.

Κι ένα καλό νέο για τους πλοιάρχους. Ο πιλότος στη Σιγκαπούρη έγινε πλέον υποχρεωτικός. Αυτό λέγεται πρόοδος, μικρότερο άγχος κατά την προσέγγιση και την αγκυροβολία. Γιατί αυτή η αλλαγή; Τα μεγάλα τραγικά ατυχήματα τον τελευταίο καιρό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Κάποιος θα έλεγε πως το «μαρτύριο» είχε τελειώσει! Δυστυχώς μόλις άρχιζε το «πραγματικό» μαρτύριο. Δεν είχαμε καλά-καλά αγκυροβολήσει και το μικρό πετρελαιοφόρο έδεσε από δεξιά μας. Άλλο ένα από αριστερά με λιπαντικά, ενώ ένα τρίτο μικρό σκάφος «διαγκωνίζονταν» με τα άλλα δύο προσπαθώντας να βρει θέση κάπου εκεί ανάμεσά τους να μας παραδώσει τρόφιμα και διάφορα εφόδια. Συγχρόνως μια βενζινάκατος (λάντζα) «έπιασε» την σκάλα του πλοίου για να ανέβουν τα 6 νέα μέλη του πληρώματος που θα αντικαθιστούσαν κάποια άλλα 6 που γι’ αυτούς είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στην πατρίδα. Άλλος 5, άλλος 6, άλλος 7, 8 μήνες… είχε έρθει η ώρα τους. Καλή πατρίδα παιδιά, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν σας ζηλεύω για το χρόνο που διαλέξατε να πάτε πίσω. Ακούω ότι οι θερμοκρασίες γράφουν 42άρια στην Ελλάδα, χαρά στο κουράγιο σας!

Γύρω στις 6 το απόγευμα είχαμε τελειώσει. Όλοι είχαν φύγει – πλήρωμα, λάντζες, πετρελαιοφόρα – και το πλοίο έτοιμο για αναχώρηση, έτοιμο να συνεχίσει το ταξίδι του προς το Dalian της Κίνας την Κίτρινη Θάλασσα και το Bo Hai.

Σιγκαπούρη!!!

Στο βάθος η Σιγκαπούρη
Ένα πανέμορφο μικρό νησάκι-κράτος που πολύ γρήγορα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει για να επιζήσει. Να εκμεταλλευτεί το στενό του πέρασμα, να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Ένας γιγάντιος σταθμός ανεφοδιασμού. Το αποτέλεσμα; Μια μίνι χώρα Αμερικανο-Ευρωπαικών προδιαγραφών που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες πόλεις αυτής της κατηγορίας. Έτυχε πριν από χρόνια να έρθω εδώ με άλλο πλοίο για εκφόρτωση και τη γνώρισα τις 6 μέρες που έμεινα, όπως και φευγαλέα άλλες δύο φορές ξεμπαρκάροντας, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο. Ολοκάθαρη, τακτοποιημένη, πλούσια!

Κι ένα παράξενο για πολλούς, για μένα όχι. Οι τσίχλες απαγορεύονται δια ροπάλου. Έτσι τα πεζοδρόμια είναι τα καθαρότερα του κόσμου. Αυτά τα μαύρα στίγματα πάνω στα μάρμαρα που μοιάζουν με… ροχάλες, εδώ δεν υπάρχουν.

Στο βάθος η Σιγκαπούρη
 Η άγκυρα σηκώθηκε και ο πιλότος αφού μου έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες με άφησε μόνο μου να βγάλω το… «φίδι από τη τρύπα»! Να διασχίσω το ρεύμα κυκλοφορίας που κινούνταν από την ανατολή προς τη δύση και να μπω σ’ αυτό που οδηγεί βορειοανατολικά στην Νότια Κινεζική Θάλασσα. 40 λεπτά αργότερα είχε μπει το «νερό στ’ αυλάκι». Στόχος μας το άλλο διάσημο φανάρι της περιοχής που σηματοδοτεί την ανατολική είσοδο-έξοδο του στενού της Σιγκαπούρης.

Το Horsburgh!

Το πιάσαμε περίπου τα μεσάνυχτα. Αν και υποψιασμένος από παλαιότερο πέρασμά μου, εντούτοις περίμενα, είχα την ελπίδα, να μαυρίσει, να σκοτεινιάσει ο ορίζοντας αφήνοντας πίσω τα φώτα της πόλης. Όμως αυτό δεν έγινε. Μετά το Horsburgh εκεί που η θάλασσα πλαταίνει έχουν βρει «καταφύγιο», εδώ και χρόνια, πολλά αναύλωτα καράβια, όχι βέβαια πάντα τα ίδια. Περιμένουν το επόμενο ταξίδι που το καθυστερεί η μεγάλη παγκόσμια κρίση. Το μόνο σκοτεινό κομμάτι του ορίζοντα, το βόρειο, που από κει μπορείς να περάσεις. Δεξιά κι αριστερά του φαναριού δύο τεράστιες «πολιτείες» πλοίων. Άσχημες καταστάσεις! Στο πουθενά, με την πειρατεία στην περιοχή να δίνει και να παίρνει και πολλές φορές με έλλειψη τροφής και νερού όταν ο ναύλος επιμένει να αργεί.

Στο βάθος η Σιγκαπούρη
Τα πλοία που μας «συντρόφευαν» άρχισαν να αλλάζουν πορείες, το καθένα ανάλογα με τον τελικό προορισμό τους. Ταϊλάνδη, Καμπότζη, Βιετνάμ, Κίνα βόρεια, Ινδονησία νότια και ανατολικά, Φιλιππίνες βορειοανατολικά, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα μακριά στο Βορά.

Αφήσαμε πίσω μας και τα αγκυροβολημένα πλοία και βάλαμε στόχο το στενό της Ταιβάν!

Το Dalian απέχει 9 μέρες ακόμα!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Κροσσάροντας Ατλαντικό και Ινδικό...


Το μεσημέρι της 8ης Ιουλίου, στις 2 η ώρα, περάσαμε για άλλη μια φορά τον Ισημερινό αλλά αυτή τη φορά σ’ έναν άλλο ωκεανό, τον Ινδικό, και με κατεύθυνση βέβαια αυτή τη φορά βόρεια, ενώ χθες μπήκαμε στο δεύτερο μήνα του ταξιδιού.

Το μεγάλο ταξίδι, από την Paranagua για την Κίνα, ξεκίνησε στις 8 Ιουνίου το βράδυ.


Πορεία ανατολική-νοτιοανατολική. Πρώτος στόχος να πιάσουμε τη Νότιο Αφρική.
Μέρα με τη μέρα το βαπόρι «ανέβαινε» με μεγαλύτερα-νοτιότερα γεωγραφικά πλάτη. Ο καιρός άρχισε να αλλάζει εντείνοντας τη χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα που ήδη είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε, κάπως, στην Παρανάγκουα. Το θερμόμετρο ακολουθώντας την μοναχική πορεία του πλοίου προς τον χειμώνα του νοτίου ημισφαιρίου, προς τα όρια του Νότιου Ατλαντικού και Νότιου Παγωμένου Ωκεανού, γλιστρούσε κι αυτό σε χαμηλότερες θερμοκρασίες την ώρα που η Ελλάδα… ψήνονταν «ΕΤΣΙ… ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ»!


Αφήσαμε πίσω μας το Cape Town και το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος (Cape of Good Hope) στις 21 του μηνός και λίγες ώρες αργότερα το νοτιότερο άκρο της Αφρικανικής ηπείρου το Cape Agulhas.

Έχω ξαναγράψει ότι οι περισσότερος κόσμος πιστεύει πως το έσχατο νότιο σημείο της Αφρικής είναι το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει στα σταυρόλεξα αυτό το λάθος! Όσοι ασχολούνται με τα περιοδικά ελεύθερου χρόνου θα το γνωρίζουν. Πες-πες όμως έχει γίνει πίστη ότι έτσι είναι, ενώ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!


Εκτός από το Cape Agulhas όμως υπάρχει και το Agulhas Current. Ίσως το πιο διάσημο ωκεάνιο ρεύμα μετά το Gulf Stream (Ρεύμα του Kόλπου) και το Kuro Shio (Κούρο Σίβο) στα δυτικά παράλια του Ειρηνικού.

Το πολύ δυνατό αυτό ρεύμα, νοτιοδυτικής κατεύθυνσης ξεκινάει πάνω από το στενό της Μοζαμβίκης-Μαδαγασκάρης και ακολουθώντας τα παράλια της Νοτίου Αφρικής ξεθυμαίνει στο Νότιο Ατλαντικό. Το κακό είναι ότι όταν συναντηθεί με πολύ δυνατό νοτιοδυτικό άνεμο (δηλαδή κόντρα άνεμο, βορειοανατολικής κατεύθυνσης) δημιουργούνται υπερβολικά μεγάλα κύματα που έχουν ένα πολύ κοινό και αυτονόητο όνομα.

ABNORMAL WAVES!

Το ύψος αυτών των κυμάτων μπορεί φτάσει και τα 30 μέτρα. Πραγματικά «ΥΔΑΤΙΝΑ ΤΕΙΧΗ». Οι άτυχοι που θα βρεθούν αντιμέτωποι μαζί τους είναι σαν έχουν δώσει ραντεβού με το θάνατο με τεράστιες πιθανότητες στη μάχη που θα ξεσπάσει να ηττηθούν.


Αρκετά πλοία παλαιοτέρων κυρίως εποχών έχουν πάει… αύτανδρα σε τούτο το μέρος εξ αιτίας αυτών των κυμάτων. Δεν φταίει ο βαρύς χειμώνας γι’ αυτά που ακούγονται γι’ τούτα δω τα μέρη αλλά τα θηριώδη αυτά κύματα. Η φράση «τον κατάπιε το κύμα» εδώ βρίσκει πλήρη εφαρμογή. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Έχω ιδία πείρα για το φαινόμενο που πολλές φορές θυμάμαι και με πιάνει σύγκρυο. Αν τυχαίνει να κοιμάμαι το βλέπω σαν κακό όνειρο, ξυπνάω και κάνω βόλτες για να ηρεμήσω.

Μια ανάμνηση, μια περιπέτεια για την οποία κάποια στιγμή θα γράψω! Μια περιπέτεια περίπου 17 χρόνια πίσω.


Αυτή τη φορά ο καιρός εδώ κάτω για χειμώνας ήταν καλός, περάσαμε σχετικά εύκολα. Για λίγες μέρες πορεία ανατολική και αφήσαμε πίσω μας την Νότιο Αφρική.

Στροφή και με πορεία ανατολική-βορειοανατολική αφήσαμε πίσω μας και το νησί «γίγας» Μαδαγασκάρη αλλά και αργότερα τα μικροσκοπικά Ρενιόν και Άγιο Μαυρίκιο.


Ρενιόν και Άγιος Μαυρίκιος!

Πόσοι Έλληνες δεν έχουν σαν όνειρο ζωής να ταξιδέψουν σε κάτι τέτοια «εξωτικά», «παραδεισένια» μέση. Αστεία πράγματα. Πρόκειται για φτώχεια καταραμένη που ανάμεσα στις παράγκες στήνονται υπερπολυτελή Resorts όπου ο στοχευμένος τουρισμός δημιουργεί πλάνη σ’ αυτούς που τα επισκέπτονται αλλά και στους υπόλοιπους που βλέπουν καλλονές, σε διαφημιστικές φωτογραφίες, ξαπλωμένες στην άμμο κάτω από φοίνικες. Όποιος έχει κάτσει κάτω από φοίνικα καταλαβαίνει τι εννοώ. Είναι σαν να μην υπάρχει δέντρο.


Καταλήγοντας θα πω ότι δεν αλλάζω το πλατάνι με τίποτα κι ας μην έχει το στυλ του φοίνικα. Γι’ αυτό όποιος έχει την πετριά να φτάσει μέχρι τον Άγιο Μαυρίκιο, τις Σεϋχέλλες και τις Μαλδίβες πληρώνοντας ένα σκασμό λεφτά τους λέω ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάω στην Τσαγκαράδα και τον Άη Γιάννη του Πηλίου, στην Κασσάνδρα και τη Σιθωνία της Χαλκιδικής, στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, τη Ζάκυνθο, τη Σύρο, τη Κρήτη, τη Κεφαλονιά κλπ.


Ζούμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου μόνο που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, κι αντί να το χαιρόμαστε, να το προβάλλουμε, εμείς το βρωμίζουμε, το καταστρέφουμε, το προσβάλλουμε, δεν το σεβόμαστε και στο τέλος το αναθεματίζουμε.

ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ!!!

Αφήνοντας πίσω τους κατά φαντασίαν «παραδείσους» ανοιχτήκαμε στην άλλη μεγάλη θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό. Μια θάλασσα σχεδόν εμπορικά νεκρή λόγω πειρατείας. Οι Σομαλοί κουρσεύουν πλοία ακόμα και 1800 μίλια μακριά από τις ακτές τους. Βέβαια εδώ κάτω δεν έχουν γίνει πολλές πειρατείες αλλά ο φόβος υπάρχει. Άλλωστε πειρατές δεν είναι μόνο οι Σομαλοί. Οι Ινδονήσιοι, οι Φιλιπίνοι, οι Βιετναμέζοι, δεν πάνε πίσω, χωρίς βέβαια να συγκρίνονται με τους «μετρ» του είδους. Ο φόβος λοιπόν που είναι πολλές φορές χειρότερος από την πραγματικότητα μας κρατούσε σε εγρήγορση. Κάποια στιγμή φάνηκαν δυο σκάφη σε ύποπτο σχηματισμό να μοιάζουν με πειρατικά. Ανοιχτήκαμε μακριά τους και το θέμα έληξε εκεί. Ήταν, δεν ήταν κουρσάροι, δεν είχα και δεν έχω καμία διάθεση και περιέργεια να γνωρίζω.


Η πορεία συνέχιζε να είναι βορειοανατολική και ο στόχος που είχαμε βάλει περνώντας τον Άγιο Μαυρίκιο είναι πολύ κοντά μας. Η βορειοδυτική Σουμάτρα της Ινδονησίας, άλλο ένα τεράστιο νησί αυτού του πλανήτη, θα κάνει την εμφάνισή της στις 10 Ιουλίου αργά το βράδυ πριν μπούμε στο MALACCA STRAIT. Από εκεί δύο μέρες απομένουν για την Σιγκαπούρη τον ενδιάμεσο σταθμό ανεφοδιασμού του πλοίου.

Μετά την αναχώρηση από την πανέμορφη Σιγκαπούρη θα υπολείπονται 9 μέρες για το Dalian της Κίνας, τον τελικό προορισμό μας. Εκεί αν όλα πάνε καλά, θα έχουν συμπληρωθεί 39 μέρες ταξίδι, να μη βασκαθούμε!

Συνεχίζεται…

Chrisgio