Πάσχα στον αέρα - Aπό το Βόλο στο Πεκίνο

Η αναχώρηση από το Βόλο είχε προγραμματιστεί για τις 8 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Το ταξί στην ώρα του!

Ο αποχωρισμός συναισθηματικά βίαιος. Τούτη τη φορά πιο σκληρός αφού λόγω Πάσχα τα παιδιά ήταν στο σπίτι μαζί μας. Τριπλός o πόνος! Τα έχω ξαναγράψει!

Τίποτα δεν έχει αλλάξει 30+ χρόνια τώρα! Η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μου! Η καρδιά φεύγει από τη θέση της, δεν ξέρω που πάει, αλλά γίνεται κομμάτια, συντρίμμια! Επιστρέφει με την… επιστροφή κάμποσους μήνες αργότερα! Όμως υπάρχουν και χειρότερα! Σήμερα σ’ αυτόν τον έρημο τόπο κάποιοι ζουν με 500 ευρώ το μήνα και πολλά λέω. Όλα έχουν το τίμημά τους από όποια πλευρά κι αν το δεις!

Το ταξίδι ήσυχο και μετά από μια στάση στα Καμένα Βούρλα για καφέ φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος στις 11:30 πριν το μεσημέρι. Λίγο μετά τις 12 έφτασαν και οι άλλοι δύο που θα ταξιδεύαμε μαζί. Ένας μηχανικός κι ένας ανθυποπλοίαρχος.

Τα κιλά των αποσκευών που δικαιούμαστε σαν ναυτικοί δεν μπορούν να υπερβαίνουν τα 40 κιλά. H κάθε βαλίτσα δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 32 κιλά, ενώ η χειραποσκευή τα 7. Τα 32 κιλά είναι το όριο που έχουν θέσει παγκοσμίως για τους εργάτες που τις μεταφέρουν. Αν λοιπόν έχεις πάνω από 32 κιλά πρέπει να έχεις δύο βαλίτσες. Συνήθως όλοι μας έχουμε παραπάνω αφού δεν πάμε για ταξίδι αναψυχής αλλά για δουλειά. Μαζί μας κουβαλάμε όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε στο πλοίο για 7-8 μήνες. Επίσης η αντιμετώπιση των αεροπορικών εταιρειών απέναντί μας ήταν μέχρι τώρα φιλική, με κατανόηση! Ήταν!

Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είχαν αγριέψει. Μέτρησαν μέχρι το τελευταίο κιλό κι ευτυχώς ο ένας από τους άλλους δύο είχε λίγα κιλά και γλίτωσα το υπέρβαρο. Για την Κίνα το κάθε κιλό πάνω από τα 40 στοιχίζει 38 ευρώ. Κάναμε ένα σύνολο 116 κιλών εκτός των χειραποσκευών και όλα εντάξει!

Περάσαμε τον συνηθισμένο έλεγχο ασφάλειας και στις δυόμιση το απόγευμα το καινούργιο αεροπλάνο της ETIHAD πέταξε για την πατρίδα του, τα Εμιράτα.

Μετά από τέσσερις ώρες προσγειωθήκαμε στο Αμπού Ντάμπι έπειτα από ένα καλό ταξίδι που το έκανε καλύτερο το ευγενικό προσωπικό, η περιποίηση, το καλό φαγητό.

Μία ώρα αργότερα ένα άλλο αεροπλάνο της ίδιας εταιρείας μας… «πήρε και μας σήκωσε». Προορισμός το ακόμα πιο μακρινό Πεκίνο. Θα ήμασταν στα 35-40000 πόδια για τις επόμενες 9 ώρες!

Αχ αυτά τα πολύ μεγάλα ταξίδια και μάλιστα σε συνδυασμό με προηγούμενο αλλά και τα 320 χιλιόμετρα του Βόλου. Ατελείωτα, σκέτο μαρτύριο. Ότι και να σου κάνουν οι αεροσυνοδοί, όσο κι αν χαμογελάσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν, να μη σου φέρουν αντίρρηση σε ότι τις ζητήσεις (ε, όχι και σε όλα!) το μαρτύριο είναι μαρτύριο! Η μόνη λύση–διέξοδος να κοιμηθείς όσο μπορεί να γίνει αυτό. Κι όταν είσαι κουρασμένος και άυπνος, ακόμα και όρθιος, κοιμάσαι. Αυτό έκανα κι εγώ κατά διαστήματα.

Οι ώρες πέρασαν κι εκεί κατά τις 11 το πρωί, πριν ξημερώσει Πάσχα στην Ελλάδα, προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου.

Είχα περάσει από δω πριν 16 χρόνια στο δρόμο μου για τη Shanghai (Σαγγάη) για τον ίδιο λόγο, να παραλάβω βαπόρι. Το τελευταίο μου σαν υποπλοίαρχος. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Σύγχρονο, ΤΕΡΑΣΤΙΟ! Από το terminal που προσγειωθήκαμε για να πάμε στις «αφίξεις» πήραμε ηλεκτρικό τραίνο! Μου θύμισε το Heathrow στο Λονδίνο.

Παραλάβαμε τις αποσκευές μας τις βάλαμε στα καροτσάκια, που σημειωτέον είναι τζάμπα και μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το νταβατζιλίκι να τα πληρώνεις, και βγήκαμε έξω. Βιαζόμασταν να αναπνεύσουμε το διάσημο νέφος του Πεκίνου.

Εκεί ένας Κινέζος κρατώντας μια ταμπέλα με το όνομα του καραβιού μας παρέλαβε για το τελευταίο επίγειο σκέλος του μεγάλου ταξιδιού, την ώρα που στην Ελλάδα σιγά-σιγά οι μερακλήδες σηκώνονταν για να ανάψουν τη φωτιά για το αρνί! Είχανε μείνει άλλες 3 ώρες ταξίδι με αυτοκίνητο για την Tianjin, μια πόλη-λιμάνι νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας της απέραντης χώρας. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio