Ο Θεός να προστατεύει τους ναυτικούς από τους πειρατές

Οι επιθέσεις των Σομαλών πειρατών εναντίον αμάχων ναυτικών συνεχίζονται με την διεθνή κοινότητα να σφυρίζει σχεδόν αδιάφορα.

Χθες άκουσα κάποιους... ειδήμονες να καθησυχάζουν την κοινή γνώμη, με τη δικαιολογία ότι οι πειρατές δεν κάνουν κακό στους ομήρους ναυτικούς, απλώς ζητούν λύτρα τα οποία μόλις τα πάρουν τους ελευθερώνουν. Τι μας λέτε, αλήθεια;
Μια γελοία λογική του... "δεν είναι και για θάνατο". Καταλαβαίνω γιατί προσπαθούν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, αυτή τους ενδιαφέρει. Δεκάρα δεν δίνει για τους εργάτες της αρμύρας, να προτείνουν αποτρεπτικά μέτρα κατά των πειρατών, να αναλάβουν  δράση κατά της παρανομίας των θαλασσών.

Ναι, μέχρι τώρα αυτό συμβαίνει, δεν ακούστηκε να κάνουν κακό, το γνωρίζω, αλλά είμαι σίγουρος ότι όσο το φαινόμενο απλώνεται χωρίς αντίδραση, τόσο οι πειρατές θα αποθρασύνονται και η ώρα που θα φτάσουμε και στους πρώτους σκοτωμούς δεν θ΄άργήσει.

Επειδή όμως στις 11 Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου (όπως γράφω σε προηγούμενη ανάρτησή μου) είχα την κακή τύχη να δεχθώ δύο ένοπλες επιθέσεις στον κόλπο του ADEN από πειρατές και ένοιωσα την αποφασιστικότητά τους να καταλάβουν το πλοίο με κάθε τρόπο και τη βαρβαρότητά τους ρίχνοντας εναντίον μας εκατοντάδες σφαίρες, η πεποίθησή μου είναι ότι δεν θ' αργήσει το κακό, οι φόνοι για να πείσουν πλοιοκτήτες και διεθνή κοινότητα να τους καταβληθούν τα λύτρα.

Εμείς οι ναυτικοί φαίνεται ότι αποτελούμε τελικά τις ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ. Ουδείς νοιάζεται για μας.

Έτσι σαν ναυτικός κι εγώ, επειδή πλησιάζει η μέρα που θα ξαναβρεθώ σε πλοίο, η μοίρα μου είναι ότι μάλλον θα ξαναπεράσω από το καταραμένο μέρος. Και δεν είναι μόνο οι επιθέσεις αλλά το πριν και το μετά αυτών, η ψυχολογία που σε διακατέχει κατά τη διάρκεια του διάπλου που διαρκεί περίπου 2,5 μέρες, λόγω φόβου, τρόμου, αϋπνίας, κούρασης. 

Ο Θεός να με προστατεύσει και να γυρίσω ξανά στο σπίτι μου.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Λεωφόρος Ζισκάρ ντ' Εσταίν ή Λεωφόρος Συγγρού;

Κάποτε

... και αποχαιρετώντας τη λεωφόρο Ζισκάρ ντ' Εσταίν,

όπως θα έπρεπε να ονομάζεται η λεωφόρος Συγγρού,

καθώς προς τιμήν του το 1974,

με τη Μεταπολίτευση,

ολοκληρώθηκε σε 10 μέρες,

ενώ καθυστερούσε 10 χρόνια...!

Σήμερα

Βασίλης Βασιλικός
4τροχοί

Γέφυρες Ρίου-Αντίρριου και Hangzhou Bay (Κίνα)

Η μεγαλύτερη υπερθαλάσσια γέφυρα του κόσμου είναι η Hangzhou Bay Bridge, βρίσκεται - σωστά μαντέψατε - στην Κίνα, στην ευρύτερη περιοχή της Σανγκάης, και έχει μήκος 36χλμ.

Η δική μας γέφυρα Ρίου-Αντίρριου έχει μήκος 2,8χλμ, είναι δηλαδή 13 φορές μικρότερη.

Μικρή όπως το εμπορικό κέντρο του Βοτανικού: ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΑΤΙ. Διότι η κινεζική γέφυρα στοίχισε 890 εκατ. ευρώ (ποσό το οποίο θεωρήθηκε υψηλό, αφού ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το αρχικά υπολογισθέν), αλλά η δική μας 630 εκατ.

Δηλαδή το χιλιόμετρο γέφυρας στοιχίζει 24,7 εκατ. ευρώ στην Κίνα και 225 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα!

Βέβαια, εδώ έχουμε κατασκευαστικές δυσκολίες, ακριβά εργατικά, σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, δάνεια να αποπληρώσουμε, απαιτητική πεθερά, την Cayenne στο συνεργείο και γκόμενα-ψωνάρα μ' ακριβά γούστα.

Και νάσου το επιστέγασμα, η κορύφωσις της αλητείας, ένας μηχανικός-παπαγαλάκι στην TV που επιστημονικώς μας πληροφορεί πως οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι στο χάλι που είναι λόγω... συστολών-διαστολών που προκύπτουν από τος μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας καλοκαιριού-χειμώνα!

Αληθεύει ότι ως λαός είμεθα ηλίθιοι (γιατί, αν δεν ήμασταν, όλα αυτά τα λαμόγια θα κυκλοφορούσαν χρόνια τώρα με πίσσα και πούπουλα και ένα θερμόμετρο στον πρωκτό για να μετράει διαφορές θερμοκρασίας και συστολές-διαστολές), αλλά τουλάχιστον δε χάνουμε το χιούμορ μας.

Νίκος Κουνίτης

4τροχοί

Το αόρατο χρήμα

Σήμερα το πρωί στην ΝΕΤ έβλεπα τον κ. Μυλωνά (ALUMIL) να αναλύει την διεθνή οικονομική κατάσταση και να προσπαθεί να δικαιολογήσει την συρρίκνωση του ωραρίου στο εργοστάσιό του με την ταυτόχρονη μείωση των μισθών των εργαζομένων.

Ήρθε στο μυαλό μου η περιπέτειά της απαγωγής του αλλά και πρόσφατα του κ. Παναγόπουλου, με τα κανάλια να δημιουργούν Χιτσκοκική ατμόσφαιρα και τον κόσμο να παρακολουθεί με κομμένη ανάσα.

Στην διάρκεια των δελτίων ειδήσεων δεν είχε σημασία αν το επόμενο ρεπορτάζ αναφέρονταν σε κάποιους άνεργους του Περάματος, της Νάουσας ή εξαθλιωμένους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι απαγωγές ήταν το πρώτο θέμα γιατί αυτές πουλούσαν. Ποιός είχε καιρό για πραγματικές τραγωδίες.

Οι απαγωγείς ζήτησαν και απέσπασαν από μεν την οικογένεια του κ. Μυλωνά 15.000.000(;) αν θυμάμαι καλά, από δε την οικογένεια του κ. Παναγόπουλου 35.000.000(;).

Τα ποσά ιλιγγιώδη! Εν τούτοις οι κύριοι τα είχαν και τα έδωσαν. Σκέφτομαι το αόρατο χρήμα και ζαλίζομαι! Πόσα δις άραγε κυκλοφορούν δίπλα μας;

Ωστόσο αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι το «τα είχαν και τα έδωσαν», πέρασε απαρατήρητο. Κανείς δεν προβληματίστηκε στην ύπαρξη ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να βγάζουν από τη τσέπη 35.000.000 ευρώ, να τα μοιράζουν για οποιοδήποτε λόγο και αυτή η πράξη να μην επιφέρει την οικονομική καταστροφή τους. Πόσα ακόμα υπάρχουν στο μπαούλο!

Η κάθαρση στην «τραγωδία» επήλθε με την απελευθέρωσή και τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ. Ο κόσμος «χάρηκε» του έφυγε το «άγχος» και ο Αυτιάς το επόμενο πρωί συνέχισε το σόου με παππούδες, χαμηλές συντάξεις κι εξαθλιωμένους.

Chrisgio

Η... παραγωγική Ελλάδα

Σήμερα βρέθηκα σ' ένα βιβλιοπωλείο της πόλης μου για ν' αγοράσω βοηθητικά βιβλία για τα παιδιά μου μιας και η "ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ" δεν μας τα προμηθεύει αλλά τα απαιτεί.

Ψάχνοντας τα παραπάνω είδα απέναντι σ' ένα ράφι χρωματιστά κουτιά. Πιάνοντάς τα στα χέρια μου κατάλαβα ότι ήταν πλαστελίνες διαφόρων χρωμάτων πακεταρισμένες σε σελοφάν με χαρούμενες εικονίτσες, που χρησιμοποιούν τα παιδάκια της Α' τάξεως του δημοτικού. Το γύρισα και από την πίσω πλευρά και διάβασα απογοητευμένος αλλά όχι έκπληκτος: MADE IN TΗAILAND.

Χαμογελώντας ρώτησα την υπάλληλο που ήταν δίπλα μου δείχνοντάς την πλαστελίνη:

-Μα είναι δυνατόν να εισάγουμε πλαστελίνη από την Ταϊλάνδη;

Δεν μου απάντησε αλλά, χαμογελώντας άρπαξε ένα μασούρι κλωστή και ένα πλαστικό κουτάκι με βελόνες ραψίματος από διπλανό ράφι και μου είπε:

-Αυτό το εισάγουμε από την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα, ούτε οδοντογλυφίδες. Και οι οδοντογλυφίδες δεν είναι σχήμα λόγου. Κι αυτές εισάγονται!

Πως μπορεί μια χώρα να επιζήσει εισάγοντας και καταναλώνοντας μόνο; Υπό αυτές τις συνθήκες πως μπορούμε να ελπίζουμε, να αισιοδοξούμε;

Δεν ξαναμίλησα. Πλήρωσα κι έφυγα!

Chrisgio

Οι πειρατείες στον κόλπο του ADEN

Φινιστρίνι χτυπημένο από σφαίρα

Τελευταία ακούω και διαβάζω πολλά και διάφορα για τους πειρατές της Σομαλίας. Αλήθειες και ψέματα. Σοβαρά και αστεία.

Παίρνοντας σαν αφορμή σημερινή ανάρτηση σε blog σχετικά με το θέμα καταθέτω εν περιλήψει τα εξής:

Στις 11 Νοεμβρίου 2008 το πλοίο μου έπεσε θύμα διπλής ένοπλης επίθεσης από πειρατές στον κόλπο του ADEN.

Η πρώτη το πρωί γύρω στις 07:30 και η δεύτερη το μεσημέρι. Οι σφαίρες εναντίον μας εκατοντάδες. Ήταν η μέρα που πήρε μεγάλη έκταση στην Ελλάδα και στις τηλεοράσεις η υπόθεση της πειρατείας και που μετά ξεχάστηκε. Επρόκειτο για το δικό μου πλοίο.

Οι πειρατές της δεύτερης επίθεσης συνελήφθησαν από πολεμικό πλοίο.

Τον περασμένο Φεβρουάριο βρέθηκα στην Μομπάσα της Κένυας σαν κύριος μάρτυρας στην δίκη των συλληφθέντων πειρατών.

Δείτε παρακάτω σχετικές φωτογραφίες.

Φινιστρίνι χτυπημένο από σφαίρα

Σφαίρα

Το πειρατικό της δεύτερης επίθεσης με το ταχύπλοο επίθεσης

Η σύλληψη των πειρατών από πολεμικό πλοίο

Η συνοδεία ασφαλείας μου στην Κένυα

Οι δικηγόροι

Το δικαστήριο

Αναμνηστική φωτογραφία μπροστά στην κλούβα που μετέφερε τους πειρατές στο δικαστήριο. Τέσσερις Κενυάτες, τρεις Αμερικανοί, ένας Έλληνας.

Μερικοί από τους πειρατές στο εδώλιο

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας

Xenophon Zolotas

Prof. Xenophon Zolotas is a well-known Greek economist. The speeches that follows were given to a foreign audience, at the closing session of the International Bank for Reconstruction and Development, on September 26, 1957 and on October 2, 1959. Prof. Zolotas held the positions of the Governor of the bank of Greece and the Governor of the Funds for Greece, at that time.

"I always wished to address this Assembly in Greek, but I realized that it would have been indeed Greek to all present in this room. I found out, however, that I could make my address in Greek which would still be English to everybody. With your permission, Mr. Chairman, I shall do it now, using with the exception of articles and prepositions only Greek words."

Mr Xenophon Zolotas First speech:

"Kyrie, I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia."

Mr Xenophon Zolotas Second speech:

"Kyrie, It is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonise between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists.

Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, energize it through their tactics and practices. Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been antieconomic.

In an epoch characterised by monopolies, oligopolies, menopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not antagonize economic acme.

A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.

These scopes are more practical now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymous organisations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economics.

The genesis of the programmed organisations will dynamize these policies. I sympathise, therefore, with the aposties and the hierarchy of our organisations in their zeal to programme orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.

I apologize for having tyrannized you with my hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers."

Mr Xenophon Zolotas

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -

ή όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,

είναι τα χθέσινα τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ταξίδι στην Κένυα και... άλλα

Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκα για δύο μέρες στην Μομπάσα της Κένυας υπό διαφορετική ιδιότητα από αυτή του ναυτικού αλλά για υπόθεση που έχει σχέση με τη ναυτιλία.
Η εικόνα της περιοχής μου επιβεβαίωσε την γνώμη που έχω για την Αφρική, την «χωματερή» του πλανήτη.
Όπου και αν γυρίσεις σε πιάνει απελπισία, σφίγγεσαι, πνίγεσαι.

Δεν είχα ξαναπάει στην Κένυα.
Στο δρόμο, κουρασμένος από το 18ωρο ταξίδι μου και αγχωμένος από αυτό που αντίκριζα αναρωτιόμουνα πως θα είναι το ξενοδοχείο που θα έμενα .

Πόσο χάλια θα ήταν. Υπ' όψη ότι το ταξίδι δεν ήταν αναψυχής και τα έξοδα πληρωμένα.

Και ώ του θαύματος μέσα στο πουθενά ο «παράδεισος»!
Το ξενοδοχείο μου! Το όνομά του «White Sands»!
Φοίκικες, γκαζόν, τρεχούμενα νερά, σιντριβάνια με ψάρια και νούφαρα, πισίνες, εστιατόρια με άριστο σέρβις, μαϊμούδες ελεύθερες (τις οποίες δεν μπόρεσα τελικά να φωτογραφήσω), πλούσιοι λευκοί και μαύροι, πολυτελή αυτοκίνητα!
Ένα ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα. Η παραλία που δικαιολογούσε το όνομά του ήταν εξωτική, πανέμορφη!
Μόνο που μεταξύ ξενοδοχείου και παραλίας υπήρχε φράχτης έξω από τον οποίο διάφοροι φουκαράδες προσπαθούσαν να πουλήσουν στους λευκούς τουρίστες «διάφορα». Σεκιουριτάδες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από κοντά μας.
Για μπάνιο στη θάλασσα ούτε λόγος.
Εγώ αυτό που είδα το ονόμασα «στοχευμένο τουρισμό». Οι τουρίστες οδηγούνται, κατ’ ευθείαν από τα’ αεροδρόμια, σ’ αυτούς τους μικρούς παράδεισους απ’ όπου βγαίνουν μόνο για να φύγουν ξανά για τη χώρα τους. Κι όμως τα ξενοδοχεία αυτά είναι γεμάτα από τουρίστες όπου ζουν ένα-ας πούμε-ωραίο όνειρο χωρίς να τους νοιάζει τι γίνεται κυριολεκτικά δίπλα τους.
Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα όπου ο «στοχευμένος τουρισμός» της Κένυας δύναται να εφαρμοστεί και στα 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της χώρας μας, αυτόν τον απέραντο παράδεισο που κάθε μέρα δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να προσπαθούμε να τον καταστρέψουμε με λόγια και έργα.
Προχθές έβλεπα στην TV μια εκπομπή για το Ναύπλιο.
Στις καφετέριες του Ναυπλίου ο καφές έχει 6-7 ευρώ.
Η δικαιολογία: πολυτελείς πολυθρόνες, δίπλα στη θάλασσα, απέναντι απ’ το Μπούρτζι.

Υπάρχει και μια άλλα δικαιολογία: Τα υψηλά ενοίκια. Αν δεν βγαίνετε φίλοι μου καλοί αφήστε τα, κλείστε τα. Αφήστε τουλάχιστον τον κόσμο να χαρεί την πόλη σας με έναν καφέ στο σέικερ χωρίς να του πιάνετε τον.....

