Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019
Κυριακή 18 Αυγούστου 2019
Δευτέρα 12 Αυγούστου 2019
Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019
Σάββατο 3 Αυγούστου 2019
To Cataduanes το νησί του Jerom και ο Βόλος
-Εσύ Jerom από πού είσαι;
-Από το Catanduanes sir.
-Που βρίσκεται αυτή η πόλη, σε πιο νησί; Πρώτη φορά το ακούω.
-Δεν είναι πόλη, είναι νησί sir, νοτιοανατολικά της Luzon.
-Δεν πρέπει να είναι μεγάλο, ε;
-Δεν είναι μικρό, αλλά δεν το λες και μεγάλο!
*****
Το ασήμαντο Catanduanes στα 1.492 km2 ελάχιστα μεγαλύτερο από τη Ρόδο των 1.401 km2.
Το μέγεθος από μόνο του δεν χαρακτηρίζει κάτι «μεγάλο».
Για δεύτερη φορά το ίδιο συμπέρασμα, μετά το Panay, τη Κύπρο και τη Κρήτη.
*****
-Πόσους κατοίκους έχει;
-Περίπου 300.000 όλο το νησί.
-Είναι όμορφο μέρος;
-Πολύ όμορφο. Εσύ sir από πού είσαι;
-Από το Βόλο, απάντησα.
-Που είναι αυτό;
-Ελάτε να σας δείξω στο χάρτη.
Μπήκαμε στο chartroom και τους έδειξα.
Τους άρεσε το σχήμα της Μαγνησίας , ο σαν λίμνη Παγασητικός αλλά επ’ ευκαιρία το πήγαν και παραπέρα.
Ο χάρτης της Ελλάδος τους έδωσε την αφορμή για ερωτήσεις που είχαν σχέση με τα πιο διάσημα τουριστικά ελληνικά νησιά, την πρωτεύουσα, το μεγάλο λιμάνι, τις άλλες μεγάλες πόλεις, αλλά και τις πατρίδες των μεγάλων εφοπλιστών. Ήθελαν να μάθουν από πού κατάγονταν οι κατά καιρούς εργοδότες τους.
-Που είναι η Μύκονος, η Σαντορίνη, ο Πειραιάς, η Αθήνα, Πάτρα, Καβάλα, η Χίος, η Άνδρος, οι Οινούσσες;... Άρχισαν να ρωτούν!
Ο δείκτης του αριστερού χεριού μου «έγραφε» νοητές συντεταγμένες στο χάρτη την ώρα που η φωνή μου ονομάτιζε τις ελληνικές τοποθεσίες περιγράφοντας τα «ξεχωριστά» της κάθε μιας.
Ο Σεπτέμβριος έφτανε στο τέρμα του και μου ήρθε στο μυαλό η ομορφιά του! Πόσο μακριά ήμουν από το όμορφο το Ελληνικό Φθινόπωρο!
Δίπλωσα το χάρτη και τα «παιδιά» κατάλαβαν ότι το διάλειμμα είχε τελειώσει! Ξαναβγήκαμε στο σκοτάδι της γέφυρας και πήρε ο καθένας τη θέση του. Ο Jerom στη γωνιά του αριστερά, ο Ronaldo μπροστά στο radar κι εγώ απλώθηκα στην πολυθρόνα μου. Ο ανθυποπλοίαρχος έδειχνε πιο χαλαρός.
-Sir, ποιο είναι το πιο ωραίο μέρος που έχεις πάει μέχρι τώρα; ρώτησε.
-Δεν είναι μόνο ένα, θα σου πω μερικά. Το Vancouver αλλά και ο Καναδάς σαν χώρα, το Sidney της Αυστραλίας, τα παράλια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής αφού στα ενδότερα δεν έχω βρεθεί ποτέ, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
-Για σένα ποιο είναι το ωραιότερο μέρος; Ρώτησα.
-Το Iloilo sir.
-Για τον κόσμο μιλάμε τώρα όχι για τις Φιλιππίνες.
-Το κατάλαβα sir! το Iloilo! επέμεινε.
-Καλύτερο μέρος του κόσμου;
-Yes sir.
-Για σένα Jerom ποιο μέρος είναι το πιο όμορφο;
-Το Catanduanes sir.
Έβαλα τα γέλια εγώ, χαμογελούσαν οι δυο τους. Το μέρος που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, που ζεις, που μεγαλώνουν τα παιδιά σου, είναι το καλύτερο του κόσμου. Όπου κι να πας σκέφτεσαι την επιστροφή.
-Ρε σεις (είπα στα ελληνικά), για το πιο ωραίο ρώτησα.
-Το Catanduanes sir, το Catanduanes επανέλαβε αυθόρμητα o Jerom.
-Το Iloilo sir, κι ο Ronaldo. Για σένα sir δεν είναι ο Βόλος;
-Ναι αλλά!… σταμάτησα.
Είχαν δίκιο δεν υπήρχε «αλλά»!…
Βόλος θα έλεγα και δεν θα υπήρχε σοβαρός τρόπος να το δικαιολογήσω.
Γιατί απλά είναι η πόλη μου και την αγαπώ!
Συνεχίζεται…
Chrisgio
Τρίτη 30 Ιουλίου 2019
Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019
Το νησί Panay και το Iloilo η πόλη του Ronaldo
Κάθισα στην πολυθρόνα μου και φώναξα το ναύτη.
-Jerom πήγαινε στο δωμάτιό μου και φέρε ένα μπουκάλι νερό απ’ το ψυγείο.
-Yes sir! είπε και έφυγε να φέρει το νερό.
Σε δευτερόλεπτα ήταν πίσω. Το άφησε δίπλα μου και πήγε πάλι στη γωνιά του, ακούμπησε τους αγκώνες του στο περβάζι και συνέχισε τη δουλειά του. Να κοιτάει έξω! Η βάρδια είχε δρόμο ακόμα!...
*****
Οι βάρδιες στο καράβι είναι τρεις των τεσσάρων ωρών η κάθε μία μέρα και νύχτα.
08-12, 12-04, 04-08 επί δύο.
Στην 08-12 κάνει βάρδια ο πιο νέος ανθυποπλοίαρχος που είναι υπεύθυνος και για το safety, στην 12-04 o εμπειρότερος που ασχολείται με το navigation και στην 4-8 ο υποπλοίαρχος που είναι υπεύθυνος για ΟΛΑ!
Αναλόγως της περιοχής που ταξιδεύει το καράβι με τον κάθε αξιωματικό κάνουν βάρδια από ένας έως δύο ναύτες. Εναλλάξ ο ένας πηδαλιούχος (τιμονιέρης) και ο άλλος οπτήρας στην ελληνική (σκάπουλος στην ελληνοβαρβαρική).
Το συγκεκριμένο βράδυ, με πλοία στην περιοχή ούτε με το κιάλι, το πηδάλιο ήταν στον αυτόματο πιλότο και o Jerom o σκάπουλος.
*****
-Από πού είσαι Ronaldo; ρώτησα τον ανθυποπλοίαρχο.
-Φιλιππίνος είμαι sir! απάντησε κοιτάζοντάς με με απορία έτσι όπως ξεχώριζα το πρόσωπό του από την αντανάκλαση της οθόνης του radar.
Χαμογέλασα, χαμογέλασε κι αυτός.
-Εσύ Jerom, από πού είσαι;
-Από τις Φιλιππίνες sir!
Παρακολουθούσα τον ανθυποπλοίαρχο που συνέχιζε να χαμογελάει. Είχε καταλάβει ότι έκανα πλάκα. Ήταν οι πρώτες μου μέρες στο καράβι, δεν τους ήξερα και δεν με ήξεραν καλά. Κουμπωμένοι και οι δύο. Από τη πρώτη μέρα ωστόσο είχα καταλάβει ότι είχα να κάνω με δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες και επαγγελματίες.
Ο Ronaldo παχουλός γύρω στο 1,65 αλλά δουλεμένος, δυνατός, σφιχτός, με περασμένα τα 30.
Ο Jerom 23 ετών, απόφοιτος ναυτικής ακαδημίας με βλέψεις κάποτε να καπετανέψει, παραδόξως με λευκή επιδερμίδα και πιο ψηλός κι από μένα που είμαι 1,83.
-Είσαι σίγουρος ότι είσαι από τις Φιλιππίνες;
Τον είδα να αφήνει τη θέση του και να έρχεται προς την πολυθρόνα μου. Διέκρινα και σ’ αυτόν μειδίαμα.
-Γιατί sir;
-Γιατί είσαι ψηλός και άσπρος!
-Όχι sir, είμαι γνήσιος Φιλιππίνος.
-Πάντως εγώ ρώτησα από ποιο μέρος, από πιο νησί των Φιλιππίνων είστε και οι δύο. Ξέρω ότι είστε Φιλιππίνοι!
-Εγώ είμαι από τη Visayas, είπε ο Ronaldo.
*****
Οι Φιλιππίνες διαιρούνται σε τρία μεγάλα γεωγραφικά τμήματα. Τη Luzon στο βορρά, το Mindanao στο νότο και τη Visayas, δηλαδή όλα τα υπόλοιπα μικρότερα νησιά ανάμεσά τους.
*****
-Από πιο νησί;
-Από το Panay.
-Από το Iloilo (Ιλόιλο) είσαι;
Γύρισε και με κοίταξε.
-Το ξέρεις sir;
-Έχω κάνει με πολλούς από τη πόλη σου. Καλά είναι εκεί; Πως είναι η ζωή; Είναι μεγάλο μέρος;
-Μια χαρά είναι.
-Μια χαρά είναι.
Το νησί έχει 4-5 εκατομμύρια και το Iloilo γύρω στις 500 χιλιάδες.
*****
Το άσημο Panay έχει έκταση 12.011 km2, όταν το μέγεθος της Κύπρου είναι 9.251 km2 και η Κρήτη, όλη κι όλη, 8.303 km2.
Συμπέρασμα: το μέγεθος από μόνο του δεν χαρακτηρίζει κάτι «μεγάλο».
*****
-Η ζωή ακριβή;
-Έτσι κι έτσι, καλά είναι!
-Πόσα είναι τα αναγκαία χρήματα για να ζήσεις στις Φιλιππίνες;
-Στην Μανίλα η ζωή είναι πιο ακριβή αλλά 400 δολάρια το μήνα είναι καλά!
-Δηλαδή εσύ είσαι πλούσιος! είπα.
Χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Συμφωνούσε, αφού στο καράβι έπαιρνε γύρω στα 2.500 το μήνα! Τεράστιο ποσό στη χώρα του όπου μπορείς να ζήσεις ικανοποιητικά ακόμα και με 150-200 δολάρια!...
-Πόσο κάνει ένα σπίτι 100 τετραγωνικά!
Σταμάτησε κι έκανε μετατροπή από pesos σε δολάρια.
-20 χιλιάδες δολάρια.
-Είσαι σίγουρος; Λίγα δεν είναι;
-Εγώ έχω πάρει με δάνειο ένα τέτοιο σπίτι καινούργιο, σε πολύ καλή περιοχή με 24ωρη φύλαξη και τώρα το αποπληρώνω.
-Δηλαδή με 100.000 δολάρια τι σπίτι παίρνεις;
Γύρισε και με κοίταξε ξανά και χαμογέλασε.
-Παλάτι sir!
«Πρέπει να βρω ένα τρόπο να δουλεύω στο καράβι, να μένω σε σπίτι στις Φιλιππίνες αλλά όταν ανοίγω την πόρτα να βγω έξω να βρίσκομαι στην Ελλάδα! Λες να γίνεται;» Σκέφτηκα.
«Δεν γίνεται!»
Συνεχίζεται…
Chrisgio
Δευτέρα 22 Ιουλίου 2019
Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019
Βυθισμένος σε σκέψεις και αναμνήσεις...
Έκλεισα την πόρτα. Η δροσιά του air-condition μ’ αγκάλιασε και μια ανατριχίλα με διαπέρασε καθώς η διαφορά θερμοκρασίας υγροποιούσε την βαριά υγρασία της τροπικής ζώνης του Ειρηνικού στα ρούχα μου.
-Πως πάτε εδώ; είπα μπαίνοντας.
-Όλα εντάξει sir.
-Κανένα πρόβλημα;
-Όχι sir.
-Ωραία βραδιά απόψε! είπα χωρίς να πάρω απάντηση.
Δεν τους ένοιαζε κι εδώ που τα λέμε δεν ξεστόμισα και τίποτα ενδιαφέρον. Μίλησα για να μη μείνω βουβός. Τι να απαντούσαν; Πάνω σε ποιο θέμα; Υπήρχε; Μετρούσαν την ώρα λεπτό το λεπτό, ώσπου το ρολόι να δείξει μεσάνυχτα, να παραδώσουν στη 12-04 και να πάνε για ύπνο!
*****
Τα βαπόρια είναι ένας σκληρός χώρος όχι μόνο εργασίας αλλά και ανθρώπινων σχέσεων. Υποχρεωτική προσαρμογή, αποδοχή και συμπόρευση με άγνωστους κι αν είναι αλλοεθνείς με ακραία αταίριαστες κουλτούρες, νοοτροπίες, γλώσσες.
Σε μόνιμη υπομονή και ανοχή χαρακτήρων που υπό άλλες συνθήκες ούτε καν θα είχες συναντήσει ή κι αν αυτό συνέβαινε, ακαριαία θα έτρεχες μακριά τους. Κι αυτό δεν είναι δείγμα ιδιοτροπίας, κακοψυχιάς, μισανθρωπιάς…
Το ίδιο θα έκαναν κι αυτοί!...
Ζεις με ανθρώπους που δεν έχεις επιλέξει να συμπορευτείς στη ζωή. Στους επιβάλλει το επάγγελμα. Μόνο που μετά το οχτάωρό σου δεν πας σπίτι σου, όπως όταν σχολάς από το γραφείο σου στην τράπεζα, αλλά τους συναντάς την ώρα του φαγητού, του καφέ, της βραδινής «χαλάρωσης» του καπνιστηρίου. Μήνες ολόκληρους είναι η «οικογένειά σου», θες δε θες.
