Από την Tianjin στην Νότια Κινεζική Θάλασσα

Φύγαμε από την Tianjin στις 9 Ιουνίου το βράδυ μέσα σε «ορατότητα μηδέν».

Ορατότης «ΜΗΔΕΝ»

Bo Hai

Η φωτογραφία δεν είναι λάθος πάτημα του Shutter Button της φωτογραφικής μηχανής. Μόνιμη εικόνα και επικίνδυνο πρόβλημα της εποχής για την ναυσιπλοΐα στις θάλασσες της βορειοανατολικής Ασίας ανάμεσα σε εκατοντάδες ψαράδικα. Η κίνδυνος να πάρεις κάποιο από κάτω είναι πολλές, γιατί στην ουσία το τρακάρισμα έχει θύμα σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα τον μικρό! Δεν πρόκειται βέβαια για βαρκάκια των 3 μέτρων αλλά, η σύγκριση με τα τεράστια ποντοπόρα φορτηγά είναι ατυχής και το θύμα εκ των προτέρων γνωστό. Όσον αφορά τις συνέπειες εκεί τα πράγματα μπλέκουν άσχημα!

Η ομίχλη υποχωρεί

Το δώρο του Θεού

Το έχω ξαναγράψει. Δώρο Θεού αυτό το μηχάνημα που λέγεται RADAR!

Πορεία 098 μοίρες.

Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις 8 είδαμε αριστερά και βόρεια το ακρωτήρι Laotieshan Xijao να κρύβει πίσω του το λιμάνι Dalian όπου είχα βρεθεί εκεί τελευταία φορά πριν ένα χρόνο περίπου. Τότε που έψαχνα – «εις μάτην», να βρω στο δημοκρατικό διαδίκτυο της Κίνας, τα blogs, το Facebook, το Twitter κλπ. Τότε που αναχωρώντας έψαχνα τρόπο διαφυγής από την… «παγίδα» που μας είχαν στήσει δύο κυκλώνες. Ο «κύριος» Damrey και η εκτός εαυτού και πολύ επικίνδυνη «κυρία» Saola.

Πορεία 127 μοίρες.

Η ομίχλη υποχωρεί

Την ίδια μέρα μέσα στην ομίχλη πιάσαμε το άλλο ακρωτήρι το Chengshan Jiao που οριοθετεί το Bo Hai από την Κίτρινη Θάλασσα (Yellow Sea). Μπήκαμε στο Separation Zone και αλλάζοντας σιγά–σιγά την πορεία μας προς τα δεξιά καταλήξαμε στις 172 μοίρες. Η Κίτρινη Θάλασσα ανοίχτηκε μπροστά μας και σχετικά κοντά στις ακτές της Κίνας αφήσαμε πίσω μας πόλεις–λιμάνια όπως το Qingdao, το Rizhao και το Lianyungang.

Περνώντας μπροστά από τις εκβολές του Κίτρινου Ποταμού και τη Σαγγάη (Shanghai), στις 11 Μαΐου στις 7 το απόγευμα μπήκαμε στην Βόρεια Κινέζικη Θάλασσα (North China Sea), πορεία 180 μοίρες. 

Λίγο πιο κάτω μετά από ένα μικρό ζιγκ-ζακ για να αποφύγουμε ναυάγια και ρηχά, στις 12 Μαΐου το μεσημέρι γυρίσαμε προς 190 βάζοντας στόχο την ανατολική ακτή της Taiwan. Καλύτερα μερικά μίλια παραπάνω παρά, μέσα στην ομίχλη, να περάσουμε από τη δυτική πλευρά της, το Taiwan Strait. Ένα στενό που η απέναντι στεριά του είναι η Main Land, όπως λένε οι Ταϊβανέζοι όταν αναφέρονται στη «μαμά» Κίνα. Το αίμα νερό δεν γίνεται! Τα ρηχά νερά του, οι ύφαλοι, οι σκόπελοι, η ομίχλη και τα ψαράδικα το κάνουν αρκετά επικίνδυνο.

Το Chilung, μια πόλη-λιμάνι στο βόρειο άκρο του μεγάλου νησιού το πιάσαμε στις 13 Μαΐου στις 6 το πρωί και με μικρές αλλαγές πορείας, για τους ίδιους προαναφερθέντες λόγους, λίγο μετά τα μεσάνυχτα αφήσαμε πίσω τον νότιο κάβο και το μεγάλο λιμάνι Kaohsiung. Χρόνια έχω να πάω εκεί! 

Με πορεία νότιο-νοτιοδυτική, πλέαμε στο Luzon Strait. Αριστερά μας μακριά οι Φιλιππίνες και κάπου μπροστά μας πολύ μακριά η Σιγκαπούρη. Είχαμε μπει στη Νότια Κινέζικη Θάλασσα (South China Sea). Η πορεία για κάμποσες μέρες στις 220 μοίρες. Σε μεγάλες αποστάσεις νοτιοανατολικά η Βόρνεο και βορειοδυτικά το Βιετνάμ και η Καμπότζη.

Η ομίχλη σαν ένα κακό όνειρο είχε γίνει παρελθόν.

Η θάλασσα λάδι, οι μέρες λαμπερές και ζεστές, οι νύχτες να… λάμπουν το ίδιο!

Υπέροχες εικόνες για ερωτευμένους, για ευτυχισμένους!

Όχι για μας!

Φεύγοντας έξω από την Tianjin

Laotieshan Xijao, μπροστά από το Dalian

Chengshan Jiao, πιάσαμε τον κατήφορο

Η Κίτρινη Θάλασσα

Βόρεια Κινέζικη Θάλασσα

Ανατολικά της Ταϊβάν

Luzon Strait και Νότια Κινέζικη Θάλασσα

Συνεχίζεται…

Chrisgiο

NIPPON - SILA

Στο δρόμο για το βαπόρι μου ήρθε πάλι στο μυαλό αυτό το «Σιλά»! Δεν το άκουγα πρώτη φορά αλλά ήρθε στο μυαλό μου η ιδέα να τον ρωτήσω μήπως σημαίνει κάτι στη γλώσσα τους πέρα από «Ελλάδα»!

«Σιλά» μου είπε, σημαίνει «Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» και με άφησε σύξυλο!

Δεν ξέρω…, αλλά μου φαίνεται ότι μάλλον σωστά κατάλαβα!

Ώσπου να συνέλθω από αυτό που άκουσα είχαμε φτάσει στο καράβι!

Έτσι είχα τελειώσει την προηγούμενη ανάρτησή μου. Σήμερα ξεκινώ με τις ίδιες αυτές γραμμές γιατί θέλω να τις συνδέσω με μια άλλη παρόμοια ιστορία μερικά χρόνια πίσω, στην Ιαπωνία.

Μετά από ένα άλλο πολύ μεγάλο ταξίδι από την Νέα Ορλεάνη και μέσω της διώρυγας του Παναμά είχα βρεθεί στο μικρό Γιαπωνέζικο λιμάνι Tagonura στους πρόποδες του ξακουστού ηφαιστείου Fujiyama να ξεφορτώνω σιτηρά.

Ένα ήσυχο μέρος, μια μικρή πόλη για τα δεδομένα της Ιαπωνίας. Μείναμε εκεί για εκφόρτωση 15 μέρες. Μερικές από αυτές τις περάσαμε σε κάτι μεγάλα καταστήματα με χιλιάδες ηλεκτρονικά υψηλής ποιότητας, όχι… κινέζικα. Λεφτά να ‘χεις ν’ αγοράζεις. Τις υπόλοιπες μέρες στο πλοίο, μουσική, καμιά ταινία και τηλεόραση όταν είχε κάτι που καταλαβαίναμε για να το παρακολουθήσουμε.

Εγώ, σαν λάτρης οποιασδήποτε μπάλας μικρής ή μεγάλης και οποιουδήποτε χρώματος, είχα σταθεί τυχερός. Είχα πέσει πάνω στην ασπρόμαυρη σε ένα διεθνές ποδοσφαιρικό τουρνουά.

Η γεμάτη ιδεογράμματα οθόνη δεν με βοηθούσε να καταλάβω που ακριβώς ήταν και ποιο ήταν! Ότι καλύτερο βέβαια για μένα! Κάθε μέρα κι ένα παιχνίδι. Ένα από αυτά τα βράδια έπαιζε η Ιαπωνία με την Ολλανδία. Το παιχνίδι άρχισε και η Ολλανδία άρχισε να βάζει γκολ.

Στο κάτω μέρος της οθόνης δύο ιδεογράμματα από την μία και κάποια άλλα από την άλλη. Στη μέση το σκορ του αγώνα και αφού η Ολλανδία έβαζε γκολ κατά βούληση είχα προσανατολιστεί για το ποια ιδεογράμματα σήμαιναν ΙΑΠΩΝΙΑ ή καλύτερα όπως την λένε την χώρα τους οι Ιάπωνες. ΝΙΡΡΟΝ! 

Κατά τη διάρκεια του αγώνα στο Β’ ημίχρονο βλέποντας τα ιδεογράμματα που σήμαιναν Ιαπωνία με δυσκολία, είναι αλήθεια, κατάφερα και τα… ζωγράφισα. Γιατί περί αυτού πρόκειται για ζωγραφική! Ήμουν σίγουρος ότι είχα κάνει καλή δουλειά. Είχα σκοπό την άλλη μέρα που θα έβλεπα τον επίσης νεαρό πράκτορα να του έκανα μια ευχάριστη έκπληξη, όπως κι έγινε. Η Ολλανδία εν τω μεταξύ είχε διαλύσει 4-0 την Ιαπωνία.

Το άλλο πρωί του έδειξα τη ζωγραφική μου. Ο σοβαρός, τυπικός, κύριος και άψογος Ιάπωνας πήρε στα χέρια του το χαρτί μου και χαμογέλασε, σχεδόν έβαλε τα γέλια. Όχι δεν είχα κάνει λάθος, απλώς του άρεσε η έκπληξή μου. Μου επεφύλασσε όμως κι αυτός μία. Συνεχίζοντας το παιχνίδι της Ιαπωνικής γραφής μου αποκάλυψε ένα μικρό κομμάτι της σκέψης αυτού του λαού, της κουλτούρας που ακόμα και τώρα μου είναι αδύνατον να καταννοήσω.

«Δεν είναι σωστά;» τον ρώτησα.

«Κάπτεν» μου είπε δείχνοντας τα ιδεογράμματα, «σωστά είναι! μπράβο, πολύ καλή δουλειά έκανες!» Όμως πρέπει να σου εξηγήσω και κάτι ακόμα. Το πρώτο ιδεόγραμμα σημαίνει «ΒΙΒΛΙΟ» και το δεύτερο «ΗΛΙΟΣ» και τα δύο μαζί όμως σημαίνουν Ιαπωνία, ΝΙΡΡΟΝ!

Είχα μείνει και τότε άφωνος. Με μία μεγάλη διαφορά. Τότε δεν είχα καταλάβει γιατί το βιβλίο και ο ήλιος σημαίνουν μαζί Ιαπωνία. Για τον ήλιο θα μπορούσα να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχει με την χώρα του «Ανατέλλοντος Ηλίου». Το βιβλίο όμως που κολλάει;

Ακόμα κι όταν τον ρώτησα να μου εξηγήσει μου είχε απαντήσει «Δεν θα καταλάβεις!»

Στην Κίνα όμως είχα καταλάβει τι σήμαινε «ΣΙΛΑ» στα κινέζικα και γιατί! Αυτό το… «Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» με είχε καταπλήξει!

Μήπως τελικά τα κινέζικα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόμαστε;

Τα Γιαπωνέζικα μου μοιάζουν δυσκολότερα! Τουλάχιστον στη σκέψη!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στο νοσοκομείο

Η είσοδος του νοσοκομείου

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Φοβόμουν μην έχω κάτι σοβαρό και μείνω στο ύπνο. Έπιανα το κεφάλι μου συνεχώς το τραύμα και η τρύπα ήταν εκεί. Του είχα δώσει και κατάλαβε!

Ο πράκτορας ήρθε πρωί-πρωί και με πήρε με το κινεζικής κατασκευής αυτοκίνητό του. Έδειχνε όμορφο αλλά μόλις ξεκίνησε καταλάβαινες ότι είναι ντόπιο.

 

 

Ο τενεκές

Η πρωινή κυκλοφορία στους δρόμους μεγάλη. Ευτυχώς το νοσοκομείο δεν ήταν μακριά. Μερικά τετράγωνα παρακάτω περάσαμε την πύλη του. Ένα πολυώροφο καινούργιο κτίριο.

Ανεβήκαμε δύο ορόφους από τις κυλιόμενες αλλά… ακίνητες σκάλες και καθίσαμε περιμένοντας νοσοκόμες γιατρούς κλπ. Ήταν πολύ νωρίς! Περιφέρθηκα για λίγο στους διαδρόμους και γύρισα πίσω.

