Ταξίδι πια στον Ατλαντικό Ωκεανό...

Ταξίδι πια στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η πορεία 115 μοίρες.

Αφήνοντας το Barbados Island πίσω και αριστερά, τίποτα δεν υπάρχει πλέον προς τα βόρεια και ανατολικά. Χιλιάδες μίλια μακριά η Αφρική.

Ο Ατλαντικός στις καλύτερες στιγμές του

Από δεξιά αν και όπως προανέφερα ταξιδεύουμε πολύ ανοιχτά από τις στεριές για να αποφύγουμε το ενάντιο Equatorial Current (Ισημερινό ρεύμα), εντούτοις υπάρχει εσωτερικά η αίσθηση ότι κάπου, ας πούμε κοντά μας, υπάρχει ζωή. Με τη σειρά αφήσαμε πίσω μας τo νησιωτικό κράτος Trinidad and Tobago, τη Βενεζουέλα και τον μεγάλο ποταμό της τον Ορινόκο, τη Γουιάνα, το Σουρινάμ και τη Γαλλική Γουιάνα όπου, κάπου εκεί κοντά, στην πρωτεύουσά της, την Cayenne (όχι το μοντέλο της… Πόρσε), βρίσκονται, ο Βράχος του Ντρέιφους και το Νησί του Διαβόλου ή αλλιώς το νησί του «Πεταλούδα», κατά κόσμον Ανρί Σαριέ, τον οποίο ενσάρκωσε στην μεγάλη οθόνη πριν πολλά χρόνια ο Στηβ Μακ Κουίν.

Aκόμα περισσότερα χρόνια πίσω, μικρό παιδί, είχα διαβάσει το βιβλίο-ημερολόγιό του με τον ίδιο τίτλο όπως και αυτός της ταινίας. «Ο ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ». Αξεπέραστο!

Στη συνέχεια συναντήσαμε τον «τερατώδη» σε μέγεθος «ποταμό-οικοσύστημα», τον Αμαζόνιο και το κράτος που λέγεται Βραζιλία. Στον Αμαζόνιο έχω μπει 2 φορές κι έχω ταξιδέψει μέχρι το λιμάνι Trombetas για να φορτώσω βωξίτη. Εύχομαι ο θεός να μη μ’ αξιώσει να ξαναμπώ σ’ αυτή την κόλαση που, παρ’ όλα αυτά, αποτελεί μεγάλη εμπειρία!

Οι ακτές της μεγάλης αυτής χώρας θα μας συντροφεύουν στην αρχή από μακριά και αργότερα από κοντά για τις επόμενες 10 μέρες.

Τόσες μέρες απομένουν για να φτάσουμε στο Itaguai.

Συνεχίζεται…

Chrisgio