Στο κέντρο της Necochea

Στο γραφείο πλοίου έτοιμος για έξοδο

Ξημέρωσε ο καινούργιος μήνας, 1η Οκτωβρίου 2014. Μια ήρεμη μέρα από όλες τις απόψεις. Ο καιρός πολύ καλός για την εποχή. Ο αντίστοιχος Απρίλιος του βορείου ημισφαιρίου μόλις είχε μπει. 

Φόρτωση χωρίς προβλήματα. Το πλήρωμα μετά την χθεσινοβραδυνή έξοδο και την επαναληπτική απόψε βρίσκονταν κι αυτό σε κατάσταση ηρεμίας. Εργασίες ρουτίνας, βάρδιες ασφαλείας, καταστρώματος, μηχανής με το μυαλό στην έξοδο.

Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι τελειώνοντας τη δουλειά σου ρίχνεις μια μαύρη πέτρα πίσω σου και ες αύριον η συνέχεια. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις στο καράβι. Βράζεις στο ζουμί σου αφού ο χώρος εργασίας ταυτίζεται με αυτόν της διαμονής. Κι αυτό συμβαίνει για μήνες. Η έξοδος του ναυτικού στο λιμάνι είναι απαραίτητη, ιερή, ασχέτως αν αυτό τις περισσότερες φορές φαντάζει σχεδόν αδύνατο.

Αποφασίσαμε να κάνουμε κι εμείς τη βόλτα μας. Συγκροτήσαμε μια καλή ομάδα –Ανθυποπλοίαρχος, 2ος Μηχανικός, Πλοίαρχος – κι εκεί γύρω στις 6 το απόγευμα ένα ταξί μας «φόρτωσε» για το κέντρο της πόλης.

Το κακό με τις εξόδους στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνονται όταν το σκοτάδι έχει αρχίσει να καλύπτει τα πάντα. Όταν η δουλειά  τελειώνει στις 5 το απόγευμα, το να βρεθείς εκτός πλοίου στις 6 είναι άθλος. Στην Αργεντινή βέβαια αυτό μπορείς να το πεις και «ΕΥΤΥΧΩΣ» αφού η νύχτα κρύβει πολλά από τα άσχημά της.

Μας σταμάτησε έξω από ένα κουρείο. Ήταν διαταγή των άλλων δύο.

-Θέλουμε να κουρευτούμε! Έχουμε και μεγάλο ταξίδι μπροστά μας.

-Άντε κουρευτείτε…

Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα. Ο ηλικιωμένος κουρέας ήταν κουρέας της σειράς. Τους κούρεψε στα γρήγορα πλήρωσαν και βγήκαμε στο δρόμο.

Οι πόλεις στην Αργεντινή, βοηθούντος του απέραντου πεδινού της ανάγλυφου, που για να συναντήσεις βουνό πρέπει να ταξιδέψεις μέχρι τα σύνορα με τη Χιλή για να δεις τις Άνδεις, έχουν πολύ καλό σχεδιασμό. Τετραγωνισμένες, ρυμοτομία που σπάνια συναντάς. Δρόμοι εντυπωσιακού πλάτους και τεράστιες νησίδες που θα μπορούσαν να είναι κήποι εξαιρετικού κάλους, αλλά μέχρις εδώ. Βλέπεις την άριστη υποδομή χέρι-χέρι με την εγκατάλειψη σε όλα τα επίπεδα και μονολογείς τσατισμένος, ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΕ AMIGOS;...

Τέτοια και η εικόνα της μουντής Necochea. Πως θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει εξαίρεση μια μικρή πόλη μακριά στο νότο.

Αρχίσαμε να περπατάμε στο φαρδύ πεζοδρόμιο που από μόνο του θα μπορούσε να είναι δρόμος, μαζί με τα πεζοδρόμια, Ελληνικής επαρχιακής πόλης. Πολύς κόσμος περπατούσε προς όλες τις κατευθύνσεις. Καλοφτιαγμένοι νέοι, αγόρια και κορίτσια με βιβλία στα χέρια, έμοιαζε σαν την ελληνική απογευματινή ώρα που τα φροντιστήρια έχουν την τιμητική τους. Δεν ρώτησα αν υπάρχουν τέτοια και στην Αργεντινή. Τώρα που το σκέφτομαι, ΚΑΚΩΣ!

Περπατούσαμε για αρκετή ώρα χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Θελήσαμε να πάρουμε πληροφορίες από τους περαστικούς. Με φιλικότητα, χαμόγελο και προθυμία ΠΟΛΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ να μας βοηθήσουν. Πως όμως; Σε ποια γλώσσα; Τους μιλούσαμε με το εξαιρετικά περιορισμένο ισπανικό λεξιλόγιό μας και αυτοί απαντούσαν καθαρά μεν αλλά την κανονική ισπανική δε. Άντε να συνεννοηθείς!

Το ρίξαμε στη πλάκα. Μας μιλούσαν κανονικά ισπανικά κι εμείς ξαναρωτούσαμε σε κανονικά γρήγορα ελληνικά κοιτώντας τους στα μάτια με τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες να σκάνε στα γέλια. Μια κοπελιά μ’ έπιασε από το χέρι και με τράβηξε σε ένα μαγαζί ελπίζοντας ότι κάποιος εκεί θα μας βοηθούσε περισσότερο. Με τους κάποιας ηλικίας εντός του καταστήματος τα πράγματα χειροτέρεψαν. Καμιά ελπίδα για συνεννόηση. Είχαμε στήσει ένα μικρό πανηγυράκι και περνούσαμε καλά, αλλά έπρεπε να πάμε παραπέρα.

Οι Αργεντίνοι είναι καλοί άνθρωποι και η βόλτα στη πόλη δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήμασταν κάτι παραπάνω από ασφαλείς. Δεν ξέρω τι γίνεται στο Buenos Aires, στο Rosario, στη Mendoza, στην Cordoba και στις άλλες μεγάλες πόλεις με τους λαθρομετανάστες από τον βορρά της Λατινικής Αμερικής, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, αλλά η Necochea είναι μια φιλική πόλη.

Δεν βγάζαμε άκρη με τίποτα και τότε ανέλαβα δράση. Με 6 λέξεις καθαρίσαμε.

TAXI – ΤΑΒΕRΝΑ – LOMO – ASADO – CHORIZOS – EL LOCO.

Και το… θαύμα έγινε. Σε 2-3 λεπτά το ταξί ήταν απ’ έξω. Χαιρετηθήκαμε με όλους λες και τους γνωρίζαμε χρόνια, μόνο που δεν φιληθήκαμε. Είπαμε ένα SENORAS Y SENORES MUCHAS GRACIAS σε… άπταιστα ισπανικά και κουτρουβαλήσαμε στο ταξί συνεχίζοντας την ισπανική λογοδιάρροια με τον οδηγό μας.

-BUENA TARDE SENOR.

-BUENA TARDE AMIGOS.

-TABERNA EL LOCO AMIGO.

-BUENO AMIGOS.

Ήμασταν άπαιχτοι σε όλα τα επίπεδα.

Οι άλλοι έξω από το ταξί μας χαιρετούσαν χαμογελαστοί. Και κακόκεφοι να ήμασταν πάλι θα μας το έφτιαχναν κέφι! Ωραίοι άνθρωποι.

Κάπως έτσι βρήκαμε την άκρη και φύγαμε για το «EL LOCO».

Συνεχίζεται…

Chrisgio