Μια φορά κι έναν καιρό μ΄ένα καράβι... Νο2

... δύο μέρες μετά την αναχώρηση από τη Γουινέα ο Σεργκέι, ο Ουκρανός υποπλοίαρχος, με ενημέρωσε ότι στο πλοίο υπάρχει λαθρεπιβάτης.

Θύμωσα, στενοχωρήθηκα, έβρισα, πήγα να σκάσω.

Τελικά πήγα και τον είδα.

Αφρικανός. Mονόφθαλμος, αποστεωμένος, βρώμικος.

Το ντύσιμό του;

Το σλιπ του και μια μακό καφέ μπλούζα.

Στα χέρια του κρατούσε ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά - προφανώς για να κρύβει το χαλασμένο μάτι του - και έναν αναπτήρα.

ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Τον πλύναμε, του δώσαμε ρούχα, φαγητό και τον κλείσαμε σε μια καθαρή καμπίνα με καθαρά σεντόνια.

Ένας σκοπός - μέλος του πληρώματος - για μόνιμη φύλαξη έξω από την πόρτα του μέχρι το επόμενο λιμάνι που ήταν το Stade της Γερμανίας (στον ποταμό Έλβα κοντά στο Αμβούργο).

Το όνειρο της ζωής του φαίνονταν γι' αυτόν να είναι σε καλό δρόμο.

Ήταν οκτώ μέρες μακριά από τον "παράδεισό του".

Συνεχίζεται...

Chrisgio