Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου

Προσγειώθηκα στο Πεκίνο στις 18 Σεπτεμβρίου του 2017 πριν το μεσημέρι!

Γνώριμο το περιβάλλον χρόνια τώρα. Οι ίδιες φυσούνες, οι ίδιοι διάδρομοι, κυλιόμενες σκάλες και πατώματα, ταμπέλες και διαφημίσεις με ιδεογράμματα σε συνδυασμό με όμορφες Κινέζες να ποζάρουν με χάρη. Οι ίδιοι υπάλληλοι και στον έλεγχο διαβατηρίων; Ίσως! Αυτοί κι αν έμοιαζαν!...

Μπροστά μου στην ουρά για τον έλεγχο δυο ελληνόπουλα όχι πάνω από 30 ετών έτοιμα για περιπέτειες στην απέραντη χώρα της ανατολής, συζητούσαν πέρα του φυσιολογικού, μεγαλοφώνως. Δεν τους ένοιαζε αν κάποιος όπως εγώ για παράδειγμα ήξερε ελληνικά. Με τον νόμο των πιθανοτήτων δεν είχαν άδικο. Κουτσομπόλευαν, έθαβαν, έβριζαν. Ελληνικά σημεία των καιρών. Έλληνες! Ήθελα να γελάσω μ’ αυτά που άκουγα, σόκιν και «γαλλικά» πέρα των άλλων αλλά συγκρατήθηκα. Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα ότι μόνο εγώ και αυτοί καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον. Η γλώσσα των πολλών υπολοίπων απείχε από τη δικιά μας. Κανείς δεν τους έδινε σημασία και από ένα σημείο και μετά ούτε εγώ. Προείχε η συνέχεια του ταξιδιού μου!

Ο έλεγχος γρήγορος. Η κυρία που έμοιαζε καταπληκτικά με τη διπλανή της κι εκείνη με την διπλανή της κι εκείνη με την… πήρε το διαβατήριό μου στα χέρια της το άνοιξε, έλεγξε visa και φωτογραφία, με κοίταξε στα μάτια φευγαλέα, μετά το μόνιτορ μπροστά της, με ξανακοίταξε και μου έδωσε πίσω το διαβατήριο.

Πέρασα και έφτασα στο «αγαπημένο» λουρί αποσκευών. Έπρεπε να μαζέψω να μπαγάζια μου.

Σα να ‘ταν χθες!

Το ταξίδι αεροπλάνων για μένα δεν είχε τελειώσει. Υπήρχε και domestic flight. Beijing – Qingdao. 

Αυτό που χαίρομαι στο αεροδρόμιο του Πεκίνου είναι τα τζάμπα καρότσια αποσκευών. Άρπαξα ένα από τη ντάνα, φόρτωσα τη βαλίτσα και τις δυο χειραποσκευές, πέρασα στην τσάντα μου χιαστί σαν παραδοσιακός ταχυδρόμος στον ώμο, στο χέρι ένα λίτρο νερό κι άρχισα να προχωράω προς τα εκεί που πήγαιναν κι άλλοι. 

«Ρωτώντας πας στη Πόλη» σκέφτηκα.

Κάπου θα έβρισκα την «άκρη». Τα τόξα με οδηγούσαν προς την επόμενη πύλη επιβίβασης. Φτασαμε σ’ ένα αδιέξοδο με σιδηροδρομικές γραμμές. Ναι το θυμήθηκα, ήταν το μίνι υπόγειο μετρό του απέραντου αεροδρομίου.

Όλα σα να ‘ταν χθες.

Μπήκαμε μέσα σαν τα πρόβατα. Ξέραμε όλοι ότι… ήξερε που θα μας πήγαινε. Ελάχιστο χρόνος διαδρομής και οι πόρτες άνοιξαν. Άρχισα ξανά με στυλ αχθοφόρου, παμπάλαιας ασπρόμαυρης κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου, να σπρώχνω το καρότσι. Οι πινακίδες με το νούμερο της πύλης μου εμφανίστηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι μου. Λίγο παρακάτω πέρασα πάλι από γενικό έλεγχο.

Το μαξιλάρι που συνέχιζε να μου κάθεται στο… σβέρκο περιμένοντας την επόμενη πτήση, είχε κάνει καλή δουλειά. Είχε βγάλει ήδη τα λεφτά του στο πρώτο του ταξίδι. Δεν ένιωθα κούραση ανάλογη της διάρκειας και των συνθηκών ενός ταξιδιού σε sold out αεροπλάνο, ούτε νύστα αφού με είχε βοηθήσει να κοιμηθώ στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού.

Το μόνο που δεν ήθελα, ήταν να βλέπω γύρω μου αυτό… που έβλεπα. Το αεροδρόμιο που Πεκίνου! Βιαζόμουν να τελειώσω το ταξίδι, να φτάσω στο καινούργιο μου κάτεργο.

Συνεχίζεται...

Chrisgio