Ο νέος Κ.Ο.Κ.!...

O ορισμός του φασίστα...

O ορισμός του φασίστα είναι απλός κύριοι.

Φασιστοειδές (δεξιάς, κεντρώας, αριστερής ή "απολιτίκ" απόχρωσης) είναι ο άνθρωπος ο οποίος...

1. Ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την βούληση του λαού.

2. Δεν έχει, ούτε επιδιώκει δημοκρατική νομιμοποίηση (πλειοψηφία) από την κάλπη που να τεκμηριώνει τον παραπάνω ισχυρισμό.

3. Χρησιμοποιεί βίαια μέσα για να επιβάλλει τις απόψεις του, που υποστηρίζει ότι ταυτίζονται με τα συμφέροντα του λαού.

Σήμερα είναι μια καλή στιγμή να κοιταχτεί καθένας στον καθρέφτη, και να αναρωτηθεί αν πληρεί τα κριτήρια.

Χρήστος Στάμος

Από το Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Οι πρώτες επενδύσεις ξεκίνησαν!...

Το «ΚΟΥΡΕΜΑ» είναι γεγονός. Αγνοώ μόνο το στυλ του χτενίσματος που θα ακολουθήσουμε μιας και το κοντό μαλλί δεν επιτρέπει την φαντασία να δημιουργήσει.

Οι επιλογές λιγοστές.

Μπορώ να προτείνω το «καρέ», τη «χωρίστρα», το «αχτένιστο» στην ανάγκη το «ξυρισμένο», αν και τώρα που σκέφτομαι το τελευταίο,  μάλλον είναι αυτό που μας πάει γάντι.

Από την άλλη εγκρίθηκε και αποδεσμεύτηκε και από το ΔΝΤ η 6η δόση. Χαράς ευαγγέλια! Ο Ευάγγελος ξεσάλωσε, ενώ ο George  ακόμα σκέφτεται τι έχει συμβεί! 

Εν μέσω λοιπόν της επικρατούσας γενικής ε(υ)φορίας πολλοί άξιοι και διορατικοί επιχειρηματίες βλέποντας την αύξηση της... ρευστότητας - λόγω και της κρατικοποίησης των τραπεζών - σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, κάνουν τα πρώτα βήματά τους στο νέο Οικονομικό-Επιχειρηματικό περιβάλλον που δημιουργείται.

Χαρακτηριστική επιχείρηση της νέας εποχής

Ανακαινίζουν, βελτιώνουν τις επιχειρήσεις τους και ανανεώνουν το «εργατικό δυναμικό τους ψάχνοντας για τους καλύτερους αφού η κρίση τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέγουν ανάμεσα σε χιλιάδες ανέργους.

Και για σοβαρευτούμε.

Λαμβάνοντας το μήνυμα γι’ αυτό που συμφωνήθηκε χθες και αντιλαμβανόμενοι ότι είναι η τελευταία μας ευκαιρία πριν την τελική καταστροφή και επιστροφή στην παλαιολιθική εποχή, να βάλουμε το κεφάλι κάτω όλοι μας, κι αντί να ζητάμε, να απαιτούμε την επιστροφή σε εποχές 2008 που αποτελεί ουτοπία, επιτέλους να δουλέψουμε μήπως προλάβουμε, πριν αναχωρήσουμε από ετούτο τον μάταιο κόσμο, να παραδώσουμε τον τόπο μας στη νέα γενιά, σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που τον έχουμε φέρει εμείς σήμερα!

Chrisgio

To προφητικό ημερολόγιο του 1986, της Pirelli Hellas!

Chrisgio:

Θεώρησα σωστό να καθαρογράψω το κείμενο για να μπορεί ο καθένας με ευκολία να διαβάσει.

«ΔΑΠΑΝΑΜΕ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ»

Με αυτή τη φράση ο Πρωθυπουργός κ. Ανδρέας Παπανδρέου συνόψισε απλά μια σειρά από συλλογίσμούς στις εκτεταμένες δηλώσεις του σχετικά με τη σταθεροποίηση της Εθνικής μας Οικονομίας.

Στις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού απάντησαν με δηλώσεις τους ο Πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίαςκ. Κ. Μητσοτάκης, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της, ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Ανανέωσης κ. Κ. Στεφανόπουλος, επίσης με δηλώσεις του και το ΚΚΕ εσ. με ανακοίνωσή του, για να περιοριστούμε μόνο στα περιλαμβανόμενα στη Βουλή Κόμματα.

Τις δηλώσεις και ανακοινώσεις ακολουθούν θυελλώδεις συζητήσεις εκατομμυρίων Ελλήνων κάθε ιδιότητας και επαγγέλματος, που ρωτούν ή απαντούν στο αν υπερκαταναλώνουμε, ποιοί καταναλώνουμε, πως καταναλώνουμε και τι υπερκαταναλώνουμε.

Οι συζητήσεις φουντώνουν, η ΕΡΤ 1 πάντα κοντά στα γεγονότα και με την πολύ γνωστή εκπομπή «ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ» εγκαινιάζει την χειμερινή περίοδο καλώντας τέσσερις οικονομολόγους και οικονομικούς συντάκτες να συζητήσουν το θέμα «Καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε».

Η συζήτηση ζωντανή και ενδιαφέρουσα διήρκεσε δυόμiση ώρες και κράτησε εκατομμύρια Ελλήνων «καρφωμένους» στην τηλεόραση. Η πρωτοβουλία της ΕΡΤ 1 επαινέθηκε απ’ όλους τους τηλεκριτικούς. Η επικαιρότητα του θέματος ήταν τέτοια ώστε γνωστό οικονομικό περιοδικό απομαγνητοφωνεί και δημοσιεύει σε δύο τεύχη του όλη τη συζήτηση (50 δακτυλογραφημένες σελίδες).

Ποτέ άλλοτε η οικονομική πολιτική δεν έγινε αντικείμενο μελέτης τόσο εμπεριστατωμένης και τόσο πλουραλιστικής. Τόνοι από χαρτί και μελάνι ξοδεύτηκαν στον τύπο για να γραφτούν γνώμες και σκέψεις πολιτικών, οικονομολόγων και απλών πολιτών για το καυτό θέμα της υπερκατανάλωσης, θέμα που αγγίζει όλους μας.

Ευχής έργο θα ήταν όλοι οι Έλληνες και πρώτα τα νέα παιδιά, το μέλλον μας, να είχαν τη δυνατότητα αλλά και το χρόνο να μελετήσουνόλες αυτές τις απόψεις. Πράγμα όμως ακατόρθωτο. Το υλικό σκορπισμένο και ο χρόνος ελάχιστος.

Γι αυτό η PIRELLI HELLAS αποφάσισε να κάνει αυτή την έκδοση που αφιερώνει στους νέους. Μέσα από τα σκωπτικά σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου που στην πραγματικότητα είναι μαθήματα οικονομικής πολιτικής, εκφράζονται όλες οι απόψεις. Μπορεί να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε με το μήνυμα κάποιου σκίτσου. Κάπου όμως θα βρείτε και τη δική σας άποψη ή αυτή που θα θέλατε να είναι η δική σας. Γι’ αυτό λοιπόν η PIRELLI HELLAS σας προσφέρει τη δυνατότητα να κόψετε το σκίτσο αυτό για να το χρησιμοποιήσετε σαν αφετηρία συζήτησης στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στο γραφείο ή στο σχολείο. Ή και να φυλάξετε το ημερολόγιο σε κάποιο συρτάρι και κοιτώντας τα που και που, να αναρωτιέστε όποιοι και αν είστε, «Μήπως κάπου είμαι και εγώ;»

PIRELLI HELLAS

Chrisgio:

Λίγα χρόνια αργότερα ο φαύλος Ανδρέας, το 1989, έλεγε το περίφημο «Τσοβόλα δώστα όλα», ξεχνώντας τι ανακοίνωνε στους ιθαγενείς του μόλις πριν 3 χρόνια! Οι προτεραιότητές του είχαν αλλάξει. Ήταν η με κάθε τρόπο διατήρησή του στην εξουσία που τελικά δεν κατάφερε.

Με το ημερολόγιο της η Pirelli έστειλε ένα μήνυμα, που δυστυχώς πήγε στο βρόντο.

Το 1991, η Pirelli αποφάσισε και έκλεισε στο εργοστάσιο στην Πάτρα.

Ήταν τότε που το 75% των ελαστικών που αγόραζαν οι Ελληνες κατασκευάζονταν στην Ελλάδα από Ελληνικά χέρια.

Ήταν τότε που στην Πάτρα οι εργάτες του εργοστασίου, περιφρουρούσαν την «δίκαιη» απεργία τους (τρομάρα τους) η οποία τελικά στέφθηκε από επιτυχία. Πέτυχαν τον σκοπό τους. Σήκωσαν τα χέρια τους κι έβγαλαν τα μάτια τους

ΤΟ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ!

ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ!

Ο Γολγοθάς συνεχίζεται...

Του Θανάση Μαυρίδη

Για την διαπραγματευτική δεινότητα της ελληνικής κυβέρνησης θα έχουν να πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Από τον κ. Σαμαρά, όμως, ο οποίος μας έχει μιλήσει άπειρες φορές για την ανάγκη της επαναδιαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους, περιμέναμε κάτι περισσότερο. Μας είπαν ότι δεν μίλησε στους συναδέλφους του Ευρωπαϊκού λαϊκού Κόμματος, επειδή δεν άνοιξε θέμα συζήτησης για την Ελλάδα! Κυρίες και κύριοι, μην έχετε ελπίδα για κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη εισπράττουμε...

Χτες διάβαζα ότι ο Βούλγαρος υπουργός Οικονομικών έκανε δηλώσεις ότι οι συμπατριώτες του «χαίρονται» για την ελληνική κρίση και ότι αυτή –η αναθεματισμένη η κρίση– έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι επενδύσεις στη Βουλγαρία. Μην ακούσω κάποιον στο μέλλον να μιλήσει για "διεθνισμό"...

Αυτό έχει συμβεί! Είμαστε ο περίγελος της οικουμένης. Οι άλλοι χαίρονται με τα δεινά μας και οι γείτονές μας ακόμη περισσότερο. Ειδικά αυτό το τελευταίο χρειάζεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, που οι λύκοι μας έχουν περικυκλώσει και περιμένουν την στιγμή που θα στραβοπατήσουμε και θα είμαστε περισσότερο ευάλωτοι, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα αδυνατούν να βρουν μία κοινή γραμμή πλεύσης. Δεν μπορούν να συνεργαστούν για να σώσουν την πατρίδα.

Ο μεν κύριος Παπανδρέου δεν ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη «συναίνεση», ο δε κύριος Σαμαράς έχει παρασυρθεί από ένα ακραίο περιβάλλον και συμπεριφέρεται λες και είναι ο αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης και όχι της Νέας Δημοκρατίας...

Καιρό τώρα επισημαίνουμε ότι δεν υπάρχει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης. Το μόνο ζήτημα που μπορεί να μπει σε συζήτηση είναι «εντός ή εκτός Ευρώπης». Το να πηγαίνει, λοιπόν, κάποιος στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα και να περιμένει να ανοίξουν οι άλλοι την συζήτηση, είναι απορίας άξιο...

Με άλλα λόγια, τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ο Γολγοθάς συνεχίζεται. Ίσως μέχρι να απαλλαγούμε απ’ όλες μας τις φαντασιώσεις, ότι μπορούν δήθεν κάποιοι να παίξουν τον ρόλο του Μεσσία και να μας απαλλάξουν έτσι από όσα πρέπει να κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας...

Από το capital.gr

Έκθεση για τον Μέγα Αλέξανδρo...

Κατά τα άλλα η ΟΛΜΕ καλεί τους καθηγητές να μην εργαστούν τα Σάββατα για την κάλυψη των ωρών που χάθηκαν από τις καταλήψεις όπως έχει προτείνει το υπουργείο Παιδείας, ενώ προτείνει και περικοπή της ύλης!

ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ!

Chrisgio

Εκλογές στην Αργεντινή

Η απερχόμενη πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντεζ, χήρα του τέως προέδρου Νέστορ Κίρσενρ, αναμένεται να αναδειχθεί νικήτρια των σημερινών εκλογών στη χώρα.

Η Φερνάντεζ απέσπασε άνω του 50% των ψήφων στις προκριματικές εκλογές του Αυγούστου, με τους αναλυτές να υποστηρίζουν ότι ανάλογο ποσοστό αναμένεται να κερδίσει και σήμερα, κάτι που θα οδηγήσει στην αποφυγή διενέργειας δεύτερου γύρου.

Περίπου 30 εκατομμύρια ψηφοφόροι θα εκλέξουν επίσης 130 βουλευτές, 24 γερουσιαστές και εννέα κυβερνήτες.

Από το capital.gr

Chrisgio:

Κατά τη γνώμη μου στο παραπάνω δημοσίευμα η είδηση για μας τους Έλληνες δεν είναι οι εκλογές που διεξάγονται στην Αργεντινή αλλά οι 130 βουλευτές που θα εκλεγούν.

Κάνω τον απλό, αυθαίρετο ΙΣΩΣ υπολογισμό, με το φτωχό μου το μυαλό.

Αν κάνω λάθος κάποιος να με διορθώσει και θα το δεχτώ.

Αργεντινή 30.000.000 κάτοικοι: 130 έδρες = 230.769,23 κάτοικοι ανά έδρα.

Αν θεωρήσουμε ότι η αναλογία κατοίκων/εδρών που ισχύει στην Αργεντινή είναι μία λογική αναλογία τότε:

Ελλάς 11.000.000 κάτοικοι: 230.769,23 κάτοικοι/έδρα = 47,67 έδρες

Εμείς τι διάολο θέλουμε 300 γαμώ το κερατό μου;

Ανάµεσα στην Ευρώπη και στη µοναξιά

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς περιορισµένης δηµοσιονοµικής κυριαρχίας και ότι τελεί, για την ακρίβεια, υπό καθεστώς αυστηρής, ευρωπαϊκής, δηµοσιονοµικής επιτήρησης, λόγω υπερβολικού δηµόσιου χρέους και δηµοσιονοµικού ελλείµµατος. Oπως είναι, επίσης, γεγονός αναµφισβήτητο ότι η δανειακή εξάρτηση της Ελλάδας τόσο από τους ιδιώτες-δανειστές της (από τις αγορές) όσο και από τους δηµόσιους διεθνείς δανειστές της (χώρες ευρωζώνης και ∆ΝΤ) συνεπάγεται, αναπόφευκτα, σοβαρούς, πραγµατικούς, περιορισµούς στην άσκηση της κυριαρχίας της.

Γι’ αυτό και δεν βλέπω τι χειρότερο και τι επαχθέστερο από αυτό που ζούµε εδώ και δύο χρόνια πρόκειται να φέρουν στη χώρα µας η προαναγγελθείσα τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών στις 23 Οκτωβρίου και η εγκαθίδρυση ενδεχοµένως ενός υπουργού των Οικονοµικών στην ΕΕ, καθώς και ενός είδους αυστηρής προληπτικής και κατασταλτικής επιτήρησης της δηµοσιονοµικής πολιτικής και του προϋπολογισµού των χωρών, ειδικά των υπερχρεωµένων όπως η δική µας. ∆ιότι, αλήθεια, τι προέχει, εκεί που φτάσαµε σήµερα, και τι είναι πιο σηµαντικό για την ίδια την ταπεινωµένη κυριαρχία µας και την εθνική µας υπερηφάνεια: η αποφυγή περιορισµών στην εθνική µας κυριαρχία ή η µακροπρόθεσµη απεξάρτηση της οικονοµίας µας από τα δόκανα των αγορών και από τις ανάλγητες απαιτήσεις των δανειστών µας; Τι να την κάνω την απόλυτη εξουσία αυτοπροσδιορισµού της συλλογικής µου µοίρας, όταν δεν µπορώ και δεν ξέρω να τη διαχειριστώ µόνος µου; Και γιατί συνιστά απεµπόληση της εθνικής µας κυριαρχίας η αποδοχή περιορισµών στη δηµοσιονοµική µας κυριαρχία, όταν οι περιορισµοί αυτοί αντισταθµίζονται από τη συµµετοχή µας, στο µέτρο των δυνάµεών µας, στην άσκηση µιας συλλογικής και επιµερισµένης οικονοµικής κυριαρχίας σε ένα ευρύτερο οικονοµικό σύνολο, όπως είναι η ευρωζώνη; Τι υπηρετεί καλύτερα και αποτελεσµατικότερα την εθνική ανεξαρτησία µας – αφού περί αυτού συνεχώς τυρβάζουµε: η επιδίωξη της οικονοµικής ισχύος και ευρωστίας της χώρας µας µέσα στην Ευρώπη υπό την κηδεµονία έστω της πανίσχυρης Γερµανίας ή η παράδοσή της µόνης και έρηµης, αλλά εθνικά υπερήφανης, στη βορά των ανεξέλεγκτων αγορών;

Αυτό που λησµονούµε είναι ότι όταν ενταχθήκαµε, πριν από δέκα χρόνια στην ΟΝΕ, και δεχθήκαµε ως νόµισµα το ευρώ, αποδεχθήκαµε την οριστική εκχώρηση και άρα απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας. Μαζί εποµένως µε την κατάργηση της δραχµής, ως εθνικού νοµίσµατος, συµβόλου εθνικής κυριαρχίας, απωλέσαµε και τη δυνατότητα, νοµική και πραγµατική, να ασκούµε δική µας νοµισµατική πολιτική, δηλαδή εθνική πολιτική τιµών και εισοδηµάτων, καθώς και συναλλαγµατική πολιτική µε τη δυνατότητα υποτίµησης ή ανατίµησης της δραχµής. Λίγοι είχαν κλάψει τότε για τη θυσία της δραχµής µπροστά στα ασύγκριτα µεγαλύτερα από την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας προσδοκώµενα οικονοµικά οφέλη.

Παράλληλα όµως µε την απώλεια της νοµισµατικής µας κυριαρχίας είχαµε αποδεχθεί, ως χώρα, µέσω των ευρωπαϊκών συνθηκών, και περιορισµούς στην άσκηση της δηµοσιονοµικής µας κυριαρχίας και είχαµε αναλάβει, επιπλέον, τη δέσµευση να συντονίζουµε την οικονοµική µας πολιτική µε εκείνη των άλλων χωρών της ΕΕ. Τέλος, µε την αποδοχή του Ευρωπαϊκού Συµφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης από τα τέλη ήδη της δεκαετίας του ’90 είχαµε αναλάβει από τότε διεθνή, συµβατική υποχρέωση να τηρούµε οικονοµική πολιτική λιτότητας και µειωµένου ελλείµµατος.

Ολα αυτά συνιστούσαν βέβαια και επέφεραν σοβαρούς, νοµικούς, περιορισµούς σε αυτό που καταχρηστικά ονοµάζουµε «οικονοµική κυριαρχία». Φαίνεται πως τα είχαµε ξεχάσει όταν ήλθε η τρόικα και µας εξανάγκασε να κάνουµε βίαια και ανάλγητα όσα δεν κάναµε χρόνια τώρα ως µέλη της ευρωζώνης. Η Ελλάδα δεν είναι σήµερα, τυπικά, λιγότερο κυρίαρχη από όσο ήταν τότε που µπήκε στην ΟΝΕ και κύρωνε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, εκχωρώντας τη νοµισµατική και δηµοσιονοµικής της κυριαρχία.

Αλλά και αν γυρίζαµε ακόµη πιο πίσω και συγκρίναµε τη νοµισµατική κυριαρχία που είχε η Ελλάδα ή θα είχε η ίδια ως χώρα της δραχµής µε αυτήν που έχει ως µέλος του ευρώ, πιστεύω πως σίγουρα η νοµισµατική «συγκυριαρχία» που ασκεί σήµερα µέσα στην ΟΝΕ, έστω και περιορισµένη πραγµατικά, λόγω της µικρής της ισχύος και της υπερχρέωσής της, είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από εκείνη που είχε ή που θα είχε ή θα έχει αν, ο µη γένοιτο, επιστρέψει στην κυριαρχία του εθνικού νοµίσµατος.

