Στις 27 Σεπτεμβρίου 2009 το πλοίο αναχώρησε από το Red Dog.
Τελικά μπορώ να πω ότι η παραμονή μας εκεί δεν ήταν τόσο άσχημη όσο την περίμενα από πλευράς καιρικών συνθηκών.
Τηρουμένων των αναλογιών όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα όλα κύλισαν ομαλά αν αφαιρέσουμε τις δύο τελευταίες μέρες πριν την άφιξή μας εκεί.
Κατά τα άλλα ένα αφιλόξενο μέρος με κρύο μέχρι και -6 βαθμούς Κελσίου όπου συναντάς μερικούς ανθρώπους που δουλεύουν εκεί επειδή πληρώνονται πολύ καλά.
Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν δεσμούς με την Αλάσκα αλλά από νοτιότερα μέρη. Μερικοί έχουν έρθει από πολύ μακριά. Ένας νεαρός που δούλευε στα ρυμουλκά ήταν από την Καλιφόρνια.
«Τι ζητάς εσύ εδώ πάνω;» τον ρώτησα.
«Μα για τα λεφτά, γιατί άλλο;» απάντησε.
Πειστική και καθαρή απάντηση.
Στο πλοίο είχαν ανέβει με την άφιξη δύο άνδρες υπεύθυνοι για τη φόρτωση.
Ο ένας, ο μικρότερος ο Niko, όπως μου είπε κατάγονταν από τα Aleutian Islands (Αλεούσια νησιά). Πρόκειται για την αλυσίδα νησιών νότια της Αλάσκας που χωρίζουν τον Ειρηνικό από την Βερίγγειο θάλασσα και φτάνουν σχεδόν μέχρι την Ασία.
Αυτός ήταν από το νησί Unalaska. Από πατέρα Ρώσο-Εσκιμώο και μητέρα Γερμανό-Ιρλανδή. Μάλιστα το επώνυμό του τελείωνε σε -όφ.
Φοβερός συνδυασμός για έναν Αμερικανό πολίτη, ε;
Ο άλλος, o Kevin, κι αυτός από την Αλάσκα, ζούσε μόνιμα στο Τέξας. Δηλαδή η οικογένειά του γιατί αυτός ήταν τουλάχιστον για 3 μήνες το χρόνο εδώ πάνω στο «τέρμα Θεού». Ο μοναδικός λόγος που όλοι αυτοί βρίσκονται εκεί πάνω τα λεφτά και μόνο τα λεφτά.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε;
Μήπως κι εμείς οι ναυτικοί στην ίδια κατηγορία δεν ανήκουμε;
H άκρη του κόσμου πια είναι πίσω μας. Έχει μπει ο Οκτώβρης, ο μήνας έχει 2 και σιγά-σιγά κατεβαίνουμε προς την Ιαπωνία. Θα διασχίσουμε το στενό Tsugaru Strait που χωρίζει τα δύο νησιά της, την Honshu που είναι το μεγαλύτερο και το Hokaido που είναι το βορειότερο και θα βγούμε στην Ιαπωνική θάλασσα (Japan Sea) ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Κορέα.
Στην μία φωτογραφία με τον Kevin τον Αμερικάνο και τον Carmelo τον Φιλιπινέζο υποπλοίαρχο.
Στην άλλη φωτογραφία με τον Αμερικάνο πιλότο.
Μπροστά μας το Lianyungang και η Kίνα μας περιμένουν.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Τελικά μπορώ να πω ότι η παραμονή μας εκεί δεν ήταν τόσο άσχημη όσο την περίμενα από πλευράς καιρικών συνθηκών.
Τηρουμένων των αναλογιών όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα όλα κύλισαν ομαλά αν αφαιρέσουμε τις δύο τελευταίες μέρες πριν την άφιξή μας εκεί.
Κατά τα άλλα ένα αφιλόξενο μέρος με κρύο μέχρι και -6 βαθμούς Κελσίου όπου συναντάς μερικούς ανθρώπους που δουλεύουν εκεί επειδή πληρώνονται πολύ καλά.
Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν δεσμούς με την Αλάσκα αλλά από νοτιότερα μέρη. Μερικοί έχουν έρθει από πολύ μακριά. Ένας νεαρός που δούλευε στα ρυμουλκά ήταν από την Καλιφόρνια.
«Τι ζητάς εσύ εδώ πάνω;» τον ρώτησα.
«Μα για τα λεφτά, γιατί άλλο;» απάντησε.
Πειστική και καθαρή απάντηση.
Στο πλοίο είχαν ανέβει με την άφιξη δύο άνδρες υπεύθυνοι για τη φόρτωση.
Ο ένας, ο μικρότερος ο Niko, όπως μου είπε κατάγονταν από τα Aleutian Islands (Αλεούσια νησιά). Πρόκειται για την αλυσίδα νησιών νότια της Αλάσκας που χωρίζουν τον Ειρηνικό από την Βερίγγειο θάλασσα και φτάνουν σχεδόν μέχρι την Ασία.
Αυτός ήταν από το νησί Unalaska. Από πατέρα Ρώσο-Εσκιμώο και μητέρα Γερμανό-Ιρλανδή. Μάλιστα το επώνυμό του τελείωνε σε -όφ.
Φοβερός συνδυασμός για έναν Αμερικανό πολίτη, ε;
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε;
Μήπως κι εμείς οι ναυτικοί στην ίδια κατηγορία δεν ανήκουμε;
H άκρη του κόσμου πια είναι πίσω μας. Έχει μπει ο Οκτώβρης, ο μήνας έχει 2 και σιγά-σιγά κατεβαίνουμε προς την Ιαπωνία. Θα διασχίσουμε το στενό Tsugaru Strait που χωρίζει τα δύο νησιά της, την Honshu που είναι το μεγαλύτερο και το Hokaido που είναι το βορειότερο και θα βγούμε στην Ιαπωνική θάλασσα (Japan Sea) ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Κορέα.
Στην μία φωτογραφία με τον Kevin τον Αμερικάνο και τον Carmelo τον Φιλιπινέζο υποπλοίαρχο.
Στην άλλη φωτογραφία με τον Αμερικάνο πιλότο.
Μπροστά μας το Lianyungang και η Kίνα μας περιμένουν.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου