East China Sea - Ryukyu Islands - Pacific Ocean

Ξημέρωσε 24 Σεπτεμβρίου 2017. Το βράδυ το πέρασα στη γέφυρα μέχρι τις 5 όταν τα ψαράδικα άρχισαν να αραιώνουν. Έπεσα στο κρεβάτι στις 6 και κατά τις 10 ήμουν πάλι όρθιος. Πάντα, όταν κάτι με απασχολεί δυσκολεύομαι στον ύπνο και τα ψαράδικα ήταν μια σοβαρή αιτία.

Από νωρίς το πρωί λοστρώμος και ναύτες είχαν αρχίσει τον καθαρισμό των αμπαριών σε έντονο ρυθμό. Τα απρόοπτα στη θάλασσα παραμονεύουν γι’ αυτό έπρεπε να τελειώσει αυτή η δουλειά το συντομότερο δυνατόν, αν και τα weather forecasts δεν ήταν ανησυχητικά.

Καθαρισμός αμπαριών (φωτογραφία από προηγούμενο, ίδιου τύπου, καράβι)

Σχετικά εύκολη αποστολή αφού δεν χρειάζονταν λεπτομερής καθαρισμός με το επόμενο φορτίο να είναι κάρβουνο. Όταν το τελευταίο ήταν σιτηρά είναι λογικό ότι ένα απλό ξέπλυμα ήταν αρκετό. Το αντίθετο θα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά στην παρούσα φάση ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει.

Οι υπόλοιποι εστιάσαμε σχεδόν ολοκληρωτικά στην προετοιμασία του πλοίου για ενδεχόμενη επιθεώρηση της αυστηρής και πολλές φορές εκνευριστικά σχολαστικής AMSA (Australia Maritime Safety Authority), του Αυστραλιανού Port State Control (PSC). Να παρουσιάσουμε το καράβι στην Αυστραλία σε άριστη κατάσταση, όπως πράγματι ήταν, από πλευράς Safety, Security, σωστής λειτουργίας όλων των μηχανημάτων γέφυρας, καταστρώματος, μηχανοστασίου, κουζίνας, ψυγείων, καθαριότητα και ποιότητα ενδιαίτησης, γενική τακτοποίηση! Τα πάντα!

Ναι, δεν υπήρχε πρόβλημα αλλά πριν την άφιξη στο λιμάνι το review είναι πάντα απαραίτητο.

Στο θαλάσσιο περιβάλλον ο κακός καιρός που δεν επιτρέπει τη συντήρηση, η αρμύρα, η υγρασία και η εναλλαγή κλίματος και ακραίων διαφορών θερμοκρασίας εντός ελάχιστων ημερών – από το πολικό ψύχος της Αλάσκας στη διακεκαυμένη Σιγκαπούρη – διαβρώνουν, σκεβρώνουν, αλλοιώνουν τα πάντα σε εξαιρετικά σύντομους χρόνους. Καταστρέφουν!

Πλέαμε με σχετικά καλό καιρό, 4-5 μποφόρ, στη Yellow Sea. Η πλώρη του πλοίου στόχευε στο πέρασμα μεταξύ των Ιαπωνικών νησιών Tokunoshima και Wadomari του συμπλέγματος Ryukyu Islands.

Στη γέφυρα η μάχη εναντίον ψαράδων μαίνονταν. Μπορεί να λιγόστευαν οι Κινέζοι αλλά ώρα με την ώρα αύξαναν την παρουσία τους οι Ιάπωνες!

Το βράδυ της ίδιας μέρας γυρίσαμε σε πορεία νοτιοανατολική και αλλάζοντας θεωρητικά θάλασσα συνεχίζαμε στην East China Sea.

Ryukyu Islands

*****

Το σύμπλεγμα των Ryukyu Islands ανήκουν στην Ιαπωνία και εκτείνονται σε μια τεράστια έκταση που ξεκινάει νότια του τρίτου σε μέγεθος και νοτιότερου νησιού της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου Kyushu και τελειώνει κοντά στο βόρειο κάβο της Ταϊβάν.

Μια γιρλάντα μήκους 600-650 μιλίων που θυμίζει, σε μινιατούρα, εκείνη των Aleutian Islands των 1.400 μιλίων που ξεκινούν από την Αλάσκα και φτάνουν μέχρι την ρωσική χερσόνησο της Kamtsatka. Οριοθετεί δε, κατά κάποιο τρόπο, τα όρια μεταξύ της Ανατολικής Κινεζικής Θάλασσας και του Ειρηνικού Ωκεανού.

