Στο δρόμο για την Tianjin

Με τα μπαγκάζια μας στα καροτσάκια βγήκαμε από το αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε προς το εξίσου μεγάλο parking. Όλα μεγάλα, άπλα μεγάλη! Ο οδηγός σταμάτησε δίπλα σ’ ένα παλιό βαν Ford. Άνοιξε την πίσω πόρτα και βάλαμε μέσα τις βαλίτσες.

Γυρνώντας να πάω προς την πόρτα του αυτοκινήτου πέφτω πάνω σε μια μικροσκοπική κοπέλα. Μου έκανε νόημα σαν να μου έλεγε: «Να τα πάρω; Τελειώσατε;» Τα καροτσάκια εννοούσε. Της έγνεψα καταφατικά χρησιμοποιώντας και τη διεθνή γλώσσα του σώματος. Κατάλαβε! Τα πήρε κι έφυγε προς την είσοδο του αεροδρομίου!

Οι δύο άλλοι ο μηχανικός και ο ανθυποπλοίαρχος τράβηξαν την συρόμενη πόρτα στην δεξιά πλευρά και έπιασαν από ένα διπλό κάθισμα. Σαν κρεβάτι το έβλεπαν! Τέτοια νύστα και κούραση είχαν χωρίς εγώ να πηγαίνω πίσω. Άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού. Θα έκανα παρέα τον οδηγό ήθελα να μείνω ξύπνιος και να βγάλω φωτογραφίες με την καινούργια μηχανή που αγόρασα στο Αμπού Ντάμπι. Ξεκινήσαμε και λίγο παρακάτω μπήκαμε σε έναν δρόμο που «έφερνε» στο μυαλό μου την «Αττική Οδό» σε κατώτερη ποιότητα.

Υπερβολική κίνηση αλλά με καλό ρυθμό και σχετική οδηγική πειθαρχεία. Εντυπωσιάστηκα αλλά όσο απομακρυνόμασταν από το αεροδρόμιο το κλίμα άλλαζε προς το χειρότερο. Είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του το κυκλοφοριακό χάος που μαζί με το νέφος δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό ντουέτο. Το παλιό βανάκι αν και ο δρόμος εξακολουθούσε να είναι καλός βροντοκοπούσε σαν γκαζοντενεκές.

Άρχιζα να τραβάω φωτογραφίες αλλά με… ρέγουλο αφού η μπαταρία της μηχανής δεν είχε πολύ «ψωμί». Ότι είχε από το εργοστάσιο, από κατασκευής! Ήταν κι αυτό το παρμπρίζ του Ford που ο αλητήριος ο Κινέζος πρέπει να είχε να το πλύνει πάνω από βδομάδα, ίσως περισσότερο. Νεκροταφείο εντόμων!

Λίγο παρακάτω έστριψε δεξιά σε μια έξοδο. Δεν θα μπαίναμε στο Πεκίνο. Δεν είχαμε καμιά δουλειά εκεί. Εργαζόμενοι ήμασταν, όχι τουρίστες. Είχαμε πάρει το τελικό δρόμο μας! Το μόνο που είδαμε και το… απολαύσαμε καθ’ όλη τη διαδρομή το νέφος. Δεν είναι σαν αυτό της Αθήνας που εμφανίζεται κάπου-κάπου. Οι άνθρωποι εδώ ζουν μέσα σε έναν γιγάντιο θάλαμο αερίων. Η πόλη αλλά και η ευρύτερη περιοχή είναι πνιγμένη στο καυσαέριο που διαπίστωσα ότι έφτανε μέχρι τη θάλασσα στη Tianjin!

Για κοιτάτε ρε παιδιά που υπάρχουν και χειρότερα! Και ύστερα κατηγορούμε τους εαυτούς μας και τους Ελληνικούς δρόμους! Εδώ είναι 3 φορές χειρότερα! Μόνο που άμα θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να ψάχνουμε τη σύγκριση με τους καλύτερους. Βέβαια πότε-πότε δεν θα χαλάσει κι ο κόσμος αν νοιώσουμε και λίγο ανώτεροι από κάποιους άλλους σε ορισμένους τομείς!

Όσο αφήναμε πίσω μας το Πεκίνο τόσο η κυκλοφορία στο δρόμο γίνονταν πιο προβληματική. Δυόμιση ώρες αργότερα το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του.

Μπαίνοντας στην Tianjin μπερδευτήκαμε αυτοκίνητα και πεζοί. Η φωτογραφία με τον Κινέζο με το τηλέφωνο στο αυτί να περπατάει σαν να μη τρέχει τίποτα ανάμεσα στις εν κινήσει νταλίκες, λεωφορεία και ΙΧ είναι χαρακτηριστική!

Ένας άλλος παράξενος κόσμος σχεδόν στην άκρη της ανατολής!

Συνεχίζεται…

Chrisgio