Η Αμερική του Αθλητικού Πολιτισμού και του Θεάματος

Άλλος κόσμος η Αμερική. Πόδια, ίνστες, μίλια, γιάρδες, λίβρες, γαλόνια, Fahrenheit, αντί για μέτρα, εκατοστά, χιλιόμετρα, κιλά, λίτρα, Celcius. Ακόμα και το χαρτί Α4 έχει άλλες διαστάσεις. Απορώ γιατί τα αυτοκίνητά τους δεν πηγαίνουν κι αυτά ανάποδα όπως στην Αγγλία.

Το θέμα μου όμως είναι ο αθλητισμός, που αν κι εκεί υπάρχουν παραξενιές, εντούτοις θαυμάζω τη διαγωγή θεατών και αθλητών στα γήπεδα καθώς και την εκμετάλλευσή του ως θέαμα.

Στην Αμερική ένα παιχνίδι που αγαπάει όλος ο πλανήτης και παίζεται με τα πόδια, το λένε SOCCER όσοι από τους Αμερικανούς δεν αγνοούν την ύπαρξή του.

Αντίθετα ένα άθλημα που παίζουν με τα χέρια και μπάλα σαν πεπόνι, το ονομάζουν AMERICAN FOOTBALL, το αγαπούν πολύ και γεμίζουν ασφυκτικά τα γήπεδα.

Μα πιο πολύ απ΄όλα στην Αμερική αγαπούν το BASEBALL. Το θεωρούν τρόπο ζωής και το παρακολουθούν με μπύρα, καφέ, ποπ-κορν, funnel cake, hot dog, μπύρες!

Όταν έρχομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνω. Αυτή τη φορά γνώρισα ένα άθλημα που παντελώς αγνοούσα.

Το Lacrosse. Ένα γελοίο παιχνίδι που παίζεται με μπαλάκι και... απόχες. Βάζουν το μπαλάκι στην απόχη και τρέχουν προς ένα πολύ μικρό τέρμα που έχει και τερματοφύλακα.

Με πιάνουν τα νεύρα μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να το... παίζουν – το Lacrosse – αλλά και κάποιους άλλους που τους αρέσει να βλέπουν αυτούς που το... παίζουν! Διαστροφή! Όμως, ακόμα κι αυτή η αηδία, έχει το χρόνο της στην τηλεόραση.

Jimmer Fredette

Το μπάσκετ στην εποχή του. Όλα τα πρωταθλήματα σε πλήρη ανάπτυξη. Το κολεγιακό! Αγόρια και κορίτσια παίζουν και το καταχαίρονται. Εκπληκτικά ταλέντα αναδεικνύονται. Οι αυριανοί ΝΒΑers. 
Αν και δεν έχω ιδιαίτερες μπασκετικές γνώσεις, εκτός από τους κανονισμούς του αθλήματος, κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο ταλέντο που  θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να είναι ο Jimmer Fredette των Brigham Young Cougars. Ένας καταπληκτικός παίκτης! Όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω και τους Nolan Smith του Duke, David Lighty του Ohio State, Marcus Morris του Kansas, Brad Wanamaker του Pittsburgh...

Τους Αμερικανούς όταν τους ακούς να μιλάνε για μπάσκετ οι περισσότεροι λένε ότι προτιμούν τα πρωταθλήματα αυτά από το ΝΒΑ λόγω του πάθους, του φανατισμού και της αγάπης για την ομάδα και τη φανέλα. Duke, North Carolina, Syracuse...

Εν τω μεταξύ το ΝΒΑ και αστράφτει και λάμπει και τρελαίνει κόσμο. Τ’ αστέρια του όπως οι Kevin Garnett, Paul Pierce, Kobe Bryant, Carmelo Anthony, Lebron James, Chris Bosh, Dwyane Wade, Derrick Rose, Tim Dunkan και λοιποί ακτινοβολούν, θαμπώνουν.

Τα γήπεδα σαλόνια. Ο σεβασμός του χώρου δεδομένος, αυτονόητος.

Αχ αυτό το αυτονόητο!

Οι φίλαθλοι, ΦΙΛΑΘΛΟΙ με κεφαλαία γράμματα. Η υποστήριξη της ομάδας τους περιορίζεται στο «DEFENCE-DEFENCE» όταν αυτή αμύνεται, στο «YEAAAAAA!» όταν μπαίνει καλάθι, στο τραγούδι, στο χειροκρότημα, στην κάθε είδους εκκεντρική αμφίεση στα χρώματα της ομάδας τους. Το τσιγάρο και μόνο να το σκεφτεί κάποιος πέφτει πρόστιμο!

Αθλητικός πολιτισμός!

Δεν πηγαίνουν χασισωμένοι στο γήπεδο, δεν σπάζουν καθίσματα, δεν βάζουν φωτιές, δεν ανάβουν και δεν πετούν φωτοβολίδες, δεν παίζουν πετροπόλεμο, δεν σπάζουν τα μάρμαρα, δεν κρατάνε μαχαίρια και αλυσίδες, δεν μαχαιρώνονται, δεν σκοτώνονται!

Αθλητικός μεσαίωνας!

Ο αγώνας τελείωσε, οι Heat και ο Lebron James μέσα στο Μαϊάμι, έχασαν από τους Magic του Orlanto. Η γιορτή, η ωραία ατμόσφαιρα δεν χάλασε, ούτε καν πέρασε από το μυαλό των θεατών να το κάνουν. Χειροκροτήματα από όλους για όλους.

Αθλητικός πολιτισμός!

Την ίδια ώρα ο Ελληνικός τελικός του κυπέλλου μπάσκετ ΠΑΟ - ΟΣΦΠ αναβάλλεται. Οι μαστουρωμένοι αλήτες, οι κανίβαλοι των γηπέδων μας δεν επιτρέπουν την διεξαγωγή του. Που πήγε άραγε ο πολιτισμός μας, ποιος το έχει επιτρέψει αυτό και σε ποιον συμφέρει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση;

Αθλητικός μεσαίωνας!

Βλέπω Utah Jazz-Denver Nuggets και ψάχνω ανάμεσά τους, μάταια βέβαια, τους John Stokton και Karl Malone. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, κοντά δύο δεκαετίες. Αναπολώ τη Βαρκελώνη, την Dream Team και βλέπω ανάμεσα στους Jordan, Bird, Magic Johnson και τους άλλους «θεούς», τους δύο «ταχυδρόμους» και χαμογελώ!

Οι Lakers διαλύουν μέσα στο San Antonio τους Spurs. O Kobe Bryant στη γωνία μπροστά στον Ginobili για τρίποντο. Ο Ginobili τον χάνει τον μάγο και ένας θεατής πίσω και δίπλα του αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο φωνάζει με τρόμο «ΝΟΟΟΟ!». Το τρίποντο «γράφει» και ο Kobe γυρνάει στο θεατή και του λέει γελώντας «YEAAAA!». Περιέργως για την Ελληνική μας νοοτροπία αλλά όχι γι΄αυτούς, τίποτα δεν συμβαίνει! Γνωρίζουν όλοι τους ότι πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι και το χαίρονται, το διασκεδάζουν!

Εδώ συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα, ακαταλαβίστικα. Η νίκη πάει στον καλύτερο και όχι στον λιγότερο τρομοκρατημένο!

Αθλητικός πολιτισμός!

Θυμάμαι κάποτε σε μια συνέντευξή του ο Παναγιώτης Φασούλας λέει ότι στην Ελλάδα για να μπορέσεις να παίξεις μπάσκετ, όταν πέφτουν ροχάλες από την κερκίδα εσύ πρέπει να λες ότι ψιχαλίζει, αλλιώς τα μαζεύεις και πας σπίτι σου.

Διαφορά νοοτροπίας λαών και πολιτισμού!

Τέλος παρατηρώ τους Paul Casol, Dirk Nowitzki, Manu Ginobili, Tony Parker, Hedo Turkoglu, Nenad Krstic, Andrei Kirilenko, Mehmet Okur, Peja Stojakovic να μεγαλουργούν στα γήπεδα του NBA και σκέφτομαι, γιατί κανένας Έλληνας δεν έχει κατορθώσει μέχρι σήμερα να διακριθεί σ΄αυτό το υπερπρωτάθλημα αν και το ήθελαν και το προσπάθησαν αρκετοί;

Ένα ερώτημα στο οποίο δεν έχω απάντηση!

Chrisgio

ΥΓ: Τα παραπάνω προς τιμή των κ.κ.  Ψωμιάδη, Μπέου, Πατέρα, Μαρινάκη, των χούλιγκανς του Καραϊσκάκη, της Τούμπας, της Λεωφόρου και όχι μόνο!