Το μεγαλύτερο νησί τους η Okinawa που είναι το πέμπτο σε μέγεθος Ιαπωνικό νησί, γνωστό από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μεγάλη βάση των ΗΠΑ που υπάρχει σήμερα στο νησί.

*****

Aleutian Islands

Πιστοί στην νοτιοανατολική πορεία μας και με τον καιρό να βαίνει συνεχώς βελτιούμενος το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου πιάσαμε μετά τα μεσάνυχτα τα Ryukyu και διαπλεύσαμε το στενό των νησιών Tokunoshima και Wadomari, ενώ η υπόθεση «ψαράδικα» είχε κλείσει!

Ο Ειρηνικός Ωκεανός απλώθηκε μπροστά μας σιωπηλός, ήρεμος, σκοτεινός, αινιγματικός! Τι μας επιφύλασσε;

Με την πορεία να επιμένει νοτιοανατολική νέος στόχος η Bismarck Sea (Θάλασσα του Μπίσμαρκ) και το Vitiaz Strait μεταξύ Papua New Guinea και New Britain Island.

Μας χώριζαν πάνω-κάτω 2.300 μίλια! Μια βδομάδα να ηρεμήσουμε στη ρουτίνα της ζωής και της εργασίας του πελάγους.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Η αναχώρηση από το Lanshan

Ψαράδικα: ο εφιάλτης των θαλασσών Κίνας, Κορέας, Ιαπωνίας

Άλλο ένα Panamax Bulk Carrier στο δρόμο μου, εκτοπίσματος 85.000 μετρικών τόνων, ηλικίας 13 ετών και σε καλή κατάσταση. Μια πολύ καλή κατασκευή που, παρά τα χρόνια της, κουβαλούσε σκουριά στο ελάχιστο. Απόδειξη καλή συντήρησης αλλά και ποιότητας λαμαρίνας!

*****

Ο όρος PANAMAX προέρχεται από τις λέξεις PANAMA, το όνομα της χώρας της Κεντρικής Αμερικής και της ομώνυμης διώρυγάς του, και MAXIMUM.

Αφορούν πλοία που είναι τα μεγαλύτερα που έχουν τη δυνατότητα να διαπλέουν τα παλιά Locks του καναλιού.

Έχουν μήκος από 220 έως 230 μέτρα και πλάτος 32,20 μέτρα που είναι το μεγαλύτερο που μπορούσε να έχει ένα πλοίο για να περάσει τη διώρυγα μέχρι 26 Ιουνίου 2016, τη ημέρα που εγκαινιάστηκαν τα νέα Locks θέτοντας σε νέα standards στις διαστάσεις των πλοίων.

Ο όρος BULK CARRIER σημαίνει πλοίο μεταφοράς χύδην φορτίου. Σιτηρά, κάρβουνο, μινεράλι, λιπάσμα, βωξίτη κλπ

*****

Ωστόσο όσο καλό κι αν είναι ένα καράβι, σπίτι δεν είναι! Και το σπίτι ήδη μου έλειπε πολύ!

Η εκφόρτωση ξεκίνησε την 20η Σεπτεμβρίου 2017 ενώ το τριήμερο που ακολούθησε ήταν μέρες εξοικείωσης. Στις 22 το απόγευμα ανέλαβα την πλοιαρχία και την επομένη στις 23, λίγο πριν το μεσημέρι, ο συνάδελφός πλοίαρχος πήρε το δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα μετά από κάμποσους μήνες κι αυτός. 

Την ίδια μέρα το απόγευμα στις 15:30 η εκφόρτωση ολοκληρώθηκε. Ακολούθησαν οι διατυπώσεις αναχώρησης και στις 20:15 επιβιβάσθηκαν οι δύο πιλότοι. Στις 20:45 η προπέλα άρχισε να στρέφει.

Η θαλάσσια περιοχή έξω από το λιμάνι μύριζε «μπαρούτι» κι εμείς έτοιμοι να εμπλακούμε στον αδιάκοπο «πόλεμο» των νερών της Κίνας.

Με τα fishery fields να απλώνονται σε τεράστιες εκτάσεις στις πιο ακατάλληλες θέσεις κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την ναυσιπλοΐα, τα γεμάτα από πλοία αγκυροβόλια, τα ψαράδικα να καταστρατηγούν κάθε κανόνα θαλάσσιας κυκλοφορίας και τα παντός είδους βαπόρια να προσπαθούν να λύσουν το ίδιο σταυρόλεξο με μας, σε συνδυασμό με την ομίχλη, συνέθεταν ένα μίγμα εκρηκτικό. 

