Προς τις πηγές του ποταμού Γιανγκ Τσε Γιανγκ (Chang Jiang) στο δρόμο για το Zhenjiang

Στο αγκυροβόλιο στις εκβολές του Chang Jiang (Γιανγκ τσε Γιανγκ), είχαμε μια αναμονή 2 ημερών. Θες ο μεγάλος αριθμός πλοίων που περίμενε για τον ίδιο λόγο, θες ο πολύ κακός καιρός που επικρατούσε στην περιοχή και δεν επέτρεπε την είσοδο στο ποτάμι… Στις 11 του μηνός το απόγευμα κατά τις 5 σηκώσαμε την άγκυρα και προχωρήσαμε προς τον πλοηγικό σταθμό. Στις 6 ο πιλότος ανέβηκε και η άνοδος του ποταμού ξεκίνησε.

Ενδιαφέρουσα διαδρομή αν δεν την έχεις ζήσει. Σε μένα επειδή ΚΑΙ την έχω ζήσει στο παρελθόν, είναι αλήθεια όχι τόσο βαθειά παρά μέχρι τη Σαγκάη, αλλά ΚΑΙ η γενικότερη απέχθειά μου γι’ αυτή τη χώρα, δεν μου δημιουργεί καμία ευχαρίστηση.

Πέρα από το «άγνωστο» της πρώτης φοράς, που σε προδιαθέτει να θέλεις να βλέπεις νέες εικόνες, να παρατηρείς το καινούργιο, τα μάτια τσούζουν από το νέφος που δεν περιορίζεται μόνο στο Πεκίνο, ενώ σε ορισμένα περάσματα νοιώθεις την επιθυμία να αυτοκτονήσεις με τη μέθοδο της ασφυξίας, παύοντας να αναπνέεις τον μολυσμένο αέρα, την μυρωδιά το χαλασμένου αυγού που βγαίνει από στις τσιμινιέρες των χημικών εργοστασίων.

Τα πολλά ναυπηγεία κατά μήκος του ποταμού που χτίζουν καράβια το ένα πίσω από το άλλο συμβάλλούν κι αυτά κατά μεγάλο ποσοστό στον βιασμό του περιβάλλοντος και των αισθήσεων. Η καταστροφή έχει χτυπήσει «βαθύ κόκκινο».

Αν κάτι εντυπωσιάζει από όλη τη διαδρομή, ίσως για τους τουρίστες, είναι η πυκνή κυκλοφορία του ποταμού. Όχι βέβαια για τους ναυτικούς που την βιώνουμε σαν εφιάλτη και το μόνο που δημιουργεί είναι αυξημένη προσοχή, αϋπνία, κούραση, αμέτρητους κινδύνους, ΤΡΟΜΟ!...

Χωρίς καμία δόση υπερβολής, δεκάδες δεκάδων χιλιάδων πλεούμενα κάθε μεγέθους και τύπου ανεβοκατεβαίνουν μεταφέροντας ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Η πορεία ανάμεσά τους προσπαθώντας να αποφύγεις να συγκρουστείς μοιάζει με γρίφο χωρίς λύση. Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι πιλότοι, αυτή είναι η δουλειά τους.

Αναρωτιέμαι τι είναι προτιμότερο; Να ανεβοκατεβαίνεις τον Chang Jiang ή στην Κηφισίας καθηλωμένος Ιούλιο μήνα με 38 βαθμούς θερμοκρασία; Αν το αυτοκίνητο έχει και κλιματισμό χίλιες φορές στο κέντρο της Αθήνας ακινητοποιημένος!

Ίσως αρκετές δεκαετίες πίσω, και πριν η έκρηξη της άναρχης ανάπτυξης ξεκινήσει, να υπήρχε κάποιο χρώμα. Εικόνες που τότε ήταν σίγουρες: «ναι αυτό που βλέπετε είναι κομμάτι της Κίνας»!

Ωστόσο ο Chang Jiang (Γιανγκ Τσε Γιανγκ), ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια του πλανήτη, δεν είναι μόνο αυτό που κάποια κομμάτια του φωτογράφησα. Έχει μήκος γύρω στα 1.350 μίλια ή 2.500 χιλιόμετρα. Στις 2 μέρες που διήρκεσε το ταξίδι από τις εκβολές του έως το Zhenjiang διανύσαμε περί τα 400-500 μίλια. Οι πηγές του βρίσκονται 800-900 μίλια ακόμα, βαθειά στην δυτική Κίνα. Ίσως πέρα από το λιμάνι εκφόρτωσης τα πράγματα να βελτιώνονται. Εγώ πάντως στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έζησα μόνο τον εφιάλτη!

Σήμερα μερικά παραδοσιακά ψαράδικα σκάφη, που χάνονται ανάμεσα στο νέφος και το ατσάλι, «προσπαθούν»(;) να διατηρήσουν αυτό που έχει χαθεί. Ακόμα κι αυτά όμως θεωρούνται πια παρείσακτα και επικίνδυνα αφού ψαρεύουν καταμεσής του ποταμού εμποδίζοντας την ναυσιπλοΐα των… «γιγάντων» σαν εμάς, αλλά και των υπολοίπων.

Φτάσαμε στο Zhenjiang μια πόλη 300.000 κατοίκων (Κινέζικο «χωριό» δηλαδή!) δύο μέρες αργότερα στις 13 Νοεμβρίου στις 14:00 και στις 16:00 άρχισε η εκφόρτωση και μαζί της νέες επιθεωρήσεις, εφοδιασμοί τροφίμων, αμοιβών, πετρελαίου. Ακόμα μία γενική ανασύνταξη και προετοιμασία για το επόμενο ταξίδι, που παρέμενε άγνωστο.

Την πόλη δεν είχα το χρόνο να την επισκεφτώ. Αλλά ακόμα και να υπήρχε ο χρόνος δεν θα το έκανα μένοντας πιστός στον προ ετών όρκο μου ότι δεν θα ξαναπατήσω σε κινέζικο έδαφος, τον οποίο τηρώ και δεν βλέπω κανένα λόγο προς το παρόν να τον πατήσω.

Δεν έχω τίποτα περισσότερο να αναφέρω γι’ αυτή την πορεία προς τις πηγές του μεγάλου ποταμού στις οποίες φυσικά δεν έφτασα ποτέ. Έχω όμως πολύ οπτικό υλικό για δημοσίευση που ξεκινώντας από τούτη την ανάρτηση θα συνεχιστεί στις επόμενες. Φοβάμαι ότι θα κουράσει αλλά αυτά έβλεπα αυτά απαθανάτιζα.

Το ατσάλι πλοίων και ναυπηγείων. Το νέφος που έως ένα βαθμό δυσκολεύει τις φωτογραφικές μηχανές να ξεχωρίζουν χρώματα πέραν του μαύρου και το άσπρου. Τη μόλυνση του αέρα, της γης και του νερού του ποταμού. Το απίστευτο χάους της ποτάμιας κυκλοφορίας.

Όλα αυτά είτε φωτογραφίζοντας είτε βιντεοσκοπώντας με τη κάμερά μου από… «απόσταση ασφαλείας» από τον Κινέζικο εφιάλτη. Στην Κίνα για μένα ο παράδεισος είναι το… καράβι! 

Συνεχίζεται…

Chrisgio