Δεν είναι Αιγαίο ο Ωκεανός, από Αλεξανδρούπολη μέχρι Κρήτη και από Μαγνησία μέχρι Σμύρνη. Ο Ειρηνικός ξεδιπλώνεται από Ιαπωνία μέχρι Χιλή και από Αλάσκα μέχρι Αυστραλία.
Σ’ αυτό το οριοθετημένο χάος μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές από τέρατα και σημεία, έως απολύτως τίποτα. Χειμώνας βόρεια, καλοκαίρι νότια, κρύο–ζέστη, storms–μπουνάτσες και το αντίθετο.
Κάποιος – για άλλους λόγους, ο ανόητος – είχε πει ότι «σύνορα στη θάλασσα δεν υπάρχουν».
Έτσι και η καταιγίδα. Φτιάχνει παλιόκαιρους και κύματα αφήνοντας ίχνη που μπορεί να φτάσουν στην άλλη άκρη υπό μορφή φουσκοθαλασσιάς (swell) και συ ν’ αναρωτιέσαι. Από που;….
Είχαμε αφήσει πίσω μας Κίνα, Κορέα, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Ρίου-Κίου και ταξιδεύαμε έχοντας δεξιά στο πλάι – τρόπος του λέγειν «στο πλάι», στην ουσία μίλια μακριά – τις Φιλιππίνες και τα νησιά Παλάου κι αριστερά τις Μαριάνες και το Γκουάμ.
27 Σεπτεμβρίου 2017 και τα μποφόρ συνέχιζαν να κατεβάζουν στροφές. 3άρι,… 2άρι,… Μηδέν ο άνεμος... Νηνεμία!...
Στον καθρέφτη της θάλασσας ο ουρανός έκπληκτος ανακάλυπτε την ομορφιά του. Αριστουργηματικές ανατολές, ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.
Τα σύννεφα παιχνίδιζαν με τον αγουροξυπνημένο ήλιο ή τον πολεμούσαν με στραφταλιζέ βόμβες, ως τη δύση του. Εκείνος εξουθενωμένος, με όση δύναμη που απέμενε, άφηνε υπόσχεση. «Θα ξανάρθω!»
Η αφέγγαρη νύχτα αναλάμβανε τα ηνία δίνοντας οδηγίες στ’ άστρα να μας συνοδεύουν.
Κάπου μακριά, που αντιλαμβανόμασταν μόνο από τα δελτία καιρού, κάποιοι μικροί σατανάδες – tropical depressions – δεν είχαν τη δύναμη να μας φοβίσουν αφού πριν καλά–καλά μεταμορφωθούν σε κάτι απεχθές, διαλύονταν.
Γύρω μας ένας εν εξελίξει υπέροχος ζωγραφικός πίνακας σε μόνιμη αργή κίνηση που θύμιζε ταχύτητα λεπτοδείκτη αναλογικού ρολογιού. Σύνθεση ομόχρονης ροής φαινομένων της φύσης.
Η γυάλινη θάλασσα έκανε ορατό ακόμα και τον τεμπέλη άνεμο Την έβλεπες και καταλάβαινες ότι αυτός δεν ήταν εκεί, φυσούσε σ’ άλλους τόπους, μακρινούς.
Στα κεφάλια μας ο ουρανός καθάριος. Τα σύννεφα, λες και μαγνητισμένα απ’ τον ορίζοντα, σχεδόν τον ακουμπούσαν. Εκεί στο βάθος, προσπαθούσαν να σφραγίσουν κάθε διάβαση και σαν γιγάντιος φράχτης να μας φυλακίσουν στη μέση του Ωκεανού. Το καθένα και μια βροχή από κάτω του, σαν κουρτίνα που ήθελε να κρύψει κάτι πίσω της, δημιουργούσαν απίστευτες εικόνες.
Θύμιζαν τα μανιτάρια της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ακόμα κι αν ήταν δημιούργημα φαντασίας ένα ελάχιστο ρίγος διαπερνά την ραχοκοκκαλιά. Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια καταστροφή όταν δεν είναι αληθινή!...
Όλα τόσο, όμορφα, τόσο γαλήνια που δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα κι αυτό ήταν που με απασχολούσε. Ο καιρός! Πότε θα αποφάσιζε να πάρει πίσω ότι τόσο απλόχερα μας πρόσφερε; Γιατί τα πάντα σε τούτο δω το κόσμο είναι δανεικά! Αργά ή γρήγορα θα τα ζητούσε πίσω. Ζούσαμε μια αντίστροφη μέτρηση, μόνο που δεν γνωρίζαμε το χρονικό υπόλοιπο. Μια μέρα, μια βδομάδα, μήνας, μήνες; Το γραμμάτιο είχε ημερομηνία λήξεως και πληρωμής. Ας ελπίσουμε πως τη δύσκολη εκείνη ώρα δεν θα είμαστε «ακάλυπτοι» και δεν θα διαμαρτυρηθεί…
«Είσαι πολύ μίζερος!» είπα μέσα μου. «Ζήσε το σήμερα κι όταν έρθει το κακό, που θα' ρθει, το αντιμετωπίζεις, ξέρεις, σου έχει ξανατύχει» συνέχισα.
«Ρε... σα να ‘χει δίκιο ο… μέσας μου!» σκέφτηκα, αλλάζοντας τη σειρά προτεραιότητας στην απαισιοδοξία.
Κοίταξα έξω απ’ το φινιστρίνι. Ο Ωκεανός είχε φορέσει το μαύρο κοστούμι του, την ώρα που τ’ αστέρια βουτούσαν στη «λίμνη» του.
«Τη βραδιά πάλι κι αυτή η αποψινή!... Η γέφυρα θα ήταν στα καλύτερά της. Αργότερα!» σκέφτηκα.
Έβαλα στη τηλεόραση ένα επεισόδιο από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και βυθίστηκα στην πολυθρόνα.
Έβαλα στη τηλεόραση ένα επεισόδιο από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και βυθίστηκα στην πολυθρόνα.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου