Από το Pasir Gudang στο αγκυροβόλιο του Lumut και λίγες γραμμές ακόμα για τη Σιγκαπούρη

Pasir Gudang (Google photo)

Ο τροπικός ήλιος της 22ας Νοεμβρίου 2014 έδυε καθώς βιράραμε τους κάβους και δέναμε τα ρυμουλκά. Που μυαλό να απολαύσεις τα χρώματα προς την κατεύθυνση των 270 μοιρών. Η παρτίδα φορτίου για το Pasir Gudang είχε εκφορτωθεί.
Ο πράκτορας είχε πέσει έξω μόνο 2 μέρες υπολογίζοντας αναχώρηση στις 20 του μηνός. Μια ευχάριστη καθυστέρηση λόγω βροχών.

Αντιστροφή εικόνων σαν αρνητικό φιλμ άρχισαν να ξεδιπλώνονται. Αυτή τη φορά η Σιγκαπούρη δεξιά και η Μαλαισία αριστερά, το Pasir Gudang πίσω μας με τα τοπία, που πλησίαζαν πριν 10 μέρες, τώρα να απομακρύνονται. Αν δεν έβλεπα την πλώρη του πλοίου να έχει πορεία προς την έξοδο θα έμοιαζε με video στο rewind.

Οι πιλότοι μας οδηγούσαν προς τα αγκυροβόλια της Σιγκαπούρης. Αργά το βράδυ μας άφησαν στο κυκλοφοριακό χάος να λύσουμε άλλο ένα ακόμα γόρδιο δεσμό τρόμου που κάθε φορά, ευτυχώς, βρίσκω τη λύση του.

Είδαμε την πόλη της Σιγκαπούρης στη νότια πλευρά του νησιού συνεχίζοντας να την βλέπουμε από δεξιά αφού πήραμε πορεία προς τη δύση, πλημμυρισμένη από το δικό της φως σαν αυτόφωτο αστέρι. Μπροστά από την λάμψη της οι ουρανοξύστες σχημάτιζαν, εν αρχή, όρθια σκοτεινά παραλληλόγραμμα αλλά με τους ορόφους και τα διαμερίσματα φωτισμένα να τρεμοπαίζουν τους μετέτρεπαν σε αχνούς ράβδους χρυσού. Σύγχρονο παραμύθι!...

Singapore (Google photo)

Ανάμεσα σε μας και την πεντάμορφη, στο ημίφως, εκατοντάδες σκιές-σχήματα πλοίων και «λαμπιόνια» που χάραζαν το περίγραμμά τους – κουφάρια, ακομοδέσια, τσιμινιέρες, άλμπουρα – σε πλήρη οργασμό φόρτωναν, ξεφόρτωναν αλλά κυρίως σε bunker operation (ανεφοδιασμό καυσίμων) προετοιμάζονταν για την συνέχεια των ταξιδιών τους. Λάντζες μικρές και μεγάλες, κουβαλούσαν «στόρια» (τρόφιμα, γράσα, λάδια, μπογιές, ανταλλακτικά κλπ) αλλά και ατζέντηδες, πληρώματα που μπάρκαραν και ξεμπάρκαραν, τεχνικούς και επιθεωρητές για απαραίτητους ελέγχους και έκδοση πιστοποιητικών. Όλα την ίδια ώρα σε περιβάλλον τρέλας, πίεσης, άγχους, να τα προλάβουν όλα χωρίς καθυστερήσεις!

Αισθανόμουν τυχερός που τουλάχιστον αυτή τη φορά δραπέτευα από μια τέτοια «φάση» την ώρα που η Κυρά του Στενού μου έκλεινε το μάτι λάγνα και απειλητικά! «Όπου και να πας σε μένα θα γυρίσεις και τότε θα τα πούμε…» και είχε δίκιο.
Σιγκαπούρη, ένα από τα κέντρα του κόσμου!

*****

Ένα νησί, μια χώρα που μοιάζει να μην κοιμάται ποτέ ή μάλλον να κοιμάται με βάρδιες.

Μια χώρα 580 τετραγωνικών χιλιομέτρων που λόγω τεχνικών προεκτάσεων έχει φτάσει τα 722 (η Χίος είναι 842). Δηλαδή έχει μεγαλώσει κατά 25% και συνεχίζει να μεγαλώνει!...

Μια χώρα 5.500.000 εκατομμυρίων ψυχών, πάνω–κάτω, που αν και δεν παράγει τίποτα, έχοντας κάνει επιστήμη τις Υπηρεσίες, τον Τουρισμό, την Μεταποίηση και την Διαφθορά σχεδόν ανύπαρκτη «κατάντησε» να γίνει ΠΛΟΥΣΙΑ!

Το μεγάλο όπλο της βέβαια η γεωγραφική της θέση και προφανώς τα φωτισμένα μυαλά που την κυβέρνησαν και συνεχίζουν να την κυβερνούν (όχι σαν κάτι άλλους!...), βλέποντας μπροστά, την μετέτρεψαν σε ένα από τα μεγαλύτερα διαμετακομιστικά κέντρα του κόσμου, ενώ το λιμάνι και τα αγκυροβόλιά του, όπου τακτικά δηλώνω παρών, ένα από τα μεγαλύτερα διακίνησης αγαθών.

*****

Νότια και αριστερά μας το απόλυτο σκοτάδι της Ινδονησίας. Μεσάνυχτα και είχαμε ξεκινήσει το πέρασμα του Singapore Strait ευτυχώς και παραδόξως με όχι ιδιαίτερα υψηλή κίνηση κι αυτό ήταν καλό. Η Σιγκαπούρη είχε χαθεί!

Χάρτες, RADAR, φανάρια μας οδηγούσαν προς τον επόμενο προορισμό μας κάπου 300 μίλια βορειοανατολικά.

Raffles Lighthouse, Permatang Sedepa (One Fathom Bank), Malacca Strait…

Στις 24 Νοεμβρίου στις 00:20, μεσάνυχτα, φουντάραμε στο αγκυροβόλιο του Lumut.

Συνεχίζεται...

Chrisgio