Μίνι έξοδος στο Lumut - Μέρος 1ο - στο Μall

Το πρωινό της 14ης Οκτωβρίου έδειχνε επικίνδυνα ότι η έξοδος θα αναβάλλονταν αφού η 15η θα ήταν σίγουρα η μέρα αναχώρησης. Ευτυχώς αργά το απόγευμα όλες οι εκκρεμότητες και δουλειές για τούτο το λιμάνι είχαν κλείσει κι έτσι κρίθηκε κατάλληλη η στιγμή για έξοδο.

Τελευταία γείωση στην Necochea της Αργεντινής στις 26 Ιουλίου, τότε που είχα πάει για 2-3 ώρες να δω τα Sea Lions. Κοντά 3 μήνες λαμαρίνα!

Είχε νυχτώσει όταν ο πράκτορας – αργοπορημένος – εκτελώντας και χρέη ταξιτζή με το αζημίωτο, μας πήρε με το αυτοκίνητό του για τη πόλη. Μακριά το Lumut, όπως το περίμενα βλέποντας τις προηγούμενες μέρες το χάρτη. Λίγο λιγότερο από μισή ώρα και φτάσαμε στο μεγάλο και σύγχρονο, αμερικανικών προδιαγραφών, πολυκατάστημα.

Στο δρόμο πριν φτάσουμε η εικόνα, έστω και «εν τω μέσω της νυχτός» τριτοκοσμική, κάπως καλύτερη από αυτή της Ινδονησίας. Το Ισλάμ κι εδώ στην ίδια ελευθεριάζουσα μορφή και λογική που συνάντησα στη Surabaya! Από τη μια η… μαντίλα, από την άλλη το… όλα έξω! Ότι κάνει κέφι του καθενός! Καλό αυτό!

Όσο πλησιάζαμε προς το κέντρο η κατάσταση βελτιώνονταν. Οικοδομές παντός τύπου υπό κατασκευή, παντού έργα. Περίμεναν το επόμενο πρωινό για να συνεχιστεί η ανέγερση τους. Ραγδαία ανάπτυξη αλλά τα «ψωμιά» τους πολλά για να φτάσουν σε επίπεδα που θεωρούνται μη τριτοκοσμικά.

Ωστόσο προχωρούν, δουλεύουν, παράγουν. Εδώ και πολύ καιρό έχουν αποκτήσει πίστα Formula 1 στη Σεπάγκ. Η τοπική «PROTON» συνεχίζει να εξάγει εδώ και χρόνια τα αυτοκίνητά της σε όλη τη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Ναι, σίγουρα δεν είναι Audi, Mercedes, VW!

Ε και λοιπόν;

Έχεις την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να τους φτάσεις όταν το «παλεύεις».

Το συμπέρασμα είναι ότι κάποιοι «ηλίθιοι» σκαρφαλώνουν αργά και σταθερά, όταν κάποιοι άλλοι που δηλώνουν ΚΑΙ «έξυπνοι» συνεχίζουν να γκρεμοτσακίζονται και να τρώγονται μεταξύ τους χρόοονια τώρα. Καταβροχθίζουν τις σάρκες τους, αυτοκαταστρέφονται, ενώ όλοι τους ζητούν μετ’ επιτάσεως ανάπτυξη που θα έρθει όμως, λένε, από… ΑΛΛΟΥΣ.

Στην είσοδο μπροστά από ένα ΑΤΜ μια μεγάλη ανθρώπινη ουρά περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Δεν ήταν μπουλούκι μπροστά από το μηχάνημα, δεν άκουγες φωνές, κανένας δεν προσπαθούσε να πάρει τη σειρά του μπροστινού του. Κανένας δεν δήλωνε βιαστικός! Εκεί παρατήρησα και την πάσης φύσεως αμφίεσή τους που δικαιολογεί τα περί της ήπιας μορφής της επικρατούσας θρησκείας στη χώρα.

Μπήκαμε μέσα. Ένα πολυκατάστημα με προϊόντα όλων των ειδών εν αφθονία. Από φρούτα και λαχανικά μέχρι ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, ηλεκτρονικά! Η ατμόσφαιρα καθαρή, σε αντίθεση με εκείνο στη Tianjin της Κίνας, δεν βρωμούσε ούτε σκόρδο, ούτε… άντε να μη πω!

Λίγα λεπτά αργότερα γύρω στις 9 τα καταστήματα όλων των κατηγοριών το ένα μετά το άλλο άρχισαν να κλείνουν. Κατά τις 9μιση ήμασταν πάλι στο πεζοδρόμιο. Είχαμε αργήσει πολύ να βγούμε από το βαπόρι! Και είχα μια τόσο μεγάλη επιθυμία εκείνο το βράδυ να ξοδέψω!...

Είναι και το shopping therapy ένας τρόπος να ξεγελάσεις την ψυχολογική καταπίεση της απομόνωσης. Να πάψουν να σου φταίνε όλα. Για λίγες μέρες ασχολείσαι με αυτά που αγόρασες και κάμποσο καιρό αργότερα αναρωτιέσαι γιατί τα πήρες όλα αυτά! Ωστόσο η αποσυμπίεση έχει συντελεστεί. Το μόνο κέρδος δεν πέταξα λεφτά. Η έξοδος ως προς αυτό το σκέλος είχε τελειώσει άδοξα.

Καλέσαμε τον πράκτορα-ταξιτζή για να συνεχίσουμε προς άλλη κατεύθυνση!

Συνεχίζεται…

Chrisgio