Η... παραγωγική Ελλάδα

Σήμερα βρέθηκα σ' ένα βιβλιοπωλείο της πόλης μου για ν' αγοράσω βοηθητικά βιβλία για τα παιδιά μου μιας και η "ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ" δεν μας τα προμηθεύει αλλά τα απαιτεί.

Ψάχνοντας τα παραπάνω είδα απέναντι σ' ένα ράφι χρωματιστά κουτιά. Πιάνοντάς τα στα χέρια μου κατάλαβα ότι ήταν πλαστελίνες διαφόρων χρωμάτων πακεταρισμένες σε σελοφάν με χαρούμενες εικονίτσες, που χρησιμοποιούν τα παιδάκια της Α' τάξεως του δημοτικού. Το γύρισα και από την πίσω πλευρά και διάβασα απογοητευμένος αλλά όχι έκπληκτος: MADE IN TΗAILAND.

Χαμογελώντας ρώτησα την υπάλληλο που ήταν δίπλα μου δείχνοντάς την πλαστελίνη:

-Μα είναι δυνατόν να εισάγουμε πλαστελίνη από την Ταϊλάνδη;

Δεν μου απάντησε αλλά, χαμογελώντας άρπαξε ένα μασούρι κλωστή και ένα πλαστικό κουτάκι με βελόνες ραψίματος από διπλανό ράφι και μου είπε:

-Αυτό το εισάγουμε από την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα, ούτε οδοντογλυφίδες. Και οι οδοντογλυφίδες δεν είναι σχήμα λόγου. Κι αυτές εισάγονται!

Πως μπορεί μια χώρα να επιζήσει εισάγοντας και καταναλώνοντας μόνο; Υπό αυτές τις συνθήκες πως μπορούμε να ελπίζουμε, να αισιοδοξούμε;

Δεν ξαναμίλησα. Πλήρωσα κι έφυγα!

Chrisgio