Ο έρπων φασισμός των "αγανακτισμένων"

Του "Gustave Flaubert"

Ήμουνα στο δείπνο. Τους άκουγα αρκετά λεπτά. Απέναντί μου είχα τον Τ. Κ. που έχει περάσει εφτά φυλακές, τρεις εξορίες και δεκαεφτά τμήματα μεταγωγών. Δίπλα μου τον Ν. με άλλα τόσα.  Και όλα αυτά για να μπορούν να μιλούν ελεύθερα και να έχουν την δική τους άποψη. Και είχαμε μπροστά μας  δέκα φασιστοειδή με τον μανδύα του αγανακτισμένου που τους θεωρούσαν προδότες γιατί είχαν άλλη άποψη από τη δική τους. Τους έκραζαν «Ούστ» και τους αποκαλούσαν αλήτες. Δεν άντεξα και άρχισα να τους φωνάζω. Αρκετά ανεχτήκαμε αυτούς τους «ανεύθυνους αγανακτισμένους» που ξύπνησαν ξαφνικά, αλλά  ξέχασαν να μας πουν τι έκαναν τόσα χρόνια; Ποιους ψήφιζαν; Ποιους έγλειφαν; 

Η αντίδραση στα σκληρά και άδικα μέτρα δεν μπορεί να γίνεται χωρίς αρχές και αξίες. Αυτό λέει η δική μου αριστερά. Γιατί ο σεβασμός στην διαφορετική άποψη είναι η κατάκτηση της νεωτερικότητας και η κληρονομιά του Διαφωτισμού. Όσοι εξορίζουν τη λογική, τη σκέψη και την άλλη άποψη, όσοι ερωτοτροπούν με έναν αριστερίστικο σταλινισμό ισοδύναμο με τον μεσαιωνικό σκοταδισμό του Άνθιμου δημιουργούν όχι πολίτες αλλά κοπάδια για τις εκκλησίες και τα γκουλάγκ.

 

Όσοι «δήθεν» αριστεροί εισάγουν τον χουλιγκανισμό στην πολιτική, όσοι ξεθάβουν τις εκοφίτικες αντισυγκεντρώσεις πρέπει να τους θυμίσουμε ότι και αυτοί που σκοτώσαν το Λαμπράκη "αγανακτισμένοι" ήταν. Όταν χαϊδεύεις τη διάχυτη βία και την ανομία, όταν αφήνεις τις αρχές και υιοθετείς την αυτοδικία,  πρέπει να ξέρεις ότι το λίγο ποτέ δεν είναι αρκετό. Το έδειξε καθαρά η Ιστορία. Το δοκίμασαν οι αγανακτισμένοι μια άλλης εποχής: «Η Γαλλία μέθυσε με αίμα και ξέρασε εγκλήματα» -George Gordon Byron.

Και τότε οι πάντες είναι προδότες και η μοίρα όλων η γκιλοτίνα. 
Ακόμη κι αν είσαι ο Δαντών ή ο  Ροβεσπιέρος.

Από την Πολιτική Επιθεώρηση