Οι πιλότοι μας άφησαν πριν την έξοδο από το δίαυλο στις 21:45 να συνεχίσουμε μόνοι μας. Τα RADAR σκανάριζαν ότι επέτρεπε η τεχνολογία τους και τα μάτια μας όσο επέτρεπε η ομίχλη. Με Slow Ahead συνεχίσαμε μέχρι την έξοδο από τις τσαμαδούρες του διαύλου και στρίψαμε αριστερά και βόρεια για ν’ αποφύγουμε το πιο επικίνδυνο fishery field της περιοχής που έκοβε την φυσιολογική και λογική πορεία των δυσκίνητων γιγάντων υπό την απειλή τεράστιων προστίμων στην περίπτωση εισόδου σ’ αυτό. Σαν ανάμεσα σε ναρκοπέδια εν καιρώ ειρήνης που πρέπει να περπατήσεις και να βγεις ζωντανός!

3-4 μίλια βόρεια ακόμα ένα fishery field και ένα αγκυροβόλιο δημιουργούσαν ένα στενό «δίαυλο» με το μεγάλο προηγούμενο. Ο μοναδικός διάδρομος για να απομακρυνθείς από την απόλυτη τρέλα και να μείνεις εσύ και τα ψαράδικα στο ανοιχτό πέλαγος.

Πορεία ανατολική και ο τηλέγραφος στο Half Ahead.

Το περιέργως άδειο αγκυροβόλιο έκανε της ζωή μας πιο εύκολη αφού υπήρχε χώρος ερχόμενοι πιο κοντά του να απομακρυνθούμε από τη απαγορευμένη περιοχή στα δεξιά μας.

Μια ώρα αργότερα η ένταση πνεύματος, σώματος και αισθήσεων μειώθηκε καθώς τα fishery fields είχαν μείνει πίσω, τα μεγάλα καράβια ούτως ή άλλως δεν ήταν πολλά ενώ τα ψαράδικα είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. 

Δεν είχα ψευδαισθήσεις! Οι κινέζοι ψαράδες είναι για τους ναυτικούς σαν τον καρκίνο σε μετάσταση. Στην Yellow Sea, στην East China Sea, παντού. Στόλοι που αριθμούν κατ’ ελάχιστον χιλιάδες και μας βασανίζουν στο διηνεκές.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα στις 23:30 ο τηλέγραφος στρογγυλοκάθισε στο Full Away.

-Έλα καπετάνιε τι γίνεται; Ήταν ο Αος Μηχανικός από το μηχανοστάσιο.

-Τελειώσαμε. Καλό ταξίδι να ‘χουμε.

-Καλό ταξίδι! Ο Άι Νικόλας μαζί μας.

-Αμήν.

-Θα έρθω σε λίγο πάνω.

-ΟΚ. Εγώ μάλλον θα ξημερωθώ στη γέφυρα.

Πρώτος στόχος τα νησιά Ρίου-Κίου.

Προορισμός μας το λιμάνι Gladstone της Αυστραλίας.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Περιμένοντας στο λιμάνι του Lanshan

Ξύπνησα το πρωί της 19ης Σεπτεμβρίου 2017 ξεκούραστος έχοντας αναπληρώσει τις ώρες ύπνου που χάθηκαν σε αιθέρες και γήινα «μονοπάτια» προς τον τελικό προορισμό μου. Ένα καράβι στο Lanshan της ανατολικής Κίνας. Θα μπορούσα να είμαι και ευδιάθετος αν δεν βρισκόμουν εκεί που βρισκόμουν! Στο ξενοδοχείο «μηδέν» αστέρων.

Το πρόβλημα της διαφοράς ώρας που καταπονεί το σώμα και το πνεύμα του ταξιδιώτη στα μεγάλα ταξίδια, κυρίως αυτά που έχουν ανατολική ή δυτική κατεύθυνση, εξακολουθούσε να δηλώνει παρών. Οι «πληγές» του δεν επουλώνονται από την μία στιγμή στην άλλη. Η αποκατάσταση θέλει το χρόνο του!

Ωστόσο είναι κάτι που θα με συντροφεύει τους επόμενους μήνες. Οι ποντοπόροι ναυτικοί έχουμε μάθει να ζούμε με το χρόνο να τρέχει διαφορετικά. Η ζωή σε 23ωρες, 24ωρες και 25ωρες μέρες είναι μέρος της καθημερινότητάς μας εν πλω!

Λίγο πριν το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο πράκτορας.

-Καλημέρα! Μετά το μεσημέρι να είσαι έτοιμος.

-Πότε ακριβώς;

-Δεν ξέρω, μέχρι τα μεσάνυχτα, το πολύ, θα είσαι στο πλοίο.

-Το καράβι είναι ακόμα στη ράδα;

-Ναι. Εξαρτάται από την ώρα που θα τελειώσει η εκφόρτωση του πλοίου που βρίσκεται ακόμα στην προβλήτα που θα δέσετε εσείς.

-ΟΚ. Έτοιμος είμαι.

-ΟΚ.

Είχε νυχτώσει όταν ήρθε να με πάρει.

-Ήρθε το καράβι; Έδεσε;

-Όχι ακόμα αλλά είναι στο δρόμο, έρχεται! Σε κανένα τρίωρο θα είναι εδώ. Θα πάμε τώρα για τις διατυπώσεις για να μπεις στο λιμάνι.

*****

Κινέζικες διατυπώσεις!... Κινέζικα κομμουνιστικά γραφειοκρατικά υπολείμματα. Στην Κίνα δεν έπεσε ο κομμουνισμός. Αργά-αργά μεταλλάσσεται και προσαρμόζεται στον καπιταλισμό. Όσο για τη δημοκρατία υπάρχουν κάτι «θεματάρες» να! Κομμουνιστοδημοκρατία θα ήταν μια πιο κοντά στην πραγματικότητα περιγραφή του πολιτεύματός της!...
Το Facebook και η Google στο σύνολό της εκτός του Gmail, είναι κλειδωμένα. Σαν τον Ερντογάν! Ας είναι καλά το VPN.

Ίσως να είναι σοφό που γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η πορεία της προς την ελευθερία. Άραγε τι θα να γινόταν αν έπεφταν κατ’ ευθείαν στα βαθιά 1,4 δισεκατομμύρια ξυπόλυτοι και ξεσαλωμένοι, έχοντες άγνοια το τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Αλβανικό χάος, την εποχή της πτώσης του κομμουνισμού. Και ήταν μόνο  3 εκατομμύρια όλοι κι όλοι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η Ελλάδα όπου  μετρώντας μέρα-μέρα την 5η δεκαετία συνεχούς δημοκρατικού πολιτεύματος ακόμα δεν γρικάμε τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία.
Έχουν να γίνουν πολλά ακόμα σ’ αυτή τη αχανή χώρα της ανατολής για να πλησιάσει στα standards του Δυτικού Κόσμου!

*****

Βολόδερνα από αίθουσα σε αίθουσα και γραφείο σε γραφείο, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα! Παρακολουθούσα τον πράκτορα με ένα πάκο χαρτιά να τρέχει από γκισέ σε γκισέ και να «βαράει» άπειρες σφραγίδες κάνοντας το βοηθό στους κρατικούς υπαλλήλους που δεν έδειχναν πολύ όρεξη για δουλειά καθώς το ρολόι προχωρούσε να ανταμώσει τα μεσάνυχτα. Κάπου-κάπου ο πράκτορας με καλούσε μπροστά σε κάποιο γραφείο. Με κοιτούσαν στα μάτια και με έστελναν πίσω στη… πολυθρόνα μου!

3 ώρες κράτησε η «παράσταση» και μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο. Είχαμε τελειώσει και, εντός του λιμανιού πια, κατευθυνόμασταν προς την προβλήτα να βρούμε στο καράβι.
Ήταν εκεί, είχε φτάσει και πλαγιοδετούσε. Έμεινα μέσα στο αυτοκίνητο και παρακολουθούσα. Μισή ώρα αργότερα όλα είχαν τελειώσει!
Τρεις φιλιππίνοι ναύτες κατέβηκαν πήραν τις αποσκευές μου κι εγώ πίσω τους ανεβήκαμε τη σκάλα του ακομοδεσίου.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Το φαΐ και τα τσουρεκάκια...

Κοίταξα προς το μπάνιο! Να κάνω ή να μη κάνω; Μεγάλη απόφαση! Δεν πρόλαβα να το ξανασκεφτώ και χτύπησε η πόρτα! Να ‘τη πάλι η χοντρή χαμογελαστή! Μου φάνηκε συμπαθής και όχι τόσο άσχημη αυτή τη φορά! Είπαμε, ο άνθρωπος προσαρμόζεται εύκολα και γρήγορα!

Είχε έρθει να πάρει παραγγελία! Κρατούσε μολύβι, μπλοκάκι και άρχισε να μου μιλά αργά-αργά κινέζικα λες και θα τα καταλάβαινα συλλαβιστά. Άρχισα να γελάω βαριεστημένα. Σάστισε, σταμάτησε να μιλάει και άρχισε να γελάει κι αυτή. Είχε καταλάβει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοηθούμε με λόγια.

Δεν ξέρω πως αλλά με διάφορες κινήσεις των χεριών μου φάνηκε ότι κατάλαβε τι ήθελα να φάω. Μπριζόλα και τηγανητό ρύζι, ψωμί, αλάτι, πιπέρι, φρούτο, νερό και γάλα. Α, και κουτάλια, πιρούνια και μαχαίρια. Τα chopsticks δεν μπόρεσα ποτέ να τα χειριστώ. Και φαίνεται τόσο εύκολο σε κινέζικα χέρια!

Είκοσι περίπου λεπτά αργότερα ξαναχτύπησε τη πόρτα. Άνοιξα και την είδα να κρατάει έναν γεμάτο μεγάλο δίσκο. Μπήκε μέσα τον άφησε πάνω στο γραφείο.

Τι είχα παραγγείλει; Καμιά σχέση! Άλλα αντάλλων.

Τα πιάτα γεμάτα με άγνωστες μάζες. Το μόνο γνωστό το κρύο πολυβρασμένο και λασπωμένο ρύζι, σαν άσπρο τούβλο.

Δεν είχε καταλάβει! Παρ’ όλα αυτά πήγε και ετοίμασε ολόκληρο γεύμα (ο θεός να το πει) που δεν είχα παραγγείλει!... Ανοησία; Κουτοπονηριά;…

«Παρ’ τα πίσω» της είπα στα Ελληνικά νευριασμένος αλλά αμέσως μαλάκωσα και χαμογέλασα. Τι νόημα είχε να νευριάσω; Χαμογέλασε κι αυτή. Τα πήρε κι έφυγε και ξανάρθε με άλλα «καλούδια»! Βασανιστήριο!. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν χρειαζόταν ξανάρθει, ότι δεν θέλω να φάω. Ξανάφυγε!

Σε λίγο ξαναχτύπησε η πόρτα. Πάντα χαμογελαστή άρχισε να με τραβάει απ’ το χέρι. Την ακολούθησα. Κατεβήκαμε τα σκαλιά και βρεθήκαμε στο ισόγειο. Συνέχισε να με κρατάει απ’ το χέρι. Μ’ έσυρε μέχρι τη κουζίνα. Ήθελε οπωσδήποτε να με ταΐσει. Η απαράδεκτη εικόνα της κουζίνας μου έδωσε τη χαριστική βολή. Τρόμος! Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που έμπαινα σε κινέζικη κουζίνα. Ίδια εικόνα και τότε και τώρα, βρώμα! Δεν θα έτρωγα εκεί μέσα. Γύρισα στο δωμάτιο!

Η πόρτα ξαναχτύπησε. «Να δω πότε θα τα παρατήσει» αναρωτήθηκα. Στο χέρι κρατούσε ένα τηλέφωνο και στην οθόνη ένα translator. Ίσως συνεννοηθούμε με τούτο δω, αλλά η εικόνα της κουζίνας στο ισόγειο ήρθε πάλι στο νου μου! Της παρήγγειλα ότι και την πρώτη φορά.

Τζάμπα κόπος.

Αυτή τη φορά έφερε όλα εκείνα «συμφωνήσαμε» αλλά το κρέας ήταν μαγειρεμένο με οσμή που για να το φάω έπρεπε να δείξω γενναιότητα! Άλλες γεύσεις και μυρωδιές! Κράτησα το ρύζι που αυτή τη φορά ήταν τηγανητό και τις τρεις μπανάνες, το αλάτι και το πιπέρι.

Την πήγα στο PC μου στο γραφείο και της έδειξα μια φωτογραφία με μια φρατζόλα και μια ακόμα με φέτες ψωμί. Κούνησε το κεφάλι της κι έφυγε να μου το φέρει. Σε ελάχιστο χρόνο ξαναγύρισε με τρία ψωμάκια σ’ ένα πιάτο. Την ευχαρίστησα κι έφυγε.

Το ρύζι, για να είμαι ειλικρινής, είχε κι αυτό τα «θέματά του» αλλά τρώγονταν όπως και το ψωμί, μόνο που δεν ήταν ψωμί αλλά γλυκά τσουρεκάκια, σχεδόν ίδιας γεύσης και μυρωδιάς με τα δικά μας.

Τα έφαγα με τη σειρά. Ρύζι, τσουρεκάκια, μπανάνες! Πρώτο, δεύτερο και φρούτο! Έφαγα «βασιλικά»!

Λίγο αργότερα ήρθε και μάζεψε τα πιάτα. Τα είδε άδεια και χάρηκε. Είχε φέρει την «αποστολή» της εις πέρας! Κατάφερε και με τάισε!

Τρεις φορές ακόμα έφαγα σε τούτο το μέρος με τη χοντρή να έχει πάρει το κολλάει. Ευτυχισμένη μου επανέλαβε τα ίδια πιάτα και τις τρεις φορές. Στο ενδιάμεσο με φόρτωνε με μπανάνες και εμφιαλωμένο νερό.

Οι κινέζοι κάθε άλλο παρά χαζοί είναι, αλλά απέχει τόσο πολύ η κουλτούρα τους από τη δική μας! Είναι απίστευτη η απόσταση!

Όσο για φαΐ τους, τι να πει κανείς... Όσοι επισκέπτονται κινέζικα εστιατόρια την Ελλάδα κοιμούνται ύπνο βαθύ αν πιστεύουν ότι τρώνε αυθεντική κινέζικη κουζίνα για την οποία θα τους έλεγα ότι απλά ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Επιτέλους είχα μείνει μόνος. Έξω είχε βραδιάσει και οι δυνάμεις μου άρχιζαν να με εγκαταλείπουν. Τότε, μετά από αρκετή σκέψη, πήρα τη μεγάλη απόφαση, να κάνω μπάνιο. Αφού πρώτα το έπλυνα με ζεστό νερό για αρκετή ώρα, το αποτόλμησα.

Έπεσα στο κρεβάτι καθαρός και χαλαρωμένος, αφήνοντας τη τηλεόραση να παίζει σε ένα αγγλόφωνο κανάλι, έτσι για να μη νοιώθω μόνος και αποκοιμήθηκα.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στο ξενοδοχείο στο Lanshan

Σε μια ώρα φτάσαμε στο Lanshan.

Τεράστιοι δρόμοι, κυκλοφοριακή αναρχία, παρκάρισμα όπου να ‘ναι, σκουπίδια πολλά, φορτηγά παντός είδους και χρήσης να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, προς και από το λιμάνι, και πολλά τρίκυκλα!...

-Είναι μεγάλη πόλη το Lanshan;

-Ε όχι και πόλη, χωριό είναι!

-Χωριό; Μοιάζει μεγάλο. Πόσους κατοίκους έχει;

-Πεντακόσιες χιλιάδες!

Μάλιστα! Σαν να λέμε χωριό η Πάτρα!

Άλλος κόσμος άλλα standards!

Ένα άσχημο, βρώμικο κινέζικο χωριό. Οι κάθετοι δρόμοι στους κεντρικούς ακόμα χειρότεροι. Το Passat έστριψε δεξιά σ’ έναν απ’ αυτούς και καμιά κατοστή μέτρα παρακάτω ξανά δεξιά σ’ έναν ακόμα μικρότερο που κατέληγε σ’ ένα αδιέξοδο που πλάτιαζε, κάτι σαν τυφλό parking. Μερικά σκονισμένα αυτοκίνητα παρκαρισμένα όπου να ‘ναι και αριστερά ένα ξενοδοχείο.

Σταμάτησε μπροστά στη πόρτα και ο «δικός» μου πετάχτηκε έξω, ξεφόρτωσε στα γρήγορα τα πράγματά μου και πριν καταλάβω που ακριβώς βρισκόμουν, την ώρα που έβγαινα εγώ, αυτός ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκε σαν τον κλέφτη! Αντίδραση μιας ανάσας!

Προσχεδιασμένο το όλον να με αφήσει σε αθλιότητα μηδέν αστέρων και να χρεώσει πέντε. Το κατάλαβα αλλά αργά. Κάθε διαμαρτυρία θα ήταν στο κενό. Δεν θα καταλάβαιναν ή θα προσποιούνταν ότι δεν καταλάβαιναν ότι και να τους έλεγα. Θα με κοιτούσαν χαμογελαστοί και θα με εξόργιζαν. Η κομπίνα είχε πετύχει. Λάθος μου που βγήκα από το αυτοκίνητο.