Ας αποφασίσουµε, επιτέλους, τι προτιµάµε: µια ρακένδυτη ουσιαστικά αλλά πλήρη τυπικά κυριαρχία ή µια ανθηρή οικονοµικά αλλά περιορισµένη τυπικά κυριαρχία.

Ξέρω ότι το ιδεώδες θα ήταν να µη χρειαζόταν να απαντήσουµε σε αυτό το δίληµµα. Αυτό όµως προϋποθέτει την ιστορική προοπτική µιας άλλης Ευρώπης µε ριζικά διαφορετική οικονοµική πολιτική. Μια άλλη νοµισµατική και δηµοσιονοµική πολιτική, η οποία δεν είναι όµως δυνατόν να επιτευχθεί παρά µόνον αν συντονιστούν και συνεργήσουν οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης. Η ριζική αλλαγή της οικονοµικής πολιτικής είναι το ζητούµενο και επιδιωκόµενο, µόνο που αυτή δεν µπορεί πια να επιτευχθεί, όπως τη δεκαετία του ’60, σε εθνικό επίπεδο αλλά µόνο σε ευρωπαϊκό. Αυτός είναι ο ορίζοντας της εθνικής µας µοίρας. Ας το συνειδητοποιήσουµε, αν θέλουµε να είµαστε, πράγµατι, κύριοι της µοίρας µας. Εχουµε να επιλέξουµε ανάµεσα σε µια µοναχική και ρακένδυτη εθνική κυριαρχία και σε µια περιορισµένη συγκυριαρχία στην Ευρώπη.

Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Από το Βήμα

Για όλους τους οδηγούς

Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία

Τραγούδι: Κώστας Χατζής

Εφτά σπουδαίοι άνθρωποι είπαν ανέκδοτα

Γέλασαν, μίλησαν για πετρέλαια

Κι αποφάσισαν: Να γίνει ο πόλεμος

Το είπαν στον Πρωθυπουργό

Αυτός τόπε στον Υπουργό

Αυτός στον Επιτελάρχη

Αυτός στον Συνταγματάρχη

Αυτός στον Λοχαγό

Αυτός στον Λοχία

Αυτός στον Δεκανέα

Αυτός στον Υποδεκανέα

- Τι έχεις μικρό μου και κλαις;

- Ένας κακός φαντάρος, σκότωσε τον πατέρα μου

Δανάη Στρατηγοπούλου

Βlood, sweat and tears!...

Ένας νεκρός, 70 τραυματίες. Καλά πάμε. Έχουμε δρόμο, μπορούμε να τους πολλαπλασιάσουμε. Χύθηκε αίμα, ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε. Από αύριο θα αρχίσουν οι αναλύσεις, το ποιος άρχισε, ποιος έφταιγε, ποιος είναι ο προβοκάτορας και ποιος ο λαϊκός αγωνιστής.

Όταν γράψαμε, μέσα στην απελπισία μας, για την ανάγκη μιας σοβαρής κυβέρνησης διαχείρισης της κρίσης, μας την έπεσαν φίλοι και εχθροί με την ίδια περίπου συνταγή. Δεν είναι αριστερά πράγματα αυτά. Τι θα πει σοβαροί, αφού είναι φιλελεύθεροι; Με την Ξαφά και το Δοξιάδη; Να πάτε στη Δράση κλπ.

Ε! τα αριστερά πράγματα τα βλέπετε.

Είναι κρεμασμένα στο Σύνταγμα, στους δρόμους -σκουπιδότοπους, στο δίκαιο αγώνα των τελωνειακών, στα σπασμένα εργαστήρια των καταλήψεων, στις ομηρίες των δασκάλων, στη στοχοποίηση της αντίθετης άποψης. Αυτά είναι τα έργα και οι ημέρες της Αριστεράς σας σύντροφοι και φίλοι. Κάτι, από Χήρα του Μάο, Μπρεζνιεφική νομενκλατούρα και αιμοσταγή κλίκα του Πολ Ποτ. Αλλά σε ελληνική version, κωμικοτραγική, καραγκιοζίστικα υπερβολική, ελαφρολαϊκή και συνεπώς επικίνδυνη.

Είναι η φάση που η Ιστορία χασμουριέται και επιβεβαιώνει την «μαρξιστική» ανάλυση, ότι όταν ο λαός ζορίζεται οικονομικά, ωριμάζουν οι υποκειμενικές συνθήκες και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι προ των πυλών. Και τότε «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει». Και τότε δώσε μπιζάρισμα στους ΠΟΕ-ΟΤΑ να πνίξουν την πόλη στο σκουπίδι, και δώσε ανοχή στις μαφίες να διαλύσουν τα σχολεία, και δώσε προτροπή στους ταξιτζήδες να ανατινάξουν τον τουρισμό, και δώσε πολιτική κάλυψη στους πιτσιρικάδες να χτίσουν τα πανεπιστήμια, και δώσε γραμμή στους εφοριακούς και στους δικαστές να γονατίσουν τα έσοδα του κράτους και δώσε δύναμη στους τελωνιακούς να κόψουν το πετρέλαιο για να παγώσουν οι γέροι και να βγουν στους δρόμους. Και κυρίως δώσε στην κυβέρνηση το άλλοθι να χτυπήσει τους αδύναμους και να περισώσει τους πελάτες της που είναι και πελάτες δικοί μας ή τέλος πάντων μπορούν να γίνουν.

Η φρίκη πληρώνει το χώρο, όταν η πολιτική απουσιάζει.

Όταν η κοινή λογική φεύγει, η βία έρχεται.

Είναι τότε που η αριστερά παρακαλάει να γίνει πρώτο θέμα στα δελτία των 8μμ. Όχι, γιατί βρήκε μια λύση στο πρόβλημα. Όχι, γιατί ο λόγος της ηγεμονεύει στις μάζες, ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής. Αλλά γιατί έχει νεκρούς και μπόλικο αίμα στους δρόμους.

Γιατί μονάχα έτσι ο φόβος θα καλύψει την πόλη. Μονάχα έτσι θα σκύψει ο πολίτης το σβέρκο και θα παραδεχτεί την ήττα του. Μονάχα έτσι θα έρθει στην ζεστή αγκαλιά σας. Όταν νιώσει την κρυάδα του θανάτου.

Αυτή είναι η Αριστερά σας, όχι η δική μας.

Αυτή είναι η παραχάραξη της ιστορίας της και όχι η δικαίωσή της.

Τυχοδιώκτες, κρατικοδίαιτοι, επιδοτούμενοι και ανεπάγγελτοι πολιτικοί νάνοι, παίζουν τον Λένιν τον Οκτώβρη και αναζητούν μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων, τους νεκρούς που θα τους ανεβάσουν στον ουρανό της ολοκληρωτικής τους εξουσίας.