Ξεμπαρκάρεις και χάνεσαι. Εσύ στο τάδε εκείνος στο δείνα καράβι, διαφορετική ναυτιλιακή εταιρία...
Ανταλλάσσεις email με θερμές ευχές κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα και σου απαντάει στο ίδιο φιλικό ύφος. Την άλλη χρονιά του στέλνεις σε πακέτο του ενός Χριστουγεννοπρωτοχρονιάτικες ευχές και ξεχνάς το Πάσχα ενώ ξεμπαρκάρετε κατά κανόνα σε διαφορετικές ημερομηνίες.
Γνώρισα πατέρα και γιο – και οι δύο ναυτικοί, καπετάνιος ο πατέρας, μηχανικός ο γιος – που έκαναν χρόνια να συναντηθούν!... Πολλώ μάλλον δύο ξένοι που η ζωή τους είναι στημένη αλλιώς. Σε διαφορετική πόλη/χωριό που απέχουν πολλά χιλιόμετρα, άλλες συνήθειες/χόμπι, επίπεδο μόρφωσης...
Μερικά χρόνια αργότερα αυτό που απομένει είναι μια ευχάριστη ανάμνηση κοινής, χωρίς σύννεφα, πορείας που το αφιλόξενο περιβάλλον σας έφερε κοντά.
Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες λίγες περιπτώσεις που αποδεικνύονται φιλίες ζωής, διαχρονικές!
Πολύ λίγες!...
Στη σύγχρονη εποχή που η τεχνολογία σου δια του δορυφορικού τηλεφώνου και κυρίως του internet και των Skype, Viber, Facebook κλπ σου δίνει τη δυνατότητα να απομονωθείς χωρίς να καταλήξεις σε βαριά κατάθλιψη. Να συνδεθείς με τα πρόσωπα που «γουστάρεις», να γειωθείς. Δεν έχεις πια την ανάγκη των ναυτικών «συναδέλφων» σου. Δουλεύεις, σχολάς και πας «σπίτι» σου. Έστω και σε Virtual Reality δεν έχεις ανάγκη από φίλους εν πλω.
Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα! Απόδειξη; Μια βόλτα από τα καπνιστήρια αξιωματικών και πληρώματος σε πείθει.
Νέκρα ανατριχιαστική!
Εκεί απ’ που πριν καμιά 20ριά χρόνια άκουγες αγριοφωνάρες, τηλεοράσεις στο διαπασών, τα τασάκια πνιγμένα στη στάχτη και τις γόπες υπεύθυνες για το ντουμάνι, ζάρια και πούλια να κροταλίζουν, πότε-πότε κάποιο μπινελίκι και σπανίως κάποιες γυναικείες φωνές που είχαν διαλέξει να ακολουθήσουν το άλλο τους μισό, για κάποιο χρονικό διάστημα, στον δύσκολο ναυτικό δρόμο του.
*****
Κάθισα στην πολυθρόνα μου και φώναξα το ναύτη.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Κυριακή 14 Ιουλίου 2019
Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019
Μόνος με τ΄άστρα...
Μερικά από τα πιο λαμπρά αστέρια που χρησιμοποιούσαμε στην αστρονομική ναυτιλία! Ήταν όλα τους εκεί, τ’ αστέρια της νιότης και του εξάντα, για να ξύνουν τη βάση του μυαλού, να αναμοχλεύουν αναμνήσεις.
*****
Τότε που τα πρώτα επίγεια ηλεκτρονικά συστήματα εντοπισμού θέσης όπως το LORAN, το DECCA και το OMEGA έκαναν την εμφάνισή τους. Η προσωπική εμπειρία μου περιορίζεται στο LORAN (LOng RAnge Navigation). Τα υπόλοιπα δεν τα συνάντησα ποτέ.
Η παρουσία τους σήμαναν την πρώτη επανάσταση κατά της παντοκρατορίας του εξάντα. Οι πρώτες αμφισβητήσεις εναντίον του μετά το 1757 όταν επινοήθηκε από τον Άγγλο John Campbell.
 |
| LORAN - DECCA - OMEGA |
Τότε που το GPS υπήρχε μόνο σαν σκέψη και προσδοκία.
Τότε που παρακαλούσαμε το κάθε σούρουπο να είναι ανέφελο, να πιάσουμε κουβέντα μαζί τους, ο εξάντας να τα κατεβάσει στο χαρτί, να υπολογίσουμε τη θέση μας.
Brown’s Nautical Almanac - Bernard's Nautical Star Chart
Norie's Nautical Tables - Εξάντας
H.O. 249 Tables
Ο Eξάντας, το Brown’s Nautical Almanac, τα Norie's Nautical Tables, Bernard's Nautical Star Chart, αργότερα τα H.O. 249 Tables. Τα ναυτικά όπλα της εποχής μαζί με τα αναντικατάστατα, πυξίδα, παλινώριο, κιάλια!
 |
| Παλινώριο - Κιάλια |
Αστέρια! Το πιο αξιόπιστο στίγμα του 24ώρου. Πόσο μακριά και πόσο κοντά εκείνη η εποχή!
*****
Εκείνο το βράδυ που ο δορυφόρος της γης δεν είχε βγει, τ’ αστέρια παιχνίδιζαν με τη θάλασσα. Σαν μικροσκοπικά φεγγάρια αυθαδίαζαν και βάζοντας τα δυνατά τους έλαμπαν στην επιφάνειά της από τον μακρινό ορίζοντα ως τα μάτια μου.
Την ουράνια σφαίρα χώριζε στα δύο ο γαλαξίας μας, το νυχτερινό ουράνιο τόξο της ξαστεριάς. Ο «ποταμός». Έτσι τον αποκαλούσε τον παλιό καιρό ο λαός, τότε που ασέληνες νύχτες δεν επηρεάζονταν από τον σύγχρονο υπερφωτισμό. Τότε που το σκοτάδι ήταν σκοτάδι… καθαρό, τέτοιας ποιότητας που σήμερα συναντάται μόνο στους ωκεανούς μακριά από στεριές και πόλεις.
Πήρα βαθιές ανάσες, σαν να ήθελα φορτωθώ παραπανίσια ζωή, να φτιάξω «κάβα». Στο εσωτερικό το air-condition μπορεί να κρατάει τις κλιματικές ισορροπίες στο ανθρώπινο εύρος όμως έστω και για λίγο εν μέσω τροπικής υγρασίας και θερμοκρασίας αισθάνεσαι να ξαναγεννιέσαι, παίρνεις τα πάνω σου, καταλαβαίνεις και νοιώθεις κομμάτι της φύσης, έμβιο ον σαν όλα τ’ άλλα που ξεχωρίζει απλά και μόνο λόγω της εξελιγμένης νοημοσύνης του.
Ήταν ώρα να ξαναμπώ στο τεχνικό περιβάλλον του ακομοδεσίου. Όλα τα παραπάνω άρχισαν να ενοχλούν! Και που να σταματούσε ο κλιματισμός, χτύπα ξύλο, η ενόχληση θα γινόταν εφιάλτης!
Ξανάνοιξα τη πόρτα και μπήκα μέσα.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Σάββατο 6 Ιουλίου 2019
Τρίτη 2 Ιουλίου 2019
Ο Καρκίνος, ο Αιγόκερως και η βαρδιόλα...
 |
| Ο Τροπικός του Καρκίνου, ο Ισημερινός και ο Τροπικός του Αιγόκερω |
Είχα παρατηρήσει το γεωγραφικό πλάτος του Gladstone (23ο 50’ 56” S). Βρίσκονταν ελάχιστη απόσταση νότια του Τροπικού του Αιγόκερω (23ο 26’ 22” S), στην εύκρατη ζώνη. Τα λίγα μίλια νότια δεν θα άλλαζαν το κλίμα που θα εξακολουθούσε να είναι τροπικό. Η ουσιαστική έξοδός μας από τα τροπικά θα λάμβανε χώρα στην επερχόμενη μετά την Αυστραλία βόρεια πορεία μας προς την Ασία!
*****
Ο βόρειος τροπικός κύκλος ή Τροπικός του Καρκίνου και ο νότιος τροπικός κύκλος ή Τροπικός του Αιγόκερω βρίσκονται σε απόσταση 23° 26′ 22″ από τον ισημερινό και είναι τα απώτατα γεωγραφικά πλάτη που φτάνει ο ήλιος μία φορά το χρόνο. Ορίζουν την Τροπική (Διακεκαυμένη) Ζώνη του πλανήτη με τον Ισημερινό να την χωρίζει σε νότια και σε βόρεια. Είναι η ζώνη όπου ο Ήλιος μπορεί να φτάσει στο ζενίθ, σε ύψος 90 μοιρών. Αυτό που λέμε… κατακέφαλα.
Κατά την βόρεια πορεία του φτάνει στον τροπικό του Καρκίνου στις 21-22 Ιουνίου οπότε έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο και κατά την νότια πορεία του στον τροπικό του Αιγόκερω στις 21-22 Δεκεμβρίου οπότε έχουμε το χειμερινό ηλιοστάσιο.
 |
| Περιήλιο - Αφήλιο |
Όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον τροπικό του Καρκίνου παρατηρείται η μεγαλύτερη μέρα και η μικρότερη νύχτα του βορείου ημισφαιρίου και η μεγαλύτερη νύχτα και η μικρότερη μέρα του νοτίου ημισφαιρίου. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν ο ήλιος αγγίζει στον τροπικό του Αιγόκερω.
Στον τροπικό του Καρκίνου, η γη βρίσκεται στην πλησιέστερη απόστασή της από τον Ήλιο – στο περιήλιο – στην καρδιά του καλοκαιριού και στην μακρινότερη – στο αφήλιο – το καταχείμωνο του βορείου ημισφαιρίου. Επομένως οι γήινες εποχές δεν έχουν σχέση με την απόσταση του Ηλίου, αλλά με τη γωνία πτώσης των ακτίνων του επί της γης. Δηλαδή την κλίση του!
*****
Έπιασα το πόμολο, τράβηξα προς τα πρύμα την δεξιά συρταρωτή πόρτα και βγήκα στο φτερό, στη βαρδιόλα. Έκλεισα την πόρτα κι έμεινα μόνος. Στα σύγχρονα ποντοπόρα πλοία και ταξίδια επικρατούν δύο κλιματικές συνθήκες. Μία εντός και μια άλλη εκτός. Ανοίγοντας τη πόρτα μ’ έπνιξε ξαφνικά η καταθλιπτική τροπική υγρασία και θερμοκρασία στον υπερθετικό βαθμό, θυμίζοντας τις μέρες καύσωνα του ελληνικού καλοκαιριού μόνο που εδώ αυτό είναι αιώνιο!
 |
| Η δεξιά βαρδιόλα |
Εν τούτοις η επαφή με το φυσικό περιβάλλον τουλάχιστον μέχρι να σε επηρεάσει ως το μεδούλι νοιώθεις μια ευεξία. Όπως όταν βγαίνεις από ένα υπερβολικά ζεστό χώρο στη χειμωνιάτικη ύπαιθρο. Ακριβώς η ίδια αίσθηση. Και στις δύο περιπτώσεις εκτός ισορροπίας του ανθρώπινου σώματος. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να ήμουν εκεί που ήμουν αλλά υπό την προστασία του air-condition!...
Βέβαια τέτοιες συνθήκες υπάρχουν στα άγια μέρη μας, κυρίως τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο. Τότε που περπατάς δίπλα στη θάλασσα ή σε κάποιο καλντερίμι του Πηλίου και συνειδητοποιείς τη όμορφη που είναι η ΖΩΗ, αυτό το εύκρατο, Θεϊκό δώρο!
Στάθηκα κοιτώντας προς την πλώρη με το άνεμο της… νηνεμίας – δημιούργημα της κίνησης του πλοίου – να υγραίνει το πρόσωπο και να μουσκεύει τα ρούχα μου.
Ώρες-ώρες στα τροπικά η υγρασία γίνεται «ορατή», μια δέσμη φωτός στο κενό και την βλέπεις να αιωρείται. Σαν ψιλόβροχο! Το συνειδητοποιείς και τρομάζεις!
Υγρασία, το ναυτικό τέρας που σε τρώει αργά-αργά. Με τα χρόνια σε διαλύει!
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019
Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019
Στη γέφυρα με το σκοτάδι...
Το επεισόδιο του… «μην αρχίζεις τη μουρμούρα» τέλειωσε με θετική αλλαγή της διάθεσής μου. Πάτησα το off και ξεβολεύτηκα απ’ τη πολυθρόνα.
Αχ αυτές οι παλιές ελληνικές κωμωδίες και οι τηλεοπτικές σειρές στο μοναχικό ναυτικό μου δρόμο. Με κάνουν να γελώ, να ξεχνάω, να ονειρεύομαι, να συγκινούμαι, να νοσταλγώ, ταυτίζοντας τη ζωή μου μ’ αυτές! Το γέλιο κάνει πάντα καλό, ενώ η μοναξιά πλάθει τον τέλειο κόσμο έτσι όπως τον ονειρεύεσαι αλλά ποτέ δεν συναντάς. Καλό ακούγεται αυτό όσο είσαι στο καράβι, κακό όταν ξεμπαρκάρεις. Αν δεν το καταλάβεις τρως τα μούτρα σου στις μετωπικές συγκρούσεις που παραμονεύουν.
Τράβηξα την κουρτίνα και κοίταξα το πέλαγος. Τι να δω;… Σκοτάδι που το απάλυνε το ελάχιστο φως των αστεριών που τρεμόφεγγαν λες κι ένας οικουμενικός άνεμος, εκεί έξω στο διάστημα, έκανε ότι μπορούσε να τα σβήσει, να μας τα στερήσει. Χρόνια τώρα δεν τα καταφέρνει αλλά δεν το βάζει κάτω και κείνα συνεχίζουν να τρεμοσβύνουν.
Η Σελήνη, η μόνη που μπορεί και τα τιθασεύει, όχι να τα σβήσει, με το άπλετο φέγγος της, δεν είχε βγει εκείνο το βράδυ, δεν ήταν οι μέρες της.
Ανέβηκα στη γέφυρα και ανοίγοντας τη πόρτα του chartroom κάποιες ομιλίες που άκουσα στην Tagalog κόπηκαν μαχαίρι. Είχαν καταλάβει ποιος είχε ανοίξει τη πόρτα.
-Good evening, είπα δυνατά.
-Good evening, ακούστηκε ένα χαμηλόφωνο «ντουέτο» σε τέλειο συντονισμό.
Έριξα μια ματιά στους χάρτες, γενικό και plotting και κοίταξα την ταχύτητα στο GPS. Το βαπόρι άδειο κι ελαφρύ ταξίδευε με 16,5 κόμβους (knots) πέρα από το αναμενόμενο και το επιδιωκόμενο. Όλα πήγαιναν… πρύμα!
Άνοιξα την δεξιά κουρτίνα που χωρίζει το chartroom από τη γέφυρα και με σκέπασε το σκοτάδι. Το διερρήγνυαν εν μέρει ο φωτισμός της οθόνης του radar, η τιμονιέρα, το compass repeater, οι διάφοροι διακόπτες της κονσόλας και ότι ακτίνες φωτός δραπέτευαν από τις κουρτίνες που αγκάλιαζαν το chartroom.
Έτσι χωρίς να βλέπω επανέλαβα τον χαιρετισμό μου κι έλαβα την ίδια απάντηση.
-Good evening.
-Good evening sir, απάντησε ο ανθυποπλοίαρχος Ronaldo όρθιος μπροστά στο radar.
-Good evening sir, απάντησε και ο ναύτης Jerom κάπου από την αριστερή πλευρά της γέφυρας.
Σιγά-σιγά τα μάτια μου άρχισαν να διακρίνουν σκιές και λίγο αργότερα η όρασή μου είχε προσαρμοστεί στο σκοτάδι.
Τα μεγάλα παραλληλόγραμμα παράθυρα της γέφυρας σχηματίστηκαν και πέρα απ’ αυτά το σχήμα του πλοίου, η κουβέρτα, τα αμπάρια του, το πλωριό άλμπουρο, η διαχεόμενη δέσμη φωτός του πλωριού εφίστιου φανού και εξωτερικά τα εξασθενημένα μουστάκια!
Χμμ! Μουστάκια λέμε τον άσπρο αφρό που αφήνει η πλώρη σχίζοντας το νερό δεξιά κι αριστερά! Όσο πιο κακός είναι ο καιρός τόσο πιο έντονα γίνονται. Εκείνο το βράδυ ίσα που διακρίνονταν!
Είχαμε μπει ήδη στην διακεκαυμένη ζώνη και επίκειτο η αλλαγή ημισφαιρίου από το βόρειο στο νότιο τις επόμενες μέρες.
Συνεχίζεται...
Chrisgio
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2019
Κυριακή 16 Ιουνίου 2019
Τετάρτη 12 Ιουνίου 2019
Σάββατο 8 Ιουνίου 2019
Ειρηνικές μαγικές μπουνάτσες... κείμενο & video No1
Δεν είναι Αιγαίο ο Ωκεανός, από Αλεξανδρούπολη μέχρι Κρήτη και από Μαγνησία μέχρι Σμύρνη. Ο Ειρηνικός ξεδιπλώνεται από Ιαπωνία μέχρι Χιλή και από Αλάσκα μέχρι Αυστραλία.
Σ’ αυτό το οριοθετημένο χάος μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές από τέρατα και σημεία, έως απολύτως τίποτα. Χειμώνας βόρεια, καλοκαίρι νότια, κρύο–ζέστη, storms–μπουνάτσες και το αντίθετο.
Κάποιος – για άλλους λόγους, ο ανόητος – είχε πει ότι «σύνορα στη θάλασσα δεν υπάρχουν».
Έτσι και η καταιγίδα. Φτιάχνει παλιόκαιρους και κύματα αφήνοντας ίχνη που μπορεί να φτάσουν στην άλλη άκρη υπό μορφή φουσκοθαλασσιάς (swell) και συ ν’ αναρωτιέσαι. Από που;….
Είχαμε αφήσει πίσω μας Κίνα, Κορέα, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Ρίου-Κίου και ταξιδεύαμε έχοντας δεξιά στο πλάι – τρόπος του λέγειν «στο πλάι», στην ουσία μίλια μακριά – τις Φιλιππίνες και τα νησιά Παλάου κι αριστερά τις Μαριάνες και το Γκουάμ.