Σήμερα στην πόλη μου το Βόλο αγόρασα 2 ευρώ καφέ για το σπίτι. Θα περάσω περίπου 10 μέρες και θα πίνει όλη η οικογένεια κάθε μέρα πρωί απόγευμα.
Εεεεε παιδιαααά τα παράλια της Τουρκίας απέχουν 2-3 μίλια από τα Ελληνικά νησιά.

Η Κροατία είναι πιο κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη και είναι εξ' ίσου όμορφη.

Ξυπνήστε. Ο Οκτώβριος είναι κοντά και τότε θα κλάψουν μάνες.


Και μερικές λέξεις στα Σουαχίλι που μου έκαναν εντύπωση.
Msafiri.............. : ταξιδιώτης (μου θυμίζει το «μουσαφίρης»)
Safari................ : ταξίδι (και δεν σημαίνει κυνήγι αγρίων ζώων)
Hakuna matata : εντάξει, no problem (το ακούσαμε πρώτη φορά στην Ελλάδα στην ταινία Lion King)
Jambo............... : γεια σου
Karibu............... : καλωσορίσατε

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Επίγραμμα

Που την τραβάτε, ώ γραμματισμένοι,

τη νεα γλώσσα την Ελληνική;

Εμπρός εκείνη μόνη της πηγαίνει.

Αφήστε την, να ιδούμε που θα βγει.

Του κάκου στα οπίσω την καημένη την σέρνετε,

αυτή εμπρός πατεί.

Θα σπάσει τo σχοινί που την τραβάτε,

και όλοι σας τ' ανάσκελα θα πάτε!

Βικέλας Δημήτριος (1835-1908)

Μια φορά κι έναν καιρό μ΄ένα καράβι... (Συνολικά 6 αναρτήσεις σε 1)

... βρισκόμουν στο Port Kamsar της Γουινέας στη Δυτική Αφρική.

ΑΦΡΙΚΗ! Η χωματερή του πλανήτη.

Φορτώναμε βωξίτη.

Ένας Έλληνας, ο Θωμάς Π. - καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται - που εργάζονταν εκεί, με ξενάγησε στην περιοχή πέρα από το λιμάνι.

Το σοκ ασύλληπτο.

Πέρα από το λιμάνι, τις εγκαταστάσεις φόρτωσης του βωξίτη και των σπιτιών των ντόπιων που εργάζονται στο εργοστάσιο, το νερό, το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, τα σπίτια όπως τα ξέρουμε εμείς, δρόμοι και γενικά κάθε έννοια υποδομής είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ στην κυριολεξία.

Μετά τη δύση του ηλίου όλη η περιοχή βυθίζεται στο σκοτάδι. Ρεύμα; Ας γελάσω!
Το νερό; επικίνδυνο!
Το τηλέφωνο; Εδώ γελάμε πάλι και πολύ μάλιστα!

Τα σπίτια μοιάζουν με στάνες για πρόβατα.
Πάντως εγώ θα προτιμούσα να μένω σε Ελληνική στάνη παρά σε σπίτι στη Γουινέα.

Οι δρόμοι; Χωματόδρομοι με τεράστιες λακκούβες γεμάτες βρώμικο νερό. Όποιος δεν έχει αυτοκίνητο σε μερικά σημεία χρειάζεται να γνωρίζει κολύμπι. Κι επειδή εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι μόνο εγώ με τον Θωμά βρισκόμασταν σε αυτοκίνητο μάλλον όλοι οι άλλοι κατά διαστήματα κολυμπούσαν.

Η πορνεία στο φόρτε. Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μουσουλμανική χώρα.

Το καρτέλ της αλουμίνας κάνει κουμάντο.
Ο βωξίτης εκεί δεν βγαίνει από τα ορυχεία.
Βρίσκεται στην επιφάνεια. Τα αποθέματα ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Κόστος εξόρυξης σχεδόν μηδενικό.
Τα κέρδη αμύθητα
Σκάβουν και φορτώνουν.
Πλούσια Χώρα.

Κάτοικοι εξαθλιωμένοι, κάτοικοι πεινασμένοι. Ξυπόλυτοι, άρρωστοι, ζωντανοί νεκροί, χωρίς ελπίδα.

Ανεβαίνουν στο πλοίο για να ζητιανέψουν άδεια βαρέλια από ορυκτέλαια. Τα χρησιμοποιούν για να κάνουν μπάνιο.

Ανεβαίνουν στο πλοίο για να ζητιανέψουν καμιά κούτα τσιγάρα.
Ο Security Officer του λιμανιού, ένας ξυπόλυτος φουκαράς όπως και οι υπόλοιποι που γνώριζα από προηγούμενο ταξίδι, όταν του έδωσα τσιγάρα μου τα έδωσε πίσω και μου είπε:
-Μήπως γίνεται να μου δώσεις ένα λίτρο γάλα; Του έδωσα δύο λίτρα.
Το θέμα είναι ότι όσο καλή διάθεση κι αν έχεις δεν μπορείς να λύσεις το ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

CBG Kamsar

Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Θωμάς κάποτε το εργοστάσιο αποφάσισε να απολυμαίνει το νερό της περιοχής με χλώριο σε σκόνη κι έγινε "επανάσταση".

Ο λόγος;

Γιατί έτσι έπαψαν να υπάρχουν τα άδεια μπουκάλια του υγρού χλωρίου τα οποία χρησιμοποιούσαν για να κλέβουν από το εργοστάσιο πετρέλαιο και να το πωλούν νόμιμα σε πάγκους στην πόλη.
Εν γνώση του εργοστασίου όλα αυτά, επανήλθαν στη προτέρα κατάσταση και όλα ηρέμησαν.

Η λέξη ΜΕΛΛΟΝ δεν έχει νόημα γι' αυτούς.
Το ΣΗΜΕΡΑ ή μάλλον καλύτερα το ΤΩΡΑ έχει σημασία.
Πως θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο όταν ο μέσος όρος ηλικίας είναι λιγότερο από 40 χρόνια.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Σ΄ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ...

... δύο μέρες μετά την αναχώρηση από τη Γουινέα ο Σεργκέι, ο Ουκρανός υποπλοίαρχος, με ενημέρωσε ότι στο πλοίο υπάρχει λαθρεπιβάτης.

Θύμωσα, στενοχωρήθηκα, έβρισα, πήγα να σκάσω.

Τελικά πήγα και τον είδα.

Αφρικανός. Mονόφθαλμος, αποστεωμένος, βρώμικος.

Το ντύσιμό του;

Το σλιπ του και μια μακό καφέ μπλούζα.

Στα χέρια του κρατούσε ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά - προφανώς για να κρύβει το χαλασμένο μάτι του - και έναν αναπτήρα.

ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Τον πλύναμε, του δώσαμε ρούχα, φαγητό και τον κλείσαμε σε μια καθαρή καμπίνα με καθαρά σεντόνια.

Ένας σκοπός - μέλος του πληρώματος - για μόνιμη φύλαξη έξω από την πόρτα του μέχρι το επόμενο λιμάνι που ήταν το Stade της Γερμανίας (στον ποταμό Έλβα κοντά στο Αμβούργο).

Το όνειρο της ζωής του φαίνονταν γι' αυτόν να είναι σε καλό δρόμο.

Ήταν οκτώ μέρες μακριά από τον "παράδεισό του".

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Σ΄ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ...

... μέσα στον ποταμό Έλβα με προορισμό το Stade της Γερμανίας.

Το πλοίο υπό πλοήγηση.

Είμαι στη γέφυρα.

Μεταξύ άλλων ρωτάω τον Γερμανό πλοηγό:

- Πως είναι ζωή στην Γερμανία;

Γυρνάει με κοιτάει και μου λέει κουνώντας το κεφάλι θλιμμένος, βαθιά απογοητευμένος:

- Κάπταιν, αν δεν το ξέρεις σε πληροφορώ ότι η Γερμανία είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.

Έμεινα στήλη άλατος.

Τι θα του απαντούσε άραγε ο λαθρεπιβάτης αν τον άκουγε;

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Σ΄ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ...

Το τουριστικό κέντρο του Stade όπου και το παλιό λιμάνι - που σήμερα μοιάζει περισσότερο με ένα απλό κανάλι - μαζί με το ιστιοφόρο φορτηγό πλοίο μιας άλλης εποχής. Αριστερά έξω από τη φωτογραφία ένας ξύλινης κατασκευής γερανός που δούλευε με την δύναμη ανθρώπινων χεριών. Όλα τα παραπάνω μέρος ενός υπαίθριου μουσείου.
Οι Γερμανοί όπως και κάθε λαός αυτά που διαθέτει αυτά προβάλει. Μοναδική εξαίρεση αδιαφορίας οι Έλληνες, ίσως γιατί η Ακρόπολις, ο Παρθενών,... είναι τόσο "ΜΕΓΑΛΑ" που δεν χρειάζονται πρόσθετη προβολή!...

... στο Stade της Γερμανίας συνειδητοποίησα ξανά ότι η Γερμανία δεν είναι... ΜΠΑΝΑΝΙΑ.

Απλώς ο Γερμανός πλοηγός ήταν αχάριστος με αυτά που του πρόσφερε η χώρα του. Θα μπορούσε να είμαστε όλοι οι υπόλοιποι ΜΠΑΝΑΝΙΑ αλλά όχι η Γερμανία.

Αστραπιαία με την άφιξη του πλοίου, οι ενημερωμένες, από μένα εδώ και μέρες αρχές, επιβιβάστηκαν στο πλοίο και με συνοπτικές διαδικασίες ο φουκαράς λαθρεπιβάτης βρέθηκε σε ένα αεροπλάνο για την επιστροφή του στην Γουινέα.

Η τύχη δεν του είχε κλείσει το μάτι.

Γύριζε στην πατρίδα του για να συνεχίσει την αργή πορεία του προς το θάνατο δίχως ελπίδα, δίχως όνειρα.

Από την άλλη ο Γερμανός πλοηγός θα συνεχίζει να πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.

 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ Σ΄ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ...

... έχω ξυπνήσει πρωί και πίνω τον καφέ μου στο γραφείο μου ενώ ασχολούμαι με τη δουλειά μου. 

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Φιλιππίνος καμαρώτος για να ασχοληθεί με το ημερήσιο καθιερωμένο συγύρισμα και καθαριότητα της καμπίνας μου.

Εκείνο το πρωί είχα όρεξη για κουβέντα. Τον ρώτησα διάφορα για τη χώρα του, την οικογένειά του. Μου έδινε απαντήσεις σε ότι τον ρωτούσα.

Κάποια στιγμή ζήτησα περισσότερες πληροφορίες για το επίπεδο ζωής στις Φιλιππίνες.

- Σε ποια τάξη πιστεύεις ότι ανήκει η οικογένειά σου;

- Μπορώ να πω ότι ανήκουμε στην μεσαία τάξη, είπε.

- Τι εννοείς μεσαία τάξη; ξαναρώτησα.

- Εννοώ ότι έχουμε τη δυνατότητα να τρώμε τρεις φορές την ημέρα, ρύζι και κάτι άλλο, είπε και μ΄ άφησε άφωνο. 

Κατά τα άλλα ο Γερμανός πλοηγός μάλλον ακόμη και τώρα θα συνεχίζει πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ. 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

... σκέπτομαι, προβληματίζομαι, προσπαθώ να εξηγήσω, να δικαιολογήσω καταστάσεις, αναρωτιέμαι:

Ποιος φταίει για την συνεχιζόμενη καταστροφή της Αφρικής;

Για την πείνα σ΄αυτόν τον μοναδικό πλανήτη;
Γιατί το πανέμορφο όνειρο, το δώρο θεού, τη ζωή, εκατομμύρια άνθρωποι να την ζουν σαν αμαρτωλοί που εκτίουν την ποινή τους; Να μην έχουν ίσες ευκαιρίες στο όνειρο, στην ελπίδα;

Γιατί τόσος πόνος, τόση αναλγησία;
Γιατί οι Αφρική να κυβερνάται από διεφθαρμένους ηγέτες;

Γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι να είμαστε τόσο αχάριστοι;

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Μια φορά κι έναν καιρό μ΄ένα καράβι... No6

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

... σκέπτομαι, προβληματίζομαι, προσπαθώ να εξηγήσω, να δικαιολογήσω καταστάσεις, αναρωτιέμαι:

Ποιος φταίει για την συνεχιζόμενη καταστροφή της Αφρικής;

Για την πείνα σ΄αυτόν τον μοναδικό πλανήτη;
Γιατί το πανέμορφο όνειρο, το δώρο θεού, τη ζωή, εκατομμύρια άνθρωποι να την ζουν σαν αμαρτωλοί που εκτείουν την ποινή τους; Να μην έχουν ίσες ευκαιρίες στο όνειρο, στην ελπίδα;

Γιατί τόσος πόνος, τόση αναλγησία;
Γιατί οι Αφρική να κυβερνάται από διεφθαρμένους ηγέτες;

Γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι να είμαστε τόσο αχάριστοι;

Συνεχιζεται...

Chrisgio

Μια φορά κι έναν καιρό μ΄ένα καράβι... Νο5

... έχω ξυπνήσει πρωί και πίνω τον καφέ μου στο γραφείο μου ενώ ασχολούμαι με τη δουλειά μου. 

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Φιλιππίνος καμαρώτος για να ασχοληθεί με το ημερήσιο καθιερωμένο συγύρισμα και καθαριότητα της καμπίνας μου.

Εκείνο το πρωί είχα όρεξη για κουβέντα. Τον ρώτησα διάφορα για τη χώρα του, την οικογένειά του. Μου έδινε απαντήσεις σε ότι τον ρωτούσα.

Κάποια στιγμή ζήτησα περισσότερες πληροφορίες για το επίπεδο ζωής στις Φιλιππίνες.

- Σε ποια τάξη πιστεύεις ότι ανήκει η οικογένειά σου;

- Μπορώ να πω ότι ανήκουμε στην μεσαία τάξη, είπε.

- Τι εννοείς μεσαία τάξη; ξαναρώτησα.

- Εννοώ ότι έχουμε τη δυνατότητα να τρώμε τρεις φορές την ημέρα, ρύζι και κάτι άλλο, είπε και μ΄ άφησε άφωνο. 

Κατά τα άλλα ο Γερμανός πλοηγός μάλλον ακόμη και τώρα θα συνεχίζει πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Μια φορά κι έναν καιρό μ΄ένα καράβι... No4

Το τουριστικό κέντρο του Stade όπου και το παλιό λιμάνι - που σήμερα μοιάζει περισσότερο με ένα απλό κανάλι - μαζί με το ιστιοφόρο φορτηγό πλοίο μιας άλλης εποχής. Αριστερά έξω από τη φωτογραφία ένας ξύλινης κατασκευής γερανός που δούλευε με την δύναμη ανθρώπινων χεριών. Όλα τα παραπάνω μέρος ενός υπαίθριου μουσείου.
Οι Γερμανοί όπως και κάθε λαός αυτά που διαθέτει αυτά προβάλει. Μοναδική εξαίρεση αδιαφορίας οι Έλληνες, ίσως γιατί η Ακρόπολις, ο Παρθενών,... είναι τόσο "ΜΕΓΑΛΑ" που δεν χρειάζονται πρόσθετη προβολή!...

... στο Stade της Γερμανίας συνειδητοποίησα ξανά ότι η Γερμανία δεν είναι... ΜΠΑΝΑΝΙΑ.

Απλώς ο Γερμανός πλοηγός ήταν αχάριστος με αυτά που του πρόσφερε η χώρα του. Θα μπορούσε να είμαστε όλοι οι υπόλοιποι ΜΠΑΝΑΝΙΑ αλλά όχι η Γερμανία.

Αστραπιαία με την άφιξη του πλοίου, οι ενημερωμένες, από μένα εδώ και μέρες αρχές, επιβιβάστηκαν στο πλοίο και με συνοπτικές διαδικασίες ο φουκαράς λαθρεπιβάτης βρέθηκε σε ένα αεροπλάνο για την επιστροφή του στην Γουινέα.

Η τύχη δεν του είχε κλείσει το μάτι.

Γύριζε στην πατρίδα του για να συνεχίσει την αργή πορεία του προς το θάνατο δίχως ελπίδα, δίχως όνειρα.

Από την άλλη ο Γερμανός πλοηγός θα συνεχίζει να πιστεύει ότι η χώρα του είναι ΜΠΑΝΑΝΙΑ.

Συνεχίζεται...

Chrisgio