Ουτιδανοί, παίζουν στους δρόμους τους θεούς της επανάστασης.

Είμαστε απέναντι.

Από το Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Σοκολάτες ION: Για όσους τρώνε σοκολάτες

Η σοκολατοποιία ΙΟΝ είναι η μόνη που ανήκει ακόμα σε Έλληνα επιχειρηματία. Η ιστορία των τελευταίων ετών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον πλησίασαν μεγάλες πολυεθνικές για να αγοράσουν την επιχείρηση, η απάντηση του ήταν άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλιστα λέγεται ότι κάποια στιγμή που τον πίεσαν υπερβολικά, αυτός τους είπε να του κάνουνε την προσφορά γραπτώς. 'Όπως και τους απάντησε γραπτώς.

«Η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει».

Επενδύει μόνο στην παραγωγή. Τα έπιπλα των γραφείων είναι από την 10ετία του 60, θυμίζουν κάτι από ταινίες του Κωνσταντάρα. Η ποιότητα όμως των υλικών για αυτόν δεν χωράει συμβιβασμούς στο κόστος.

85 χρονών σήμερα ο επιχειρηματίας είναι κάθε μέρα μέχρι τις 6 το απόγευμα στο γραφείο και μέχρι πέρσι οδηγούσε μόνος του κάθε μέρα μέχρι την δουλειά. Γνωρίζει προσωπικά και είναι φίλος με όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του οι οποίοι βέβαια πίνουν νερό στο όνομά του.

Στην επιχείρησή του δουλεύουν μόνο Έλληνες και όσες φορές, αν του προτάθηκε συνεργασία με τούρκικη επιχείρηση, απλά δεν ασχολήθηκε.

Επειδή ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα, δεν δίνω το όνομα του.

Ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα Ελληνικά προϊόντα. (Αυτά που αξίζουνε).

Δεν είναι κακό.

Chrisgio

 

Ηγέτες: Μέρες δόξας και δημοκρατίας

Να τους χαιρόμαστε, πατέρα και γιο! Kαι να ήταν μόνο αυτό, θα ήμασταν ευτυχισμένοι, αλλά λέμε τώρα, σε δουλειά να βρισκόμαστε...

Chrisgio

CNN Breaking News: Ο Κανταφι είναι νεκρός!

Former Libyan leader Moammar Gadhafi is dead, NTC TV station reports.

Report not independently confirmed.

Πηγη: CNN

Το βλέμμα ενός εκτός Ελλάδoς Έλληνα

Εγκατέλειψα την Ελλάδα προ εφταετίας. Τις καλές εποχές δηλαδή. Ολυμπιακοί, ευρωπαϊκό, Eurovision και καφάσια οι άδειες σαμπάνιες στη Μύκονο. «Που πας;», με ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι μου. «Πουθενά δεν θα βρεις καλύτερα!». Τώρα πια η στάση τους έχει αλλάξει. «Μη τυχόν και γυρίσεις! Καλά είσαι εκεί. Δεν παλεύεται εδώ η κατάσταση.».

Όχι, ουδεμία αίσθηση διορατικότητας είχα για τα δεινά που έμελλε να ακολουθήσουν. Προφήτης δεν είμαι, πόσο δε μάλλον σοφός. Πολύ απλά δεν είχα «δόντι», κομματικό μέσο, γνωριμίες ή οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά ούτε και τη διάθεση να ανταγωνιστώ αυτούς που τα είχαν. Με λίγα λόγια, καμία τύχη. Είχα ανάγκη από ένα σύστημα που να προστατεύει τον πολίτη από την ανομία. Ένα σύστημα που να αποδέχεται ως αλήθεια το αυτονόητο, να επιβραβεύει το άριστο και να απορρίπτει τον παραλογισμό. Τα κουβαδάκια μου, δηλαδή, και σε άλλη παραλία!

Θα μου πείτε τώρα, δικαίως, «τι δουλειά έχεις εσύ να εκφέρεις άποψη για τα τεκταινόμενα; Τι σε κόφτει; Αφού είσαι αμέτοχος, δεν σε αγγίζουν ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων». Οι πιο παθιασμένοι θα βιαστούν να με κρίνουν. «Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες. Δεν κάθεσαι στα αυγά σου εκεί στο Λονδίνο και άσε μας εμάς να κάνουμε ότι νομίζουμε.»

Σωστό, εν μέρει. Αλλά επειδή ακριβώς είμαι αμέτοχος διαθέτω και το εξής πλεονέκτημα. Βλέπω τα πράγματα αποστασιοποιημένος από πάθη και συγκινησιακές φορτίσεις. Με ψυχρή λογική. Κι έτσι λογικά και ψυχρά επιθυμώ να εκφράσω την ακόλουθη απορία προς άπαντες αγανακτισμένους.

Μα, αλήθεια, πραγματικά δεν γνωρίζετε ποιοι τα φάγανε τα λεφτά; Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι οι κλέφτες, οι ψεύτες κι οι λωποδύτες; Θέλετε να τους ξετρυπώσετε, το γνωρίζω, μα πολύ φοβάμαι πως ψάχνετε σε λάθος κρυψώνες. Ας σας δώσω εγώ λοιπόν μερικά παραδείγματα (συγχωρέστε μου τις γενικεύσεις, προφανώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις):

Κλέφτες είναι οι χρυσοί ολυμπιονίκες μας που αφού μας χάρισαν την ψευδαίσθηση εθνικής ανάτασης τσεπώνοντας ταυτόχρονα τα πλουσιοπάροχα πριμ της πολιτείας, αποδείχτηκαν στην πλειοψηφία τους ντοπέ. Τσάμπα τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυσαν μπροστά στις κάμερες. Ο Έλλην φορολογούμενος πλήρωσε!

Κλέφτες, όπως αποδεικνύεται, είναι οι πρόεδροι των ομάδων σας τους οποίους αποθεώνετε τις Κυριακές τα μεσημέρια διότι «στήνουν» παιχνίδια, ξεπλένουν βρώμικο χρήμα και ζημιώνουν τόσο το κράτος (ΟΠΑΠ) όσο και όσους δοκιμάζουν την τύχη τους παίζοντας στοίχημα.

Κλέφτες επίσης οι ιδιοκτήτες καμπόσων νυχτερινών μαγαζιών όπου χρόνια ολόκληρα αφήνατε μηνιάτικα και δώρα (πάλε ποτέ) για μια ζεϊμπεκιά, για το καλό το πρώτο τραπέζι, για φιστίκια, αλκοόλ και γαρούφαλλα. Αποδεδειγμένες οικονομικές ατασθαλίες, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, παραβίαση αδειών λειτουργίας κλπ.