27 Σεπτεμβρίου 2017 και τα μποφόρ συνέχιζαν να κατεβάζουν στροφές. 3άρι,… 2άρι,… Μηδέν ο άνεμος... Νηνεμία!...
Στον καθρέφτη της θάλασσας ο ουρανός έκπληκτος ανακάλυπτε την ομορφιά του. Αριστουργηματικές ανατολές, ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.
Τα σύννεφα παιχνίδιζαν με τον αγουροξυπνημένο ήλιο ή τον πολεμούσαν με στραφταλιζέ βόμβες, ως τη δύση του. Εκείνος εξουθενωμένος, με όση δύναμη που απέμενε, άφηνε υπόσχεση. «Θα ξανάρθω!»
Η αφέγγαρη νύχτα αναλάμβανε τα ηνία δίνοντας οδηγίες στ’ άστρα να μας συνοδεύουν.
Κάπου μακριά, που αντιλαμβανόμασταν μόνο από τα δελτία καιρού, κάποιοι μικροί σατανάδες – tropical depressions – δεν είχαν τη δύναμη να μας φοβίσουν αφού πριν καλά–καλά μεταμορφωθούν σε κάτι απεχθές, διαλύονταν.
Γύρω μας ένας εν εξελίξει υπέροχος ζωγραφικός πίνακας σε μόνιμη αργή κίνηση που θύμιζε ταχύτητα λεπτοδείκτη αναλογικού ρολογιού. Σύνθεση ομόχρονης ροής φαινομένων της φύσης.
Η γυάλινη θάλασσα έκανε ορατό ακόμα και τον τεμπέλη άνεμο Την έβλεπες και καταλάβαινες ότι αυτός δεν ήταν εκεί, φυσούσε σ’ άλλους τόπους, μακρινούς.
Στα κεφάλια μας ο ουρανός καθάριος. Τα σύννεφα, λες και μαγνητισμένα απ’ τον ορίζοντα, σχεδόν τον ακουμπούσαν. Εκεί στο βάθος, προσπαθούσαν να σφραγίσουν κάθε διάβαση και σαν γιγάντιος φράχτης να μας φυλακίσουν στη μέση του Ωκεανού. Το καθένα και μια βροχή από κάτω του, σαν κουρτίνα που ήθελε να κρύψει κάτι πίσω της, δημιουργούσαν απίστευτες εικόνες.
Θύμιζαν τα μανιτάρια της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ακόμα κι αν ήταν δημιούργημα φαντασίας ένα ελάχιστο ρίγος διαπερνά την ραχοκοκκαλιά. Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια καταστροφή όταν δεν είναι αληθινή!...
Όλα τόσο, όμορφα, τόσο γαλήνια που δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα κι αυτό ήταν που με απασχολούσε. Ο καιρός! Πότε θα αποφάσιζε να πάρει πίσω ότι τόσο απλόχερα μας πρόσφερε; Γιατί τα πάντα σε τούτο δω το κόσμο είναι δανεικά! Αργά ή γρήγορα θα τα ζητούσε πίσω. Ζούσαμε μια αντίστροφη μέτρηση, μόνο που δεν γνωρίζαμε το χρονικό υπόλοιπο. Μια μέρα, μια βδομάδα, μήνας, μήνες; Το γραμμάτιο είχε ημερομηνία λήξεως και πληρωμής. Ας ελπίσουμε πως τη δύσκολη εκείνη ώρα δεν θα είμαστε «ακάλυπτοι» και δεν θα διαμαρτυρηθεί…
«Είσαι πολύ μίζερος!» είπα μέσα μου. «Ζήσε το σήμερα κι όταν έρθει το κακό, που θα' ρθει, το αντιμετωπίζεις, ξέρεις, σου έχει ξανατύχει» συνέχισα.
«Ρε... σα να ‘χει δίκιο ο… μέσας μου!» σκέφτηκα, αλλάζοντας τη σειρά προτεραιότητας στην απαισιοδοξία.
Κοίταξα έξω απ’ το φινιστρίνι. Ο Ωκεανός είχε φορέσει το μαύρο κοστούμι του, την ώρα που τ’ αστέρια βουτούσαν στη «λίμνη» του.
«Τη βραδιά πάλι κι αυτή η αποψινή!... Η γέφυρα θα ήταν στα καλύτερά της. Αργότερα!» σκέφτηκα.
Έβαλα στη τηλεόραση ένα επεισόδιο από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και βυθίστηκα στην πολυθρόνα.
Έβαλα στη τηλεόραση ένα επεισόδιο από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και βυθίστηκα στην πολυθρόνα.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)
...στον Παναμά
