Ο τραυματισμός

Φύγαμε από το φαστφουντάδικο με προορισμό το καράβι. Η ώρα ήταν τρεις το απόγευμα και είχα κλείσει 26 ώρες σχεδόν άυπνος και ταξίδι με όλους τους τρόπους. Ταξί, αεροπλάνα, πουλμανάκια!… Επιτέλους κάποια στιγμή έπρεπε να φτάσουμε!

Μπαίνοντας στο κτίριο για τον έλεγχο των διαβατηρίων και λοιπών διατυπώσεων, η υπομονή είχε αρχίσει να χάνεται. Είχα μια τεράστια επιθυμία να ξαπλώσω όπου βρω! Και ω του θαύματος μέσα στη μεγάλη, σχεδόν άδεια, αίθουσα ένα δερμάτινο σαλόνι της κακιάς ώρας που και οι τρεις το είδαμε σαν βασιλικό κρεβάτι. Εμένα με πήρε και ο ύπνος. Φαντάζομαι όχι πολύ ώρα αργότερα, ένα χέρι με σκούντηξε. Ξύπνησα και σαν κοτόπουλο ξαναμπήκα στο βαν.

Λίγο παρακάτω περάσαμε την πύλη του λιμανιού. Το βαπόρι ήταν κοντά. Τρεις τέσσερις γωνίες παρακάτω ο όγκος του νέου μου σπιτιού για τους επόμενους μήνες ξεπρόβαλε. Αν δεν πρόσεχα το όνομα θα νόμιζα ότι επέστρεψα στο προηγούμενο πλοίο που το άφησα στη ράδα της Λισσαβώνας στις 22 Δεκεμβρίου. Ήταν το αδερφάκι του. Δυο γίγαντες όμοιοι σαν δυο σταγόνες νερό.

Κατεβάσαμε τα πράγματά μας από το αυτοκίνητο και ταυτόχρονα μέλη του πληρώματος του πλοίου κατέβηκαν στην προβλήτα, μας καλωσόρισαν και ανέλαβαν να ανεβάσουν τις βαλίτσες. Πατώντας στο κατάστρωμα η αίσθηση ήταν ότι επρόκειτο για επιστροφή στο ίδιο καράβι. Όλα πανομοιότυπα και το ίδιο καινούργια.

Γρήγορα βρέθηκα στο γραφείο του πλοιάρχου. Εδώ υπάρχει μια διαφορά. Το σαλόνι και η μοκέτα είναι πράσινου χρώματος. Στο άλλο ήταν θαλασσί. Τα υπόλοιπα κι εδώ όλα ίδια! Αρχίσαμε την παράδοση-παραλαβή! Αργά το βράδυ επιτέλους έπεσα για ύπνο!

Στο καράβι πολύς κόσμος. Συνεργεία, εμείς που μόλις είχαμε φτάσει, τα δωμάτια λίγα. Έπρεπε να κοιμηθώ και είχαν αποφασίσει να με κοιμίσουν εκείνο το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο του πλοίου. Η τύχη και οι συμπτώσεις πολλές φορές σε κάνουν και χαμογελάς! Σκέφτομαι αυτό που ακολούθησε!... 

Την άλλη μέρα μετακόμισα στα… ψηλά πατώματα αφού κάποιοι είχαν αναχωρήσει. Στο δωμάτιο του πλοιοκτήτη, δίπλα στου πλοιάρχου και η παράδοση-παραλαβή συνεχίστηκε. Αργά το βράδυ ξανά για ύπνο.

Κλειδώθηκα στο δωμάτιο και έβαλα το Skype να μιλήσω με το σπίτι μου. Άρχισα την κουβέντα με την γυναίκα μου όταν κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάρω κάτι και χωρίς να προσέξω έδωσα μια στη γωνία στο ράφι πάνω από το γραφείο και έσπασα στην κυριολεξία το κεφάλι μου. Το χτύπημα υπερβολικά δυνατό, ένιωσα κόκκαλο να σπάει. Ψηλάφισα το σημείο με τα δάχτυλά μου και έντρομος έπιασα τρύπα. Με πήραν τα αίματα αλλά λίγο αργότερα με τις πρώτες βοήθειες που μου πρόσφεραν όλα πήγαν καλά.

Ρε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα, στο... ίσωμα!

Φοβόμουν ότι είχα κάνει ζημιά στο κρανίο. Το χέρι με την αφή έπιανε τρύπα, δεν ήταν ιδέα μου! Με τέτοιες αμφιβολίες για την υγεία μου, ένα πιθανό αιμάτωμα, και ένα μεγάλο ταξίδι να με περιμένει, η επίσκεψη το πρωί της επόμενης μέρας στο γιατρό κρίθηκε επιβεβλημένη! Ο νεαρός πράκτορας ήρθε και με πήρε στις 7 το πρωί!

Συνεχίζεται…

Chrisgio