Κλέφτες αρκετοί από τους εθνικούς τροβαδούρους μας που ξέχασαν ή αμέλησαν να δηλώσουν τα εισοδήματά τους. Με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον τραγουδιστή-αηδόνι, σύζυγο νυν βουλευτού και πρώην υπουργού. Μα, με ψίχουλα θα ασχολούμεθα τώρα κύριε δικαστά;

Κλέφτης ο ταξιτζής που με χρεώνει διπλά και τριπλά για μία κούρσα αεροδρόμιο-Κολωνό κάθε φορά που επισκέπτομαι την Αθήνα. Λόγω κάποιας περίεργης σύμπτωσης μάλιστα το «καπέλο» αποδεικνύεται πάντα υψηλότερο τις φορές που παραδέχομαι πως ζω μόνιμα έξω. Αθάνατη Ελληνική φιλοξενία! Για απόδειξη δε ούτε ερώτημα.

Κλέφτες οι μοναχοί που επιδίδονται σε business εκατομμυρίων με ξιπασμένους πολιτικούς καλώντας σας ταυτόχρονα σε προσευχή και νηστεία. Κατά τα άλλα, τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ.

Κλέφτες και οι παπάδες που τσεπώνουν αδήλωτα τρακοσάρια «για την εκκλησία» από γάμους και βαφτίσια. Και ο δίσκος φυσικά να γυρίζει.

Κλέφτης ο καφετζής στην Πλάκα της Κρήτης που αρνείται πεισματικά να χτυπήσει στην ταμιακή του το φραπεδάκι που παραγγέλνω για την παραλία.

Κλέφτης και ο εφημεριδοπώλης στο διπλανό χωριό της Ελούντας για τον ίδιο λόγο.

Κλέφτες οι εφοριακοί που κάνουν τα στραβά μάτια στους φοροφυγάδες.

Κλέφτες οι αστυνομικοί που χρηματίζονται για να παρέχουν προστασία σε άλλους κλέφτες.

Κλέφτες όσοι παίρνουν άδεια από την σημαία γιατί πληρώνονται χωρίς να παράγουν.

Κλέφτες όσοι ζητάνε διευκολύνσεις και ρουσφέτια για «το παιδί που ζορίζεται στο στρατόπεδο» και «την θυγατέρα με τα τέσσερα μάστερ που θέλει να δουλέψει στην τοπική ΔΕΚΟ».

Κλέφτες οι δημόσιοι υπάλληλοι που την κοπανάνε από το γραφείο στις 12:30. 

Κλέφτες και οι συνάδελφοί τους που τους χτυπάνε την κάρτα.

Αλλά είπαμε: μεταξύ κατεργάρηδων αλληλεγγύη.

Κλέφτες οι υπάλληλοι δήμων και νομαρχιών που εκδίδουν μεν τιμολόγια αλλά πλαστά.

Κλέφτες οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων γιατί πολύ απλά αυθαιρέτησαν.

Κλέφτες και οι μηχανικοί που παραβαίνουν τους όρους δόμησης για να βγάλουν παραπάνω τετραγωνικά ως υπερυψωμένα υπόγεια και ημιυπαίθριους, πανωσηκώματα.

Κλέφτες οι επίορκοι δικαστές και οι φίλοι τους δικηγόροι που εμπλέκονται σε κυκλώματα.

Κλέφτες οι συνδικαλιστές που παραλύουν το κράτος, μας κόβουν το ρεύμα και ζημιώνουν όσους επιθυμούν να δουλέψουν.

Κλέφτες οι εκπαιδευτικοί που λαμβάνουν μαύρα από ιδιαίτερα.

Κλέφτες οι δημοσιογράφοι που κουβαλούν μετρητό αγνώστου προελεύσεως σε πλαστικές σακούλες απορριμμάτων.

Κλέφτες οι καθηγητές πανεπιστημίου που διορίζουν παιδιά και εγγόνια στις σχολές τους με αδιαφανείς διαδικασίες. Αν δεν κοιτάξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.

Κλέφτες αυτοί που πωλούν τενεκέδες λάδι παραγωγής τους χωρίς να δηλώνουν το επιπλέον εισόδημα.

Κλέφτες γιατροί και φαρμακοποιοί που στήνουν εισπρακτικές εταιρίες στην πλάτη των ασθενών γράφοντάς τους αχρείαστα φάρμακα που ασφαλώς κάποιος εν τέλει πρέπει να πληρώσει (τα ασφαλιστικά ταμεία γι' αυτούς που αναρωτιούνται).

Κλέφτες οι νοικοκύρηδες που διατηρούν ανασφάλιστες οικονόμους και στερούν πόρους από τα ταμεία.

Κλέφτες οι αιώνιοι φοιτητές γιατί καταναλώνουν κρατικούς πόρους κωλοβαρώντας. Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες.

Μιάμιση σελίδα κλέφτες (ενδεικτικά).

Συμπέρασμα; Κλέφτες υπάρχουν πολλοί. Αλλά εσείς βεβαίως δεν ανήκετε σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Ούτε και που πήρε το μάτι σας κάτι ύποπτο, κάτι ανάρμοστο γύρω σας τόσα χρόνια.

Όχι, εσείς είστε όλοι τα θύματα μίας μεγάλης πλεκτάνης. Μιας αμερικάνο-σιωνιστικής συνομωσίας ενάντια στο ταλαίπωρο Ελληνικό έθνος που αρνείται να καταναλώσει κουτόχορτο αντιστεκόμενο στα αντιλαϊκά σχέδια των πολυεθνικών.

Κούνια που μας κούναγε!

ΚΛΕΦΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ!

ΕΓΩ, ΕΣΥ, Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ!

Την αγανάκτησή σας λοιπόν δεν την συμμερίζομαι. Το αίσθημα αδικίας σας δεν το καταλαβαίνω. Για ένα πράγμα μονάχα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι.

ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΣΑΣ ΜΩΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Έχουμε καταντήσει οι ψωμοζήτουλες της Ευρώπης εξαρτώντας την επιβίωση μας από λεφτά άλλων. Και όταν αυτοί μας τα δίνουν (ναι, με τόκο βεβαίως - κι εμείς το ίδιο θα κάναμε), εμείς τους ζητάμε και τα ρέστα. Απαιτούμε. Εκβιάζουμε. Θεωρούμε πως μας έχουν ανάγκη. Πως μας οφείλουν χρέος μεγάλο επειδή κάπου κάποιοι κάποτε σε αυτόν τον τόπο παρήγαγαν πολιτισμό. Επειδή τότε εκείνοι κοιμόντουσαν ακόμα στις σπηλιές με τα αγρίμια.

Οι εποχές άλλαξαν Έλληνες και εμείς αμελήσαμε να επιβιβαστούμε στο τρένο του χρόνου. Ας πάρουμε μερικά μαθήματα από το παράδειγμα άλλων πραγματικά υπερήφανων λαών, όπως οι Ιάπωνες λόγου χάρη. Ξεφυλλίζω μία εκ των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων στη Μ. Βρετανία λίγες εβδομάδες μετά την ανυπολόγιστη τραγωδία που χτύπησε το νησί τους. Ολοσέλιδη καταχώρηση υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Ιάπωνα πρωθυπουργό. Αναφέρεται στην οικονομική βοήθεια που προσέφερε ο Βρετανός φορολογούμενος στο δοκιμαζόμενο έθνος του.

