Στη Surabaya...

Στο… Ciwandan, στη… Surabaya!...

Μ’ αρέσει που βάζω και άρθρα μπροστά από αυτά τα παράξενα ονόματα. Προσδιορίζω το φύλο τους, άλλα ουδέτερα άλλα θηλυκά!… Όπως μου κάτσει καλύτερα στο μάτι και στο μυαλό!

Στη… Surabaya λοιπόν!

Φτάσαμε σε 30 ώρες και 30 λεπτά! 425 μίλια απόσταση. Φουντάραμε κατά τις 4 το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου. Στις 5 το απόγευμα της ίδιας μέρας βιράραμε την άγκυρα και υπό πλοήγηση πέντε ώρες αργότερα είχαμε δέσει στο λιμάνι.

Δένοντας στη Surabaya

Τα ρυμουλκά κρατούν το καράβι κολλημένο στη προβλήτα μέχρι να δέσει με ασφάλεια

Εκφόρτωση, παραλαβή πετρελαίου, μικροπροβλήματα, αλλά και το καινούργιο ταξίδι που περίμενε απαιτητικά τον σχεδιασμό του σε κάνουν να χάνεις χρόνο και τόπο. Εφοδιασμός τροφίμων, παραγγελία χαρτών του νέου ταξιδιού, υπολογισμός απόστασης, υπολογισμός φορτίου, διαγωγής, ευστάθειας κλπ. Οι επαγγελματίες καταλαβαίνουν! Το αποτέλεσμα; Μια από τα ίδια, με την «εκούσια φυλακή» να συνεχίζεται για 4ο μήνα πια!

Από την πρώτη και μοναδική φορά που ήρθα στη Surabaya πριν 10 χρόνια έχω να θυμηθώ ότι πρόκειται για μια τεράστια πόλη, η δεύτερη σε μέγεθος της Ινδονησίας, μετά την Τζακάρτα, με τριτοκοσμική εικόνα και αίσθηση αλλά και ιδιαίτερο χρώμα, που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Ιάβας. Μπροστά της να την προφυλάγει το «νησάκι», για τα εδώ δεδομένα, Madura. Κάτι σαν την Εύβοια σε μέγεθος, δηλαδή μεγαλόνησος για τα δικά μας standards. Άλλοι κόσμοι!

Στο βάθος εκατοντάδες αγκυροβολημένα μικρά Ινδονησιάνικα καράβια

Αρχιτεκτονική διαφορετική! Σε πολλά κτίρια βλέπεις αραβική επιρροή!

Η Ελλάδα λέγεται Γιουνάνι! Άλλη μια αραβική επιρροή!

Παρατηρείς πολλά παράθυρα χωρίς κρύσταλλα. Τι να τα κάνουν με τη μόνιμη ζέστη που επικρατεί!... Τα air-conditions δεν κάνουν ποτέ παρέα με τα καλοριφέρ. Τα δεύτερα απλώς δεν υπάρχουν! Βλάστηση παντού. Τα δένδρα στους δρόμους κι αυτά παράξενα. Θυμίζουν ταινίες γυρισμένες σε τέτοιες τροπικές εξωτικές περιοχές.

Όταν αρχίζει να βρέχει νομίζεις ότι η βροχή θα σε πνίξει. Η τροπική βροχή και το σύννεφό της περνάει, ο ήλιος αρχίζει να καίει, η εξάτμιση με γοργούς ρυθμούς, η υγρασία να κάνει την ατμόσφαιρα τόσο καταθλιπτική που να δυσκολεύεσαι να πάρεις ανάσα, αλλά και το νερό της βροχής να είναι εξαφανισμένο, στεγνά παντού! Που να πηγαίνει άραγε τόσο νερό; Δεν μπορεί σε τόσο λίγο χρόνο να εξατμίζεται!

 

Όχι δεν υπάρχουν έργα υποδομής. Που τέτοιες πολυτέλειες!

Άλλωστε κάτι τέτοια φάγανε κι εμάς! Οι χρηματοδοτήσεις! Το χρήμα, τα «κονδύλια», σε μια χώρα σαν τη δική μας, διευκολύνουν ακόμα περισσότερο τα μακροβούτια στη διαφθορά!

Θα πει κάποιος: Ώρα είναι να μας πεις ότι στην Ινδονησία δεν υπάρχει διαφθορά!

Απάντηση: Κάθε άλλο χαμός γίνεται, αλλά έχω την εντύπωση ότι εδώ τουλάχιστον φοβούνται την οργή του Θεού! Εμείς τα έχουμε βάλει και μ’ Αυτόν!

Τα ρέματα δεν έχουν επιχωματωθεί, μπορεί και να μην προλαβαίνουν να το κάνουν από τις πολλές βροχές που πέφτουν κάθε τόσο. Η φύση έχει επιβάλει το νόμο της σε τούτα τα μέρη. Ο κόσμος το γνωρίζει καλά και το νοιώθει στο πετσί του κάθε φορά που ο Θεός τους στέλνει «μηνύματα-τραγωδίες» και τους υπενθυμίζει, ότι τα ρέματα πρέπει να μένουν ανοιχτά.

Τα μηδενικά στα νομίσματα συνήθως είναι πάνω από πέντε. Αντάλλαξα 20 δολάρια με τοπικό νόμισμα για να αγοράσω τηλεφωνική κάρτα και Internet. Πήρα 200.000 ρουπίες!

Ένοιωσα πλούσιος για μερικά δευτερόλεπτα και θυμήθηκα τα πεντοχίλιαρα, τα δεκαχίλιαρα και τα… πετσετάκια!

Ναι, ναι! Η επιστροφή στη δραχμή θα μας σώσει!...

Θα μας κάνει πάλι… εκατομμυριούχους, θα γεμίσουμε… μηδενικά!

Είναι ο μόνος τρόπος!...

Πως μας αρέσει να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας!

Συνεχίζεται...

Chrisgio