Έξοδος στο Geraldton - Στο restaurant ενός μικρού ξενοδοχείου - Μέρος 3ο

Ήταν λίγο πριν από τις 7 όταν τα στομάχια άρχισαν να διαμαρτύρονται. Δεν είχαμε φάει για μεσημέρι για να ευχαριστηθούμε την έξοδο όπως έπρεπε. Ολοκληρωμένη!...

Είχαμε ξεχωρίσει από νωρίς ένα παραθαλάσσιο ρέστοραν, το DOME.

Restaurant "DOME"

Κατευθυνθήκαμε προς τα κει και φτάνοντας ανεβήκαμε τα σκαλιά της βεράντας. Στα τραπέζια των λιγοστών θαμώνων κλαμπ σάντουιτς, χάμπουργκερ, πίτσες και άλλα τέτοια. Ρωτήσαμε μια σερβιτόρα που συγύριζε ένα τραπέζι και μας επιβεβαίωσε ότι το μενού αποτελούνταν μόνο από τέτοιου είδους «λιχουδιές». 

Κρίμα το μαγαζί, το όμορφο στήσιμό του, την τέλεια θέση του δίπλα στα κύματα του Ινδικού. 

Κατεβήκαμε τη βεράντα από την σκάλα της άλλης πλευράς σκεφτόμενοι που θα καταλήξουμε να φάμε, να περάσουμε την υπόλοιπη ελεύθερη ώρα μας. Περπατούσαμε αργά  στο γκαζόν όταν ακούσαμε πίσω μας μια φωνή. Γυρίσαμε. Ήταν μια άλλη πολύ όμορφη γκαρσόνα.

- Τι θέλετε να φάτε; Μας ρώτησε ευγενικά.

- Κάτι πιο καλό από αυτά που έχετε εδώ!

Δεν έδειξε να ενοχλείται από το σχόλιό μου. Αντίθετα μας έκανε νόημα να την ακολουθήσουμε. Στη γωνία σταμάτησε σήκωσε το χέρι της και μας έδειξε ένα διώροφο με ένα πυργίσκο.

Το ξενοδοχείο.

- Εκεί μάλλον θα βρείτε αυτό που θέλετε. Είναι ξενοδοχείο και στο ισόγειο έχει μπαρ-εστιατόριο. Σήμερα έχει και ζωντανή μουσική! Εύχομαι να περάσετε καλά! Εκεί μαζεύεται σχεδόν όλο το Geraldton κάθε Σάββατο!

Είναι δυνατόν να μας στέλνει σε άλλο μαγαζί αντί να προσπαθήσει να μας κρατήσει εκεί; Αναρωτήθηκα! Τουλάχιστον να αδιαφορήσει! Κι όμως είναι! Άλλη λογική, που απέχει πολύ από τη δική μας!

Φτάσαμε στο μικρό ξενοδοχείο. Ο ήλιος δεν είχε δύσει και μέσα τα όργανα έπαιζαν! Όταν μας το έλεγε η γκαρσόνα νόμιζα ότι η μουσική θα άρχιζε τουλάχιστον αφού πρώτα θα είχε νυχτώσει!

Μπήκαμε μέσα. Πλήξη. Ένας χώρος μεγάλος κι άχαρος. Τρεις μουσικοί έπαιζαν τις κιθάρες τους και τραγουδούσαν ενώ από πάνω τους μια τηλεόραση μετέδιδε Αυστραλέζικο ποδόσφαιρο. Μια παραλλαγή του ράγκμπι. Το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» σε πλήρη εφαρμογή!

Χαμογέλασα! Σκέφτηκα την εικόνα σε Ελληνική έκδοση. Στις 7 η ώρα το απόγευμα το Ρέμο να τραγουδάει πάνω σε πιάτα και γαρδένιες κι από πάνω του η τηλεόραση να παίζει Βέροια-Λεβαδειακός. Οι μισοί να τραγουδούν πίνοντας και οι άλλοι μισοί να φωνάζουν γκολ! Μ’ έπιασαν τα γέλια. Περίεργος λαός οι Αυστραλοί! Περίεργος για μένα!...

Μπήκαμε στη σειρά, λες και ήμασταν σε κάποιο EVEREST για σάντουιτς, παραγγείλαμε όλοι μας στα όρθια το ίδιο πιάτο και προπληρώσαμε. Μας έδωσαν κάτι ταμπελάκια με αριθμούς για να μας φωνάξουν μόλις το φαγητό ετοιμαστεί. Τέτοιες «ανέσεις»!

Πήραμε τις μπύρες στα χέρια και κάτσαμε σ’ ένα τραπέζι. Γυρίσαμε προς την ορχήστρα. Συνέχιζαν να παίζουν. Το τραγούδι τελείωσε και κάποιοι χειροκρότησαν. Περίμενα το επόμενο που δεν ήρθε ποτέ. Άρχισαν να μαζεύουν τα όργανά τους. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν οχτώ και κάτι η ώρα.

Μη ξεπεράσουμε και τα όρια, μη φτάσουμε στη κρεπάλη, φτάνει για σήμερα η διασκέδαση!

Αχ Ελλάδα μου, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αρχή και τέλος, σε όλα! Πόσο σ’ αγαπώ όταν είμαι μακριά σου! Πόσο σε νοσταλγώ!
Πόσο μ’ εξοργίζεις όταν με παίρνεις στην αγκαλιά σου!

Από το μπαρ μας έκαναν νόημα, ότι το κρέας με τις πατάτες ήταν έτοιμο. Το μόνο καλό, στο «όλον», το φαγητό που ήταν καλό. Ιδιαίτερα το κρέας και οι σάλτσες, γιατί οι πατάτες ήταν προτηγανισμένες. Μία ακόμα γύρα μπύρες κρίθηκε απαραίτητη αφού τις πρώτες τις ήπιαμε ξεροσφύρι περιμένοντας. Το απολαύσαμε το δείπνο, χαλαρώσαμε, γελάσαμε, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα…

Προς το Seamen's Club

Ο χώρος όσο περνούσε η ώρα γέμιζε και γύρω από το μπαρ δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Άντρες, γυναίκες… μερικές πανέμορφες! Όλοι με ένα ποτήρι μπύρας που γρήγορα άδειαζε και αυτοστιγμεί ξαναγέμιζε.

Για τους Αυστραλούς τώρα ήταν η ώρα της πραγματικής διασκέδασης. Είχαν σκοπό πάλι εκείνο το βράδυ να πιούν μέχρι σκασμού και να πάνε αργά για ύπνο εκείνο το βράδυ! Θα ξημέρωνε Κυριακή! 

Τα χρονικά όρια στένευαν. Στις 11 μας περίμενε η επιστροφή στην «εκούσια φυλακή» μας. Κατά τις 9μιση φύγαμε. Αφήσαμε πίσω τους Αυστραλούς να μπεκροπίνουν και με τα πόδια κατευθυνθήκαμε προς το Seamen’s Club, λίγο παρακάτω.

Εκεί βρήκαμε Internet-Skype, επί πληρωμή βέβαια, και μιλήσαμε με τα σπίτια μας. Μερικές σοκολάτες, καραμέλες, για το πέλαγος! Λίγο πριν τις 11 η υπεύθυνη κυρία του Club μας ζήτησε να φύγουμε, έπρεπε να κλείσει!

Βγήκαμε έξω και μπήκαμε στο λεωφορειάκι που μας περίμενε.

Λίγα λεπτά αργότερα είδαμε το καράβι, το… σπίτι μας!

Ποιος ξέρει πότε θα ξαναπατήσουμε στεριά!

Η επόμενη μέρα ήταν μέρα αναχώρησης. Δύσκολη μέρα!

Συνεχίζεται…

Chrisgio