Το βράδυ της ίδιας μέρας, της 25ης Οκτωβρίου, κατά τις 21:00, είχαμε σηκώσει την άγκυρα και κατευθυνόμασταν προς τον πλοηγικό σταθμό. Στις 22:20 ο πιλότος ανέβηκε στο πλοίο και στις 00:30 μετά τα μεσάνυχτα είχαμε δέσει στην προβλήτα φόρτωσης.
Τα πάντα στην Αυστραλία όπως πάντα σε όποιο λιμάνι και να βρεθείς τα πάντα δουλεύουν «ρολόι» σε τέτοιο επίπεδο που μόνο οι Ιάπωνες τους ξεπερνούν σε οργάνωση.
Αφήστε ρε παιδιά και κάτι στο… «φλου». Λίγη… ατέλεια δεν βλάφτει. Δεν έχετε ακούσει για μας τους Έλληνες πόσο καλά τα πάμε έχοντας επιλέξει στυλ… «αχταρμά-τουρπουμπούκι»;
Διατυπώσεις και προετοιμασία φόρτωσης, άνοιγμα αμπαριών, draft survey κλπ, πολύ γρήγορα έλαβαν τέλος. Το μινεράλι άρχισε να πέφτει στα αμπάρια στις 01:00. Μια ξέφρενη φόρτωση είχε ξεκινήσει που κατά τους Αυστραλούς θα τελείωνε σε 17 ώρες περίπου! Το έχω ξαναδεί το έργο στο Dampier, στο Hay Point, στη Lucida κλπ, όλα λιμάνια της Αυστραλίας. Για μια ακόμη φορά ο χρόνος έμοιαζε να μη είναι αρκετός.
Το πλοίο σε κατάσταση heavy ballast, με το αμπάρι Νο4 γεμάτο «σαβούρα» (δηλ. έρμα 14.318 τόνων) έδειχνε ότι δεν θα είχε τον χρόνο που χρειάζεται για να πετάξει το νερό που είχε στα σωθικά του. 37.079 τόνοι είναι αυτοί, στο σύνολό τους!
Πολύ δύσκολα τα Αυστραλέζικα λιμάνια.
Ήμασταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένοι να δεχθούμε γι’ άλλη μια φορά, σαν άρρωστοι τζογαδόροι, το στοίχημα. Χωρίς δεύτερη επιλογή να ποντάρουμε στο αουτσάιντερ, δηλαδή στο πλοίο, και να προλάβουμε να στεγνώσουμε το καράβι πριν το πέρας της φόρτωσης. Και το ματς, με σχεδόν άνισους όρους, άρχισε μες τα μαύρα μεσάνυχτα.
Όμως στις 2 το μεσημέρι τη επόμενης μέρας η φόρτωση σταμάτησε λόγω έλλειψης φορτίου. Η φόρτωση θα συνεχίζονταν την επομένη στις 7 και μισή το πρωί με ώρα αναχώρησης τις 16:00. Πάνε και τα στοιχήματα, πάνε όλα! Το αν θα τα καταφέρναμε δεν θα το μάθουμε ποτέ!
Εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή! Εκεί που δεν μας έφταναν οι 17 ώρες, βρεθήκαμε με μία αναπάντεχη διανυκτέρευση χωρίς loading operation και σκοτούρες σε λιμάνι της Αυστραλίας. Δώρο Θεού! Είχε να μου τύχει τέτοιο λαχείο από το 1995. Τότε είχαμε μείνει μία εβδομάδα στο «μικροσκοπικό» χωριό-λιμάνι Wallaroo, στη Νότια Αυστραλία κοντά στην Αδελαΐδα απέναντι από το Port Lincoln.
Τρέξαμε να προλάβουμε να ετοιμαστούμε για έξοδο. Σε μια ώρα το λεωφορειάκι του λιμανιού θα στέκονταν στη σκάλα του πλοίου. Εγώ πήρα μαζί μου τη νεολαία, τον ανθυποπλοίαρχο και τους δύο δόκιμους, και ξεκινήσαμε να «εξερευνήσουμε» τη μικρή-άγνωστη πόλη, το Geraldton.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου