Ναυτικού επαγγέλματος συνέχεια...

…και ο Ronaldo συνέχισε.

-Δεν ξέρω πως ακούγεται και πως αισθάνεστε εσείς γι’ αυτή την αλλαγή, προφανώς όχι καλά, αλλά δεν μπορώ να διαφωνήσω με την ιστορία και την αλήθεια. Με τον καιρό μαθεύτηκε ακόμα και στα πιο ορεινά χωριά της Luzon και των άλλων νησιών ότι κάπου μακριά στη μέση της θάλασσας κάποιοι μοίραζαν λεφτά. Άφησαν τα χωράφια τους, τα ζώα τους, κατέβηκαν στη Μανίλα και στήθηκαν έξω από τα δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες ναυτικά πρακτορεία που είχαν ανοίξει για να πάρουν σειρά για μπάρκο. Ναυτικές ακαδημίες φύτρωναν παντού και οι άσχετοι και επικίνδυνοι «πρόγονοί» μας, έδωσαν τη θέση τους σε μας τους νεώτερους που σιγά-σιγά αποκτήσαμε γνώσεις, ναυτική συνείδηση, παράδοση. Αυτό πρέπει να μας το αναγνωρίσεις sir.

-Έχετε αρκετό δρόμο ακόμα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είστε ίδιοι με τις πρώτες φουρνιές. Συναντώ πλέον καπεταναίους και πρώτους μηχανικούς Φιλιππίνους, γιατί από υπόλοιπους αξιωματικούς έχετε γεμίσει το κόσμο. Για παράδειγμα η πρώτη εντύπωση δείχνει ότι εδώ μέσα μια χαρά τα πάτε.

*****

Σκέφτηκα μήπως το παράκανα με τα καλά λόγια, όταν μου ήρθε στο μυαλό ο Έλληνας 2ος μηχανικός που εκείνη την ώρα κοιμόταν δύο deck κάτω από τη γέφυρα. Ένας ηλικιωμένος πρακτικός και ανίδεος στην κυριολεξία «μηχανικός» που, άγνωστο για ποιο λόγο, η ζωή τον είχε φέρει στα 73 του χρόνια να ταξιδεύει. Αγνοώντας τη δουλειά και τα καθήκοντα του βαθμού του, βασάνιζε το πλοίο. Ο 1ος Μηχανικός στα όριά του, ψυχικά και σωματικά, να προσπαθεί να τον αναπληρώσει με προσωπική εργασία πέραν των δικών του καθηκόντων και ευθυνών. Το προσωπικό μηχανοστασίου να σέρνεται χωρίς αρχηγό, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα είτε να τον συζητάει είτε να τον χλευάζει και ο ίδιος να μην το καταλαβαίνει.

Από τη μια να τον λυπάσαι κι από την άλλη να εξοργίζεσαι μαζί του αλλά και μ’ αυτούς που μας τον φόρτωσαν.

Αυτούς τους τύπους στις ναυτιλιακές εταιρείες που φτιάχνουν πληρώματα και που τα τελευταία χρόνια, συνήθως, δεν έχουν καμιά σχέση με τη θάλασσα. Οι γνώσεις τους περιορίζονται στη θεωρία. Στις εκδόσεις βίζας, καρτών υγείας, αεροπορικών εισιτηρίων και το ύφος τους αντάξιο καρδινάλιου. Στην ουσία μετρούν κεφάλια, τα στέλνουν στα καράβια και πετούν το μπαλάκι στους επί του πλοίου «μαλάκες», Πλοίαρχο και 1ο Μηχανικό, να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα.

Μια θέση, ένα τμήμα, που απαιτεί μεγάλη θαλασσινή εμπειρία, έχει καταλήξει ουσιαστικά τμήμα γραφιάδων κομπάρσων. Που αδυνατεί να ξεχωρίζει τους ικανούς, τους άξιους, τους έχοντες σώας τας φρένας από τους χασικλήδες, τους τεμπέληδες, τους σκιτζήδες, τους ηλίθιους...

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια μια ναυτιλιακή εταιρεία, σήμερα δεν υπάρχει πια, που είχε εμπλουτίσει το δυναμικό του τμήματος «πληρώματα» με ψυχολόγο-κοινωνιολόγο. Ήξερε τι έκανε!

Σε περίπτωση παραπόνων από το πλοίο, του τύπου «τι είναι αυτός που μας στείλατε;» η απάντηση ένα πανεύκολο ρουτινιασμένο κλισέ, «κάντε υπομονή». Και περνούν οι μέρες, οι μήνες, ο αντικαταστάτης δεν έρχεται και συνοδεύεται με άλλες ανοησίες όπως «δεν βρίσκουμε τον κατάλληλο», ή «δεν προλαβαίνουμε να του βγάλουμε visa»…

Αλλά ακόμα κι αν σου πουν ότι «βρήκαμε και θα τον στείλουμε στο επόμενο λιμάνι», αρχίζει να σε βασανίζει η σκέψη, «τι σόι φρούτο θα είναι ο καινούργιος;», «μπας κι είναι χειρότερος απ’ αυτόν εδώ;» και η ζωή στη θάλασσα συνεχίζεται με μόνιμη απάνθρωπη πίεση με την οποία πρέπει συζήσεις.

Υπήρχε λοιπόν ένα τεράστιο κενό στη σύνθεση της μηχανής και την ασφάλεια του πλοίου. Το χειρότερο; Νόμιζε ότι ήταν μεγάλος τεχνίτης, αυθεντία, που έβγαζε από τα ρούχα και άγιο. Είχε άποψη για όλα, καταφέρονταν εναντίον των υπολοίπων, την ώρα που ακόμα και το δίδυμο «ανάγνωση-γραφή» υπέφεραν μαζί του!

*****

Με αυτές τις σκέψεις αυτό το «μια χαρά τα πάτε» και λίγο ήταν! Σίγουρα αυτή η περίπτωση ναυτικού δεν ήταν και δεν είναι το επίπεδο των Ελλήνων ναυτικών αλλά δεν είναι και ο μόνος, ούτε μόνο η ελληνική ναυτιλία διαθέτει τέτοια «λουλούδια». Τα τρωκτικά είναι παγκόσμιο φαινόμενο σε κάθε επάγγελμα, κάθε θέση, με κάθε αξίωμα. Η διαφορά στη θάλασσα είναι ότι δεν μπορείς να απαλλαγείς από τέτοιες παρουσίες εύκολα. Δεν μπορείς να απολύσεις κάποιον στη μέση του ωκεανού.

Πολλοί τριγυρίζουν από βαπόρι σε βαπόρι και παίρνουν πολλά και εύκολα λεφτά με «όπλα» τους το θράσος, το ψέμα, τον οίκτο…

Αλήθεια πόσο καιρό ακόμα θα τον αντέξουμε; Μια δύσκολη κατάσταση εξελίσσονταν από την πρώτη ώρα που συνάντησα το καράβι στο Lanshan.

*****

Του άρεσε η θετική εικόνα που μου έδειχνε.

-Δηλαδή εγκρίνεις sir;

-Δεν μπορώ σε μόλις 10-15 μέρες να βγάλω συμπέρασμα και μάλιστα υπό εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες καιρού και εργασίας, αλλά μοιάζει το πλοίο να βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Έχουμε καιρό, μόλις αρχίσαμε κι εσύ έχεις μόνο 2-3 μήνες εδώ.

-Ναι sir! Έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.

-Πόσο ακόμα θα μείνεις;

-Έχω στόχο τους 9-10 μήνες!

-10 μήνες εσύ, 7 εγώ, μάλλον μαζί θα ξεμπαρκάρουμε.

Συνεχίζεται…

Chrisigo