«Από τα βάθη της καρδιάς μας σας ευχαριστούμε για την αμέριστη συμπαράσταση σας τούτες τις δύσκολες ώρες. Ο Ιαπωνικός λαός δεν ξεχνά. Θα ορθοποδήσουμε. Θα ανταποδώσουμε. Ευχαριστούμε.» Ευχαριστούμε. Έτσι απλά. Αντρίκια. Λακωνικά.

Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε πως τα λεφτά που μας δανείζουν οι ξένοι ξεφυτρώνουν ως μάννα εξ' ουρανού. Δίχως κόπο. Δίχως ιδρώτα. Δίχως δουλειά. Έχουμε καταντήσει τόσο εγωπαθείς που αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως τα λεφτά δεν ανήκουν σε αόρατους αιμοδιψείς τραπεζίτες, πως δεν είναι παρά οι οικονομίες νοικοκυριών και συνταξιούχων, οι καταθέσεις τους, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων, οι φόροι που έχουν πληρώσει στο κράτος τους.

Και κάτι ακόμα: αρνούμαστε να δεχθούμε πως έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν τι θα τα κάνουν. Ακόμη και να τα κάψουν, που λέει ο λόγος! Έχουν δικαίωμα να τα δανείσουν σε εξυπνάκηδες, κομπιναδόρους, αρχοντοχωριάτες που πλαστογραφούν στατιστικές προκειμένου να κοροϊδέψουν τους αγαθούς και τους αδαείς.

Τους εαυτούς μας κοροϊδεύουμε Έλληνες. Κανέναν άλλον. Ξεχάσαμε το ευχαριστώ. Απαξιώσαμε το φιλότιμο. Γίναμε αγνώμονες. Αχάριστοι. Την λύση φίλοι μου δεν θα τη βρείτε στους δρόμους και στις αγανακτισμένες πορείες. Η λύση είναι (ακόμα) στα χέρια σας. Μπροστά στα μάτια σας.

Αντισταθείτε στην ανομία. Καταδικάστε την παρανομία ακόμη κι αν αυτή είναι μέσα στο σπίτι σας. Καταγγείλτε τον κλέφτη ακόμα κι αν αυτός είναι ο αδερφός σας. Περιθωριοποιείστε τον καταχραστή ακόμη κι αν τυγχάνει να είναι συνάδελφός σας (που μάλλον θα είναι εδώ που τα λέμε). Τιμωρήστε τον φοροφυγά. Μην ψωνίζετε το παραμικρό από όσους δεν εκδίδουν αποδείξεις. Επιβραβεύστε τον τίμιο, τον σωστό, τον νομοταγή επαγγελματία. Μα, πάνω απ' όλα ΑΛΛΑΞΤΕ! Τους γύρω σας και τον εαυτό σας.

Διαφορετικά κάντε την αγανάκτησή σας κορνίζα πάνω από το τζάκι να την βλέπουνε τα παιδιά μας και να την φτύνουν.

Καταργήστε τις επιχορηγήσεις των κομμάτων...

Του Θανάση Μαυρίδη

Τα κόμματα είναι οι πιο αποτυχημένες επιχειρήσεις που λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια. Είναι χρεοκοπημένα εδώ και χρόνια, αλλά συνεχίζουν και λειτουργούν. Στο μεταξύ οφείλουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο τραπεζικό σύστημα και αυτό παρά το γεγονός ότι επιχορηγούνται με το ποσό των 48 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο. Εδώ δεν μπορούν να σώσουν τα μαγαζιά τους και περιμένουμε να σώσουν την Ελλάδα;

Το πρόβλημα του πολιτικού κόσμου είναι ότι δεν πείθει τον κόσμο για την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Πάρτε για παράδειγμα την κίνηση των τριών. Σε άλλες εποχές θα είχε γίνει χαμός. Σήμερα, η κίνηση αυτή κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητη. Γιατί; Διότι δεν μπορούν να πείσουν. Διότι στην πρότασή τους δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το τι είναι διατεθειμένοι οι ίδιοι να προσφέρουν, να θυσιάσουν, για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Αν έλεγαν ότι οι ίδιοι ηγούνται μιας προσπάθειας εθνικής συμφιλίωσης, αλλά θα παραιτηθούν από την πολιτική για χάρη νέων και άφθαρτων προσώπων, τότε θα είχαμε στα χέρια μας μία ενδιαφέρουσα πρόταση για να εξετάσουμε. Θα μας έπειθαν με μία θυσία. Το ίδιο θα συνέβαινε αν μας έλεγαν ότι προτείνουν στο νέο πολιτικό σκηνικό να καταργηθούν οι επιχορηγήσεις των κομμάτων.

Και μπορεί η παράδοση των βουλευτικών τους ταυτοτήτων να είναι ένα θέμα που αφορά τους ίδιους προσωπικά (αν νιώθουν ότι πρέπει να το κάνουν ή όχι), αλλά το θέμα των επιχορηγήσεων είναι θέμα δημοκρατίας.

Σε μία εποχή που ο λαός καλείται να κάνει θυσίες, που κόβουν την σύνταξη του χαμηλοσυνταξιούχου, τα κόμματα συνεχίζουν και επιχορηγούνται με γενναιότητα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν φτιάξει τους νόμους στα μέτρα τους και δανειοδοτούνται από τις τράπεζες με μόνο ενέχυρο τις μελλοντικές εκταμιεύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Με άλλα λόγια, παίρνουν δάνεια με ενέχυρο την κρατική ενίσχυση του 2014, του 2015 και του 2016. Και ρωτάμε: Θα υπάρχουν τότε αυτά τα κόμματα; Ποιος τραπεζίτης βάζει την υπογραφή του σε τέτοιες συμβάσεις;

Στα παλιά χρόνια τα κόμματα στηριζόντουσαν στις εισφορές των μελών και των φίλων τους. Με το πρόσχημα της διαφάνειας προστέθηκαν στα έσοδά τους και τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Λες και μετά από αυτό σταμάτησαν οι επιχορηγήσεις από επιχειρηματίες. Όλα αυτά είναι παραμύθια! Αν θέλουν διαφάνεια ας κόψουν τώρα τις κρατικές επιχορηγήσεις και ας δημοσιοποιούν τις δωρεές που παίρνουν από ιδιώτες, όπως γίνεται και στην Αμερική. Τουλάχιστον να γνωρίζουμε από ποιους επιχειρηματίες χρηματοδοτούνται και σε ποιους οφείλουν υποχρέωση...

Aπό το capital.gr

Η δραχμή της Αλέκας ή των τρωκτικών;

Του Θανάση Μαυρίδη

Η κυρία Παπαρήγα τάχτηκε ανοικτά υπέρ της δραχμής. Είχε, τουλάχιστον, το θάρρος να ξεκαθαρίσει την θέση της. Αντίθετα, άλλοι συνεχίζουν να παίζουν τυχοδιωκτικά παιγνίδια πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού. Η ευρωπαϊκή πορεία σημαίνει βαθιές τομές στην ελληνική κοινωνία. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λένε δημόσια «ναι» στο ευρώ, αλλά αρνούνται την προοπτική των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούνται. Τουλάχιστον η κυρία Παπαρήγα έχει ένα όραμα, την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Οι άλλοι, οι δήθεν εκπρόσωποι της αστικής τάξης, τι όραμα έχουν;

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου διανύει τις τελευταίες της στιγμές. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κυβέρνηση κι έτσι δίδεται έδαφος στην οχλοκρατία και στα πολιτικά άκρα. Το μεγάλο πολιτικό λάθος του κ. Παπανδρέου ήταν ότι δεν άρπαξε την ευκαιρία της συναίνεσης που παρουσιάστηκε πριν λίγο καιρό, όταν ο ίδιος υπαναχώρησε και στην πράξη κορόιδεψε τον συνομιλητή του Αντώνη Σαμαρά. Στην πραγματικότητα η χώρα ήταν αυτή που έχασε μία μοναδική ευκαιρία να αποκτήσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Αυτό το αξιόπιστο πρόγραμμα σήμερα δεν υπάρχει. Ούτε από το ΠΑΣΟΚ ούτε από την Νέα Δημοκρατία. Σκόρπιες προτάσεις υπάρχουν μόνο και οι οποίες αποδεικνύουν την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα πάντα σε αυτή την χώρα.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο κ. Σαμαράς θα βρεθεί σύντομα σε πλεονεκτική θέση. Είτε συναινώντας σε ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο, όμως, θα έχει τον πρώτο λόγο (εξαιτίας της προηγούμενης υπαναχώρησης Παπανδρέου) είτε μέσω των εκλογών θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα. Πρώτο, αλλά δίχως αυτοδυναμία, κατά πάσα πιθανότητα. Εκτός κι αν υπάρξει κάποιο θαύμα και εμφανιστεί κάποιος άλλος άγνωστος σήμερα πολιτικός σχηματισμός και ανατρέψει πλήρως τα δεδομένα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν.

Ο κ. Σαμαράς, λοιπόν, θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και τι θα κάνει; Θα πάει να επαναδιαπραγματευτεί. Με την σύμφωνη γνώμη όλων μας και με την θετική αύρα κάθε Έλληνα να τον συνοδεύει. Και του λένε, τότε, οι Ευρωπαίοι «όχι». Τι θα κάνει ο κ. Σαμαράς; Θα επιμείνει και θα μας οδηγήσει έτσι στην δραχμή; Ή θα υπαναχωρήσει και θα πλήξει την αξιοπιστία του; Ας μην σπεύσουν τα στελέχη του στενού του πυρήνα να πουν εκείνα τα «δεν θα σας δώσω λογαριασμό» και «θα κάνουμε ό,τι θέλουμε». Τα δικά μας «λεφτά» παίζουν στο Χρηματιστήριο του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι και όχι των πελατών τους. Ούτε η χώρα είναι ένα γκρουπ 4 -5 «φίλων» που εκτονώνονται ανώνυμα μέσα από blogs. Ας κόψουν λοιπόν τον «τσαμπουκά» (οι υπερπατριώτες που περιστοιχίζουν τον κ. Σαμαρά) και ας σταματήσουν τις απειλές και ας πουν στον ελληνικό λαό όλη την αλήθεια.

Ποιόν εξυπηρετεί η δραχμή; Εξαρτάται ποιος θα την φέρει. Αν είναι επιλογή της κυρίας Παπαρήγα, τότε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να έχουμε έτοιμα τα διαβατήριά μας και να έχουμε κάνει τα κουμάντα μας από τώρα για να βρούμε χώρα υποδοχής. Διότι η κυρία Παπαρήγα θα κρατικοποιήσει, όπως είπε, τα μέσα παραγωγής. Όποιος ρωτήσει με τι πόρους θα γίνει αυτό, κερδίζει το βραβείο ανοησίας. Αυτά είναι καπιταλιστικά πράγματα. Οι κομμουνιστές δεν χρειάζονται πόρους. Τους αρκεί μία εκτυπωτική μηχανή που θα τυπώνει δραχμές.

Αν η δραχμή, τώρα, είναι επιλογή ενός αστικού κόμματος ή αποτέλεσμα ενός ατυχήματος, τότε το σκηνικό μετατοπίζεται αλλού. Κερδίζουν σε αυτή την περίπτωση όσοι έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό κι όσοι έχουν μεγάλα δάνεια και προσβλέπουν σε διαγραφή ενός μέρους τους (με πρόσχημα την ανάπτυξη).

Αυτή την στιγμή παίζεται ένα τεράστιο πολιτικό και επιχειρηματικό παιγνίδι. Κάποιους, δεν τους ενδιαφέρει αν θα στείλουν στην αγχόνη εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που είναι χρεωμένα σήμερα στις τράπεζες. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η δική τους επικυριαρχία, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα γυρίσουμε πενήντα χρόνια πίσω.

Τα μεγάλα αστικά κόμματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν την θέση τους. Εδώ και τώρα, για να γνωρίζει η ελληνική κοινωνία τι ακριβώς συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί. Η οικογένεια Παπανδρέου χρειάζεται να σταματήσει να είναι μέρος του προβλήματος και να παραδώσει την εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε ως κυβέρνηση, οφείλει να πετύχει ως αντιπολίτευση και να δείξει για πρώτη φορά την υπευθυνότητα που δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα και όσες φορές βρέθηκε μακριά από την εξουσία. Αλλά και ο κ. Σαμαράς οφείλει να ξεκαθαρίσει την θέση του για το νόμισμα. Διαφορετικά ας δώσουν όλοι τους από τώρα τα κλειδιά στην κυρία Παπαρήγα. Διότι μεταξύ της δραχμής που θα επωφεληθεί όλος ο υπόκοσμος της επιχειρηματικής ζωής του τόπου και της δραχμής της κυρίας Παπαρήγα, είναι καλύτερη η προοπτική του ΚΚΕ. Τουλάχιστον έκει ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρεις αν θα έχεις τον τρόπο να το αντιμετωπίσεις, αν θα μπορείς να εκφράσεις καν την διαφορετικότητα της άποψής σου, αλλά τουλάχιστον δεν θα τρέφει κανείς αυταπάτες...

Από το capital.gr