 |
| Jebel Ali Port - Containers Terminal |
Ξύπνησα στις 9 το πρωί της 1ης Αυγούστου 2014 ξεκούραστος και ευδιάθετος μετά από 8μιση ώρες συνεχούς ποιοτικού ύπνου. Μήνες είχα να πέσω στο κρεβάτι και χωρίς να μ’ ενοχλήσει κανείς σηκώθηκα όταν άνοιξα τα μάτια μου και είχα πιαστεί από την οριζοντίωση.
Μακάρι να μας πάει έτσι ο μήνας μέχρι το τέλος!
Ο πράκτορας, ευτυχώς, δεν μου ‘ρθε απ’ τ’ άγρια χαράματα κι έπραξε σοφά. Γνώριζε, έχοντας εμπειρία χρόνων στο επάγγελμα, ότι οι ναυτικοί φτάνοντας κουρασμένοι στο λιμάνι, τουλάχιστον το πρώτο βράδυ, θέλουν να ησυχάσουν, να ξεκουραστούν και αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να τους ενοχλήσουν συνήθως δεν το κάνουν. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις... Και που δεν υπάρχουν;
Ήπια καφέ με την ησυχία μου κι έβαλα σε τάξη το γραφείο μου που παρουσίαζε την ίδια εικόνα όπως σε όλες τις αφίξεις και αναχωρήσεις. Πέταξα τ’ άχρηστα χαρτιά, έβαλα τις σφραγίδες στο συρτάρι τους και τους ντοσιέδες στα ράφια που ήταν απλωμένοι παντού. Μου έμειναν και δύο στυλό που ξέχασαν οι αρχές, πράγμα που συμβαίνει σε κάθε λιμάνι. Τελειώνουν τη δουλειά τους και βιάζονται να φύγουν είτε γιατί τους περιμένει άλλο βαπόρι για έλεγχο είτε γιατί θέλουν να γυρίσουν σπίτια τους μια ώρα αρχύτερα ειδικά αν είναι βράδυ.
Φώναξα το καμαρωτάκι και μάζεψε ποτήρια, πιάτα, τσάσκες, φλιτζάνια, άδεια τενεκεδάκια, καθάρισε όλες τις επιφάνειες που είχαν ακουμπήσει όλα αυτά και είχαν αφήσει τις στάμπες τους και έκανε έναν γενικό καθαρισμό του conference room. Έριξε όλα τα σκουπίδια σε μια πλαστική σακούλα κι έφυγε να συνεχίσει τη δουλειά του.
Ο «φίλος» μου ο πράκτορας ανέβηκε στο καράβι γύρω στις 10 και μισή.
-Καλημέρα κάπταιν.
-Καλημέρα τι κάνεις; Όλα καλά;
-Καλά, καλά. Πολύ δουλειά. Το Jebel Ali έχει μεγαλώσει πολύ και συνεχίζει να επεκτείνεται. Δεν προλαβαίνουμε να ανεβοκατεβαίνουμε τα βαπόρια σε 24ωρη βάση.
Είχε δίκιο.
-Έχω έρθει πολλές φορές εδώ και κάθε φορά παρατηρώ αλλαγές. Διεύρυνση του λιμανιού, νέοι ντόκοι, νέα σύγχρονα μέσα φορτοεκφόρτωσης...
-Ναι έτσι είναι.
-Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι την πρώτη φορά το 1980. Δεν υπήρχε τίποτα, μόνο μια καινούργια προβλήτα και δυο ολοκαίνουργια ρυμουλκά. Σηκώνοντας τη ματιά πέρα από τα 100 μέτρα σε πιάνονταν η ψυχή. Απέραντο κίτρινο, έρημος. Συρματοπλέγματα που οριοθετούσαν το λιμάνι και ένας καινούργιος δρόμος που έμπαινε για μερικές εκατοντάδες μέτρα βαθύτερα στην έρημο για να συναντήσει τον μεγάλο δρόμο που έρχονταν από το Dubai και κατευθύνονταν μάλλον προς το Abu Dhabi. Καλά τα λέω;
-Εγώ ήμουν μικρό παιδάκι τότε αλλά καλά τα λες, κάπως έτσι ήταν, είπε και χαμογέλασε. Από τότε όπως βλέπεις μέχρι σήμερα τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Το Jebel Ali μεγάλωσε και συνεχίζει τη γιγάντωσή του. Μια πόλη γεννήθηκε από το πουθενά. Πρώτα σαν εργοτάξιο των εργατών που κατασκεύαζαν το λιμάνι, των λιμενεργατών και αυτών που εκφόρτωναν τα πλοία.
-Έτσι! Και ο ρυθμός εργασίας πιο αργός, καμιά σχέση με το σήμερα.
-Σειρά πήραν οι έμποροι που με τα καταστήματά τους ανέλαβαν τις ανάγκες όλων των παραπάνω. Και μετά κι άλλοι κι άλλοι…
-Σωστά.
-Το 1985 είχαμε τη δημιουργία της JAFZA που έμελλε ν’ αλλάξει τελείως η εικόνα της περιοχής που άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαίως. Όχι ότι δεν αναπτύσσονταν και πριν, αλλά η JAFZA πυροδότησε τη ρουκέτα ανάπτυξης, που έτσι άλλαξε η ταχύτητα. Εκεί που μετρούσαμε τις ταχύτητες σε χλμ/ώρα, μας ανάγκασε να αλλάξουμε την μονάδα μέτρησης σε… MACH (χαμόγελο).
-Τι είναι πάλι αυτό το JAFZA;
(Δεν θυμόμουνα ακριβώς τα λεγόμενά του περί JAFZA και έψαξα στο google για να θυμηθώ. Τα παρακάτω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του πράκτορα αλλά κάπως έτσι μου τα είπε.)
-Σημαίνει Jebel Ali Free Zone. Πρόκειται για μια βιομηχανική περιοχή που περιβάλλει το λιμάνι. Οι διεθνείς εταιρείες που μετακινούνται εδώ απολαμβάνουν τα ειδικά προνόμια της ελεύθερης ζώνης. Αυτά περιλαμβάνουν την απαλλαγή από τον φόρο εταιρειών για 50 χρόνια, τον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, τους εισαγωγικούς ή επανεξαγωγικούς δασμούς, τον περιορισμό του νομίσματος και την εύκολη πρόσληψη εργατικού δυναμικού.
-Εντυπωσιακή και η σκέψη και η εκτέλεση! Αυτό που δεν άλλαξε στο ελάχιστο είναι η κάψα του ήλιου.
-Διαχρονική αξία η ζέστη στην περιοχή. Λοιπόν κάπταιν το πλάνο δεν αλλάζει. Αναχώρηση στις 4 του μηνός. Αν έχει κάτι να μου πεις, αλλιώς πρέπει να φύγω. Έχω κι άλλα βαπόρια που με περιμένουν.
Έκοψε την ενδιαφέρουσα συζήτηση με το μαχαίρι!
-Όχι δεν έχω κάτι προς το παρόν. Να πας στο καλό, τα λέμε πάλι αύριο.
-Ναι, τα λέμε αύριο, γεια σου κάπταιν.
-Στο καλό.
Έφυγε βιαστικά.
Έμεινα πάλι μόνος. Πήρα την κουζίνα για ακόμα ένα καφέ.
Κάνοντας μια ανασκόπηση της συζήτησης θέλοντας και μη, νέοι εφιαλτικοί συνειρμοί χτύπησαν την πόρτα του μυαλού μου, καθώς έπινα τον καφέ που εν τω μεταξύ είχε έρθει.
*****
Οι Εμίριδες έκαναν πράξη τις τετράγωνες σκέψεις τους.
«Τι επιθυμούμε για την περιοχή;»
«Ανάπτυξη!»
Ποιος δεν επιθυμεί την ανάπτυξη; Σκέφτηκα, αλλά αμέσως το μέσα μου ακούστηκε να λέει:
«Μην το λες, μην το λες, η μαλακία έχει πολλές κλίμακες ποιότητος».
Λέει αλήθειες τελευταία το… μέσα μου!
«Τι χρειαζόμαστε γι’ αυτή την έρμη την ανάπτυξη;»
« Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε πράματα…»
«Σωστά;»
«Σωστά!»
«Πάμε να το κάνουμε.»
Και το ‘καναν. 32 χρόνια μετά η πρόοδος είναι εντυπωσιακή και τίποτα δεν έχει τελειώσει, συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το τι θα καταφέρνουν στο μέλλον θα το μαθαίνουμε μέρα με την ημέρα κι αυτό γιατί ακόμα και μέρα με τη μέρα βλέπεις διαφορές. Πρόοδος σε ρυθμό Formula One!
Προς το παρόν το όνειρο μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων είναι να μας αξιώσει ο Θεός να πάμε διακοπές στην πρώην έρημο.
Ταυτόχρονα «αγωνιζόμαστε» ακόμα κόντρα στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, την εργασία τα Σαββατοκύριακα, το αν είναι ή όχι αρχαιολογικός χώρος το αεροδρόμιο στο Ελληνικό, αν οι Σκουριές καταστρέφουν το περιβάλλον, κρατικοποιούμε τον ΟΑΣΘ, σπάμε τα ακυρωτικά μηχανήματα στα ΜΜΜ, ριμάζουμε βιτρίνες και μάρμαρα, καίμε κάδους απορριμμάτων, λεωφορεία και τρόλεϊ, πυροσβεστικά και αστυνομικά οχήματα άνευ λόγου και αιτίας, στήνουμε καυγάδες Πατησίων και Στουρνάρη με την αστυνομία αλυσοδεμένη και την κυβέρνηση να σιγοντάρει απατεώνες, τρομοκράτες και εγκληματίες, ενώ τρέφουμε μύχιες σκέψεις για την επανακρατικοποίηση αεροδρομίων, ΟΛΠ, ΟΣΕ κλπ. Αγωνιζόμαστε κατά της χολεριασμένης καριέρας, της αριστείας, ονειρευόμαστε ρωμαλέα φοιτητικά κινήματα, κλπ κλπ κλπ.
Η πρόοδος είναι ορατή μόνο στον τίτλο του κόμματος-συμμορίας που μας κυβερνάει και στο θολωμένο τους μυαλό!
Αηδία!...
*****
Η εκφόρτωση συνεχίζονταν χωρίς προβλήματα.
Το πλήρωμα στη δουλειά του περίμενε στην μεσημβρινή μεγάλη διακοπή την ώρα που ο ήλιος προσπαθούσε να λιώσει τη λαμαρίνα.
Σκέφτομαι ότι κάποτε γύρω στα 1976 με 1979 ερχόμουν εδώ στον Περσικό με πλοία χωρίς air-condition κι αναρωτιέμαι πως αντέχαμε.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου