Πάσχα στο καράβι!

Το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ κατά τις 10 βγήκαμε από τις καμπίνες μας και μαζευτήκαμε στο καπνιστήριο του πληρώματος.

Το επέβαλε η βραδιά. Το τσιγάρο στο φόρτε και με φρενήρη συχνότητα σχεδόν απ’ όλους. Μη καπνιστής ων, με τσάκισε τελείως αλλά έπρεπε να αντέξω. Κουτσά στραβά τα κατάφερα!

Λίγο ποτό, ξηροί καρποί, καμιά σοκολάτα, μπύρες, στο DVD player έπαιζε ένα παλιό «Στην Υγειά Μας» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και περιμέναμε τα μεσάνυχτά να φάμε τη μαγειρίτσα.

Οι ναυτικές ιστορίες διαδέχονταν η μία την άλλη!

«Εγώ τότε στο τάδε βαπόρι…», ο ένας!

«Μια άλλη φορά στο δείνα γκαζάδικο…», ο επόμενος!

«Τότε στο Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή, με μια μικρούλα…», ο άλλος!

Ρουτίνα ανυπόφορη, όταν ό ένας ναυτικός διηγείται στον άλλον τι πέρασε αυτά που άλλος έζησε κάποια χρόνια πριν ή μετά!

Οι ναυτικές ιστορίες μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες για τους άλλους, τον υπόλοιπο κόσμο, όταν τις ακούνε ή τις διαβάζουν. Ιστορίες του θαλασσινού κόσμου, του τόσο διαφορετικού απ’ όλους τους άλλους. Να ταξιδέψουν με τα μάτια της φαντασίας!

Αλλά όχι και μεταξύ μας! Δεν το αντέχω!

Ίσως σε πρώην ναυτικούς, συνταξιούχους. Ίσως και σε μένα μερικά χρόνια αργότερα, να έχουν ενδιαφέρον όταν θα ζητάω τρόπο να ταξιδέψω στο παρελθόν! Τότε που θα διαβάζω αυτά που γράφω σήμερα! Τότε που θα θέλω να θυμάμαι!

Τα μεσάνυχτα μετακομίσαμε στην τραπεζαρία των αξιωματικών, ανταλλάξαμε ευχές, φάγαμε τη μαγειρίτσα, λίγο κρασί, τσουγγρίσαμε αυγά. Αυτό ήταν όλο, η ώρα πέρασε και πήγαμε για ύπνο!

Εκεί λίγο πριν έρθει ο Μορφέας, ξαπλωμένοι, ο καθένας μας έκανε την Ανάστασή του παρέα, έστω και νοερά, με τα αγαπημένα του πρόσωπα!

Πάσχα, 15 Απριλίου!

Νωρίς το πρωί μερικοί σηκώθηκαν για να βοηθήσουν το μάγειρα. Το ραντεβού είχε δοθεί στην πρύμνη του πλοίου για το ψήσιμο του οβελία.

Μετά το μεσημέρι το αρνί είχε ψηθεί! Η προσπάθεια δεν μπορώ να πω ότι ήταν καθ’ όλα επιτυχής! Η σούβλα θέλει κι αυτή τέχνη, δεν είναι άντε-άντε, κι εμείς δεν την κατέχουμε! Άλλωστε από νωρίς, τα παιδάκια, τα κοτόπουλα, οι κεφτέδες οι μπριζόλες και διάφορα άλλα που είχε ετοιμάσει ο μάγειρας, έδωσαν και πήραν. Κι όταν είσαι χορτάτος δεν η κατάλληλη στιγμή να βγάλεις συμπέρασμα στη μαγειρική!

Σαν έθιμο όμως πέτυχε!

Ήπια δύο ποτηράκια κόκκινο κρασί. Οι υπόλοιποι, προτίμησαν τις μπύρες.

Λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι όλα είχαν τελειώσει. Στην απομόνωση πάλι να ξαναφέρουμε στο νου μας τους δικούς μας, να τους πάρουμε τηλέφωνο, να ευχηθούμε από καρδιάς, να συγκινηθούμε, να κλάψουμε, να πούμε το «Σ’ ΑΓΑΠΩ» είτε ερωτικό, είτε πατρικό, είτε και τα δύο, σε γυναίκα και παιδιά. Να ξεδώσουμε αληθινά!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ σε όλους σας!

Συνεχίζεται…

Chrisgio