Θες η βαρεμάρα, θες η δουλειά μου που με κρατάει μακριά από οικογένεια, φίλους, Ελλάδα, Βόλο, είχα καιρό να περπατήσω από τον Άγιο Κωνσταντίνο ως τον Άναυρο.Το έκανα χθες με το φίλο μου, από τη Λάρισα, και τις οικογένειές μας.
Το τοπίο υπέροχο, ο ήλιος προσπαθούσε να μας ζεστάνει με ικανοποιητικά αποτελέσματα, από την μια μεριά το Πήλιο που αρχίζει να πρασινίζει, από την άλλη ο Παγασητικός στα πόδια μας ήρεμος σαν λίμνη, ένα φορτηγό (πλοίο) φουνταρισμένο στ' ανοιχτά, τα Πευκάκια και οι Αλυκές στην απέναντι πλευρά του κόλπου καταπράσινες κι αυτές.
Είναι στιγμές που αισθάνομαι τυχερός που ζώ σ' αυτή τη πόλη.
Μόνο στιγμές όμως, γιατί το σκουπιδαριό στην ακτή από το Ξενία μέχρι τον Άναυρο πάει γόνα.
Η εγκατάληψη, σ' ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, σε όλο της το μεγαλείο.
Κατά τα άλλα η πόλη προετοιμάζεται για τους Μεσογειακούς Αγώνες.
Η Λίνα Νικολακοπούλου στο στυλ του "...μάτια μου η Ελλάδα..." θα μπορούσε να γράφει κάτι σαν... "...και μες την παρακμή της χτυπάει Μεσογειάδα"
Τοπικοί άρχοντες του Βόλου ΦΤΟΥ ΣΑΣ να μη σας βασκάνω.
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου