Vitiaz Strait, Bismark Sea, Solomon Sea, Coral Sea, Hydrograper Passage, Hay Point

Στις 2 το μεσημέρι της 12ης Αυγούστου είχαμε βγει από την Solomon Sea στην Coral Sea μέσω του Jomard Entrance που στην περίπτωσή μας περισσότερο για Jomard Exit μου φέρνει αφού για να είναι Entrance πρέπει να έχεις πορεία βόρεια.

(Φωτογραφίες από το Jomard Entrance σε επόμενη ανάρτηση)

Η Coral Sea είναι κι αυτή μια θάλασσα, μέρος του Ειρηνικού, που σχηματίζεται μεταξύ του Great Barrier Reef της βορειοανατολικής Αυστραλίας και νησιών Solomon Islands (τα νησιά του Σολομώντος), τα Santa Cruz Islands, τα νησιά Vanuatu, την Nouvelle Caledonie (Νέα Καληδονία) κι εκατοντάδες άλλα μικρότερα.

Τι είναι το Great Barrier Reef;

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο κοραλλιογενή ύφαλο του πλανήτη που οι Αυστραλοί προσέχουν σαν τα μάτια τους. Ένα τεράστιο και σπάνιο θαλάσσιο οικοσύστημα. Κάπου εκεί πριν λίγο καιρό container πλοίο μεγάλης Ελληνικής εταιρείας προσάραξε και λίγες μέρες αργότερα βυθίστηκε προξενώντας μεγάλη οικολογική καταστροφή. Είδαμε τον Φιλιπίνο καπετάνιο με χειροπέδες στις εφημερίδες. Λίγο πριν, λίγο μετά, δεν θυμάμαι ακριβώς, ένα Κινέζικό έπαθε το ίδιο. Καλά, οι Κινέζοι ναυτικοί είναι τόσο επικίνδυνοι όσο και τα προϊόντα που παράγουν στη χώρα τους, ίσως και περισσότερο!

Πορεία νότια, 178 μοίρες. Στόχος το Blossom Bank, δηλαδή το «τίποτα», ένα σημάδι στο χάρτη, που ωστόσο αποτελεί, τον πλοηγικό σταθμό στην είσοδο του Hydrographer Passage. Ένα πέρασμα ανάμεσα στο Great Barrier Reef που σε φέρνει πιο κοντά στα παράλια της βορειοανατολικής Αυστραλίας, του Queensland. Το πιλοτάρισμα φυσικά είναι υποχρεωτικό, αλλά δεν είναι δύσκολο, απλά για να προλάβει τα χειρότερα.

Φτάσαμε το πρωί της 14ης Αυγούστου κατά της 10 και λίγα λεπτά αργότερα το ελικόπτερο με τον πιλότο έκατσε πάνω στο καπάκι του αμπαριού Νο6. Ανέβηκε στη γέφυρα και μετά το καθιερωμένο safety meeting μαζί μου ανέλαβε εργασία. Πράξεις ουσίας, σοβαρές!

(Φωτογραφίες από την επιβίβαση και αποβίβαση του πλοηγού σε επόμενες αναρτήσεις)

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια στην Ισπανία, στη Λα Κορούνια, ο πιλότος ήταν μεθυσμένος, βρωμοκοπούσε αλκοόλ. Μέρος του «Μεσογειακού ταμπεραμέντου»! Αυτό για το οποίο κι εμείς κορδωνόμαστε! Παρά λίγο να μας ρίξει έξω!

Ο πιλότος δεν ήταν Αυστραλός. Θα μου πει κάποιος, θα ρωτήσει, υπάρχει Αυστραλός με την ίδια έννοια που λέμε Έλληνας, Γάλλος, Άγγλος, Γερμανός; Όχι δεν υπάρχει αν αφαιρέσουμε τους ιθαγενείς. Εν πάση περιπτώσει, ήταν Ινδός που εργάζονταν εδώ και 20 χρόνια στην Αυστραλία. Όμως καμιά σχέση με Ινδία. Ήταν Αυστραλός ο άνθρωπος, σε νοοτροπία, ύφος και παρουσιαστικό.

Έπιασα κουβέντα μαζί του. Μου είπε πόσο τυχερός κι ευτυχισμένος είναι που ζει σ’ αυτή την χώρα που την αποκάλεσε «LUCKY COUNTRY».

Ένας προσδιορισμός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Αλλά, πρώτον, συμφώνησα μαζί του γιατί τέτοια μυαλά έχω κι εγώ, και δεύτερο με ώθησε να κάνω την ίδια συζήτηση και με τους επόμενους λιγοστούς Αυστραλούς που ήρθα σε επαφή κατά την σύντομη παραμονή του πλοίου στο Hay Point. Η απάντηση λες και από μαγνητόφωνο η ίδια.

«LUCKY COUNTRY».

Διάβασα στα νέα ότι Ελλάδα ήρθε σε συμφωνία με την Αυστραλία και οι Έλληνες μπορούν να ταξιδεύουν στην μακρινή αυτή χώρα με τουριστική βίζα αλλά και με δικαίωμα εργασίας!

Όσοι έχουν πρόβλημα αυτό τον καιρό στην Ψωροκώσταινα, τα φέρνουν δύσκολα, κι έχουν όρεξη για δουλειά, η Αυστραλία προσφέρεται.

Εδώ στην βορειοανατολική Αυστραλία, στο Queensland, την πλουσιότερη πολιτεία της λόγω των ανεξάντλητων κοιτασμάτων κάρβουνου, μεταλλευμάτων κλπ ψάχνουν για εργάτες, επιστήμονες, κάθε ειδικότητας.

Ένας νέος άπειρος μηχανολόγος πανεπιστημίου με ειδίκευση στις μηχανές diesel, κυρίως, θα κερδίζει 100.000 δολάρια το χρόνο. Ο έμπειρος ξεπερνάει τις 150.000. Σημειωτέον, το Αυστραλέζικο δολάριο είναι πιο ακριβό πλέον από το Αμερικάνικο. Όρεξη νάχεις!!!

Αυστραλία! Τα πάντα δουλεύουν στην εντέλεια τόσο σωστά που μοιάζουν αποστειρωμένα, σε ξενερώνουν! Όλα στην ώρα τους, όλα σε τάξη! Άγνωστα πράγματα στα μέρη μας!

Θα πω την αμαρτία μου. Προτιμώ το «αποστειρωμένο» από το «χύμα». Ο προγραμματισμός των Αυστραλών αγγίζει το τέλειο. Λέω «αγγίζει» και τους δίνω 99%. Κρατάω το 100% για τους Ιάπωνες.

Ήδη γνωρίζουμε ότι το πλοίο θα δέσει στο Hay Point στις 10 το βράδυ και θα φύγει την επομένη στις 15 Αυγούστου στις 18:30. Στο Dalian οι Κινέζοι προγραμμάτιζαν να μας ξεφορτώσουν σε 2 μέρες κι έκαναν 10. Εδώ το πολύ να λαθέψουν 1-2 ώρες, αν και χλωμό το βλέπω.

Γύρω στις 5μιση το απόγευμα το Hydrographer Passage ήταν πίσω μας. Ένα άλλο ελικόπτερο ήρθε και πήρε τον πιλότο. Για τις επόμενες 2μιση τελευταίες ώρες του ταξιδιού θα προχωρούσαμε μόνοι μας.

Στις 8 το βράδυ ένα άλλο «πετούμενο του ουρανού» έφερε τον πιλότο λιμένος. Η ίδια διαδικασία και το καράβι στις 10 παρά είχε δέσει στο Hay Point.

Μισή ώρα αργότερα, στις 10 και μισή το βράδυ, η φόρτωση, ταχύτατη, είχε αρχίσει. Το ξενύχτι δεδομένο, το άγχος επίσης! Θα προλαβαίναμε να ξεσαβουρώσουμε; Σαβούρα λέμε το ΕΡΜΑ!

Το πρόγραμμα σταθερό. Η αναχώρηση για την άλλη μέρα το απόγευμα στις 18:30 σε ισχύ.

Ξημέρωσε χωρίς ύπνο. Το είχαμε πάρει προ πολλού απόφαση ότι αυτό θα συνέβαινε μετά την αναχώρηση.

Στις 9 το πρωί κάποιοι από το πλήρωμα αποφάσισαν να επισκεφτούν την κοντινή πόλη το Mackay, γιατί όταν λέμε Hay Point είναι σαν να λέμε «ΤΙΠΟΤΑ».

Το Mackay είναι μια πόλη 120.000 κατοίκων 40 χιλιόμετρα μακριά. Οι επιστρέψαντες του πληρώματος είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια, τα αναμενόμενα, τα γνωστά! Μια πόλη καθαρή, τακτοποιημένη, οργανωμένη, ΗΡΕΜΗ, ασφαλής.

Το Hay Point τελικά «ασέλγησε» πάνω μας και στο βαπόρι. Μας... ξέσκισε! Στις 15 Αυγούστου στις 3μιση το απόγευμα δηλαδή μέσα σε 17 ώρες 76.122 μετρικοί τόνοι κάρβουνου αναπαύονταν στα εφτά αμπάρια του «ΘΗΡΙΟΥ», του τύπου PANAMAX πλοίου.

Οι γνωστές διαδικασίες αναχώρησης, διατυπώσεις, υπογραφές εγγράφων φορτίου και στις... 18:30 (ναι στις 18:30!) του πλοίο αναχώρησε! Στις 7 ο πιλότος έφυγε με ένα άλλο ελικόπτερο και στις 8 (20:00) έκανα πρόσω ολοταχώς.

Το βράδυ του δεκαπενταύγουστου, μετά από 40 ώρες αϋπνίας, κούρασης, άγχους, έπεσα για ύπνο. 

Ένα ακόμα μεγάλο ταξίδι, μια ακόμα ναυτική περιπέτεια άρχισε.

Η Γη του Πυρός (TIERRA DEL FUEGO), το ακρωτήριο Cape Horn και ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου, ελπίζω όχι πολύ βαρύς και θυμωμένος, μας περιμένουν.

Η Βραζιλία και το Itaguai πολύ-πολύ μακριά στον άλλο ωκεανό, τον Ατλαντικό. Η απόσταση 9.300 μίλια περίπου.

Πιθανή ημερομηνία άφιξης 20 Σεπτεμβρίου.

Της Παναγίας σήμερα! Καλό μας ταξίδι!

Συνεχίζεται...

Chrisgio