Η επιστροφή

Την επόμενη 21 του μηνός ο πράκτορας ήταν συνεπής στο ραντεβού του. Στις 10 μας παρέλαβε από το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο της Tampa.

Βρεθήκαμε εκεί σε λίγα λεπτά της ώρας αφού η κυκλοφορία εξακολουθούσε να είναι ελάχιστη στις 10 και μισή το πρωί!!!

Παραδώσαμε τις αποσκευές μας, πήραμε τα εισιτήρια - boarding cards και προχωρήσαμε για τον Αμερικάνικο εξονυχιστικό έλεγχο. Μας έβαλαν και βγάλαμε ακόμα και τα παπούτσια μας – τις κάλτσες δεν μας ζήτησαν να τις βγάλουμε – ενώ άνοιξαν την χειραποσκευή μου την ώρα που περνούσε τις «ακτίνες», χωρίς να με ρωτήσουν, και μου έκαναν παρατήρηση γιατί είχα μέσα το notebook, λες και είχαν βρει βόμβα. Τα κομπιούτερς πρέπει να τα κρατάμε στα χέρια όταν περνάμε από τους ελέγχους τους.

Ένας άλλος κόσμος που είναι χεσμένος από φόβο. Εδώ και 10 χρόνια ζει έναν εφιάλτη.

Το αεροπορικό ταξίδι : Tampa – New York – Athens.

Το αεροπλάνο για την Νέα Υόρκη ήταν γεμάτο. Η διάρκεια του ταξιδιού 3 ώρες. Φτάσαμε στην προγραμματισμένη ώρα αλλά ένα πρόβλημα με τη φυσούνα μας κράτησε γύρω στα 20 λεπτά μέσα στο αεροπλάνο και τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν μήπως και χάναμε την επόμενη πτήση για την Αθήνα. Η ώρα αναχώρησης πλησίαζε επικίνδυνα.

Βγήκαμε στο αχανές αεροδρόμιο και αρχίσαμε να τρέχουμε για να φτάσουμε στην ώρα μας στην πύλη επιβίβασης. Τα καταφέραμε! Η ευχή, το αεροπλάνο να μην είναι πλήρες, δεν έπιασε. Δεν περίμενα να είναι άδειο αλλά... λέμε τώρα... Απλώς είχα την κρυφή ελπίδα ότι θα υπήρχαν άδειες θέσεις που θα μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε σαν κρεβάτι για κάποιες ώρες.

Πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι η πτήση Νέας Υόρκης – Αθήνας δεν θα ήταν πλήρης. Αλλά άλλο αφέλεια και άλλο σφοδρή επιθυμία!

Παστωθήκαμε λοιπόν και το ταξίδι–μαρτύριο ξεκίνησε.

Φτάσαμε στην Αθήνα στην ώρα μας στις 9 και μισή περίπου το πρωί σε άσχημη κατάσταση, καταταλαιπωρημένοι.

Φιληθήκαμε σταυρωτά με τον μαστρο-Γιώργη, δώσαμε ραντεβού για κάποια μέρα στο εγγύς μέλλον στην Αθήνα ή στο Βόλο και μπήκα στο ταξί που με περίμενε για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μου, Αθήνα -Βόλος.

Στις 13:30 μετά το μεσημέρι της 22ης Οκτωβρίου έφτασα στο σπίτι μου στο Βόλο.

Σφιχταγκαλιαστήκαμε με την γυναίκα μου και τη κόρη μου, ο γιος μου έλειπε στην Λάρισα στο ΤΕΙ, και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα. Τόση όσο χρειαζόταν για να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε, να πιστέψουμε ότι ήμασταν πάλι όλοι μαζί.

Για μια ακόμη φορά ΕΙΧΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ!!!

Συνεχίζεται...

Chrisgio