Μίνι έξοδος στο Lumut - Μέρος 2ο - Americal Style Bar-Steakhouse

Ο πράκτορας μας έστησε πάλι. Η αναμονή με είχε εκνευρίσει. Κάποια στιγμή έφτασε. Βολευτήκαμε στα μπροστινά καθίσματα του βαν αφού τα πίσω ήταν ήδη κατειλημμένα από άλλα μέλη του πληρώματος του πλοίου. Να ο λόγος της αργοπορίας του! Μάζευε δολάρια από παντού. Καλά έκανε ο άνθρωπος, αλλά κι εγώ είχα μια τρελή επιθυμία να τον δαγκώσω! Είχε γυρίσει στο καράβι να πάρει κι άλλη φουρνιά εξοδούχων, γι’ αυτό είχε αργήσει. Νέοι, ελεύθεροι και… ωραίοι είχαν δρομολογήσει άλλου είδους διασκέδαση πιο... προχώ..! Σκοτάδι μεν, αλλά έβλεπες μάτια να… γυαλίζουν δε!

«Που θα μας πας; Σκέψου κάτι καλό για φαγητό;» του είπα.

Δεν μίλησε και λίγα λεπτά παρακάτω σταμάτησε.

«Εδώ κατεβαίνετε, θα περάσετε καλά» είπε!

Κατεβήκαμε!

«Καλή όρεξη και καλά να περάσετε!» ακούσαμε μια φωνή από το αυτοκίνητο.

«Επίσης!» απάντησα με νόημα και χαμογελώντας!

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε κι εμείς μπήκαμε σ’ ένα «American Style Bar–Steakhouse». Τρεις παρέες ντόπιων στα γύρω τραπέζια γύρισαν παρατηρώντας μας από πάνω μέχρι κάτω. Ευρωπαίοι, λευκοί κάπου στην Ασία. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο γι’ αυτούς. Απείρως πιο συγκρατημένοι από τους «έξω καρδιά», ανεπανάληπτους Ινδονησιάνους! Δεν μας χαιρέτησαν, δεν ζήτησαν να βγάλουν μαζί μας φωτογραφίες. Συνέχισαν να απολαμβάνουν το φαγητό τους.

Καθίσαμε και ο σερβιτόρος ήρθε να πάρει παραγγελία. Παρήγγειλα την μεγαλύτερη μπριζόλα που διέθετε το κατάστημα. Με ακολούθησαν και οι άλλοι δύο! Σαλάτες, πατάτες!...

«Τι θα πιείτε;»

Συμφωνήσαμε να πιούμε μπύρα. Ο σερβιτόρος πήγε για την εκτέλεση της παραγγελίας.

Τότε ο Κινέζος υπεύθυνος του μαγαζιού ήρθε κοντά μας με ένα χάρτινο κουτί. Συστήθηκε και μας είπε:

«Υπάρχει μια προσφορά όσον αφορά τη μπύρα αυτές τις μέρες».

Έβγαλε από το κουτί ένα τεράστιο ποτήρι μπύρας και συνέχισε:

«Σας σερβίρω μπύρα γεμίζοντας στο καθένα σας ένα ποτήρι σαν αυτό που χωράει ένα λίτρο το πίνετε και όταν το πιείτε σας το ξαναγεμίζω και τότε το ποτήρι θα γίνει δικό σας».

«Έγινε» του είπαμε χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Το πολύ-πολύ να μην πίναμε το πρώτο λίτρο και να χάναμε την προσφορά.

Έφυγε και γύρισε με τα ποτήρια γεμάτα. Όταν το έπιασα στο χέρι έβαλα και το άλλο για βοήθεια. Πολύ βαρύ!

Σε λίγο ήρθαν και τα υπόλοιπα και η κουβέντα σταμάτησε. Τα στόματα είχαν βρει άλλη απασχόληση. Το κρέας πολύ καλό!

Ο Κινέζος έγινε μέλος της παρέας. Μας είπε για τη ζωή του, για τη Μαλαισία για το Lumut, την πρωτεύουσα Kuala-Lumpur όπου ζούσε μόνιμα η οικογένειά του, την ταχεία ανάπτυξη της χώρας, την κυριαρχία των Κινέζων στη νοτιοανατολική Ασία και πολλά άλλα.

Τα ποτήρια άδειασαν. Σηκώθηκε τα ήλεγξε ότι τα ήπιαμε μέχρι πάτο και τα ξαναγέμισε.

«Τα ποτήρια δικά σας!» είπε.

Περίεργο, το είχα πιεί όλο. Δεν θυμάμαι ξανά στη ζωή μου να έχω πιεί με ένα γεύμα ένα λίτρο μπύρας. Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά, η οποία θα είναι μάλλον και η τελευταία. Δεν το αντέχω το ποτό γενικώς. Το δεύτερο ποτήρι ούτε που το άγγιξα!

Η βραδιά τελείωσε με γλυκά της Μαλαισίας, κουβεντιάζοντας, ευχάριστα, ήρεμα, όπως μου αρέσει να ζω και χαίρομαι τη ζωή μου. Χωρίς υπερβολές!

Ο «φίλος» μας ο Κινέζος μας έδωσε την κάρτα του περιμένοντάς μας τις επόμενες μέρες να μας ξαναδεί και κάλεσε τον άλλο καλό μας «φίλο» τον ατζέντη και ταξιτζή.

Χαιρετηθήκαμε! Άλλη μία γνωριμία της στιγμής στη άλλη άκρη της γης. Μια ακόμα ανθρώπινη ύπαρξη που δεν θα ξανασυναντήσω. Δεν λυπάμαι γι’ αυτό, ούτε χαίρομαι! Μέρος της ζωής του ναυτικού να συναντά ανθρώπους για ελάχιστο χρονικό διάστημα και μετά να μην τους ξαναβλέπει ποτέ στη ζωή του. Μπορεί μερικοί απ’ αυτούς να άξιζαν μιας νέας συνάντησης αλλά…

Περασμένα μεσάνυχτα όταν αντικρίσαμε το καράβι. Χωρίσαμε και πήγαμε γρήγορα για ύπνο. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό μου αυτό που θα επακολουθούσε τις επόμενες μέρες!

Συνεχίζεται…

Chrisgio