Επιστροφή στη γη;

Του Θανάση Μαυρίδη

>

Η πιο εντυπωσιακή είδηση των ημερών ήταν ότι Τούρκοι έμποροι αγόρασαν περισσότερα από 100.000 αμνοερίφια λίγο πριν από το Πάσχα και έσωσαν έτσι την παρτίδα για τους Έλληνες κτηνοτρόφους. Γιατί οι Τούρκοι προτίμησαν τα ελληνικά αρνιά; Λόγω της ποιότητάς τους. Τα καλά προϊόντα πάντα βρίσκουν διέξοδο, αρκεί να υπάρχουν. Προσέξτε! Πριν είκοσι χρόνια κατακλύζαμε τις ευρωπαϊκές αγορές με ελληνικά γεωργικά προϊόντα. Σήμερα εισάγουμε μέχρι και σκόρδα από την Τουρκία και κρεμμύδια από την Νότια Αμερική...

Είναι απίστευτο αλλά σε αυτή την χώρα δεν παράγουμε πλέον ούτε σκόρδα! Πριν από τριάντα χρόνια καλύπταμε από την παραγωγή το 90% των αναγκών μας σε γεωργικά προϊόντα. Σήμερα η σχέση αυτή έχει πλήρως αντιστραφεί.

Το παρήγορο είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρήθηκε για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες αύξηση του γεωργικού πληθυσμού, Νέοι κυρίως άνθρωποι στρέφονται στη γη και αναζητούν διέξοδο μέσα από πρωτοποριακές καλλιέργειες. Είναι ένα παρήγορο στοιχείο, δίχως αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε ακόμη να μιλάμε για την δημιουργία κάποιου ρεύματος.

Πολλοί κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις επιδοτήσεις της για την εγκατάλειψη της παραγωγής στην ύπαιθρο. Είναι ένα ακόμη κατασκεύασμα όσων αναζητούν άλλοθι για τις ανομίες των τελευταίων ετών. Δεν φταίει η ΕΕ αν οι επιδοτήσεις έγιναν πολυτελή αυτοκίνητα και δεν χρησιμοποιήθηκαν για επενδύσεις στον γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα. Ούτε αν το κράτος δεν φρόντισε να δημιουργήσει υγιείς μηχανισμούς για την ορθή λειτουργία της αγοράς.

Η δουλειά του αγρότη δεν είναι εύκολη. Έγινε ακόμη πιο δύσκολη με την απαράδεκτη λειτουργία των συνεταιρισμών. Λίγοι και εκλεκτοί, συνήθως τοπικοί κομματάρχες, πλούτισαν σε βάρος των πολλών και ταυτόχρονα ισοπέδωσαν οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης. Υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τα μήλα Ζαγόρι είναι μία τρανή απόδειξη για το τι μπορεί να πετύχει και να προσφέρει ένας καλά οργανωμένος συνεταιρισμός στα μέλη του και στην τοπική κοινωνία…

Έγιναν πολλά λάθη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάνουμε το παραμικρό για να αλλάξουμε ρότα. Δεν υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός, μία συλλογική προσπάθεια. Ο καθένας πάει μόνος του και ότι βγει. Κι αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο οι νέοι που διάλεξαν τον δρόμο της αγροτική παραγωγής ή της κτηνοτροφίας να απογοητευτούν και να εγκαταλείψουν την προσπάθεια...

Πηγή: www.capital.gr