Βυθισμένος σε σκέψεις και αναμνήσεις...

Έκλεισα την πόρτα. Η δροσιά του air-condition μ’ αγκάλιασε και μια ανατριχίλα με διαπέρασε καθώς η διαφορά θερμοκρασίας υγροποιούσε την βαριά υγρασία της τροπικής ζώνης του Ειρηνικού στα ρούχα μου.

-Πως πάτε εδώ; είπα μπαίνοντας.

-Όλα εντάξει sir. 

-Κανένα πρόβλημα;

-Όχι sir.

-Ωραία βραδιά απόψε! είπα χωρίς να πάρω απάντηση.

Δεν τους ένοιαζε κι εδώ που τα λέμε δεν ξεστόμισα και τίποτα ενδιαφέρον. Μίλησα για να μη μείνω βουβός. Τι να απαντούσαν; Πάνω σε ποιο θέμα; Υπήρχε; Μετρούσαν την ώρα λεπτό το λεπτό, ώσπου το ρολόι να δείξει μεσάνυχτα, να παραδώσουν στη 12-04 και να πάνε για ύπνο!

*****

Τα βαπόρια είναι ένας σκληρός χώρος όχι μόνο εργασίας αλλά και ανθρώπινων σχέσεων. Υποχρεωτική προσαρμογή, αποδοχή και συμπόρευση με άγνωστους κι αν είναι αλλοεθνείς με ακραία αταίριαστες κουλτούρες, νοοτροπίες, γλώσσες.

Σε μόνιμη υπομονή και ανοχή χαρακτήρων που υπό άλλες συνθήκες ούτε καν θα είχες συναντήσει ή κι αν αυτό συνέβαινε, ακαριαία θα έτρεχες μακριά τους. Κι αυτό δεν είναι δείγμα ιδιοτροπίας, κακοψυχιάς, μισανθρωπιάς…

Το ίδιο θα έκαναν κι αυτοί!...

Ζεις με ανθρώπους που δεν έχεις επιλέξει να συμπορευτείς στη ζωή. Στους επιβάλλει το επάγγελμα. Μόνο που μετά το οχτάωρό σου δεν πας σπίτι σου, όπως όταν σχολάς από το γραφείο σου στην τράπεζα, αλλά τους συναντάς την ώρα του φαγητού, του καφέ, της βραδινής «χαλάρωσης» του καπνιστηρίου. Μήνες ολόκληρους είναι η «οικογένειά σου», θες δε θες.

Σπανίως γεννιούνται και φιλίες. Ναι συμβαίνει κι αυτό! Συνήθως φιλίες χωρίς ισχυρούς δεσμούς αφού η φύση του επαγγέλματος δεν βοηθάει σε περαιτέρω σύσφιγξη.

Ξεμπαρκάρεις και χάνεσαι. Εσύ στο τάδε εκείνος στο δείνα καράβι, διαφορετική ναυτιλιακή εταιρία...

Ανταλλάσσεις email με θερμές ευχές κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα και σου απαντάει στο ίδιο φιλικό ύφος. Την άλλη χρονιά του στέλνεις σε πακέτο του ενός Χριστουγεννοπρωτοχρονιάτικες ευχές και ξεχνάς το Πάσχα ενώ ξεμπαρκάρετε κατά κανόνα σε διαφορετικές ημερομηνίες.

Γνώρισα πατέρα και γιο – και οι δύο ναυτικοί, καπετάνιος ο πατέρας, μηχανικός ο γιος – που έκαναν χρόνια να συναντηθούν!... Πολλώ μάλλον δύο ξένοι που η ζωή τους είναι στημένη αλλιώς. Σε διαφορετική πόλη/χωριό που απέχουν πολλά χιλιόμετρα, άλλες συνήθειες/χόμπι, επίπεδο μόρφωσης...

Μερικά χρόνια αργότερα αυτό που απομένει είναι μια ευχάριστη ανάμνηση κοινής, χωρίς σύννεφα, πορείας που το αφιλόξενο περιβάλλον σας έφερε κοντά.

Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες λίγες περιπτώσεις που αποδεικνύονται φιλίες ζωής, διαχρονικές! Πολύ λίγες!...

Στη σύγχρονη εποχή που η τεχνολογία σου δια του δορυφορικού τηλεφώνου και κυρίως του internet και των Skype, Viber, Facebook κλπ σου δίνει τη δυνατότητα να απομονωθείς χωρίς να καταλήξεις σε βαριά κατάθλιψη. Να συνδεθείς με τα πρόσωπα που «γουστάρεις», να γειωθείς. Δεν έχεις πια την ανάγκη των ναυτικών «συναδέλφων» σου. Δουλεύεις, σχολάς και πας «σπίτι» σου. Έστω και σε Virtual Reality δεν έχεις ανάγκη από φίλους εν πλω.

Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα! Απόδειξη; Μια βόλτα από τα καπνιστήρια αξιωματικών και πληρώματος σε πείθει.

Νέκρα ανατριχιαστική!

Εκεί απ’ που πριν καμιά 20ριά χρόνια άκουγες αγριοφωνάρες, τηλεοράσεις στο διαπασών, τα τασάκια πνιγμένα στη στάχτη και τις γόπες υπεύθυνες για το ντουμάνι, ζάρια και πούλια να κροταλίζουν, πότε-πότε κάποιο μπινελίκι και σπανίως κάποιες γυναικείες φωνές που είχαν διαλέξει να ακολουθήσουν το άλλο τους μισό, για κάποιο χρονικό διάστημα, στον δύσκολο ναυτικό δρόμο του.

*****

Κάθισα στην πολυθρόνα μου και φώναξα το ναύτη. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio