Αθήνα - Ζυρίχη - Πεκίνο

Αποχαιρετισμός στην Αθήνα

Ναι! Μετά από 2 χρόνια και 10 μήνες έγινε κι αυτό, ξανά!...

Στις 15 Σεπτεμβρίου 2017 υπέγραψα σύμβαση με ναυτιλιακή εταιρεία και στις 17 πέταξα μέσω Ζυρίχης για την Κίνα.

Τι πρωτότυπο ταξίδι! Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να ταξιδεύω για να συναντήσω καράβι σε χώρα εκτός της Κίνας. Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο!

«Θα το αντέξω κι αυτή τη φορά» είπα μέσα μου.

3ωρη αναμονή στην Ελβετία λοιπόν πριν το επόμενο αεροπλάνο απογειωθεί για το Πεκίνο. Μια μικρή περιήγηση στα ελβετικά duty free σου δημιουργεί αίσθηση χλιδής, τάσεις ακατάσχετης σπατάλης αλλά αποτιμά και το μέγεθος της προσωπικής φτώχειας κι ας σου βρίσκονται στην τσέπη κάτι λιγότερο από 5.000 δολάρια. Ρούχα, τσάντες, γνήσιοι ελβετικοί σουγιάδες, ηλεκτρονικά, καλλυντικά, αρώματα, ΡΟΛΟΓΙΑ (αν είναι δυνατόν, παραλίγο να τα ξεχάσω)!

Πάνω από τη Ζυρίχη

Άντεξα στους πειρασμούς και ανέβηκα στο αεροπλάνο με το πακέτο των δολαρίων μου σχεδόν ακέραιο. Δεν είχα φύγει απ’ το σπίτι για ταξίδι αναψυχής! Προς κάτεργο κατευθυνόμουν, πλωτή φυλακή! Αλλά έτσι είναι όταν αλλάζεις περιβάλλον τείνεις να προσαρμοστείς σ’ αυτό. Και τις περισσότερες φορές συμβαίνει, αλλά όχι στη Ζυρίχη όπου το ορέγεσαι διακαώς αλλά αδυνατείς. Δεν πρέπει να συμβεί. Αν κάνεις την απερισκεψία να το τολμήσεις απλώς θα το… τολμήσεις. Κι αν δεν το καταλάβεις εγκαίρως θα σου το θυμίσουν οι άδειες τσέπες σου που σε ελάχιστο χρόνο θα «βροντάνε» σαν τενεκέδες!...

Άλλος κόσμος η Ελβετία και δεν έχω ιδέα για τη χώρα. Μόνο από φωτογραφίες και ταινίες. Απλώς συγκρίνω κατ’ αντιστοιχία αεροδρόμια με αεροδρόμια, duty free με duty free, καθαριότητα με καθαριότητα!... Η εικόνα δεν είναι αντιπροσωπευτική αλλά δίνει τόνο και στίγμα.

Τι εικόνα; Που προσγειώθηκες βρε ταλαίπωρε!...

Στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης

Μια μικρή αναδρομή στο τι μπορούσα ν’ αγοράσω, όχι τι πεθύμησα, κι έπιασα τον εαυτό μου να βγαίνει «κερδισμένος» κατά 1.500 με 2.000 δολάρια. Δεν ξέρω αν το γλυτώσω στην επιστροφή μετά από μερικούς μήνες!...

Α, κάτι πήρα!

Κανά δυο καφέδες στις ώρες της αναμονής κι ένα φουσκωτό μαξιλάρι, 14 δολάρια, στα ερυθρόλευκα χρώματα της χώρας, ειδικό για τα μεγάλα αεροπορικά ταξίδια.

-Τα ρέστα σας σε φράγκα ή ευρώ;» η ερώτηση της κυρίας στο ταμείο.

-Σε ευρώ παρακαλώ, απάντησα.

Αλήθεια πόσες φορές, κάθε μέρα, κάνει την ίδια ερώτηση και παίρνει δύο μόνο απαντήσεις!

Φρικτή ρουτίνα, που  δεν έχει σχέση το εργασιακό περιβάλλον και την ποιότητα ζωής! Η ρουτίνα είναι... ρουτίνα παντού!

Η βόλτα στα duty free shops

Συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι βρισκόμουν στα έγκατα της Ευρώπης κι όμως το νόμισμα δεν ήταν το ευρώ! Σε μια πολύ κοντινή κρύα και ακριβή «εξωτική» χώρα, χωρίς κοκοφοίνικες και χρυσές παραλίες, που θα παραμείνει εξωτική όσο λόγω οικονομικών αδυναμιών, δεν είναι προσβάσιμη τουλάχιστον για μένα.

Μια καλή ιδέα για μας τους μπατίρηδες είναι να την διασχίσεις (όχι το μυαλό της…) με μια ανάσα, αέρα, με στάσεις μόνο για καφέ στο δρόμο προς ανατολικά και βόρεια ή σε μονοήμερη εκδρομή, να θυμηθούμε και τα γυμνασιακά μας χρόνια, με βάση τη βόρεια Ιταλία. Βοηθάει και το μέγεθός της!..

Η ιδέα της αγοράς του μαξιλαριού καταπληκτική. Ευχαριστώ το Θεό που με φώτισε να το πάρω κι απορώ γιατί τόσο χρόνια δεν αποτελούσε μόνιμο αξεσουάρ των ταξιδιών μου. Ήταν φαίνεται απαραίτητη η... επιφοίτηση! Πρώτη φορά ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, 11 ωρών στον αέρα, δεν ήταν τόσο κουραστικό. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά ήταν αλήθεια. Θα έπρεπε να βρίσκεται στις αποσκευές όλων όσοι ταξιδεύουν με αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα, λεωφορεία πάνω από ώρα.

Κατέβηκα στο Πεκίνο στις 18 Σεπτεμβρίου πρωινές ώρες!

Συνεχίζεται…

Chrisgio