Από την άλλη πόσες πιθανότητες για καλύτερο ξενοδοχείο να υπήρχαν στο Lanshan; Μηδαμινές! Κάπως έτσι δουλεύουν οι Kινέζοι, και όχι μόνο, με τους ναυτικούς αφού άλλοι πληρώνουν που βρίσκονται στην Ελλάδα χιλιάδες μίλια μακριά. Άσε που αν δημιουργήσεις θέμα θα λάβεις περίπου την εξής απάντησή σε μορφή παρατήρησης/νουθεσίας.

 «Έλα μωρέ τώρα κι εσύ, για μερικές ώρες παραμονής! Δεν έκανες λιγάκι υπομονή; Μήπως θα το αγόραζες; Άσε που μας χρέωσαν τα διπλά και τα δύο ξενοδοχεία»

Γνωστές τακτικές, με τον φτωχό ναυτικό να πληρώνει στο τέλος το μάρμαρο.

Ένας Κινέζος φάνηκε στη πόρτα με χαμόγελο που να σου ‘ρχεται η επιθυμία να τον χαστουκίσεις. Ιδιοκτήτης; υπάλληλος; καμαριέρης; Μπορεί και όλα! Άρπαξε τις βαλίτσες και τις έμπασε στο ξενοδοχείο. Τα άφησε μπροστά στη ρεσεψιόν και σαν ζώο έσκουξε στην άδεια αίθουσα. Μια νεαρή χοντρή πανάσχημη Κινέζα, κι αυτή με το ίδιο χαμόγελο, εμφανίστηκε από μια πόρτα στο βάθος.

*****

Όμορφες Κινέζες συναντάς μόνο στα ημερολόγια τοίχου εργοστασίων ελαστικών αυτοκινήτων.

*****

Κάτι είπαν αναμεταξύ τους έπιασε τη βαριά βαλίτσα και την μια χειραποσκευή και άρχισε να περπατάει προς τον ασανσέρ. Από πίσω εγώ με το άλλο σακβουαγιάζ.

Μυρωδιές νικοτίνης, βρώμικης μοκέτας και σκόρδου μετά από ρέψιμο, απλωμένες στην ατμόσφαιρα. Με τις «ευωδιές» να αρχίζω να τις συνηθίζω, μπήκα στο ασανσέρ σκεπτόμενος τι δωμάτιο με περίμενε!

Πολλές φορές όταν σκέφτεσαι αρνητικά βγαίνει σε καλό. Πλάθεις στο μυαλό σου το χείριστο και το κακό σου κάθεται μια χαρά. Αυτό έπαθα κι εγώ με το δωμάτιο. Άνοιξε η πόρτα και αντίκρισα την «τέλεια» αθλιότητα. Μου φάνηκε παράδεισος!

Η χοντρή έφυγε κι εγώ κλείδωσα τη πόρτα.

Πήγα κατευθείαν στα σεντόνια. Ησύχασα, ήταν καθαρά. Θα μπορούσα να ξαπλώσω μετά από ώρες, το μέτρημα των οποίων είχα χάσει.

Απέναντι από αριστερά μια τηλεόραση πάνω σ’ ένα πάγκο/γραφείο, δύο πολυθρόνες και δεξιά ένα ογκώδες air-condition 40ετίας, μια ανοιχτή χωρίς φύλλα ντουλάπα για κάθε χρήση και το υπέρτατης κακογουστιάς ημιδιάφανο γυάλινο διαχωριστικό του μπάνιου/τουαλέτας!...

Δίπλα στο κρεβάτι κρεμασμένη από το ταβάνι μια εξωτική χρυσοκόκκινη κινέζικη ταμπέλα με ιδεογράμματα. Με δύο κάδρα με ιδεογράμματα στολισμένοι και οι τοίχοι. Το μόνο θετικό  η εντός ανεκτών ορίων καθαριότητα.

Μήπως θα το αγόραζα το δωμάτιο;

Πολύ πιθανό να μου έλεγαν κάποιοι από πολύ μακριά!...

Οι κουρτίνες έκρυβαν τη θέα προς την πόλη, δηλαδή το χωριό, δηλαδή το Lanshan.

Αφελώς και περίεργος τράβηξα τη μια να δω τι ομορφιές μου έκρυβε. Τα σκονισμένα αυτοκίνητα στο πλατύ αδιέξοδο μου έκρυβε. Τέτοια γούστα! Την έσυρα ξανά να μείνω στην απομόνωσή μου. Δεν άντεχα άλλο «κάλλος». Το δωμάτιο καλύτερο από το έξω.