Μάθημα Κινέζικων

Έπιασα κουβέντα με τον μικρό. Άρχισα να τον ρωτάω πως είναι στη γλώσσα του ορισμένες εκφράσεις. Με προθυμία μου απαντούσε χαμογελώντας. Του άρεσε που κάποιος ξένος ήθελε να μάθει έστω και λίγες κινέζικες λέξεις. Ενώ έλεγε τις λέξεις που τον ρωτούσα του ζήτησα να μου τις γράψει. Τρελάθηκε! Έβγαλε ένα μπλοκάκι κι άρχισε να γράφει, πρώτα στα κινέζικα, μετά στα λατινικά και στο τέλος την προφορά.

Εκεί που είχε πάρει φόρα κι έγραφε έφτασε η νοσοκόμα. Του έφυγε ο οίστρος! Στάθηκα δίπλα της και ο πράκτορας μας έβγαλε φωτογραφία.

Με τη νοσοκόμα λίγο πριν αναλάβει εργασία

Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο. Κάτι είπανε, κάτι έγραψαν και μου ζήτησε να την ακολουθήσω. Μετά από καμιά 50ριά μέτρα στο λαβύρινθο των διαδρόμων φτάσαμε σ’ ένα άλλο γραφείο κι εκεί συναντήσαμε έναν νεαρό γιατρό. Συνεννοηθήκαμε κουτσά στραβά και κατάλαβα ότι μου έλεγε ότι δεν είχα κάτι σοβαρό. Μ’ έστειλε, πάντα συνοδεία της νοσοκόμας, κι έβγαλα και μία αξονική τομογραφία που αποδείκνυε ότι είχε δίκιο. Καθάρισε το τραύμα μου έδωσε και κάτι χάπια να πάρω για 3 μέρες και γυρίσαμε εκεί που είχαμε αφήσει τον πράκτορα.

Με τη νοσοκόμα και τη γιατρό

Τον βρήκα να με περιμένει ανάμεσα σε γιατρούς και νοσοκόμες που καθώς περνούσε η ώρα είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Οι ασθενείς κάθε είδους τους περίμεναν. Οι αρρώστιες παντού κυνηγάνε τους ανθρώπους, ο πόνος ίδιος σε όλα τα πλάτη και μήκη αυτού του κόσμου.

Ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να φύγουμε και τον ρώτησα: «πως είναι στη γλώσσα σου το bye-bye;» Έβγαλε το μπλοκάκι κι έγραψε κάτι στα γρήγορα. Είχε καταλάβει! Το διάβασα και καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε γυρίζω προς τους γιατρούς και τους λέω: ZAI JIAN (δηλαδή bye-bye, όπως μου το είχε γράψει ο πράκτορας.

Γύρισαν και με κοίταξαν για λίγο σαστισμένοι και μετά ξέσπασαν σε φωνές επιδοκιμασίας και χαμόγελα. Ένας χειροκρότησε. Τότε με ρώτησαν από πού είμαι. Τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα κι επανέλαβαν το όνομα τη χώρα μας στην δική τους γλώσσα με μια δόση θαυμασμού!

«Σιλά!»

Έτσι λέγεται η Ελλάδα στα κινέζικα! Έβγαλα ακόμα μία φωτογραφία με τη νοσοκόμα και μια γιατρό και φύγαμε.

Προχωρήσαμε προς τις κυλιόμενες σκάλες που τώρα πια λειτουργούσαν. Είχα προλάβει να πω την κακία μου ανεβαίνοντας!...

Οι κυλιόμενες σκαλες τελικά λειτουργούσαν (κακίες...)

Στο δρόμο για το βαπόρι μου ήρθε πάλι στο μυαλό αυτό το «Σιλά»! Δεν το άκουγα πρώτη φορά αλλά ήρθε στο μυαλό μου η ιδέα να τον ρωτήσω μήπως σημαίνει κάτι στη γλώσσα τους πέρα από «Ελλάδα»!

«Σιλά» μου είπε, σημαίνει «Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» και με άφησε σύξυλο!

Δεν ξέρω…, αλλά μου φαίνεται ότι μάλλον σωστά κατάλαβα!

Ώσπου να συνέλθω από αυτό που άκουσα είχαμε φτάσει στο καράβι!

Παρακαλώ ησυχία

Η είσοδος στο νοσοκομείο ελεύθερη

Η έξοδος όμως...

... επί πληρωμή!

Στην Tianjin

Στην Tianjin

Στην Tianjin

Στην Tianjin

Στην Tianjin

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Αόοοματος!

Η είδηση: Σε επανέλεγχο που πραγματοποίησε το ΙΚΑ για επιδοματούχους τυφλότητας διαπιστώθηκε ότι στην Κάλυμνο υπήρχαν 52 πραγματικά τυφλοί από τους 156 που έπαιρναν τα επιδόματα.

Σιγά την είδηση! Πέσαμε από τα σύννεφα! Κεραυνός εν αιθρία! Το στόμα μας άνοιξε και το σαγόνι έφτασε έως τα γόνατα από την έκπληξη!

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

Κάθε φορά που ακούμε κάτι ανάλογο, δεν εννοώ μόνο την τυφλότητα, μοιάζει να μην έχουμε κατανοήσει ότι από κάθε παρόμοιο έλεγχο θα βγαίνει πάντοτε «λαγός» για τα επόμενα χρόνια!

 

Κι αυτό έχει γίνει πια μια ρουτινιασμένη καθημερινότητα.

Είδηση στις μέσα πια σελίδες των εφημερίδων! Ζούμε αρμονικά πλάι-πλάι με το φαινόμενο! Το έχουμε αποδεχτεί! Σαν να διαβάζουμε στα «κοινωνικά» για αρραβώνες, γάμους και κηδείες!

Επιδόματα σε άτομα με αετίσια όραση και παράλυτους ποδοσφαιριστές!

Συντάξεις σε νεκρούς από καιρό «βαλσαμωμένους»!

Φακελάκια σε επίορκους εφοριακούς, πολεοδόμους, γιατρούς και δικηγόρους!

Επιδοτήσεις «μαϊμού» σε αγρότες και κτηνοτρόφους που ζουν 365 μέρες το χρόνο στην πόλη!

Λαμόγια πολιτικά και συνδικαλιστικά!

Μίζες!

Παράνομοι όλοι! Άνθρωποι της διπλανής πόρτας!

Γνωστοί! Γείτονες!

Μαθαίναμε τις πομπές τους γεμάτοι έκπληξη!

Δεν το ξέραμε; Μα και βέβαια το ξέραμε!

Βλέπαμε τον τρόπο ζωής τους και αναρωτιόμασταν πάντα μέσα μας: «Πως διάολο τα καταφέρνει ο τύπος;»

Όοοοχι δεν ήταν αγανάκτηση, απορία ήταν!

Ψάχναμε να βρούμε το «πως» για να τη βολέψουμε κι εμείς!

Άλλες φορές το βρίσκαμε άλλες όχι.

Όταν συνέβαινε το πρώτο χαμογελούσαμε καταχθόνια και περνούσαμε το ποτάμι. Στην απέναντι όχθη των «έξυπνων».

Στη δεύτερη περίπτωση παραμέναμε στην όχθη των «κορόιδων» και γινόμασταν «σταυροφόροι της ηθικής»!

ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!

Χωρίς να είναι άμοιρη ευθυνών, ζητάμε από την πολιτεία να βρει άκρη ενώ μπορούμε να συμμορφωθούμε μόνοι μας. Τι άκρη να βρει; Από πού ν’ αρχίσει και που να τελειώσει έτσι σκατά που τα ‘κανε κι αυτή!

Η σαπίλα και κυρίως το παράγωγό της, η μπόχα, έχουν καταστήσει το μαντίλι για τη μύτη απαραίτητο αξεσουάρ μας!

Η είδηση όμως δεν είναι αυτή! 

Αν σε μικρές κοινωνίες, σαν αυτή της Καλύμνου, αλλά και της Ρόδου, της Λευκάδας, της Λέρου, της Ζακύνθου και πολλών άλλων, η διαφθορά έχει εισχωρήσει σε τέτοιο βαθμό στο πετσί απλών πολιτών, τι ελπίδα έχουμε σα χώρα;

Όταν σε τέτοια μικρά μέρη, όπου οι περισσότεροι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, προσπαθούμε ο ένας να κατασπαράξει τον άλλον, τι χειρότερο μπορεί να συμβαίνει στη ζούγκλα των μεγαλουπόλεων;

Και την ευθύνη τουλάχιστον σε ανάλογες περιπτώσεις την έχουμε αποκλειστικά εμείς οι πολίτες. Αφού μέχρι προσφάτως η «πουστιά» βόλευε, όπως και η ομερτά!

Κλειστές, μικρές κοινωνίες τυλιγμένες στο σελοφάν της ηθικής προσπαθούμε να δείξουμε έναν καθωσπρεπισμό που δεν μας αξίζει!

ΦΑΥΛΟΙ!

Ο Θεός, αν υπάρχει κι αυτός και μας βλέπει, ας μας λυπηθεί κι ας μας φωτίσει ΟΛΟΥΣ!

Αυτή η χώρα μόνο σε θαύματα μπορεί να ελπίζει!

Chrisgio

Ο τραυματισμός

Φύγαμε από το φαστφουντάδικο με προορισμό το καράβι. Η ώρα ήταν τρεις το απόγευμα και είχα κλείσει 26 ώρες σχεδόν άυπνος και ταξίδι με όλους τους τρόπους. Ταξί, αεροπλάνα, πουλμανάκια!… Επιτέλους κάποια στιγμή έπρεπε να φτάσουμε!

Μπαίνοντας στο κτίριο για τον έλεγχο των διαβατηρίων και λοιπών διατυπώσεων, η υπομονή είχε αρχίσει να χάνεται. Είχα μια τεράστια επιθυμία να ξαπλώσω όπου βρω! Και ω του θαύματος μέσα στη μεγάλη, σχεδόν άδεια, αίθουσα ένα δερμάτινο σαλόνι της κακιάς ώρας που και οι τρεις το είδαμε σαν βασιλικό κρεβάτι. Εμένα με πήρε και ο ύπνος. Φαντάζομαι όχι πολύ ώρα αργότερα, ένα χέρι με σκούντηξε. Ξύπνησα και σαν κοτόπουλο ξαναμπήκα στο βαν.

Λίγο παρακάτω περάσαμε την πύλη του λιμανιού. Το βαπόρι ήταν κοντά. Τρεις τέσσερις γωνίες παρακάτω ο όγκος του νέου μου σπιτιού για τους επόμενους μήνες ξεπρόβαλε. Αν δεν πρόσεχα το όνομα θα νόμιζα ότι επέστρεψα στο προηγούμενο πλοίο που το άφησα στη ράδα της Λισσαβώνας στις 22 Δεκεμβρίου. Ήταν το αδερφάκι του. Δυο γίγαντες όμοιοι σαν δυο σταγόνες νερό.

Κατεβάσαμε τα πράγματά μας από το αυτοκίνητο και ταυτόχρονα μέλη του πληρώματος του πλοίου κατέβηκαν στην προβλήτα, μας καλωσόρισαν και ανέλαβαν να ανεβάσουν τις βαλίτσες. Πατώντας στο κατάστρωμα η αίσθηση ήταν ότι επρόκειτο για επιστροφή στο ίδιο καράβι. Όλα πανομοιότυπα και το ίδιο καινούργια.

Γρήγορα βρέθηκα στο γραφείο του πλοιάρχου. Εδώ υπάρχει μια διαφορά. Το σαλόνι και η μοκέτα είναι πράσινου χρώματος. Στο άλλο ήταν θαλασσί. Τα υπόλοιπα κι εδώ όλα ίδια! Αρχίσαμε την παράδοση-παραλαβή! Αργά το βράδυ επιτέλους έπεσα για ύπνο!

Στο καράβι πολύς κόσμος. Συνεργεία, εμείς που μόλις είχαμε φτάσει, τα δωμάτια λίγα. Έπρεπε να κοιμηθώ και είχαν αποφασίσει να με κοιμίσουν εκείνο το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο του πλοίου. Η τύχη και οι συμπτώσεις πολλές φορές σε κάνουν και χαμογελάς! Σκέφτομαι αυτό που ακολούθησε!... 

Την άλλη μέρα μετακόμισα στα… ψηλά πατώματα αφού κάποιοι είχαν αναχωρήσει. Στο δωμάτιο του πλοιοκτήτη, δίπλα στου πλοιάρχου και η παράδοση-παραλαβή συνεχίστηκε. Αργά το βράδυ ξανά για ύπνο.

Κλειδώθηκα στο δωμάτιο και έβαλα το Skype να μιλήσω με το σπίτι μου. Άρχισα την κουβέντα με την γυναίκα μου όταν κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάρω κάτι και χωρίς να προσέξω έδωσα μια στη γωνία στο ράφι πάνω από το γραφείο και έσπασα στην κυριολεξία το κεφάλι μου. Το χτύπημα υπερβολικά δυνατό, ένιωσα κόκκαλο να σπάει. Ψηλάφισα το σημείο με τα δάχτυλά μου και έντρομος έπιασα τρύπα. Με πήραν τα αίματα αλλά λίγο αργότερα με τις πρώτες βοήθειες που μου πρόσφεραν όλα πήγαν καλά.

Ρε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα, στο... ίσωμα!

Φοβόμουν ότι είχα κάνει ζημιά στο κρανίο. Το χέρι με την αφή έπιανε τρύπα, δεν ήταν ιδέα μου! Με τέτοιες αμφιβολίες για την υγεία μου, ένα πιθανό αιμάτωμα, και ένα μεγάλο ταξίδι να με περιμένει, η επίσκεψη το πρωί της επόμενης μέρας στο γιατρό κρίθηκε επιβεβλημένη! Ο νεαρός πράκτορας ήρθε και με πήρε στις 7 το πρωί!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στην Tianjin

Πεζοδρόμιο Κήπος

Στην Κίνα ήρθα για πρώτη φορά το 1987, στη Shanghai (Σαγγάη). Είχαμε έρθει φορτωμένοι ξύλα από το Portland του Oregon σε μια χώρα λίγο μετά το «άνοιγμά» της στον άλλο κόσμο. Ο κόσμος του Μάο πήγαινε αργά-αργά να δύσει. Οι Κινέζοι τότε έπιναν μετά μανίας Coca Cola. Κάτι σαν τα καθρεφτάκια που πρόσφεραν πολύ παλιά οι Ευρωπαίοι στους Αφρικανούς και το ουίσκι στους Ινδιάνους.

Πεζοδρόμιο Κήπος

Έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου από τότε, είναι ολοφάνερο. Καμιά σχέση το τότε με το σήμερα. Ο αμερικάνικος τρόπος ζωής έχει αρχίσει και επηρεάζει! Τα σημάδια του παντού! Ο δρόμος που έχουν να διανύσουν ακόμα πολύς αλλά θα τον καλύψουν γρήγορα. Τρέχουν με απίστευτα μεγάλη ταχύτητα. Κατασκευάζουν τα πάντα. Τα περισσότερα για πέταμα βέβαια ακόμα, αλλά δεν το βάζουν κάτω, προσπαθούν.

Διασχιζοντας την Tianjin

Φτάσαμε στην Tianjin! Για αρκετά πολεοδομικά τετράγωνα τα πεζοδρόμιά της έμοιαζαν στην κυριολεξία με κήπους! Εξαιρετική η ομορφιά τους! Σαν να ταξιδεύαμε στους κήπους του παραδείσου.

«Φτάσαμε;» ρώτησα τον οδηγό.

«Ναι» μου απάντησε!

Μου αράδιασε και 3-4 κινέζικες συλλαβές που σαν να κατάλαβα ότι μου έλεγε το όνομα του μέρους που βρισκόμασταν. Δεν καταλάβαινα γρι, ούτε καν να επαναλάβω αυτά που έλεγε!

«Tianjin;» Επέμενα!

Το Parking

«Yaaaaaa» μου έκανε, με χρώμα βρυχηθμού λέοντος στη φωνή του.

«Μάααστα!» Είπα στα Ελληνικά κι αυτός γέλασε!

Μας είπε ότι θα μας πήγαινε να φάμε και μετά θα συνεχίζαμε προς το λιμάνι. Οι χρονοβόρες διατυπώσεις κομουνιστικού τύπου δεν έχουν εκλείψει.

Φτάσαμε σε ένα μεγάλο parking και στο βάθος πρόβαλε η… Αμερική!

Ένα μεγάλο Mall και απ’ έξω τα σήματα των Mac Donald’s και του KFC (Kentaki Fried Chicken).

To Mall εξωτερικά

Τι έγινε αλλάξαμε ήπειρο; Μπα, απλώς μια χώρα με πολιτισμό χιλιετηρίδων έχει παραδοθεί, κι αυτή, στον Μπάρμπα Σαμ.

Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, να αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής σε όλο και περισσότερους ανθρώπους! Δεν το κρύβω ότι μου αρέσει και σε μένα μέχρις ενός ορισμένου σημείου! Τι είπατε; Χάσατε πάσα ιδέα; Τι να κάνουμε κανείς δεν είναι τέλειος! Μη το κάνουμε θέμα!

Πως μια κουλτούρα 3000 ετών να υποκύπτει σε μια άλλη των 400 χρόνων; Τι είναι αυτό που… «τραβάει»; Κάποιο μυστικό θα υπάρχει!

Μπήκαμε μέσα. Τα συναισθήματα που δημιουργούσαν η όραση και η όσφρηση ανάμικτα! Οι αυτόματες πόρτες άνοιξαν, αλλά η λάμψη του μάρμαρου και του γρανίτη, στα καθαρά, είναι γεγονός, πατώματα με τα επίσης Αμερικανικού τύπου καταστήματα δεν συμβάδιζε με τη μπόχα σκόρδου και δεν ξέρω με τι άλλο ήταν μπερδεμένο!

Δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν είναι σε θέση ακόμα να αποτυπώνουν και οσμές αλλά για τους άπιστους καλό θα ήταν να είχαν αυτή τη δυνατότητα. Τότε θα ήταν σίγουροι ότι αυτό που περιγράφω είναι αλήθεια.

Λίγο αργότερα είχαμε συνηθίσει! Είναι όπως όταν πηγαίνεις στην τουαλέτα και δεν νοιώθεις τι έχεις κάνει! Οι άλλοι όμως το καταλαβαίνουν, όταν μπαίνουν αμέσως μετά από σένα!

Οι δύο άλλοι μαζί με τον Κινέζο πήγαν κατευθείαν να παραγγείλουν. Πήγα κι εγώ μαζί τους. Με ρώτησε ο οδηγός τι θα φάω. Του είπα να παραγγείλει για μένα ένα μπουκάλι νερό. Δεν με πίστεψε και του το επανέλαβα μπροστά στους άλλους δύο Έλληνες.

 

Ο ένας από τους δύο, ο νεαρός Ανθυποπλοίαρχος, με ρώτησε: «Καπετάνιε δεν θα φάτε;»

«Γιατί εσείς θα φάτε;» του απάντησα.

«Εμείς παραγγείλαμε» μου ξαναείπε.

«Το ξέρω ότι παραγγείλατε» του απάντησα ξανά, «το θέμα είναι αν θα φάτε!»

Με κοίταξε με απορία, η οποία του λύθηκε λίγο αργότερα όταν δοκίμασε το φαγητό του! Δεν τρωγόταν!

«Τι είναι αυτό που τρως;» τον ρώτησα.

«Δεν μπορώ να το φάω!» μου είπε, χαμογελώντας.

«Είδες τι καλά που έκανα που ήπια το νεράκι μου και είμαι μια χαρά;»

«Είχατε δίκιο» μου είπε!

Από την όλη εμπειρία στο φαστφουντάδικο το μόνο που μας έμεινε σαν ανάμνηση ήταν οι χαμογελαστές σερβιτόρες!

To Mall εσωτερικά

«Πάω για τσιγάρο έξω» είπε ο άλλος, ο μεγαλύτερος σε ηλικία Γ’ μηχανικός, αφού ο νόμος του τσιγάρου ακόμα και στην Κίνα εφαρμόζεται αυστηρά! «Δεν ξαναμπαίνω μέσα, δεν την αντέχω τη μπόχα!» συνέχισε να λέει κι έφυγε!

Σε λίγο βγήκαμε κι εμείς από το εστιατόριο! ΝΗΣΤΙΚΟΙ!

Όλα αυτά τα φαγητά που σερβίρουν στα Κινέζικα τη Αθήνας και της επαρχίας, όπου υπάρχουν, είναι φαγητά που δεν έχουν σχέση με αυτά που τρώνε στη πραγματικότητα οι Κινέζοι στη χώρα τους.

Κι όταν πεινάς και τολμήσεις να φας καλύτερα να μη ρωτήσεις τι είναι γιατί η φιλότιμη προσπάθεια που θα έχεις κάνει να ξεγελάσεις την πείνα σου θα τα καταστρέψει όλα!

 

Συνεχίζεται…

Chrisgio