Η άφιξη στο αγκυροβόλιο της Sepetiba (Itaguai)

Η άγκυρα έπεσε στη θάλασσα στις 5 ακριβώς το πρωί της 9ης Απριλίου όπως το είχα… προβλέψει. Βέβαια τέτοια ακρίβεια στο υπολογισμό μόνο στην σφαίρα των συμπτώσεων συναντάται. Έτυχε!

Φουντάραμε περίπου 4 μίλια από την κοντινότερη γη στο αγκυροβόλιο της Sepetiba ανοιχτά του διαύλου που οδηγεί στο Itaguai.

Η Sepetiba είναι μια μεγάλη περιοχή που περιλαμβάνει κι άλλα μικρότερα μέρη όπως το Itaguai.

Η γέφυρα

Οι πληροφορίες που υπάρχουν μέχρι στιγμής λένε ότι θα μείνουμε στο σημείο αυτό τουλάχιστον μέχρι τις 18 του Απρίλη οπότε και θα πάμε για εκφόρτωση. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό, ίσως πάει και παραπίσω, αλλά… κοντός ψαλμός…!!!

Βέβαια όποιες… ψαλμωδίες υπάρξουν αυτές τις μέρες, τη μεγάλη εβδομάδα, δεν θα φτάσουν μέχρι εδώ αφού και η, κάποτε σύντροφος του ναυτικού «Φωνή της Ελλάδος», με το ζόρι ακούγεται. Μόνο υπό προϋποθέσεις, συγκεκριμένες ώρες και μετά «νέκρα». Δεν θα μπούμε με λίγα λόγια στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα των ημερών. Την άλλη Κυριακή λοιπόν το ημερολόγιο θα γράφει «ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ» και προγραμματίζουμε να ψήσουμε το αρνί στην πρύμνη του πλοίου. Έτσι γίνεται όταν οι μέρες αυτές σε βρίσκουν μπαρκαρισμένο.

Γι’ ακόμα μια φορά θα γίνει προσπάθεια αναπαράστασης της σπιτικής ατμόσφαιρας και των δικών μας αγαπημένων προσώπων – ο καθένας για τον εαυτό του - που μάλλον μελαγχολία θα μας προκαλέσει παρά θα μας δώσει δύναμη! Έτσι όμως πρέπει να γίνει!

Πολλές φορές αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης που μαστίζει την πατρίδα μας και θα συνεχίσει να τη ταλαιπωρεί για πολλά-πολλά χρόνια, σκέφτομαι πόσο… «τυχερός» είμαι που είμαι ναυτικός! Που εγώ τουλάχιστον έχω δουλειά. Η οικογένεια δεν πεινάει, περνάει καλά. Τα καταφέρνουμε!

Όμως από την άλλη αυτό το «ΜΟΝΟΣ», στην άκρη του κόσμου, ώρες-ώρες είναι τόσο βαρύ που οι πλάτες είναι πολύ αδύναμες να το κρατήσουν. Ασήκωτο! Αβάσταχτο!

Υπομονή λέω! Υπομονή λέω και ξαναλέω, αγάντα, λες και τα χρόνια που περνούν είναι ατέλειωτα. Λες και πρόκειται να ζήσω 150 χρόνια.

Το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης μου όμως από την άλλη, μου λέει πως ίσως δεν καταφέρω να χαρώ αυτό που ονειρεύομαι. Δηλαδή τα παιδιά μου ευτυχισμένα, αποκατεστημένα. Η σύντροφός μου (εδώ και 31 χρόνια, αλήθεια πότε περάσανε), κι εγώ, υγιείς, να ζήσουμε επιτέλους μαζί μερικά χρόνια.

Η ζωή συνέχεια– αν και όμορφη, πολύ όμορφη – μας δουλεύει ψιλό γαζί, μας κοροϊδεύει κι εμείς «τσιμπάμε», σαν ηλίθιοι. Κι όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ταμείο, κατά παράδοξο τρόπο, συνήθως το βρίσκουμε άδειο, για να μη πω μείον, κι αναρωτιόμαστε πως χάθηκαν τόσο γρήγορα - σαν τρεχούμενο νερό - τα νιάτα, η υγεία, το κουράγιο και με τη ζωή σχεδόν στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν την «έξοδο»!

Συνεχίζεται…

Chrisgio