Τα πάντα μια συνήθεια και ο άνθρωπος ον προσαρμόσιμο. Φαντάζεσαι το χειρότερο, αποδεικνύεται απλά κακό και νοιώθεις ευτυχισμένος!

  

Συνεχίζεται...

Chrisgio

... προς το Lanshan, εικόνες Νο10

Συνεχίζεται...

Chrisgio

... προς το Lanshan, κείμενο & εικόνες Νο9

Ο «φίλος» μου οδηγός έμεινε για ελάχιστα δευτερόλεπτα ακίνητος με τα χέρια του πάνω στο τιμόνι σαν να προσπαθούσε στα γρήγορα να ξεκουραστεί, αποκαμωμένος από το ταξίδι. Τεντώθηκε, άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε. Ταυτόχρονα εκεί δίπλα η πόρτα ενός ολοκαίνουριου μαύρου VW Passat άνοιξε κι ένας ακόμα κινέζος βγήκε από την πόρτα του οδηγού. Κάτι είπαν αναμεταξύ τους κι αμέσως ο «δικός» μου ήρθε προς το μέρος μου και κάνοντάς μου νόημα να κατέβω προχώρησε προς το πορτ-μπαγκάζ. Ήταν φανερό ότι το ταξίδι με τον «ματρακά» είχε τελειώσει.

Κατέβασε τα πράγματά μου και χωρίς πολλά-πολλά, νοήματα και «διαταγές» τα φόρτωσε παρέα με τον άλλον στο «επώνυμο» αυτή τη φορά, αυτοκίνητο. Τελειώνοντας το φόρτωμα μου γύρισε τον… του - του γύρισα κι εγώ τον δικό μου - καβάλησε τον βαν του κι εξαφανίστηκε.

Ο οδηγός του Volkswagen, νέος ηλικιακά και γνώστης της αγγλικής μπήκε στο αυτοκίνητο και χαμογελαστός μου έκανε νόημα να μπω κι εγώ. Το χαμόγελο στους ασιάτες δεν θεωρείται οπωσδήποτε εγκαρδιότητα. Αμίλητος κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Το καινούριο Passat όπως το περίμενα και μάλιστα μετά το κινέζικο βαν, ήταν σαν τη μέρα με τη νύχτα.

Γκάζωσε και ξεκινήσαμε για το Lanshan.

-Ωραία τα γερμανικά αυτοκίνητα! Πολύ καλό το Passat.

-Δεν είναι γερμανικό. Εδώ στη Κίνα κατασκευάζεται.

-Εντάξει αλλά γερμανικής τεχνολογίας αυτοκίνητο είναι! Όχι κινέζικό… είπα απαξιωτικά.

-Οκ δεν είναι κινέζικό, είπε ελαφρώς πειραγμένος.

-Δεν υπάρχει σύγκριση με τα κινέζικα!

-Ναι, είπε ξερά.

Πολύ θα το ήθελε κινέζικο αλλά ήξερε ότι απείχε από την ώρα που τα αυτοκίνητά τους θα συγκρίνονταν με ένα Volkswagen. Ήταν ωστόσο ο στόχος τους τον οποίον αργά ή γρήγορα θα τον πετύχουν! Ήδη τα Huawei χτυπάνε στα ίσια Samsung και Apple, γιατί όχι να γίνει τοίδιο και στα αυτοκίνητα!...

Σιωπή μερικών δευτερολέπτων!

-Πόσο απέχει το Lanshan από δω;

-Είναι κοντά, περίπου μια ώρα.

Ήταν ο ντόπιος ατζέντης, 32 ετών, παντρεμένος.

-Ένα παιδάκι, ε; ρώτησα.

-ΕΝΑ ΜΟΝΟ, απάντησε γελώντας.

Στην Κίνα αν τολμήσεις το δεύτερο παιδί τιμωρείσαι με πρόστιμα και φόρους. Ένας τρόπος της κινέζικης κυβέρνησης να σταματήσει το ακατάσχετο γεννοβόλημα.

Άλλος κόσμος!

-Το καράβι έχει έρθει; είναι στο λιμάνι;

-Όχι, είναι στο αγκυροβόλιο. Ίσως αύριο!

-Δηλαδή τώρα πάμε στο ξενοδοχείο;

-Ναι.

-Κοίταξε να είναι καλό!

-Καλό είναι! Απάντησε.

«Ας ελπίσουμε» είπα μέσα μου.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

... στο Rizhao, εικόνες Νο8

Συνεχίζεται...

Chrisgio