Στην Tianjin

Πεζοδρόμιο Κήπος

Στην Κίνα ήρθα για πρώτη φορά το 1987, στη Shanghai (Σαγγάη). Είχαμε έρθει φορτωμένοι ξύλα από το Portland του Oregon σε μια χώρα λίγο μετά το «άνοιγμά» της στον άλλο κόσμο. Ο κόσμος του Μάο πήγαινε αργά-αργά να δύσει. Οι Κινέζοι τότε έπιναν μετά μανίας Coca Cola. Κάτι σαν τα καθρεφτάκια που πρόσφεραν πολύ παλιά οι Ευρωπαίοι στους Αφρικανούς και το ουίσκι στους Ινδιάνους.

Πεζοδρόμιο Κήπος

Έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου από τότε, είναι ολοφάνερο. Καμιά σχέση το τότε με το σήμερα. Ο αμερικάνικος τρόπος ζωής έχει αρχίσει και επηρεάζει! Τα σημάδια του παντού! Ο δρόμος που έχουν να διανύσουν ακόμα πολύς αλλά θα τον καλύψουν γρήγορα. Τρέχουν με απίστευτα μεγάλη ταχύτητα. Κατασκευάζουν τα πάντα. Τα περισσότερα για πέταμα βέβαια ακόμα, αλλά δεν το βάζουν κάτω, προσπαθούν.

Διασχιζοντας την Tianjin

Φτάσαμε στην Tianjin! Για αρκετά πολεοδομικά τετράγωνα τα πεζοδρόμιά της έμοιαζαν στην κυριολεξία με κήπους! Εξαιρετική η ομορφιά τους! Σαν να ταξιδεύαμε στους κήπους του παραδείσου.

«Φτάσαμε;» ρώτησα τον οδηγό.

«Ναι» μου απάντησε!

Μου αράδιασε και 3-4 κινέζικες συλλαβές που σαν να κατάλαβα ότι μου έλεγε το όνομα του μέρους που βρισκόμασταν. Δεν καταλάβαινα γρι, ούτε καν να επαναλάβω αυτά που έλεγε!

«Tianjin;» Επέμενα!

Το Parking

«Yaaaaaa» μου έκανε, με χρώμα βρυχηθμού λέοντος στη φωνή του.

«Μάααστα!» Είπα στα Ελληνικά κι αυτός γέλασε!

Μας είπε ότι θα μας πήγαινε να φάμε και μετά θα συνεχίζαμε προς το λιμάνι. Οι χρονοβόρες διατυπώσεις κομουνιστικού τύπου δεν έχουν εκλείψει.

Φτάσαμε σε ένα μεγάλο parking και στο βάθος πρόβαλε η… Αμερική!

Ένα μεγάλο Mall και απ’ έξω τα σήματα των Mac Donald’s και του KFC (Kentaki Fried Chicken).

To Mall εξωτερικά

Τι έγινε αλλάξαμε ήπειρο; Μπα, απλώς μια χώρα με πολιτισμό χιλιετηρίδων έχει παραδοθεί, κι αυτή, στον Μπάρμπα Σαμ.

Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, να αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής σε όλο και περισσότερους ανθρώπους! Δεν το κρύβω ότι μου αρέσει και σε μένα μέχρις ενός ορισμένου σημείου! Τι είπατε; Χάσατε πάσα ιδέα; Τι να κάνουμε κανείς δεν είναι τέλειος! Μη το κάνουμε θέμα!

Πως μια κουλτούρα 3000 ετών να υποκύπτει σε μια άλλη των 400 χρόνων; Τι είναι αυτό που… «τραβάει»; Κάποιο μυστικό θα υπάρχει!

Μπήκαμε μέσα. Τα συναισθήματα που δημιουργούσαν η όραση και η όσφρηση ανάμικτα! Οι αυτόματες πόρτες άνοιξαν, αλλά η λάμψη του μάρμαρου και του γρανίτη, στα καθαρά, είναι γεγονός, πατώματα με τα επίσης Αμερικανικού τύπου καταστήματα δεν συμβάδιζε με τη μπόχα σκόρδου και δεν ξέρω με τι άλλο ήταν μπερδεμένο!

Δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν είναι σε θέση ακόμα να αποτυπώνουν και οσμές αλλά για τους άπιστους καλό θα ήταν να είχαν αυτή τη δυνατότητα. Τότε θα ήταν σίγουροι ότι αυτό που περιγράφω είναι αλήθεια.

Λίγο αργότερα είχαμε συνηθίσει! Είναι όπως όταν πηγαίνεις στην τουαλέτα και δεν νοιώθεις τι έχεις κάνει! Οι άλλοι όμως το καταλαβαίνουν, όταν μπαίνουν αμέσως μετά από σένα!

Οι δύο άλλοι μαζί με τον Κινέζο πήγαν κατευθείαν να παραγγείλουν. Πήγα κι εγώ μαζί τους. Με ρώτησε ο οδηγός τι θα φάω. Του είπα να παραγγείλει για μένα ένα μπουκάλι νερό. Δεν με πίστεψε και του το επανέλαβα μπροστά στους άλλους δύο Έλληνες.

 

Ο ένας από τους δύο, ο νεαρός Ανθυποπλοίαρχος, με ρώτησε: «Καπετάνιε δεν θα φάτε;»

«Γιατί εσείς θα φάτε;» του απάντησα.

«Εμείς παραγγείλαμε» μου ξαναείπε.

«Το ξέρω ότι παραγγείλατε» του απάντησα ξανά, «το θέμα είναι αν θα φάτε!»

Με κοίταξε με απορία, η οποία του λύθηκε λίγο αργότερα όταν δοκίμασε το φαγητό του! Δεν τρωγόταν!

«Τι είναι αυτό που τρως;» τον ρώτησα.

«Δεν μπορώ να το φάω!» μου είπε, χαμογελώντας.

«Είδες τι καλά που έκανα που ήπια το νεράκι μου και είμαι μια χαρά;»

«Είχατε δίκιο» μου είπε!

Από την όλη εμπειρία στο φαστφουντάδικο το μόνο που μας έμεινε σαν ανάμνηση ήταν οι χαμογελαστές σερβιτόρες!

To Mall εσωτερικά

«Πάω για τσιγάρο έξω» είπε ο άλλος, ο μεγαλύτερος σε ηλικία Γ’ μηχανικός, αφού ο νόμος του τσιγάρου ακόμα και στην Κίνα εφαρμόζεται αυστηρά! «Δεν ξαναμπαίνω μέσα, δεν την αντέχω τη μπόχα!» συνέχισε να λέει κι έφυγε!

Σε λίγο βγήκαμε κι εμείς από το εστιατόριο! ΝΗΣΤΙΚΟΙ!

Όλα αυτά τα φαγητά που σερβίρουν στα Κινέζικα τη Αθήνας και της επαρχίας, όπου υπάρχουν, είναι φαγητά που δεν έχουν σχέση με αυτά που τρώνε στη πραγματικότητα οι Κινέζοι στη χώρα τους.

Κι όταν πεινάς και τολμήσεις να φας καλύτερα να μη ρωτήσεις τι είναι γιατί η φιλότιμη προσπάθεια που θα έχεις κάνει να ξεγελάσεις την πείνα σου θα τα καταστρέψει όλα!

 

Συνεχίζεται…

Chrisgio