Από το αγκυροβόλιο στο λιμάνι του Lumut-Malaysia, το μικρό ταξίδι αρχίζει, κείμενο & εικόνες μέρος 1ο

Lekir Bulk Terminal

Ξημέρωσε Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013. Ξύπνησα γύρω στις 9 πλήρης ποιοτικού άνευ άγχους, πίεσης και ακούνητου ύπνου.

Πέρα μακριά είδα το Lekir Bulk Terminal. Ήμουν εκεί τον περσινό Οκτώβριο. Ξεφόρτωνα κάρβουνο από το Adang Bay της Ινδονησίας. Ένα λουρί αρκετά μίλια μέσα στη θάλασσα έστελνε το φορτίο στη στεριά με γοργούς ρυθμούς κρατώντας τα καράβια σε «απόσταση ασφαλείας» από την κανονική ζωή, ανθρώπους και πόλεις.Είχαμε καθίσει αν θυμάμαι καλά 3-4 μέρες.

Στρίβω αριστερά το βλέμμα μου και επαληθεύω τη θέση του καινούργιου terminal που έβλεπα στο χάρτη. Τον είχαν στήσει η Μαλαισιάνοι σε λιγότερο από ένα χρόνο σχεδόν ίδιο με το Lekir, προφανώς πιο σύγχρονο. Tο ‘χω ξαναπεί. Τρέχουν με ταχύτητα φωτός οι τυπάδες. Μπορεί να είναι ακόμα πάρα πολύ πίσω αλλά μειώνουν την απόσταση μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό! Έχουν βάλει τα κεφάλια κάτω και δουλεύουν. Λίγα λόγια, πολλά έργα. Όχι σαν κάτι ΑΛΛΟΥΣ ε;...

Το καινούργιο Terminal και στο βάθος το Lekir Bulk Terminal

Η θάλασσα λάδι. Ο ουρανός σε βαρύ πένθος προσπαθούσε να φέρει στα ίσια αν όχι να ανατρέψει τη διάθεσή μου, να καταλαγιάσει τυχόν εξάρσεις αισιοδοξίας κι ευφορίας. Έτοιμος να ανοίξει τους καταρράχτες του και να μας πνίξει από ώρα σε ώρα. Σταχτί και μαύρο με το δεύτερο συνεχώς να επιτίθεται και να κερδίζει έδαφος. Όσο το μαύρο επικρατούσε τόσο η τροπική βροχή πλησίαζε. 

Το πλήρωμα σε ξεκούραση κι ετοιμότητα. Η αναχώρηση από το Pasir Gudang, το πέρασμα των Singapore και Malacca Strait και η άφιξη εδώ δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απολάμβαναν την κυριακάτικη ηρεμία, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μετατραπούμε ξανά σε κάτεργο, τρελοκομείο. Κάποιοι ακόμα κοιμόταν, άλλοι έπιναν τον πρωινό καφέ τους ή ψάρευαν στη πρύμνη...

Οι Φιλιππίνοι είχαν αρχίσει το καραόκε στο καπνιστήριο! Συνήθως κάτι τέτοιες ώρες το φάλτσο δια των ώτων διαπερνάει οριζοντίως και καθέτως το κορμί αλλά κάνεις υπομονή. Πρέπει να ξεδώσουν. Κάνεις πως δεν ακούς, κλείνεις τη πόρτα σου, ανεβαίνεις στη γέφυρα όπου δεν φτάνουν τέτοιου είδους συχνότητες. Αν έχεις τα νεύρα σου τους στέλνεις μήνυμα να γκαρίζουν «χαμηλόφωνα» και τότε ησυχάζεις κι εσύ κι αυτοί. Η φωνή του καπετάνιου είναι νόμος!

Στο δρόμο για το λιμάνι του Lumut

Εκεί γύρω στις 1 μετά το μεσημέρι στο VHF ακούστηκε το όνομα του πλοίου. 

«Δεν θα ‘ναι για καλό!» είπα μέσα μου, και δεν ήταν! 

«Sixteen hundred hours pilot on board» μας ενημέρωσε μια χαδιάρικη γυναικεία φωνή.

Πάει περίπατο η κυριακάτικη νιρβάνα, σε 3 ώρες η «γουργούρα» θα γυρνούσε πάλι. Θα μας έσπρωχνε προς το λιμάνι του Lumut. Αυτό τουλάχιστον πιστεύαμε.

Έτσι κι έγινε. Στις 16:10 ο πιλότος επιβιβάστηκε και ξεκινήσαμε για το σημείο εκφόρτωσης. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio